ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 193

แอ๊ดดดดด!

จู่ ๆ ฉินเทียนก็เปิดประตูเข้ามาในบ้าน เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขาก็ต้องตกตะลึงไปชั่วขณะ เพราะในตอนนี้เย่เชียนนั้นดูเหมือนจักรพรรดิในอดีตที่กำลังนอนเอนกายลงบนโซฟา เขานอนตะแคงอย่างสบาย ๆ ดูเหล่านางสนมซึ่งกำลังทำการแสดงดนตรีให้เขาฟัง อีกทั้งบนโต๊ะกาแฟตรงหน้ายังมีจานผลไม้จานใหญ่ที่เต็มไปด้วยผลไม้นานาชนิดวางอยู่

ฉินเทียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาได้แต่แอบสงสัยอยู่คนเดียวในใจว่าเด็กน้อยคนนี้คือลูกสาวของเขาจริง ๆ อย่างงั้นหรือ ? เพราะในความทรงจำของเขานั้น ฉินหยูไม่เคยมีใบหน้าที่ดูมีความสุขและสบายใจต่อผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย แม้ตัวเขาเองที่เป็นพ่อของเธอยังแทบไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่สุขสบายใจบนใบหน้าของฉินหยูมากนัก แต่ทว่าในตอนนี้ฉินหยูลูกสาวของเขากำลังบรรเลงเพลงให้กับชายที่ชื่อเย่เชียนคนนี้อยู่อย่างมีความสุข ฉินเทียนถึงกับต้องถอนหายใจออกมาด้วยความปลื้มปิติและคิดว่าเย่เชียนคนนี้แหละที่จะมาเป็นวีรบุรุษสำหรับเขาและลูกสาวของเขา

เมื่อเห็นฉินเทียนเข้ามา ฉินหยูและจ้าวหยาต่างก็หยุดบรรเลงเพลงและร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจ

“พ่อ!”

“ลุง!”

เย่เชียนหันหน้าไปมองฉินเทียน จากนั้นเขาก็ยิ้มให้และพูดว่า “อ้าว… ลุงฉิน มาได้ยังไงครับ เชิญนั่งก่อน”

ฉินเทียนเดินไปนั่งลงตรงข้ามเย่เชียนด้วยความสับสนและถามด้วยความงุนงงว่า “เย่เชียน… นี่พวกหลานกำลังทำอะไรอยู่งั้นหรือ ?”

“อ๋อ… ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้พวกเธออารมณ์ดีก็เลยมาเล่นดนตรีให้ผมฟัง พวกเธอเนี่ยทั้งสวยทั้งเก่งเลยนะครับ ผมนี่มีความสุขสุด ๆ ไปเลย” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อฉินเทียนหันไปมองฉินหยูและจ้าวหยาด้วยความสับสน เขาก็เห็นใบหน้าของสองสาวแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ก่อนนั้นฉินเทียนนั้นเป็นคนที่โรแมนติกมาก เมื่อครั้งที่เขายังหนุ่มยังแน่นเขาเองก็เคยทำอะไรแปลก ๆ ให้กับหลางหมานแม่ของฉินหยูเช่นกัน ดังนั้นเมื่อฉินเทียนเดินเข้ามาเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของหนุ่มสาวสมัยนี้ เขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจอีกต่อไป เพราะเมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเคยทำให้กับหลางหมานเมื่อสมัยก่อน เขาก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่งี่เง่าอีกต่อไปแล้ว

“พ่อคุยกับเย่เชียนไปนะ… เดี๋ยวพวกหนูจะขึ้นไปข้างบนแล้ว” ฉินหยูพูดอย่างประหม่า

“ไม่ต้องหรอก ฉันมาที่นี่เพื่อจะบอกกับเย่เชียนว่าฉันซื้อตั๋วเครื่องบินให้แล้ว และอยากจะมาคอนเฟิร์มกับเขาอีกทีว่าเขายังอยากจะไปหนานจิงกับฉันอยู่มั้ย” ฉินเทียนพูด

“เร่งด่วนขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?” เย่เชียนถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่! มีบางอย่างเร่งด่วนเกิดขึ้นที่นั่น” ฉินเทียนพูดอย่างเรียบง่ายและใบหน้าของเขาก็ไม่เคร่งขรึมมากนัก ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สามารถเดาได้ว่าเรื่องนี้นั้นมันร้ายแรงมากแค่ไหน

“ครับลุง!” เย่เชียนตอบพร้อมกับยืนขึ้นและพูดว่า “งั้นเราไปกันเลย”

ฉินเทียนมองไปที่เย่เชียน จากนั้นก็มองไปที่ฉินหยูสลับกันไปมา แล้วจู่ ๆ เขาก็ยิ้มอย่างคลุมเครือและพูดว่า “พวกเธอสองคนจะไม่บอกลากันหน่อยหรือ ?”

เย่เชียนเกาหัวอย่างเชื่องช้าและโง่เขลาจากนั้นก็พูดว่า “ลุงฉิน… ที่ลุงพูดน่ะลุงไม่ได้หมายความว่าให้ผมจูบลาเธอต่อหน้าลุงหรอกใช่มั้ยครับ ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน