ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 180

สองสามวันที่ผ่านมาทุกสิ่งทุกอย่างนั้นดูสงบดีมาก แก๊งชิงไม่ได้ทำการแก้แค้นอะไร ส่วนตงเซียนกรุ๊ปเองก็ไม่มีข่าวความคืบหน้า ทางด้านของหงเหมินกรุ๊ปนั้นสงบนิ่งราวกับผิวน้ำที่ไม่มีอะไรไปรบกวนยังไงยังงั้น แต่เย่เชียนรู้ดีว่าภายใต้ผืนน้ำที่นิ่งเงียบนี้ มันมีคลื่นลูกใหญ่ซ่อนอยู่ ความเงียบเชียบนี้เป็นเพียงสัญญาณก่อนเกิดพายุใหญ่นั่นเอง

แจ็คทำหน้าที่ช่วยบริหารและดูแลกิจการของสำนักงานรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัด ส่วนหลี่เหว่ยยี่ก็กลับมาจากประเทศเมียนมาร์เพื่อช่วยแจ็คในการจัดการธุรกิจของบริษัทด้วยอีกแรงหนึ่ง ในขณะที่ชิงเฟิงทำหน้าที่ฝึกอบรมบุคลากรที่ได้รับคัดเลือก และคอยสังเกตว่าใครที่ดูเหมาะสมมากพอที่จะสามารถเข้าร่วมกับกลุ่มเขี้ยวหมาป่าได้ ทว่าม่อหลงนั้นค่อนข้างลึกลับ เพราะไม่ค่อยมีใครได้เห็นกิจกรรมในชีวิตประจำวันของเขาสักเท่าไหร่ แต่เย่เชียนก็ไม่ได้สอบถามว่าเขากำลังจะไปที่ไหนหรือทำอะไร แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสมาชิกของกลุ่มเขี้ยวหมาป่าก็ตาม แต่พวกเขาสามารถมีอิสระได้อย่างมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียก็รู้ดีว่าม่อหลงยังมีเรื่องสำคัญของตัวเองที่ต้องดูแลจัดการเกี่ยวกับสำนักม่อจื๊อของเขาอีก

ทางด้านของฟูจุนเฉิง หวันชุนหัว และจ้าวไถ่จู้นั้น ทุกคนต่างมาเข้าร่วมกับกลุ่มเขี้ยวหมาป่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทว่าจ้าวไถ่จู้และหวันชุนหัวนั้นยังคงต้องรับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดเสียก่อน ส่วนฟูจุนเฉิงผู้ซึ่งเคยเป็นทหารของหน่วยรบพิเศษเขี้ยวหมาป่าของกองทัพจีนมาก่อนจึงไม่ต้องฝึกอะไรเพิ่มเติม เย่เชียนจึงให้เขาเป็นผู้ควบคุมการฝึกส่วนหนึ่งด้วย

มีเพียงเย่เชียนเท่านั้นที่ดูเกียจคร้าน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลยตลอดทั้งวัน เพราะคนฉลาดนั้นทำงานใช้สมอง ส่วนคนโง่ก็ต้องใช้มือและกำลังของเขาในการทำงาน ซึ่งเย่เชียนมาถึงจุดที่ไม่จำเป็นต้องลงมือทำทุกอย่างด้วยตัวเองแล้ว เขาเพียงต้องมีแผนการโดยรวม รวมถึงการวิเคราะห์เหตุและผลที่ชัดเจนเกี่ยวกับอิทธิพลของเมืองเซี่ยงไฮ้และประเทศจีน

……

เมื่อเย่เชียนตระหนักได้ว่าวันที่หลินโรโร่วจะต้องเดินทางไกลนั้นใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว เขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไปกินข้าวกับเธอในทุก ๆ วัน และบางครั้งเขาก็ยังไปนอนค้างที่บ้านของเธออีกด้วย

ซึ่งวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เย่เชียนก็มายุ่งอยู่กับหลินโรโร่วในครัว หลินโรโร่วเป็นผู้รับผิดชอบในการทำอาหาร ส่วนเย่เชียนเองก็คอยช่วยอยู่ไม่ห่าง พวกเขาทั้งสองนั้นทำตัวเหมือนคู่รักหนุ่มสาวอย่างแท้จริง

“คุณต้องไปเมื่อไหร่นะ ?” เย่เชียนถามขณะหั่นผัก

“พรุ่งนี้เช้า” หลินโรโร่วอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังจะจากเขาไป

“คุณรู้มั้ยว่าที่แอฟริกาใต้น่ะมันวุ่นวายมาก เพราะงั้นคุณอย่าออกไปข้างนอกล่ะถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ เอาไว้ผมมีเวลา ผมจะรีบไปหาคุณนะ” เย่เชียนยังคงมีร่องรอยของความไม่เต็มใจอยู่ในใจของเขา แต่เขาก็รู้ดีว่านี่มันเป็นความฝันของคนที่เขารัก ซึ่งกว่าที่เธอจะได้ทำมันนั้น เธอต้องใช้ทั้งความทุ่มเทและพยายามอย่างมาก และในฐานะของคนรักของเธอแล้ว เย่เชียนคิดว่าเขาควรที่จะสนับสนุนและให้กำลังใจเธอไปทำตามความฝัน

“คุณจะคิดถึงฉันมั้ย ?” หลินโรโร่วถาม

“ยัยโง่… ถามอะไรบ้า ๆ ผมต้องคิดถึงคุณอยู่แล้วสิ” เย่เชียนวางผักที่หั่นอยู่ลงบนจานแล้วลูบหัวของหลินโรโร่วเบา ๆ

“ฉันคงจะคิดถึงคุณมากเลยที่รัก” หลินโรโร่วพูด

“อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณลืมคิดถึงผมไปแม้แต่วันเดียวน่ะ ผมจะไปตีก้นคุณถึงที่เลย!” เย่เชียนจงใจพูดหยอกล้อเพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศมันดูหดหู่มากเกินไป

“ฉันไม่มีทางลืมหรอกหน่า!” หลินโรโร่วบุ้ยปากของเธอและพูดอย่างซุกซน

“แล้วผมจะคอยดู!” เย่เชียนพูดขณะที่เขาตบบั้นท้ายของหลินโรโร่ว

“อ๊ายยยยยยยย!!!” หลินโรโร่วร้องลั่นออกมา ทั้งสองเริ่มสนุกสนานกันในห้องครัว มันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่มีความสุข

“เอาล่ะ… เรียบร้อยแล้ว!” หลินโรโร่วอ้าปากค้าง ท่าทางของเธอนั้นน่ารักมากจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดเธอเบา ๆ และพูดต่อไปว่า “แต่มันยังขาดอยู่อย่างนึง”

“ขาดอะไรล่ะ ?” หลินโรโร่วเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม

เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขและชี้นิ้วไปที่ใบหน้าของเธอ จากนั้นหลินโรโร่วก็มองไปที่เขาอย่างอ่อนหวานแล้วโน้มตัวเข้าไปจูบเขา “ขาดนี่เหรอ ?” หลินโรโร่วพูด

เย่เชียนไม่ตอบ เขาได้แต่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน