ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 196

“เย่เชียนเอ๋ย… เธอจะช่วยฉันอีกสักเรื่องเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ?” ดวงตาของเฉินฟู่เฉิงเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ความรู้สึกผิดและโหยหา

“คุณพูดมาได้เลยครับ ถ้าผมช่วยอะไรได้ ผมก็พร้อมที่จะเต็มใจช่วย” เย่เชียนกล่าว

“ฉันไม่เคยรู้สึกเสียใจให้กับใครเลยในชีวิต นอกจากคน ๆ เดียว… เธอเป็นคนที่ฉันรักมาตลอด ภรรยาของฉันเอง ถ้าวันนึงเธอมีโอกาสได้เจอกับเธอล่ะก็ ช่วยขอโทษเธอแทนฉันที… ฉันเป็นหนี้เธอมาตลอดทั้งชีวิต เพราะสิ่งที่เธอมอบให้กับฉันนั้นมันมากมายมหาศาลเหลือเกิน แต่ฉันคงต้องชดใช้มันให้กับเธอในชาติหน้าเสียแล้ว” เฉินฟู่เฉิงถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อเอ่ยถึงภรรยาของเขา

เย่เชียนได้แต่พยักหน้าอย่างหนักแน่นโดยไม่ได้พูดอะไรกลับไป แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเฉินฟู่เฉิงและภรรยาของเขากันแน่ แต่เย่เชียนก็เชื่อว่าเฉินฟู่เฉิงนั้นรักผู้หญิงคนนี้มาโดยตลอด บางทีมันอาจจะเป็นเพราะฟ้ากลั่นแกล้งหรืออาจจะเป็นเฉินฟู่เฉิงเองที่ไม่ต้องการให้เธอเข้ามามีส่วนร่วมในการต่อสู้ที่ยากลำบากเช่นนี้ของเขา สิ่งนี้ทำให้เย่เชียนตระหนักมากขึ้นว่าไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เขาจะไม่มีวันพลัดพรากจากหลินโรโร่ว ผู้หญิงที่จิตใจดีคนนี้อย่างแน่นอน

เมื่อเฉินฟู่เฉิงเห็นเย่เชียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้ว เขาก็รู้สึกว่าทุกอย่างได้รับการฝากฝังเอาไว้เรียบร้อย ทำให้เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาก จากนั้นเฉินฟู่เฉิงก็จับมือเย่เชียนเบา ๆ และพูดว่า “เธอออกไปก่อนเถอะ… ฉันเหนื่อยมากแล้วอยากจะพักสักหน่อย”

เย่เชียนพยักหน้าและช่วยเฉินฟู่เฉิงนอนลง จากนั้นก็พูดว่า “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

เฉินฟู่เฉิงได้แต่พยักหน้าเบา ๆ อย่างอ่อนแรง

เมื่อเย่เชียนเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้วก็พบว่าฉินเทียนไม่ได้อยู่ที่ทางเดินข้างนอกห้อง เขาจึงเดินไปที่หน้าต่างและกวาดสายตามองรอบ ๆ และเขาก็เห็นฉินเทียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ในโถงด้านล่างของโรงพยาบาล

เย่เชียนไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย เขาถูกชักชวนมายังเมืองหนานจิงอย่างคลุมเครือ จากนั้นเขาก็ได้รับเกียรติได้สืบทอดเจตนารมณ์ของเฉินฟู่เฉิงผู้ยิ่งใหญ่ เย่เชียนรู้สึกสับสนไปหมด ดูเหมือนว่าเฉินฟู่เฉิงจะขอให้ฉินเทียนช่วยเขาตามหาผู้สืบทอด แต่ทว่าทำไมฉินเทียนถึงคิดเลือกเขาล่ะ ? ทำไมถึงไม่เลือกคนจากหงเหมินกรุ๊ป ? เพราะถ้าฉินเทียนเลือกคนจากหงเหมินกรุ๊ป เขาก็จะสามารถยึดครองอำนาจในเมืองหนานจิงได้ไม่ยาก

“เป็นยังไงบ้าง ?” เมื่อเห็นเย่เชียนเดินมาฉินเทียนก็หันไปถาม

“เล่นเกมหมากรุกและคุยกันนิดหน่อยครับ” เย่เชียนพูด

ฉินเทียนพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ เขาและเฉินฟู่เฉิงนั้นมีมิตรภาพที่จริงใจต่อกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ติดต่อกันอย่างใกล้ชิดก็ตาม แต่พวกเขาก็รู้จักกันและกันเป็นอย่างดี หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเย่เชียน ฉินเทียนก็รู้ได้ว่าเฉินฟู่เฉิงคงได้บอกเจตจำนงของเขาให้กับเย่เชียนแล้ว ไม่เช่นนั้นเย่เชียนก็คงจะไม่อยู่คุยกับเฉินฟู่เฉิงเป็นเวลานานขนาดนี้ ที่พื้นแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ ดูเหมือนว่าฉินเทียนนั้นจะเศร้าใจจริง ๆ บางครั้งอารมณ์ของผู้ชายนั้นก็ไม่จำเป็นต้องที่จะต้องเข้มแข็งเสมอไปเช่นเดียวกับมิตรภาพระหว่างฉินเทียนและเฉินฟู่เฉิง

“ฉันหวังว่าหลานเย่คงจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ” ฉินเทียนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนขณะพูด

“ทำไมเหรอครับ ?” เย่เชียนถามเขากลับ เขาหวังว่าฉินเทียนจะให้ความกระจ่างกับเขาได้เสียที

ฉินเทียนยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “ต่อจากนี้ไปโลกนี้จะกลายเป็นโลกที่ผู้อ่อนแอจะเป็นฝ่ายกลืนกินผู้ที่แข็งแกร่ง มันจะเป็นยุคของคลื่นลูกใหม่ คนเฒ่าคนแก่ควรจะสละตำแหน่งและให้โอกาสคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่กันได้แล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน