ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 260

ค่ำคืนอันเงียบงันและหนาวเหน็บที่มิอาจบรรยายได้

ในบ้านของเฝิงเฝิงนั้นหมาป่าผีไป๋ฮวยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเฝิงเฝิงอย่างเงียบๆ ซึ่งกำลังจ้องมองเฝิงเฝิงที่อยู่ตรงหน้าและมีรอยยิ้มที่เย้ยหยันอยู่ที่มุมปากของเขา

“นายคือสุดยอดทหารของเขี้ยวหมาป่าอะไรนั่นไม่ใช่เหรอ..ถ้างั้นนายก็ช่วยไปฆ่าเย่เชียนให้ฉันทีสิ” เฝิงเฝิงพูด

หมาป่าผีไป๋ฮวยก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “แล้วคุณรู้มั้ยว่าเย่เชียนเป็นใคร?”

เฝิงเฝิงถึงกับผงะไปครู่หนึ่งซึ่งเห็นได้ชัดเลยว่าเฝิงเฝิงนั้นเข้าใจดีว่าสิ่งที่ไป๋ฮวยถามเขานั้นไม่ใช่จะถามว่าเย่เชียนนั้นเป็นคลื่นลูกใหม่ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองหนานจิงเลย เพราะไม่เช่นนั้นคนอย่างไป๋ฮวยก็คงจะไม่ถามคำถามเช่นนี้เป็นแน่ “แล้วมันเป็นใคร?” เฝิงเฝิงถามด้วยความงุนงง

“เขาเป็นผู้นำสูงสุดของกองกำลังทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าหรือที่รู้จักกันในนามของราชาหมาป่า” ไป๋ฮ่วยพูดอย่างช้าๆ

“ซื้ด…” เฝิงเฝิงอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าไปและปล่อยมันออกมาอย่างรุนแรงเพราะเขาไม่ได้คาดหวังผลลัพธ์นี้เลยแม้แต่น้อย ปรากฏว่าเย่เชียนคนนี้เป็นถึงผู้นำของเหล่าทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าอันยิ่งใหญ่ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็คิดและตระหนักอย่างสิ้นหวังว่าเขานั้นช่างโชคไม่ดีเอาเสียเลยที่ไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มที่ได้ครอบครองอุตสาหกรรมทั้งหมดของเฉินฟู่เฉิงและเป็นถึงผู้นำของกองกำลังทหารรับจ้างอันยิ่งใหญ่ ทันใดนั้นร่างกายของเฝิงเฝิงก็สั่นเทาเล็กน้อยและจ้องมองไป๋ฮวยอย่างกระวนกระวายและพูดอย่างร้อนรนว่า “แล้วเขาส่งนายมางั้นเหรอ? ”

ไป๋ฮวยยิ้มเจื่อนๆ และพูดว่า “อย่ากังวลไป..ฉันไม่ใช่คนของเขี้ยวหมาป่าอีกต่อไปแล้ว..เพราะงั้นสบายใจได้เลยเพราะพวกเขาไม่ได้ส่งฉันมา..แต่กลับกันเลยเพราะฉันน่ะมีความเกลียดชังและความแค้นอย่างลึกซึ้งกับพวกเขี้ยวหมาป่า..เพราะงั้นคุณเฝิงไม่ต้องกังวลไป”

เฝิงเฝิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเมื่อเขาตระหนักถึงเรื่องนี้แล้วเขาก็พูดว่า “ในเมื่อนายไม่ใช่คนของเขี้ยวหมาป่าแล้วและยังมีความแค้นกับพวกนั้นอีกด้วยซ้ำ..ถ้างั้นนายก็ไปฆ่าเย่เชียนซะเลยสิ..นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับนายและฉันเลยไม่ใช่เหรอ?” เฝิงเฝิงพูดด้วยรอยยิ้มที่ยินดีเพราะเขาเคยได้เห็นความสามารถของหมาป่าผีไป๋ฮวยมาก่อนแล้วและปฏิกิริยากับการแสดงออกของไป๋ฮวยก็ดูเปลี่ยนไปและดูมีพลังมากขึ้นเพราะฉะนั้นจึงเป็นการดีที่จะให้ไป๋ฮวยไปฆ่าเย่เชียนในตอนนี้

“ฉันคิดว่าคุณคงจะลืมอะไรไปนะ..อย่างแรกเลยฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณ..และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งฉันเลย..พวกเราแค่ร่วมมือกันเพื่อบางสิ่งเท่านั้น..อย่างที่สองก็คือความบาดหมางระหว่างคุณกับเย่เชียนมันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเลย..แล้วทำไมฉันถึงต้องช่วยคุณฆ่าเขาด้วยล่ะ?” หมาป่าผีไป๋ฮวยยังคงมีใบหน้าที่สงบเสงี่ยมในขณะที่เขาพูดเช่นนี้ และดูเหมือนว่าจะปฏิเสธเรื่องที่ไม่สำคัญสำหรับตัวเขาเลย

เฝิงเฝิงก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและพูดว่า “ก็ในเมื่อเราตกลงร่วมมือกันแล้วถ้าฉันตายไปมันก็จะไม่เป็นผลดีสำหรับนายไม่ใช่เหรอ..นายควรจะช่วยฉันขจัดอุปสรรคสิ”

“น่าเสียดายที่ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว..และตอนนี้คุณก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันเลย” ไป๋ฮวยฉีกยิ้มและพูดว่า “อ้อ..ฉันลืมบอกคุณไป..ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดที่คุณส่งมาฝึกกับฉันน่ะ..พวกเขาเหล่านั้นเป็นคนของฉันหมดแล้ว!”

“ห๊ะ! ..เป็นไปไม่ได้! ..นี่มันเป็นไปไม่ได้..ไอ้พวกนั้นมันจงรักภักดีต่อฉันและพวกนั้นก็ไม่มีวันที่จะทรยศฉัน” เฝิงเฝิงนั้นไม่อยากจะเชื่อสิ่งเหล่านี้เลยเพราะเขาได้ส่งลูกน้องของเขาไปฝึกการต่อสู้กับไป๋ฮวยเป็นจำนวนมากกว่า 100 คน แต่ทว่าพวกเขาเหล่านั้นกลับกลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของไป๋ฮวยไปอย่างไร้ซึ่งเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น

“นี่คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่ามันมียาบางชนิดในโลกใบนี้ที่สามารถเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นเครื่องจักรและอาวุธสังหารได้โดยไม่ต้องคิดอะไรใดๆ เลย..ตอนนี้พวกนั้นฟังแค่คำสั่งของฉันเพียงเท่านั้น..และไม่มีความรู้สึกและความนึกคิดแบบมนุษย์อีกต่อไปแล้ว” รอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของไป๋ฮวยนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดที่เฝิงเฝิงเคยพบเจอมา ซึ่งทั้งหมดนี่มันก็เป็นหนึ่งในแผนการของไป๋ฮวยในการทำลายล้างเขี้ยวหมาป่านั่นเอง เพราะไป๋ฮวยนั้นทำด้วยตัวเองเพียงคนเดียวไม่ได้ เขาจึงสร้างกองทัพของเขาขึ้นมาเองอย่างสมบูรณ์แบบและมันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะคนกว่าหนึ่งร้อยคนที่เคยอยู่ภายใต้เฝิงเฝิงนั้นถูกไป๋ฮวยฉีดยาบางอย่างเพื่อล้างสมองพวกเขาอย่างต่อเนื่องและขจัดความเจ็บปวดและความรู้สึกนึกคิดของพวกเขาออกไปจนหมดเกลี้ยง ซึ่งพูดได้เลยว่าตอนนี้คนเหล่านี้ได้กลายเป็นเครื่องจักรสังหารที่ไม่รู้จักความเจ็บปวดและไม่มีความนึกคิดหรือจิตใต้สำนึกใดๆ แบบมนุษย์อีกต่อไป ซึ่งแน่นอนว่าการทดลองเหล่านี้ก็อันตรายเมากเช่นกันเพราะมีเพียงแค่ 20 กว่าคนเท่านั้นที่รอดชีวิตจากการทดลองเหล่านี้

ใบหน้าของเฝิงเฝิงก็เริ่มมืดมนลงและความโกรธเกรี้ยวในใจของเขาก็เป็นเหมือนน้ำในแม่น้ำที่กำลังจะทำลายเขื่อนและเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “แล้วที่นายมาร่วมมือกับฉันเนี่ยก็เพื่อแค่คนหนึ่งร้อยคนเท่านั้นหรอกเหรอ?”

ไป๋ฮวยส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “แน่นอนว่ามันต้องไม่ใช่แค่นั้นอยู่แล้ว..เพราะฉันนะอยากที่จะครอบครองอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ล้ำเลิศอยู่เสมอ..และฉันก็รู้ว่าคุณน่ะมีดาบมุรามาสะอยู่ด้วยใช่มั้ย?”

เฝิงเฝิงตัวสั่นเท่าและพูดว่า “นายรู้ได้ยังไง?”

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องรู้หรอก..ฉันมีวิธีการของฉันก็แล้วกัน” ไป๋ฮวยพูด

“ใช่! ..ดาบมุรามาสะอยู่กับฉันจริงๆ ..แล้วนายยินดีที่จะฟังฉันเพื่อดาบนั่นนานขนาดนั้นเชียวเหรอ?” เฝิงเฝิงค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อยเพราะถึงแม้ว่าดาบมุรามาสะจะมีชื่อเสียงอย่างมากในด้านอาวุธก็ตาม แต่มันก็เป็นแค่วัตถุเล็กๆ น้อยๆ เพียงหยิบมือเท่านั้น ซึ่งมันก็เป็นแค่ดาบคุณภาพดีและคมกว่าดาบอื่นๆ เพียงเท่านั้น เฝิงเฝิงนั้นคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไป๋ฮวยต้องการดาบเล่มนั้นไปเพื่ออะไร

“บางอย่างคุณก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้หรอก..รู้แค่ว่าที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อดาบมุรามาซะแค่นั้นก็พอ” ไป๋ฮวยพูดอย่างเคร่งขรึม

หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่ไป๋ฮวยก็พูดว่า “ฉันลืมบอกคุณอีกอย่างหนึ่งว่าเย่เชียนและทุกคนในเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นของฉัน..และห้ามใครแตะต้องพวกเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน! ..คุณน่ะช่างโชคร้ายจริงๆ ที่ละเมิดหลักการของฉัน..เพราะงั้นคุณต้องตาย!”

เฝิงเฝิงถึงกับผงะและกำลังร้องอุทานออกมาแต่ว่ามันก็สายเกินไปแล้วเพราะลำคอของเฝิงเฝิงนั้นถูกเชือดเป็นแผลลึกและมีเลือดพุ่งออกมาอย่างน่าอนาถ เฝิงเฝิงจับลำคอของตัวเองด้วยท่าทางที่ไม่คาดคิดและไม่คาดฝันและเลือดก็พุ่งออกมาอย่างต่อเนื่องและเขาก็พยายามที่จะส่งเสียงแต่ทว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะทำได้เลย

ไป๋ฮวยตบไหล่เฝิงเฝิงแล้วพูดว่า “แกเป็นแค่ตาเฒ่าที่อยู่ใต้พิภพที่แต่กลับกล้าที่จะท้าทายเขี้ยวหมาป่าอย่างงั้นเหรอ? ..ชีวิตต่อไปในชาติหน้าของแกก็จงจำเอาไว้เลยว่าเขี้ยวหมาป่านั้นห้ามใครแตะต้องนอกจากฉันผู้นี้!”

หลังจากพูดจบหมาป่าผีไป๋ฮวยก็หันกลับไปและเดินออกจากห้องไป ซึ่งเหล่าลูกน้องคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ บ้านต่างก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเจ้านายของพวกเขาถูกปลิดชีพภายใต้เงื้อมมือของหมาป่าผีไป๋ฮวยเลย เพราะเมื่อพวกเขาเหล่านั้นเห็นไป๋ฮวยเดินออกมาพวกเขาก็ยังคงแสดงความเคารพเหมือนปกติแต่ทว่าไป๋ฮวยก็ได้ทักทายกลับด้วยมีดของเขาอย่างเลือดเย็น

…..

เย่เชียนรู้ดีว่าการบุกโจมตีแบบฉับพลันอย่างรวดเร็วนั้นหมายถึงอะไรและด้วยวิธีนี้เขาก็จะสามารถกำจัดเฝิงเฝิงได้ก่อนที่เฝิงเฝิงจะได้เคลื่อนไหวอะไรใดๆ และเขาก็จะสามารถหลีกเลี่ยงการโต้กลับของเฝิงเฝิงได้อย่างสมบูรณ์แบบ และยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ก็คือการล้างแค้นให้อู๋หวนเฟิงเพราะใครก็ตามที่กล้าท้าทายเขี้ยวหมาป่าแล้วก็จะไม่มีวันลอยนวลไปได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน