ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 252

หลังจากที่หวังเต๋อเซินและหลัวโจวนั่งลงแล้วเฟิงหลานก็เติมน้ำชาใส่ถ้วยตรงหน้าของพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ท่านผู้การหลัว..ท่านนายพลหวังคงจะบอกคุณคร่าวๆ แล้วใช่มั้ย?”

“ใช่!” หลัวโจวพยักหน้าและพูดว่า “เขาบอกมาคร่าวๆ แล้ว..แต่ฉันก็ยังต้องการทราบว่าเป้าหมายของการว่าจ้างคือใครและค่าว่าจ้างเท่าไหร่”

“เอาล่ะ” เฟิงหลานยิ้มแล้วหยิบซองสีขาวออกมาจากเสื้อของเขาและยื่นให้หลัวโจวพร้อมพูดว่า “นี่คือเป้าหมายของคุณ..เขาอยู่ในเมืองหนานจิง..พี่น้องของฉันหลายคนถูกเขาจัดการ..เพราะงั้นฉันหวังว่าผู้การหลัวจะช่วยฉันได้..ส่วนเรื่องค่าว่าจ้างนั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย”

หลัวโจวเปิดซองสีขาวออกและเห็นว่าข้างในซองสีขาวก็คือรูปของเย่เชียน เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นเขาก็ผงะไปชั่วขณะและสีหน้าของเขาก็ดูโกรธเกรี้ยวเล็กน้อย

“ผู้การหลัวรู้จักเขาหรือ?” เฟิงหลานแสร้งถามอย่างสงสัย

“ไม่! ..ฉันไม่รู้จัก..เพิ่งจะเห็นจากรูปถ่านเนี่ยแหละ” หลัวโจวพูด

ปฏิกิริยาตอบสนองของเย่เชียนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังก็อดไม่ได้ที่จะมืดมนลงเพราะดูเหมือนว่าเขาจะเดาไม่ผิดว่าหลัวโจวคนนี้อยู่เบื้องหลังสถานการณ์ต่างๆ ของอู๋หวนเฟิงในครั้งนี้

หลังจากนั้นหลัวโจวก็ดูรูปถ่ายอีกรูปซึ่งมีรูปถ่ายของอู๋หวนเฟิงและซ่งหลันอยู่ในนั้นด้วยและการแสดงออกของหลัวโจวก็เปลี่ยนไปเป็นความประหลาดใจมากขึ้น และเฟิงหลานก็อธิบายเพิ่มเติมว่า “สองคนนี้เป็นมือขวาของเขา..ฉันหวังว่าคุณจะสามารถจัดการทั้งหมดได้”

หลัวโจวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาๆ เลยนะ..พูดตรงๆ เลยก็คือว่าฉันได้รับงานเดียวกันนี้เมื่อสองสามวันก่อน..มีคนสั่งให้ฉันไปฆ่าพวกเขาน่ะ..แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวจากคนของฉันเลย..ฉันเกรงว่าลูกน้องของฉันอาจจะตายไปหมดแล้ว..เพราะงั้นฉันต้องพิจารณาค่าว่าจ้างใหม่”

การแสดงออกบนใบหน้าของเย่เชียนดูมืดมนมากขึ้นเพราะในที่สุดก็ทุกอย่างก็กระจ่างแล้วว่าคนเหล่านี้เป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ไล่ยิงอู๋หวนเฟิงและซ่งหลัน

“หือ! ..มีคนอื่นที่อยากจะฆ่าพวกเขาด้วยหรือ..เขาเป็นใครน่ะ” เฟิงหลานถามด้วยความประหลาดใจ

หลัวโจวยิ้มเจื่อนๆ และพูดว่า “ฉันไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้..เพราะในธุรกิจของเรานั้นเราจำเป็นที่จะต้องเก็บข้อมูลของลูกค้าเอาไว้เป็นความลับ..ฉันหวังว่าหัวหน้าเฟิงคงจะเข้าใจ”

“เดี๋ยวๆ ..ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นๆ ..ฉันก็แค่คิดว่าเนื่องจากคนๆ นั้นกับฉันมีเป้าหมายเดียวกันและบางทีเราอาจจะร่วมมือและเป็นเพื่อนกันได้น่ะ” เฟิงหลานพูด

“ฉันขอโทษจริงๆ ..ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้” หลัวโจวยืนกรานพูด

“ผู้การหลัวรู้เรื่องนี้ด้วยใช่มั้ย?” เย่เชียนที่เดินออกมาจากด้านในมุมืดด้วยท่าทางที่ดุดันและขณะที่เขาเดินเข้ามาเขาก็หยิบวัตถุที่ห่อด้วยผ้าออกมาและโยนมันลงไปที่โต๊ะตรงหน้าของหลัวโจว

“นี่แก! …แก! …” เมื่อเห็นเย่เชียนปราฏกตัวออกมาหลัวโจวก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจราวกับว่าเขาตระหนักได้แล้วว่านี่มันเป็นกับดักจากนั้นสายตาที่โกรธเกรี้ยวก็หันไปที่หวังเต๋อเซินและตะโกนว่า “หวังเต๋อเซิน! ..คุณทรยศฉันเหรอ? ..ฉันเชื่อใจคุณมากขนาดนี้..คุณทำกันได้ยังไง”

หวังเต๋อยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ผู้การหลัว! ..อย่าพูดอะไรที่มันเกินตัวเลย..พวกเราไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกันมากนัก..แต่เย่เชียนเป็นน้องชายของฉัน..และเขาก็ต้องการกำจัดคุณ..แล้วคุณคิดว่าฉันจะช่วยอะไรคุณมั้ยล่ะ?”

ใบหน้าของหลัวโจวเปลี่ยนไปเป็นมืดมนและแน่นิ่งไป

เย่เชียนเดินไปที่ข้างๆ หลัวโจวและเปิดห่อผ้าออกซึ่งภายในมันเป็นผิวหนังของมนุษย์ที่มีรอยสักดอกฝิ่นอยู่ “คุณน่าจะคุ้นเคยกับมันดีใช่มั้ย?” เย่เชียนถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

“แล้วคนของฉันล่ะ! ..แกทำอะไรกับพวกเขา?” ถึงแม้ว่าหลัวโจวจะรู้ดีอยู่แล้วว่าลูกน้องของเขานั้นเก่งและมีความสามารถแต่ทว่าหลัวโจวก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้

“มันจำเป็นต้องถามด้วยเหรอ? ..คุณควรจะเข้าใจได้แล้วนะเมื่อคุณเห็นสิ่งนี้” เย่เชียนพูดอย่างดุดัน

หลัวโจวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “แกต้องการอะไร?”

“ลูกน้องของคุณไล่ยิงน้องชายของผมและตอนนี้เขาก็ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลที่ห้องฉุกเฉินอยู่..แล้วคุณคิดว่าผมต้องการอะไรกันล่ะ?” เย่เชียนพูด

หลัวโจวก็อดไม่ได้ที่จะผงะไปเพราะลูกน้องฝีมือดีทั้งสิบคนที่เขาส่งออกไปนั้นถูกฆ่าตายทั้งหมดแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นลูกน้องของเขากลับไม่สามารถฆ่าเป้าหมายได้เลยด้วยซ้ำ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็ต้องประเมินความแข็งแกร่งของเย่เชียนอีกครั้งอย่างถี่ถ้วน “หึ! ..เป็นอุบายที่ดีนี่ในการเชิญศัตรูเข้าถ้ำเสือ..แต่แกคิดดีแล้วเหรอ? ..กองทัพหลัวโจวของฉันมันไม่ได้กระจอกขนาดนั้น..และถ้าแกฆ่าฉันแล้วล่ะก็ลูกน้องอีกนับพันที่อยู่ใต้เงื้อมมือของฉันล่ะแกจะรับมือได้มั้ย? ..เหอะๆ ..ฉันเกรงว่าแกจะไม่สามารถกลับไปได้แม้แต่ประเทศจีนของแก!” หลัวโจว

“จริงเหรอ? ..ผู้การหลัว! ..ดูเหมือนว่าคุณจะประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปนะ..กองกำลังทหารรับจ้างดอกฝิ่นกระจอกๆ ของคุณน่ะมันก็เป็นแค่องค์กรทหารรับจ้างชั้นต่ำของโลกแค่นั้น..แล้วคุณคิดว่าเขี้ยวหมาป่าของพวกเราจะกลัวการรุกรานของคุณอย่างงั้นเหรอ?” เย่เชียนพูดอย่างเย้ยหยัน

“หมาป่า…เขี้ยวหมาป่า?” หลัวโจวพึมพำด้วยความประหลาดใจอย่างมากเพราะเขาไม่คาดคิดเลยว่าตัวเขาจะไปทำให้เขี้ยวหมาป่าต้องขุ่นเคืองถึงเพียงนี้ เพราะเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นการดำรงอยู่ดั่งตำนานและเป็นจุดสูงสุดในโลกแห่งทหารรับจ้างและมีเพียงแค่เสือดาวหิมะเท่านั้นที่สามารถเทียบเคียงกับเขี้ยวหมาป่าได้และนอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีองค์กรใดๆ อยู่ในสายตาของพวกเขาได้เลย และเมื่อเป็นเช่นนั้นหลัวโจวก็ตระหนักว่าในเมื่อเขาทำให้เขี้ยวหมาป่าต้องขุ่นเคืองและโกรธแค้นถึงเพียงนี้และนี่มันก็เป็นการแสวงหาความตายของตัวเองไม่ใช่หรือ?

“ใช่! ..ผมคือราชาหมาป่าเย่เชียน!” เย่เชียนอย่างพูดช้าๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน