ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 261

ที่เย่เชียนได้รับปากและสัญญากับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเอาไว้ในครั้งนั้นซึ่งเย่เชียนก็ยังคงรู้สึกว่าควรจะช่วยหวงฟู่ชิงเตี๋ยนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วจะเป็นเพราะความผิดพลาดของหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติเองก็ตาม แต่เมื่อได้พบกับหมาป่าผีไป๋ฮวยในครั้งนี้แล้วเย่เชียนก็รู้สึกว่าอยากจะสานต่องานที่รับปากเอาไว้ให้ดีที่สุด ซึ่งแน่นอนว่าเย่เชียนก็ยังไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับไป๋ฮวยในฐานะศัตรูเท่าไหร่นัก กลับกันเย่เชียนนั้นก็ยังคงต้องการที่จะหยุดเขาด้วยตัวเองเพราะถ้าหากว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยต้องสู้กับประเทศทั้งประเทศแล้วล่ะก็มันก็เป็นทางตันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเย่เชียนก็ไม่ต้องการเห็นผลลัพธ์ของสุดท้ายที่น่าสังเวชของไป๋ฮวยเลย

“ทำไมนายถึงต้องไปช่วยพวกโง่พวกนั้นจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติด้วยล่ะ” ไป๋ฮวยหัวเราะอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “ราชาหมาป่าเย่เชียนผู้ยิ่งใหญ่ที่เป็นถึงผู้นำของเขี้ยวหมาป่ากลายเป็นขี้ข้าของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติไปแล้วงั้นเหรอ?”

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น” เย่เชียนพูดต่อ “พระบรมสารีริกธาตุไม่ได้มีประโยชน์อะไรสำหรับพี่เลย..และเป็นแค่วัตถุทรงคุณค่าทางประวัติศาสตร์และศาสนาแค่นั้น..พี่ทำไปเพื่ออะไร..เป้าหมายของพี่ก็บรรลุแล้วไม่ใช่เหรอ..หน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติก็ดำเนินเรื่องนี้กับ CIA ตามที่คุณต้องการไปแล้วหนิ..และทำไมพี่ถึงยังเก็บเอาไว้อยู่ล่ะ?”

“นายเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนบอกให้พวกสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติผลักความรับผิดชอบไปให้ประเทศญี่ปุ่นน่ะ..นายเองก็ไม่เลวเลย” ไป๋ฮวยพูดต่อ “เอาเถอะ..ยังไงตอนนี้มันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร” หลังจากไป๋ฮวยพูดจบเขาก็โยนห่อพัสดุบางอย่างออกไป

เย่เชียนก็คว้ามันเอาไว้และเปิดมันเพื่อดูปรากฏว่ามันเป็นวัตถุที่ดูเหมือนไข่มุกราตรีอยู่ข้างในและมันก็เปล่งแสงสีทองออกมาและทำให้เย่เชียนตกตะลึงเล็กน้อยเพราะเขาไม่คาดคิดเลยว่าไป๋ฮวยจะยอมมอบมันง่ายๆ ถึงขนาดนี้ หรือบางทีอาจจะยังมีร่องรอยของความเมตตาและความภักดีอยู่ในใจของเขาก็เป็นได้

“ฉันขอฝากพระบรมสารีริกธาตุเอาไว้ในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติชั่วคราวก็แล้วกัน..และฉันจะไปรับมันเองเมื่อฉันต้องการในสักวันหนึ่ง..นายควรบอกให้พวกเขาเก็บรักษาเอาไว้ดีๆ ล่ะไม่อย่างงั้นคราวหน้าฉันจะไม่ให้คืนง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ” หลังจากไป๋ฮวยพูดจบเขาก็กระโดดข้ามกำแพงไปและหายไปในมุมมืดท่ามกลางความมืดมิด

การกระทำของหมาป่าผีไป๋ฮวยทำให้เย่เชียนงุนงงและไม่เข้าใจเลยว่าไป๋ฮวยนั้นต้องการทำอะไรกันแน่? เหตุใดเขาถึงส่งคืนพระบรมสารีริกธาตุอย่างง่ายดายเช่นนี้และยังบอกเอาไว้อีกว่าเขาจะไปขโมยมันอีกครั้งเมื่อมันมีประโยชน์กับเขาในอนาคต เป็นไปได้หรือไม่ที่จะมีความลับอะไรซ่อนอยู่ในพระบรมสารีริกธาตุนี้? หรือว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยก็แค่ปั่นหัวพวกเขาเล่นเพียงเท่านั้น? หรือจะใช้มันเพื่อกระตุ้นให้เกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศ?

เมื่อเห็นหมาป่าผีไป๋ฮวยจากไปเช่นนี้เย่เชียนก็ตกอยู่ในความงุนงงอย่างมาก

หวงฟู่เส้าเจี๋ยไม่สามารถยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้อีกต่อไปจึงเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “อาจารย์เขาเป็นใครเหรอ?”

เย่เชียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจเล็กน้อยแต่ก็ดูขมขื่นอย่างมากจากนั้นก็พูดว่า “เขามีชื่อว่าหมาป่าผีไป๋ฮวย..เขาเป็นนักรบอันดับหนึ่งในกองกำลังทหารรับจ้างของเขี้ยวหมาป่าและยังเป็นเหมือนพี่ชายของฉันอีก..เรามีอาจารย์คนเดียวกันน่ะ..และทักษะการต่อสู้กับความสามารถของเขานั้นก็เรียกได้ว่าเก่งที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้”

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและก็ไม่แปลกใจเลยที่การแสดงออกของเย่เชียนและชิงเฟิงนั้นดูแปลกไปอย่างมากเมื่อเขาคนนั้นปรากฏตัว ซึ่งปรากฏว่าพวกเขานั้นรู้จักกันมาก่อนแล้ว “อาจารย์คือ…” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถามด้วยความงุนงง

“ใช่! ..ฉันก็เป็นเขี้ยวหมาป่าเหมือนกัน” เย่เชียนพูด

“ให้ตายเถอะอาจารย์! ..ผมพูดตรงๆ เลยว่าผมน่ะชื่นชมเหล่าทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามาโดยตลอด..ผมเคยได้ยินพวกลุงกับพ่อพูดถึงทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามาตั้งนานแล้ว..มันอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมด..และอาจารย์ก็เป็นคนของเขี้ยวหมาป่าอีก..โว้ว..ฉายาในเขี้ยวหมาป่าของอาจารย์คืออะไรหรอ..คนเมื่อกี้หมาป่าผี..แล้วอาจารย์ล่ะ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดและถามด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก

“บอสเป็นผู้นำสูงสุดของกองกำลังทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าของเรา..และเขาก็มีฉายาว่า..ราชาหมาป่า!” ชิงเฟิงพูด

“ราชาหมาป่า! ..โว้ว..เป็นฉายาที่สุดยอดไปเลย..กองทัพของผมน่ะชื่อรหัสและฉายานั้นมันแย่มาก..ไม่ว่าจะเป็นอินทรีย์..เหยี่ยว..นกแร้ง..นกฮูกมันไม่เท่เลย..ชิงเฟิงแล้วนายล่ะ? ..มีชื่อหรือฉายาว่าอะไรหรอ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดและถาม

“หมาป่าพายุ” ชิงเฟิงตอบ

“หมาป่าพายุ! ..หมาป่าพายุ!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพึมพำอยู่สองครั้งและพูดว่า “ฉายานี้ก็เท่..แต่ไม่เท่เท่าราชาหมาป่าเลย”

“ไอ้เวรนี่! ..ราชาหมาป่ามีได้แค่คนเดียว..นายคิดว่าใครๆ ก็สามารถใช้ชื่อราชาหมาป่าได้อย่างงั้นเหรอ?” ชิงเฟิงจ้องเขม็งไปที่หวงฟู่เส้าเจี๋ยและพูด

หลังจากมองดูชิงเฟิงกับหวงฟู่เส้าเจี๋ยแล้วเย่เชียนก็พูดขึ้นว่า “เราไปกันเถอะ!” หลังจากพูดจบพวกเขาก็กระโดดข้ามกำแพงบ้านไป และท้ายที่สุดแล้วเฝิงเฝิงก็สิ้นชีพลงอยู่ภายในบ้านสุดหรูที่มีก้องวงจรปิดและระบบป้องกันภัยต่างๆ มากมาย เพราะฉะนั้นเย่เชียนก็ไม่ได้อยากที่จะทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนในภายหลังเขาจึงต้องรีบออกไปจากที่แห่งนี้โดยเร็วที่สุด

…..

ข่าวการเสียชีวิตของเฝิงเฝิงก็แพร่กระจายไปอย่างถาโถมและในภายในเวลาเพียงวันเดียวเมืองหางโจวทั้งเมืองก็วุ่นวาย และผู้ใต้บังคับบัญชาของเฝิงเฝิงทั้งหมดก็ไม่ได้คิดที่จะแก้แค้นให้กับเจ้านายเลย กลับกันพวกเขาเหล่านั้นต่างก็เริ่มที่จะต่อสู้กันเองภายในเพื่อชิงตำแหน่งที่สูงกว่าเดิมและทุกคนที่รับรู้เรื่องนี้ต่างก็ตระหนักดีว่าอีกไม่นานอุตสาหกรรมที่ยิ่งใหญ่ของเฝิงเฝิงจะต้องถูกแบ่งออกเป็นหลายฝั่งและหลายฝ่ายอย่างแน่นอน

เฝิงซื่อเหลียงก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืนหยัดเพื่อที่จะควบคุมสถานการณ์โดยรวมแต่ด้วยพลังและความสามารถอันน้อยนิดของเขานั้นเขาจะสามารถปราบปรามเหล่าเสือและจิ้งจองเฒ่าพวกนั้นได้อย่างไร และถึงแม้ว่าบางคนยังคงยืนกรานที่จะสนับสนุนเฝิงซื่อเหลียงอยู่ก็ตาม แต่ทว่าทุกคนก็รู้ดีว่าทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อที่จะคอยชักใยเขาอยู่เบื้องหลังเพียงเท่านั้น

แน่นอนว่าข่าวเหล่านี้นั้นไม่สามารถอยู่นอกสายตาของหลี่จื้อเทียนได้และเมื่อเขาเห็นข่าวนี้หลี่จื้อเทียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจและถอนหายใจไปกับการเคลื่อนไหวต่างๆ ของเย่เชียน เพราะหลังจากเรื่องราวที่ร้านกาแฟของเมื่อวานได้จบลงเย่เชียนก็ไปสังหารเฝิงเฝิงในตอนกลางคืนซึ่งเป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมและเด็ดขาดอย่างมาก เพราะสิ่งนี้ยังสามารถบ่งบอกถึงความสามารถของเย่เชียนได้เป็นอย่างดีและหลี่จื้อเทียนก็รู้สึกยินดีและพอใจอย่างมากและตระหนักว่าการตัดสินใจในการร่วมมือกันของพวกเขาในครั้งนี้เขาไม่ได้คิดผิดเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน