ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 239

เมื่อเห็นร่างของเจียงเจิ้งยี่ปรากฏขึ้นที่ประตูสโมสรแล้วเย่เชียนก็ยิ้มจาง ๆ จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับหยูซิงว่า “ผู้จัดการหยู… คุณไปทำงานของคุณก่อนเถอะ อย่าลืมอำนวยความสะดวกให้พวกเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยล่ะ ตอบแทนที่พวกเขาคอยปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนอย่างเรา ๆ มาเสมอไง”

ทว่าคำพูดชองเย่เชียนนั้นมีการถากถางเป็นนัย ๆ ซึ่งเจียงเจิ้งยี่เองก็ได้ยินคำพูดที่ประชดประชันของเย่เชียนทั้งหมดด้วย มันทำให้เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่า ‘ไอ้เด็กบ้านี่หนิ’

“ลมอะไรพัดให้ผู้อำนวยการเจียงมาถึงที่นี่ได้งั้นหรือครับ ? แหม… ผมรู้สึกเป็นเกียรติเสียจริง” เย่เชียนยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะยื่นมือของเขาออกไปเพื่อทักทาย

แต่เจียงเจิ้งยี่กลับไม่ได้พูดอะไรตอบ อีกทั้งยังไม่ยื่นมือออกไปจับมือทักทายกับเย่เชียนอีกด้วย เขาเพียงแค่ทำเสียงแปลก ๆ อยู่ในลำคอเล็กน้อยเท่านั้นและวางท่าเหมือนกับว่าภูมิใจนักหนากับตำแหน่งผู้อำนวยการของตน

เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนจึงดึงมือของเขากลับมาและพูดว่า “ผู้อำนวยการเจียง ทำไมคุณไม่โทรมาล่วงหน้าก่อนล่ะว่าท่านจะมา ? พวกผมจะได้อำนวยความสะดวกและเตรียมพร้อมสำหรับพวกท่าน”

“ไม่ต้องเตรียมการอะไรให้ยุ่งยากหรอก… วันนี้ฉันแค่มาทำตามหน้าที่ก็เท่านั้น” เจียงเจิ้งยี่พูดพลางเหลือบตาไปมองเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของเขา “ใส่กุญแจมือเขาซะ… แล้วพาตัวเขากลับไปที่กรม”

เย่เชียนหัวเราะแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หึ ๆ ๆ ผู้อำนวยการเจียง… นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ? จู่ ๆ คุณจะเข้ามาใส่กุญแจมือผมแล้วพาผมไป ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเนี่ยนะ ?”

“ประธานเย่… คุณจะเคยทำหรือไม่เคยเคยทำอะไร คุณเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดีนะ” เจียงเจิ้งยี่พูดอย่างวางท่า เขาชักจะเริ่มรู้สึกว่าจริง ๆ แล้วเย่เชียนคนนี้ก็ไม่ได้ดูมีอำนาจหรือน่าเกรงขามอย่างที่ใคร ๆ เข้าลือกัน

“เชิญคุณนั่งก่อนดีกว่า…” เย่เชียนพูดพลางดึงเก้าอี้ออกมาให้เจียงเจิ้งยี่นั่ง “ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น คงต้องรบกวนให้คุณช่วยอธิบายหน่อย”

เจียงเจิ้งยี่ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนที่จะนั่งลงตามคำขอ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะมาที่นี่ แต่ท่าทีอ่อนหัดของเย่เชียนมันก็ทำให้เขารู้สึกมั่นใจมากขึ้น

“มีคนเข้าไปแจ้งความว่าเมื่อคืนนี้นายไปสร้างความวุ่นวายที่บาร์ของเขามา” เจียงเจิ้งยี่พูด

จากนั้นเย่เชียนก็นั่งลงที่ฝั่งตรงกันข้ามกับเจียงเจิ้งยี่

“เดี๋ยวก่อน… ผมเนี่ยนะ ?” เย่เชียนเลิกคิ้วถามพลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง “มันจะเป็นผมไปได้ยังไง ? เรื่องนี้มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ ”

“เฮ้อ! คุณอยากสูบบุหรี่ซักหน่อยมั้ย ?” เย่เชียนถอนหายใจพร้อมกับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือของเขาเอื้อมไปหยิบบุหรี่ออกมาสองมวนจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้เจียงเจิ้งยี่มวนหนึ่ง

เจียงเจิ้งยี่รู้สึกเหมือนโดนตบหน้า นี่เย่เชียนกำลังเล่นตลกอะไรกับเขาอยู่อย่างนั้นใช่มั้ย ? เพราะการกระทำเช่นนี้มันเหมือนเป็นการไม่ให้เกียรติกันเลย

“ไม่ล่ะ! ฉันไม่มีอารมณ์สูบ” สีหน้าของเจียงเจิ้งยี่นั้นชักจะเริ่มไม่สบอารมณ์แล้วในตอนนี้

“คุณอย่าซีเรียสไปเลยหน่า… มา! สูบบุหรี่กันซักมวนก่อน” เย่เชียนยังคงขยั้นคะยอให้เจียงเจิ้งยี่รับบุหรี่จากมือเขาไป

“ฉันไม่มีเวลามาเล่นไร้สาระกับคุณนะประธานเย่!” เจียงเจิ้งยี่พูดด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง

“ก็ได้ ๆ งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลย” เย่เชียนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “แต่ผมยืนยันนะว่าผมน่ะเป็นผู้บริสุทธิ์! มันต้องมีใครซักคนที่ต้องการกำจัดผมไปให้พ้นทางแน่ ๆ คุณต้องเรียกร้องความเป็นธรรมให้ผมนะผู้อำนวยการเจียง ” เย่เชียนพูดและทำตัวเหมือนผู้ที่อ่อนแอน่าสมเพช

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวทางตำรวจจะตรวจสอบให้เอง!” เจียงเจิ้งยี่พูด “ไม่ทราบว่าเมื่อคืนประธานเย่อยู่ที่ไหนระหว่างสี่ทุ่มถึงเที่ยงคืนน่ะ ?”

“ผู้อำนวยการเจียง… คือ… เฮ้อ! จะให้ผมพูดยังไงดีล่ะ ?” เย่เชียนเสแสร้งทำท่าทางกระวนกระวาย ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย “คือผมยังหนุ่มยังแน่นอยู่นะ… ผู้อำนวยการเจียงน่าจะเข้าใจ”

เจียงเจิ้งยี่เข้าใจดีว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดออกมานั้นหมายความว่าอะไร มันคงหนีไปพ้นเรื่องบนเตียงของพวกหนุ่มสาว แต่ทว่าเจียงเจิ้งยี่กลับแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจเสียอย่างนั้น “ประธานเย่กำลังพูดถึงอะไรอยู่น่ะ ? แล้วคุณมีหลักฐานหรือพยานเพื่อชี้แจงที่อยู่ของคุณ ณ เวลานั้นมั้ย ? เพราะถ้าคุณไม่มี มันก็ยากนะที่จะแก้ตัว”

“แล้วเมื่อคืนนี้ผู้อำนวยการเจียงอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ ?” เย่เชียนถามกลับ

เจียงเจิ้งยี่ถึงกับตกตะลึงกับคำถามนั้น มันไม่ใช่ว่าเขามีความลับอะไร เพราะเมื่อคืนนี้เขาก็อยู่ที่บ้านของนายหญิงของเขาเหมือนปกติ ซึ่งมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน