ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 242

“ผู้กองหวงฟู่… นี่มันอะไรกัน ? ทำไมคุณถึงพาทหารมาล้อมสถานีตำรวจของเราไว้แบบนี้ล่ะ ? จริง ๆ แล้วทหารไม่น่าเข้ามาก้าวก่ายการปฏิบัติหน้าที่ของตำรวจนะ” เจียงเจิ้งยี่ถามทันทีที่เดินไปประชิดตัวหวงฟู่เส้าเจี๋ย

“จะเป็นทหารหรือว่าเป็นตำรวจแล้วมันยังไง ? คุณเป็นใคร ? คุณเป็นคนดูแลที่นี่รึเปล่า ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยเลิกคิ้วถาม

“ใช่! ฉันดูแลที่นี่อยู่ด้วย ชื่อของฉันคือเจียงเจิ้งยี่ เป็นผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจเทศบาลเมืองกลาง” เจียงเจิ้งยี่แนะนำตัวเองอย่างภาคภูมิ

“เป็นผู้อำนวยการงั้นเหรอ…? งั้นคุณก็บอกผมได้ใช่มั้ยว่าอาจารย์ของผมอยู่ที่ไหน ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถามต่อโดยไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางวางมาดของเจียงเจิ้งยี่มากนัก

“อาจารย์…? ใครกัน ?” เจียงเจิ้งยี่ถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับท่าทีที่ไม่แยแสของหวงฟู่เส้าเจี๋ยสักเท่าไหร่ แต่ด้วยชื่อเสียงและอิทธิพลของตระกูลหวงฟู่แล้ว มันก็ทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก

“ก็คนที่ชื่อเย่เชียนไง… คุณรู้ใช่มั้ยว่าเขาอยู่ที่ไหน ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูด

มีคนมาช่วยเย่เชียนอีกคนแล้ว! เมื่อกี๊ก็ทนายความจากศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ พอมาตอนนี้ก็มีทหารยศร้อยเอกจากสังกัดกรมยุทโธปกรณ์ภาคสนามแห่งกองทัพจีนเขตเมืองหนานจิงที่เคลมว่าตัวเองเป็นศิษย์ของเย่เชียนมาด้วยอีกคน เจียงเจิ้งยี่แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสียตรงนี้ เขาไม่น่าเอาตัวเองเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเชียว แต่ในเมื่อเรื่องมันดำเนินมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้ถอยหลังกลับมันก็คงจะสายเกินไป จะมาขอให้เย่เชียนลืมเรื่องทั้งหมดไปซะและยกโทษให้เขามันก็จะยิ่งทำให้เขานั้นต้องเสื่อมเสียเกียรติยศและชื่อเสียงที่เขาอุตส่าห์สั่งสมมา เพราะกว่าที่เจียงเจิ้งยี่จะมาถึงจุดที่เขายืนอยู่ในทุกวันนี้ได้นั้น เขาเองก็ต้องผ่านอะไรมาตั้งมากเช่นกัน

“เย่เชียน… อาจารย์ของคุณน่ะตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดียาเสพติด! ทางเราตรวจพบสารเสพติดซุกซ่อนอยู่ในสโมสรของเขาก็เลยจับกุมตัวเขามาเพื่อบทำการสอบปากคำ ร้อยเอกหวงฟู่… ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจและให้เกียรติให้การปฏิบัติหน้าที่ของทางเรา และการที่คุณพาลูกน้องของคุณมาปิดล้อมสถานีตำรวจเอาไว้แบบนี้เนี่ย มันดูจะไม่ค่อยเข้าท่าซักเท่าไหร่นา… แต่เอาเถอะ ฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปซะก็ได้ เพราะฉันเองก็ไม่อยากทำให้เรื่องเล็กต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่โดยไม่จำเป็นหรอก! ฉันเข้าใจว่าการต้องไปเผชิญหน้ากับเบื้องบนมันเป็นเรื่องยุ่งยากขนาดไหน” เจียงเจิ้งยี่ยังคงพูดจาวางท่า

“นี่คุณกำลังขู่ผมอยู่งั้นเหรอ ? แล้วพวกคุณมีหลักฐานอะไรที่ชี้ว่าเขามีส่วนร่วมในกิจกรรมค้ายานรกมั้ยล่ะ ? พวกคุณมีหลักฐานยืนยันรึเปล่า ? ถ้าคุณตอบผมไม่ได้ก็รีบพาผมไปหาอาจารย์ของผมเดี๋ยวนี้เลย ผมจะไปฟังจากปากเขาเอง!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดอย่างเกรี้ยวกราดและไม่ไว้หน้าเจียงเจิ้งยี่ เพราะสำหรับเขาแล้วความไม่ยุติธรรมและความไม่โปร่งใสในระบบการพิทักษ์ราษฎร์นั้นเป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้ในฐานะทหารอย่างมาก

เจียงเจิ้งยี่ได้แต่ยืนกำหมัดและกัดฟันแน่น เขาตกอยู่ในสถานะที่เป็นรองและทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปล่อยให้หวงฟู่เส้าเจี๋ยเข้าไปพบกับเย่เชียนตามต้องการ เพราะต่อให้เขากีดกัน หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็จะบุกเข้าไปอยู่ดีและมันก็จะยิ่งทำให้เรื่องนี้บานปลายมากยิ่งขึ้นไปอีก อีกอย่างเมื่อเทียบกันระหว่างลูกน้องของเขาจำนวนหยิบมือเดียวกับทหารที่ยกกันมาเกือบทั้งกองร้อยแบบนี้แล้ว มันก็เทียบกันไม่ติด

“เอาล่ะ ๆ ฉันจะเป็นคนนำคุณเข้าไปเอง แต่คุณต้องให้ลูกน้องของคุณรออยู่ข้างนอกนะ” เจียงเจิ้งยี่พูด

“เอาล่ะทุกคน! แสตนด์บายรอกันอยู่ข้างนอกนี่ก่อน ยังไม่ต้องทำอะไรจนกว่าจะได้รับคำสั่งจากผม!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยตะโกนสั่งเสียงดังให้ลูกน้องในบริเวณนั้นได้ยิน

เจียงเจิ้งยี่เหลือบมองไปที่ลูกน้องของหวงฟู่เส้าเจี๋ยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะแอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในเมื่อหัวหน้าของพวกเขาออกคำสั่งขนาดนี้แล้ว พวกเขาก็คงไม่กล้าที่จะบุ่มบ่ามทำอะไรแน่นอน

จากนั้นเจียงเจิ้งยี่ก็พยักหน้าส่งสัญญาณให้หวงฟู่เส้าเจี๋ยเดินตามเขาเข้าไปด้านใน…

อันที่จริงแล้วทหารยศแค่ร้อยเอกมันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่จนน่ากลัวอะไรขนาดนั้น แต่หวงฟู่เส้าเจี๋ยดันมีพ่อเป็นถึงผู้บัญชาการกองทัพ แล้วไหนจะลุงที่เป็นถึงผู้อำนวยการกระทรวงความมั่นคงแห่งชาติอีก ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้เจียงเจิ้งยี่ต้องทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังและรอบคอบอย่างยิ่งยวด

ไม่นานเจียงเจิ้งยี่ก็พาหวงฟู่เส้าเจี๋ยเดินมาถึงที่หน้าห้องสอบสวน ทว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไป ทั้งสองก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า เพราะเย่เชียนนั้นกำลังนั่งกินอาหารฟาสฟู้ดอยู่อย่างสบายอกสบายใจ

“เอ่อ… อาจารย์โอเคใช่มั้ย ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถาม

“ฉันโอเค… แค่หิวนิดหน่อย จะว่าไปไอ้ของทอดพวกนี้นี่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ฉันว่าพวกเขาคงใช้น้ำมันเก่ามาทอดแหง ๆ มันถึงมีกลิ่นเหม็นหืนแบบนี้” เย่เชียนบ่นแต่ก็ยังคงยัดมันฝรั่งทอดสองสามชิ้นเข้าปาก

“เฮ้ย! อาจารย์! หน้าของอาจารย์มัน…” หวงฟู่เส้าเจี๋ยร้อง เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นบาดแผลบนใบหน้าของเย่เชียนก็ตอนนี้เอง รอยพวกนั้นทำให้หวงฟู่เส้าเจี๋ยรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที นี่มันอะไรกัน ? ไหนบอกว่าพาอาจารย์ของเขามาสอบสวนไง ? แล้วสอบสวนอีท่าไหนถึงได้มีรอยฟกช้ำถึงขึ้นเลือดตกยางออกแบบนี้ ?

จู่ ๆ หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ชักปืนพกที่เอวของเขาขึ้นมาจ่อไปที่หน้าผากของเจียงเจิ้งยี่แล้วตะโกนออกมาอย่างเดือดดาลว่า “เฮ้ย! ไหนว่าพามาสอบสวนไง ? นี่มันเกินไปแล้วนะ ทำกันขนาดนี้ผมว่าผมควรที่จะเป่าสมองคุณให้ไหลออกมาซะตอนนี้เลยดีมั้ย ?”

เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นบนหน้าผากของเจียงเจิ้งยี่ เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับเลยแม้แต่น้อยเมื่อมีปืนจ่อกบาลเขาอยู่เช่นนี้ เจียงเจิ้งยี่รู้ดีว่าคนอย่างหวงฟู่เส้าเจี๋ยนั้นคงไม่ลังเลที่จะยิ่งเขาอย่างแน่นอน เพราะคนระดับเขา ต่อให้ฆ่าใครตายซักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกทั้งชื่อเสียงในเรื่องของความกล้าบ้าบิ่นของเขาก็โด่งดังไปจนทั่วเมืองหนานจิง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน