ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 215

หลังจากที่เย่เชียนรู้ข่าวการทรยศของกู๋หมิงเซียงแล้ว เขาก็เริ่มตรวจสอบและยึดสิทธิ์การถือครองธุรกิจต่าง ๆ ของกู๋หมิงเซียงกลับคืนมา ถึงแม้ว่ากู๋หมิงเซียงจะทำผิดแค่ไหนก็ตาม แต่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นถึงหนึ่งในผู้บุกเบิกในการทำให้เมืองหนานจิงเฟื่องฟู เย่เชียนจึงไม่ต้องการที่จะลงโทษเขามากเกินไป อย่างไรก็ตามสิ่งที่เย่เชียนไม่คาดคิดคือ กู๋หมิงเซียงดูเหมือนจะหมดศรัทธากับเขาและย้ายฝั่งไปหาซูเจี้ยนจุนและจู้ซานแทน

ถ้าหากกู๋หมิงเซียงนั้นเข้ามาคุยกับเย่เชียนด้วยตัวเองถึงปัญหาต่าง ๆ ล่ะก็ เย่เชียนก็จะไม่ทำให้เขาลำบากใจเลย อีกทั้งยังเต็มใจช่วยเขาแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ให้ลงตัวอีกด้วย ทว่าพฤติกรรมแย่ ๆ ของกู๋หมิงเซียงนั้นกลับทำให้เย่เชียนโกรธอยู่เล็กน้อย เพราะแม้ว่าการสูญเสียเงินกองทุนจะเป็นเรื่องที่รุนแรงมากก็ตาม แต่การขายพวกพ้องเพื่อที่จะแสวงหาความรุ่งโรจน์ของตัวเองนั้นมันไม่น่าให้อภัยยิ่งกว่า

เย่เชียนรู้ดีว่าการทรยศของกู๋หมิงเซียงในครั้งนี้ต้องได้รับการยุยงมากจากจู้ซานและซูเจี้ยนจุนอย่างแน่นอน พูดได้ว่าธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่กู๋หมิงเซียงดูแลอยู่ทั้งหมดนั้น ตอนนี้มันได้ตกไปอยู่ในกำมือของจู้ซานและซูเจี้ยนจุนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมากับวิธีที่ร้ายกาจเช่นนี้ อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเย่เชียนจะโกรธ แต่เขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆ มากนัก เพราะนี่มันก็เป็นเพียงแค่การแข่งขันเล็ก ๆ น้อย ๆ ในช่วงเริ่มต้นเท่านั้น เพราะในตอนท้ายมันก็ยังไม่อาจรู้ว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้กันแน่

“ท่านประธาน…” กู๋หมิงเซียงก้มหัวเล็กน้อยและเปิดปากของเขา

เย่เชียนมองเขาอย่างเย็นชา ขณะเดียวกันก็มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเขา “ท่านประธาน ? อย่าเรียกผมแบบนั้นเลย ผมมันไม่มีคุณสมบัติมากพอหรอก ผู้จัดการกู๋ให้เกียรติผมเกินไปแล้ว”

คำพูดของเย่เชียนนั้นเหมือนตบหน้าของกู๋หมิงเซียงอย่างรุนแรงอย่างไม่ต้องสงสัย การประชดประชันของเขาทำให้กู๋หมิงเซียงผู้ซึ่งมีความรู้สึกผิดอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกผิดหนักมากขึ้นไปอีกและเขาก็พูดอะไรไม่ออก

“นี่คุณถึงขั้นไปรบกวนท่านประธานจู้กับท่านประธานซูให้ออกมาพบกับผมเชียวหรือ ? เฮ้อ! ผมล่ะรู้สึกละอายใจแทนคุณจริง ๆ ” เย่เชียนพูดและมองไปที่จู้ซานและซูเจี้ยนจุน ซึ่งความหมายนั้นชัดเจนว่ากู๋หมิงเซียงนั้นไม่มีค่าพอที่จะเรียกสามประธานแนวหน้าแห่งเมืองหนานจิงมาพร้อมกันเช่นนี้เลย

“หมิงเซียง… บอกท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ของคุณไปสิ ว่าคุณมีอะไรที่อยากจะพูด ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้พวกผมละอายใจที่ออกมากันในวันนี้หรอกนะ” จู้ซานพูดเหน็บด้วยท่าทางที่ดูเหมือนชอบธรรมและเห็นด้วยว่าเย่เชียนนั้นพูดถูก

ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว กู๋หมิงเซียงก็เข้าใจดีว่าตัวเองนั้นไม่มีทางเลือกอื่นให้เลือกอีกต่อไป เพราะตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขานั้นได้ย่างเท้าเข้ามาในถ้ำเสือแล้ว ถ้าหากเขาไม่เดินหน้าต่อ ก็จะมีแต่โดนเสือตะครุบกินก็เท่านั้น แต่จะเป็นเสือตัวไหนนั้นมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“ผมขอลาออก!” ในที่สุดคำพูดที่อักอั้นอยู่ในใจของกู๋หมิงเซียงก็หลุดออกมาจากปากของเขาจนได้

เป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่กู๋หมิงเซียงได้มองข้ามจุดสำคัญที่สุดจุดหนึ่งไป เพราะเย่เชียนนั้นไม่ใช่เด็กหนุ่มธรรมดา ๆ ทั่วไป แต่ที่เขาได้มาเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งประธานต่อจากเฉินฟู่เฉิง เขาได้มาด้วยโชคและความสามารถของตัวเขาเอง ซึ่งถ้าเทียบกันแล้วจู้ซานกับซูเจี้ยนจุนนั้นไม่ได้มีคุณสมบัติหรือความแข็งแกร่งมากพอที่จะมาต่อกรกับเย่เชียนได้ ยิ่งไปกว่านั้นส่วนตัวของจู้ซานและซูเจี้ยนจุนเองก็ไม่รู้ถึงความจริงในข้อนี้เช่นกัน และตอนนี้พวกเขาก็กำลังรอให้ทรัพย์สินของเย่เชียนนั้นถูกพวกเขายึดครองอย่างมีความสุข

“ลาออก ?” เย่เชียนเงยหน้าขึ้นมองกู๋หมิงเซียงที่กำลังขาดความมั่นใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่เย่เชียนสบตากับกู๋หมิงเซียงแล้ว หัวใจของกู๋หมิงเซียงก็สั่นกลัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงรีบหันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่เคยลืมสิ่งที่เขาเห็นในห้องประชุมในวันที่เย่เชียนเข้ารับตำแหน่งวันแรก

“ผู้จัดการกู๋… คุณอย่าลืมนะว่าถ้าคุณตัดสินใจลาออกตอนนี้จริง ๆ คุณจะไม่ได้รับเงินปันผลของคุณในไตรมาสนี้ทั้งหมด” เย่เชียนพูด

เงินปันผลรายไตรมาสนั้นมันไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลย เมื่อเย่เชียนพูดมาแบบนั้น มันก็ทำให้กู๋หมิงเซียงรู้สึกเสียดายมันขึ้นมา เขาอดคิดไม่ได้ว่าบางทีถ้าเขาเลือกที่จะอยู่ติดตามเย่เชียน มันอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับเขาก็ได้ แต่มันสายไปเสียแล้ว เพราะเขาได้พูดคำนั้นออกจากปากไปแล้ว อีกทั้งเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองนั้นได้ขายจิตวิญญาณของตัวเองให้กับคนอื่นไปแล้วด้วย

รอยยิ้มที่ขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกู๋หมิงเซียง เขาเริ่มรู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจเลือกข้างผิด!

“ในเมื่อผู้จัดการกู๋ตัดสินใจแบบนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ที่จริงกะอีแค่การลาออก ผู้จัดการกู๋ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนท่านประธานซูกับท่านประธานจู้ก็ได้นี่ ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ และผมก็เคารพการตัดสินใจของทุกคนเสมอ ผมหวังว่าผู้จัดการกู๋จะไม่เสียใจกับสิ่งที่เลือก” เย่เชียนพูดพลางตบไหล่ของกู๋หมิงเซียงเบา ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ ประธานเย่นี่เป็นคนใจกว้างจริง ๆ ” ซูเจี้ยนจุนพูดด้วยรอยยิ้มและมองไปที่เย่เชียนราวกับว่าเย่เชียนนั้นเป็นคนโง่เขลาที่ไม่รู้ว่าทรัพย์สินของตัวเองนั้นถูกยึดมาทั้งหมดแล้ว

เย่เชียนยิ้มอย่างเยือกเย็นและไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังจากที่เงียบกันไปครู่หนึ่ง เย่เชียนก็เหลือบมองไปที่ซูเจี้ยนจุนและพูดว่า “เมื่อคืนนี้ ท่านประธานซูบอกผมว่า คุณไปเจอผู้หญิงที่สวยอย่างกับนางฟ้า ก็เลยอยากให้ผมมาเจอเธอไม่ใช่เหรอ ?”

ซูเจี้ยนจุนยิ้มเย้ยและพูดว่า “แล้วผู้หญิงคนนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกับประธานเย่หรือเปล่าล่ะ ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน