ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 274

ตอนที่ 274 อนาคตของเด็กน้อย
เมื่อเย่เชียนมาถึงบ้านของจีเมิงฉิงแล้วเขาก็เห็นจีเมิงฉิงนอนเปลือยอยู่ในอ่างอาบน้ำและมีบาดแผลที่ข้อมืออย่างลึกและตัวเธอก็แข็งทื่อซึ่งน้ำในอ่างน้ำก็เต็มไปด้วยเลือด เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างว่างเปล่าและรีบไปตรวจชีพจรของจีเมิงฉิงแต่ก็ไม่มีชีพจรการเต้นของหัวใจเลย

เบงเบ็งก็สั่นไปหมดทั้งตัวพร้อมกับน้ำตาบนใบหน้าของเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้เพราะเธอได้เห็นภาพและเหตุการณ์เหล่านี้ด้วยตาของเธอเองและเย่เชียนก็กลัวว่ามันจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธออย่างมากในอนาคต ดังนั้นเย่เชียนจึงค่อยๆ กอดเบงเบ็งเอาไว้แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรไปที่สถานณาปนกิจศพและโรงพยาบาล

“พี่ชายคะ..แม่เขาเป็นอะไรหรอคะ..แม่เขาจะตื่นขึ้นมามั้ย?” เสียงเล็กๆ ของเบงเบ็งนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและเสียใจเพราะกลัวว่าเธอจะต้องสูญเสียคนที่เธอรักไป

เย่เชียนก็ไม่รู้วิธีปลอบใจเด็กที่น่าสงสารเช่นนี้เขาเพียงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพูดว่า “แม่ของหนูไปอีกโลกนึงแล้วนะ..มันไม่มีความเจ็บปวดหรือความเศร้าที่นั่นเลย..มันมีแต่ความสุขและความสบาย”

เบงเบ็งไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่เย่เชียนพูดได้เธอเพียงกะพริบตาและเบิกตากว้างและจ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความสงสัยว่ามันจะเป็นโลกแบบไหนกัน เห็นได้ชัดเลยว่าเธอนั้นไม่รู้อะไรเลยเพราะมันมีเพียงแค่ความว่างเปล่าเมื่อผู้คนเสียชีวิตและไม่มีโลกใดๆ อื่นทั้งสิ้น

เย่เชียนเดินเข้าไปในห้องนอนและพบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งซึ่งมันเป็นจดหมายลาตาย และเมื่อเป็นเช่นนี้แม้แต่ร่องรอยของความเห็นอกเห็นใจและความสงสารครั้งสุดท้ายของเย่เชียนที่มีต่อจีเมิงฉิงก็หายไปในทันทีหลังจากที่เย่เชียนเห็นจดหมายลาตายฉบับนี้ เพราะไม่ว่าจะลำบากหรือจนตรอกสักแค่ไหนและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามแต่ในฐานะที่จีเมิงฉิงเป็นแม่ของเบงเบ็งแล้วเธอก็ไม่ควรที่จะเลือกจุดจบเช่นนี้เลย การทิ้งเด็กน้อยแบบนี้เอาไว้ในโลกแบบนี้แล้วเบงเบ็งจะต้องทรมานขนาดไหนที่ต้องถูกทิ้งเอาไว้ในโลกใบนี้เพียงลำพัง

เนื้อหาของจดหมายลาตายก็คือจีเมิงฉิงถูกผู้ชายคนนั้นหลอกลวงและทรัพย์สินทั้งหมดของเธอก็ตกไปอยู่ในกำมือของชายคนนั้นและเธอก็เสียใจอย่างมากและเธอก็ละอายใจตัวเองจนไม่อยากที่จะอยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนี้ดวงตาของเย่เชียนก็ปะทุออกมาพร้อมกับเจตนาฆ่าและจิตสังหารที่รุนแรง เพราะถึงแม้ว่าจุดจบของจีเมิงฉิงจะถือได้ว่าเป็นการทำร้ายตัวเองและคิดสั้นเพียงเท่านั้นก็ตามแต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่สามารถให้อภัยได้เลยเพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับจีเมิงฉิงนั้นมันไม่ควรจะไปเป็นของใครก็ได้และไม่สามารถพรากจากเบงเบ็งไปได้

หลังจากนั้นไม่นานรถจากสถานฌาปนกิจงานศพก็มารับร่างของอันไร้วิญญาณของจีเมิงฉิงไป จากนั้นเย่เชียนก็จ้องมองไปที่เบงเบ็งและพูดว่า “เบงเบ็ง..หลังจากนี้หนูจะไปอยู่กับพี่ชายนะ..หนูตกลงมั้ย?”

เบงเบ็งกระพริบตาและมองไปที่เย่เชียนและถามว่า “แล้วคุณแม่ล่ะ..แม่จะไปอยู่กับพี่ชายด้วยมั้ย?”

เย่เชียนยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “แม่ไม่ได้มาอยู่กับพวกเราแล้ว..แม่เขาไปขึ้นสวรรค์แล้ว..และแม่เขาก็จะอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องเบงเบ็งไงล่ะ”

“แต่ว่า..หนูจะเจอแม่ได้ยังไงอ่า” เบงเบ็งพูดพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำพร้อมกับน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ซึ่งบางทีเด็กน้อยที่ฉลาดคนนี้อาจจะรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เป็นเพราะเธอนั้นยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงเช่นนี้

“ก็เมื่อไหร่ที่หนูคิดถึงแม่ของหนูล่ะก็..หนูก็แค่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าในตอนกลางคืนเพราะนั่นก็คือดวงตาของแม่ที่กำลังคอยเฝ้าดูพวกเราอยู่นั่นเอง” เย่เชียนพูด ซึ่งเห็นได้ชัดเลยว่าเขาเป็นคนที่โกหกไม่เก่งและเขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อปลอบโยนเด็กที่น่าสงสารเช่นนี้

เบงเบ็งจ้องมองไปที่เย่เชียนในอ้อมแขนของเย่เชียนและในที่สุดร่างกายที่อ่อนแอของเด็น้อยก็ค่อยๆ หยุดสั่น ซึ่งบางทีอ้อมกอดของเย่เชียนนั้นสามารถทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและทำให้เธอรู้สึกถึงความสุขที่เธอมีเหลืออยู่ “พี่ชายคะ..คือเบงเบ็งไม่มีพ่ออ่า..เบงเบ็งอยากมีพ่อ..ให้เบงเบ็งเรียกพี่ชายว่าพ่อได้มั้ยคะ” เบงเบ็งจ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความคาดหวังและพูด

เย่เชียนชะงักไปครู่หนึ่งและพูดว่า “ได้สิๆ ..และต่อจากนี้ไปในอนาคตจะไม่มีใครมารังแกหนูได้อีก”

“พ่อคะ!” เบงเบ็งตะโกนอย่างไพเราะและน่ารักซึ่งคำพูดนั้นก็ตื้นตันอย่างมากในหัวใจของเบงเบ็งและทำให้เย่เชียนรู้สึกถึงความรับผิดชอบอันใหญ่หลวง อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่ได้เสียใจเลยเพราะเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้ควรจะมีอนาคตที่สดใสและมีความสุข และยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนก็ยังเชื่อว่าเขาสามารถสร้างเส้นทางที่รุ่งโรจน์และยอดเยี่ยมให้กับเบงเบ็งได้ อย่างไรก็ตามไม่ว่าอะไรจะเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่สามารถลบล้างความบอบช้ำทางจิตใจที่จีเมิงฉิงทำให้เบงเบ็งที่เธอมาล่วงลับต่อหน้าเบงเบ็งที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง

เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยและเดินจูงเบงเบ็งออกมาและทันทีที่ทั้งสองมาถึงหน้าประตูบ้านจู่ๆ ประตูก็ถูกผลักเปิดออกและพบชายวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาววัยเยาว์ที่ทรงเสน่ห์ในอ้อมแขนของเขา ซึ่งชายคนนั้นก็คือคนที่เย่เชียนเห็นเมื่อครั้งที่แล้วที่มาพร้อมกับจีเมิงฉิง ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ขมวดคิ้วแน่นและเจตนาฆ่ากับจิตสังหารก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

หญิงสาวผู้มีเสน่ห์จ้องมองไปที่เย่เชียนและเบงเบ็งจากนั้นเธอก็โน้มตัวไปกระซิบข้างหูของจางห่าวแล้วพูดว่า “คุณสามีคนพวกนี้เป็นใครกัน..คุณบอกว่าที่นี่เป็นบ้านของคุณไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่สิ! ..นี่เป็นบ้านของฉัน..ฉันจะไล่พวกมันออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” จางห่าวพูดและหลังจากพูดจบเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “แกเป็นผู้ชายของยัยผู้หญิงนั่นเหรอ..ดี..พาไอ้เด็กนี่ไปซ่ะ..เพราะยัยผู้หญิงนั่นได้โอนทรัพย์สินทั้งหมดให้ฉันแล้วและรวมไปถึงฉโนดของบ้านหลังนี้ด้วยก่อนที่เธอจะตายน่ะ..เพราะงั้นฉันก็เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้แล้ว”

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วและกำลังจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง แต่ทว่าเบงเบ็งก็ปล่อยมือออกจากเย่เชียนและวิ่งเข้าไปหาจางห่าวและคว้าแขนของจางห่าวเอาไว้จากนั้นก็กัดลงไปอย่างดุเดือด ด้วยความเจ็บปวดจากการกัดของเบงเบ็งนั้นจางห่าวก็ได้สะบัดแขนอย่างรุนแรงและกำลังจะตบเบงเบ็งแต่ทว่าเย่เชียนก็ได้เตะจางห่าวไปอย่างรุนแรงจนกระเด็นออกจากประตูบ้านไปในทันที

“อ๊าย!” หญิงสาวผู้มีเสน่ห์ก็กรีดร้องพร้อมกับจ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความหวาดกลัวและพูดว่า “นี่คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!” หลังจากพูดเสร็จเธอก็รีบวิ่งไปหาจางห่าวและช่วยพยุงเขาขึ้นมา

จางห่าวก็เดินเข้าไปหาเย่เชียนและพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “นี่แกกล้าทำฉันงั้นเหรอ?”

เย่เชียนก็หัวเราะเยาะและพูดว่า “คิดและหนักตระหนักให้ดีก่อนเถอะว่าชีวิตของแกน่ะ..จะอยู่จนได้ใช้เงินพวกนั้นหรือเปล่า!” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็อุ้มเบงเบงขึ้นมาและเดินออกไป เพราะท้ายที่สุดแล้วต่อหน้าของเบงเบ็งนั้นเย่เชียนไม่ต้องการให้เธอเห็นภาพที่นองเลือดเพราะมันจะไม่ดีต่อการเติบโตของเธอ

“พ่อคะ..เขาทำร้ายแม่หนูทุกวันเลย..เบงเบ็งเกลียดเขา” เมื่อเย่เชียนเดินออกไปนอกประตูบ้านแล้วแต่เบงเบ็งก็ยังคงหันกลับไปและจ้องเขม็งไปที่จางห่าวอย่างเดือดดาลซึ่งเห็นได้ชัดเลยว่าเธอมีความเกลียดชังและเคียดแค้นอย่างมากในสายตาที่ไร้เดียงสาของเธอ ซึ่งเมื่อเย่เชียนเห็นเบงเบ็งแสดงออกแบบนี้แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจอย่างมากพลางคิดว่า ‘นี่เธอเป็นเด็กอยู่หรือเปล่าเนี่ย?’ ซึ่งบางทีเด็กคนนี้อาจจะรู้แล้วว่าแม่ของเธอได้ตายไปแล้วและอาจจะรู้แล้วว่าแม่ของเธอต้องตายไปเพราะจางห่าวคนนั้น

จู่ๆ เย่เชียนก็รู้สึกได้ว่าในอนาคตนั้นเบงเบ็งคนนี้จะต้องคนที่ไม่ธรรมดาและต้องตกใจไปกับเธอในอนาคตอย่างแน่นอน