ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 182

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เชียนจดจ่ออยู่กับการช่วยหลินโรโร่วเก็บเสื้อผ้าของเธอใส่กระเป๋า ซึ่งเขาทำตัวเหมือนเป็นแม่ที่เอาแต่พูดไม่หยุดและคอยถามเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างจู้จี้จุกจิก หลินโรโร่วได้แต่หัวเราะเบา ๆ อยู่ข้าง ๆ เธอรู้สึกว่าท่าทางของเย่เชียนในตอนนี้นั้นน่ารักมาก

“ลองนึกดูซิว่ามีอะไรที่ต้องเตรียมอีกบ้าง ?” เย่เชียนพับเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของหลินโรโร่วใส่ลงในกระเป๋าเดินทางแล้วหันไปถาม

“ไม่มีแล้วนะ” หลินโรโร่วพูดพร้อมกับบุ้ยปากเล็กน้อยที่มุมปากของเธอ

“งั้นไปกันเถอะ!” เย่เชียนยกกระเป๋าเดินทางขึ้นและจูงมือเล็ก ๆ ของหลินโรโร่วเดินลงไปชั้นล่าง

ทั้งสองคนไม่คาดคิดว่าเมื่อพวกเขาเดินลงมาที่ชั้นล่าง จะมีรถเก๋งฮอนด้าจอดอยู่ที่หน้าบ้านรออยู่ก่อนแล้ว ในนั้นมีหญิงวัยกลางคนท่วงท่าสง่างามคนหนึ่งนั่งอยู่ เธอกำลังลดกระจกหน้าต่างรถลงและมองมาที่พวกเขาทั้งสอง

“ขึ้นรถมาเลย” เธอคนนั้นพูดขึ้น

เย่เชียนรู้สึกงุนงงและตกตะลึงเล็กน้อยแต่พยายามปกปิดอาการนั้นเอาไว้ในใจ เขาจ้องไปที่หลินโรโร่วเพื่อรอการตัดสินใจของเธอ

หลินโรโร่วเองก็ประหลาดใจเช่นกัน แต่สิ่งที่เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นไม่ใช่เรื่องที่ว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่เป็นการที่หญิงวัยกลางคนคนนั้นมาเห็นเธอและเย่เชียนเดินจับมือลงมาจากชั้นสองด้วยกัน ใบหน้าของเธอที่จ้องมองมายังพวกเขาทั้งสองแดงก่ำในทันที หลังจากชะงักไปชั่วขณะ หลินโรโร่วก็เดินไปข้างหน้าและเปิดประตูรถออก

เย่เชียนจึงเดินไปที่ด้านหลังของรถอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อเปิดท้ายรถและใส่กระเป๋าเดินทางเข้าไป

“มานั่งข้างหน้าสิ!” หลินโรโร่วกำลังจะเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง แต่หญิงวัยกลางคนกลับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแบบสั่งการและท่าทางดุดัน ซึ่งหลินโรโร่วนั้นคุ้นเคยกับท่าทีและพฤติกรรมของแม่ของเธอมานานแล้ว หลังจากงุนงงเล็กน้อยเธอก็ย้ายไปนั่งที่เบาะหน้าอย่างเชื่อฟัง

เย่เชียนเหลือบมองปากของเธอเล็กน้อยและเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง และเมื่อเขามองเข้าไปในกระจกมองหลัง เย่เชียนก็ได้พบกับดวงตาของซูเหม่ยที่กำลังจ้องมองกลับมา เธอยิ้มอย่างจริงใจแต่มีดวงตาที่คมกริบ เย่เชียนคิดว่าจะทักทายเธอและเรียกเธอว่า ‘คุณป้า’ แต่เขาก็ต้องกลืนมันลงไปทันที เพราะเขาไม่อาจรู้ได้ว่าแม่ยายในอนาคตของเขานั้นหมดประจำเดือนแล้วหรือยังเขาจึงไม่อยากทำอะไรที่มันหุนหันพลันแล่นจนเกินไป

ซูเหม่ยเหลือบมองไปที่หลินโรโร่วและพูดอย่างตำหนิว่า “ทำไมลูกถึงไม่บอกเรื่องนี้กับครอบครัวของเราล่ะ ?” เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังตำหนิหลินโรโร่วที่ตัดสินใจครั้งนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตเพื่อไปเข้าร่วมโครงการของสภากาชาด

ความสัมพันธ์ของหลินโรโร่วและแม่ของเธอนั้นละเอียดอ่อนมาก ทั้งสองคนไม่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกันเหมือนเป็นเพื่อนสาวอย่างกับครอบครัวทั่วไปเลย แต่ทว่าก็ไม่มีการต่อต้านกดดันหรือว่าข่มเหงเช่นกัน บางทีอาจเป็นเพราะบุคลิกที่แตกต่างกันของหลินโรโร่วและซูเหม่ย ทั้งสองคนจึงไม่ได้พูดคุยหรือติดต่ออะไรกันมากนัก แต่ลึก ๆ แล้วทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าทั้งคู่นั้นรักกันมาก แค่บุคลิกของซูเหม่ยนั้นเป็นหญิงแกร่งเกินไป เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่ดูอ่อนแอของหลินโรโร่วและความอ่อนโยนของเธอ ดังนั้นพวกเขาทั้งสองแม่ลูกมักจะแลกเปลี่ยนคำทักทายที่แสนจะธรรมดา ๆ เท่านั้นแต่ไม่ได้มีความอคติใด ๆ แฝงอยู่ทั้งสิ้น

“พ่อไม่มาเหรอคะ ?”หลินโรโร่วถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“เขาไม่ว่างเลยมาไม่ได้” ซูเหม่ยพูด

“ค่ะ” หลินโรโร่วตอบเรียบ ๆ เธอเหมือนจะต้องการพูดขอบคุณหรืออะไรบางอย่าง แต่เธอกลับกลืนลงไปเมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปากของเธอ เธอเพียงมองถนนข้างหน้าและเงียบไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน