ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 20

ตอนที่ 20 คู่รักจอมเสแสร้ง

จีเมิงฉิง เดินเข้ามาในร้านอาหารหลางหมานด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข เธอไม่ได้มาเพียงคนเดียวแต่วันนี้เธอเดินจูงมือลูกสาวสุดที่รักของเธอมาด้วย

ร้านอาหารหลางหมานนี้เป็นผลมาจากหยาดเหงื่อแรงกายและน้ำตาของเธอเอง เริ่มตั้งแต่การวางแปลนไปจนถึงการตกแต่งภายในร้าน เธอก็ทำด้วยตนเองทั้งหมดจน ในที่สุดวันนี้ธุรกิจร้านอาหารสไตล์ยุโรปกลางของเธอก็เดินอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้อง เธอสามารถที่จะผ่อนคลายและหมดความกังวลลงได้โดยไม่ต้องกังวลกับสิ่งต่าง ๆ อีกต่อไป

ในฐานะที่เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องดูแลลูกสาวตัวน้อย ๆ ของเธอเพียงคนเดียว และยังต้องคอยดูแลธุรกิจขนาดใหญ่ไปพร้อม ๆ กัน เมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจนแทบจะสู้ต่อไปไม่ไหว เธอก็ยังมีลูกสาวคนนี้นี่แหละที่เป็นกำลังใจอันยิ่งใหญ่ของเธอ แค่เธอมองไปยังใบหน้าที่ไร้เดียงสาและน่ารักของลูกสาว เธอก็รู้สึกมีความสุขและมีกำลังใจในการสู้ต่อไปแล้ว

เมื่อเข้าไปในร้านอาหาร จีเมิงฉิงก็กวาดสายตาไปรอบ ๆ ร้านเหมือนทุกวัน แต่ทันใดนั้นเอง ร่างของเธอกลับนิ่งราวกับเพิ่งจะถูกสาปให้กลายเป็นหิน เธอตกตะลึงอย่างหาที่เปรียบมิได้ ขณะที่สายตาของเธอนั้นหยุดกึกลงที่ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดเรียบง่ายสบาย ๆ ที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่อย่างเพลิดเพลิน

ลูกสาวตัวน้อยของเธอรู้สึกสงสัยว่าทำไมแม่ถึงหยุดกะทันหัน เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองแม่แล้วถามออกไปว่า

“หม่าม้าหยุดทำไมคะ ?”

เมื่อได้ยินเสียงลูกสาวถามขึ้น จีเมิงฉิงก็ฟื้นคืนสติและยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยนพร้อมพูดว่า

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ… ไปกันเถอะ!” พูดจบเธอก็จับมือลูกสาวแล้วพวกเขาก็เข้าไปในออฟฟิศของเธอ แต่เธอยังคงจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่มุมห้องขณะเดินไป

ผู้ชายคนนี้ได้สร้างความประทับใจให้เธออย่างลึกซึ้ง หากไม่ใช่เพราะเขาในครั้งนั้น เธอคงจะพบจุดจบที่น่าเศร้าในต่างแดน ถึงแม้ว่ามันจะผ่านไปสองปีแล้ว แต่ภาพของชายคนนั้นก็ยังคงถูกจารึกอยู่ในสมองของเธออย่างลึกซึ้ง บางครั้งในช่วงเวลาค่ำคืน ร่างที่น่าเย้ายวนของชายผู้นั้นจะคืบคลานเข้าไปในจิตใจส่วนลึกของเธอ

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เธอได้แต่หวังให้มีข่าวเกี่ยวกับชายคนนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เธอรอคอยมาตลอดระยะเวลาสองปีแต่เธอไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้เธอจะได้พบกับเขาอีกครั้งแถมยังเป็นในร้านอาหารของตัวเธอเองเช่นนี้

เมื่อพวกเขาอยู่ในออฟฟิศ ลูกสาวของเธอก็เดินไปที่โซฟาด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง เธอหยิบขนมขึ้นมาทานและเล่นกับตุ๊กตาอย่างมีความสุข

เย่เชียนไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังถูกจับตามองอยู่ เพราะเขากำลังมีความสุขอยู่กับการทานอาหารมื้อค่ำกับหลินโรโร่ว เขาไม่มีเหตุผลอันใดที่จะต้องตื่นตัวในช่วงเวลาแห่งความสุขนี้

เย่เชียนยิ้มบาง ๆ เมื่อขอคำแนะนำจากบริกร แม้ว่าเธอจะซ่อนความรู้สึกของเธอไว้อย่างดีแต่เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่าในใจของเธอกำลังดูถูกเหยียดหยามเขาอยู่ บุคคลประเภทนี้มีให้เห็นอยู่ทั่วไปซึ่งเขาเคยเห็นมานักต่อนักแล้ว แต่เขาก็คิดว่าไม่จำเป็นต้องลดระดับตัวเองลงไปเพื่อเสวนากับคนประเภทนี้

ในขณะที่รับประทานอาหารมื้อค่ำกับหลินโรโร่วอย่างเอร็ดอร่อย เขารู้สึกมีความสุขและไม่อยากที่จะไปทะเลาะวิวาทกับใคร แต่อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกของเขากับหลินโรโร่วที่ได้มานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันสองต่อสอง เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงที่จิตใจงามคนนี้รู้สึกผิดหวัง ดังนั้นเมื่อบริกรคนนั้นแนะนำเนื้อวัวราคาแพง ไข่ปลาคาเวียร์ และไวน์แดง เขาจึงไม่คัดค้านใด ๆ

“โรโร่ว ?”

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุขนั้น จู่ ๆ ก็มีหญิงชายคู่หนึ่งเดินควงแขนกันมาทักทายหลินโรโร่ว

หลินโรโร่วประหลาดใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา เธอก็อุทานด้วยความประหลาดใจระคนยินดี

“เอ๊ะ! เธอคือ… ซูย่าหยิงใช่ไหม ? ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้เธอทำงานที่ไหนน่ะ ?”

หลินโรโร่วไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอเพื่อนร่วมรุ่นจากวิทยาลัยพยาบาล เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าอีกครั้ง

“ฉันสบายดี ตอนนี้ทำงานอยู่ที่สำนักงานการวางแผนครอบครัว ก็ในเมื่อการเป็นพยาบาลมันไม่ทำให้ฉันก้าวหน้านี่นะ แถมแฟนฉันก็ไม่อยากให้ฉันทำงานเหนื่อยจนเกินไปเขาก็เลยช่วยย้ายฉันไปที่สำนักงานการวางแผนครอบครัว ตอนนี้ฉันก็กำลังจัดการโครงการการกุศลบางอย่างอยู่ด้วย จะว่าไปงานที่ฉันทำอยู่นี่ก็น่าจะเรียกได้ว่างานราชการแล้วล่ะนะ แล้วเธอล่ะ ? เธอยังทำงานพยาบาลที่โรงพยาบาลอยู่หรือเปล่า ?” ซูย่าหยิงพูดอย่างพึงพอใจกับตัวเองมาก

“ใช่จ้ะ ฉันยังทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่เดิม” หลินโรโร่วตอบสั้น ๆ เธอไม่ได้โอ้อวดเหมือนกับซูย่าหยิงเพื่อนของเธอที่ดูท่าทางจะพอใจกับตัวเองมาก

“โรโร่ว… ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริง ๆ นะ ความสามารถของเธอมีตั้งมากโข อย่างเธอน่ะไปหางานทำใหม่ไม่ง่ายกว่าเหรอ ? ทำไมยังทนทำงานหนัก ๆ ในฐานะนางพยาบาลอยู่อีกล่ะ ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน