ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 279

ตอนที่ 279 ความลึกลับที่ซ่อนอยู่
“ปู่ล้อผมเล่นใช่มั้ยเนี่ย..ด้วยอิทธิพลและความยิ่งใหญ่ของตระกูลหวงฟู่ของปู่แล้วใครจะกล้าถอดถอนปู่ออกจากตำแหน่ง..นอกจากปู่ที่เป็นถึงผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติแล้วจะมีใครอีกได้ล่ะ?” เย่เชียนพูดติดตลกแต่นี่ก็เป็นเรื่องจริงเพราะถึงแม้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะไม่เคยแสดงทักษะด้านต่างๆ ของเขาเลยก็ตามแต่เย่เชียนก็เชื่อว่าทักษะของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นจะต้องยอดเยี่ยมอย่างแน่นอนและทักษะการต่อสู้ของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นก็อาจจะดีกว่าตัวเขาเองเลยด้วยซ้ำ

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนยิ้มเบาๆ และพูดว่า “เอ็งก็ยกย่องฉันมากเกินไป..ในประเทศจีนน่ะยังมีตระกูลที่ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลหวงฟู่อยู่อีก..พวกคนเก่าคนแก่และคนที่แข็วแกร่งน่ะยังมีอีกเยอะ..เย่เชียนถ้าเอ็งมีโอกาสได้เจอคนเหล่านั้นล่ะก็เอ็งก็จะรู้เอง”

เย่เชียนถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะด้วยความงงงวยไปกับความหมายในคำพูดของหวงฟู่ชิงเตี๋ยน เพราะดูเหมือนหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะบอกเป็นนัยๆ ว่าในจีนยังมีมังกรซ่อนเขี้ยวอยู่อีกมากมาย หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็หยิบกล่องผ้าผืนเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาและยื่นให้พร้อมพูดว่า “ครั้งล่าสุดที่ผมไปเมืองหางโจวมาน่ะผมได้เจอกับหมาป่าผีไป๋ฮวย..และเขาก็คืนสิ่งนี้มาให้ง่ายๆ เลย”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงกับผงะไปหลังจากนั้นก็แกะกล่องผ้าออกมาดูและก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “นี่เอ็งกำลังบอกว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยคืนพระธาตุมาให้เอ็งง่ายๆ เลยน่ะเหรอ! ..ทำไมล่ะ?”

เย่เชียนก็ยักไหล่และพูดว่า “ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม..แต่เขาไม่ได้บอกอะไรผมเลย..ถ้าปู่ไม่เชื่อก็ถามเส้าเจี๋ยดูสิ..เขาก็อยู่ที่นั่นด้วยในตอนนั้น”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่หวงฟู่เส้าเจี๋ยซึ่งหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ค่อยๆ เปิดกล่องผ้าดูแล้วก็รีบปิดไปอย่างรวดเร็วและใส่เอาไว้ในกระเป๋าเสื้อด้านในทันทีและพูดว่า “เห้อ..ในที่สุดก็ได้พระธาตุกลับมาแล้ว..ฉันจะได้ไม่ต้องปวดหัวไปกับเรื่องนี้อีก”

เย่เชียนกำลังจะอ้าปากเพื่อพูดอะไรบางอย่างแต่เมื่อคำพูดนั้นกำลังจะออกจากปากของเขาแล้วเย่เชียนก็ต้องกลืนมันลงไป เพราะในความเป็นจริงนั้นเขาต้องการถามหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเกี่ยวกับหมาป่าผีไป๋ฮวยเพราะเนื่องจากหมาป่าผีไป๋ฮวยได้ส่งคืนพระบรมสารีริกธาตุให้แล้วและสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจะหยุดติดตามการขโมยพระบรมสารีริกธาตุของหมาป่าผีไป๋ฮวยได้หรือไม่ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็รู้ดีว่าการกระทำของหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นได้ทำให้เบื้องบนของประเทศจีนโกรธเคืองอย่างมากแล้วและดูเหมือนมันจะเป็นไปไม่ได้ที่สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจะปล่อยหมาป่าผีไป๋ฮวยไป

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็รีบรู้ได้ถึงความคิดของเย่เชียนเพราะงั้นเขาจึงค่อยๆ พูดว่า “ตราบใดที่หมาป่าผีไป๋ฮวยไม่มาปรากฏตัวในประเทศจีนล่ะก็..สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของเราจะไม่เข้าไปแทรกแซงใดๆ” หลังจากหยุดไปชั่วขณะหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็พูดต่อ “อันที่จริงที่ฉันมาหาเอ็งในครั้งนี้เพราะมีอีกเรื่องที่ฉันอยากจะบอกเอ็งเอาไว้..เบื้องบนได้สั่งเอาไว้แล้วว่าเราจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเอ็งในการเมืองของเซี่ยงไฮ้..แต่เอ็งไม่ควรทำอะไรที่มันส่งผลกระทบต่อประเทศมากเกินไป”

เย่เชียนถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะและมองไปที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนด้วยความประหลาดใจและถามว่า “จริงหรอปู่?”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนจ้องเขม็งเย่เชียนและพูดว่า “ฉันจะโกหกเอ็งไปทำไมกัน..นี่คือบททดสอบของประเทศ..ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงตัดสินใจแบบนั้นก็เถอะ..แต่ฉันก็มั่นใจเลยว่าประเทศนี้ต้องมีสิ่งสำคัญบางอย่างที่ต้องให้เอ็งทำแน่ๆ ..นี่คือการจับตาดูเอ็ง!”

เย่เชียนขมวดคิ้วอย่างหนักหน่วงและในทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขากลายเป็นเบี้ยและตัวหมากในมือของคนอื่นไปเสียแล้วและทุกๆ การเคลื่อนไหวของเขาก็อยู่ภายใต้การควบคุมของคนอื่นไปเสียแล้ว ซึ่งเย่เชียนก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้มากนักจึงทำให้คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างแน่น และเขาก็สามารถทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อประโยชน์ของประเทศได้แต่เขาไม่เต็มใจที่จะใช้มันเพื่อประโยชน์ของประเทศเลย เมื่อเป็นเช่นนี้เย่เชียนก็ต้องประเมินความแข็งแกร่งของตัวเองอีกครั้งและเขาก็คิดว่าเขาประเมินตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่าทำไมพวกเบื้องบนของประเทศรวมไปถึงหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยมาสนใจหรือก้าวก่ายเขาเลย อะไรที่ทำให้พวกเขามีความมั่นใจได้ถึงขนาดนี้? เพราะถึงแม้ว่าพลังและความแข็งแกร่งของเขี้ยวหมาป่าจะไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับทั้งประเทศก็ตาม แต่พวกเขาไม่กลัวโทสะและความโกรธเกรี้ยวของเขี้ยวหมาป่าในประเทศจีนเลยหรือ?

“ปู่..ผมมีอะไรอยากจะถาม..ปู่ช่วยตอบคำถามของผมหน่อยจะได้มั้ย” เย่เชียนพูด

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนยิ้มและพูดว่า “เอ็งสุภาพขนาดนี้เมื่อไหร่เนี่ย..นี่ไม่เหมือนเอ็งเลยฮ่าๆ”

“ว่ากันว่าฝีมือและทักษะการต่อสู้ของปู่น่ะดีมาก..แต่ผมไม่เคยเห็นปู่สู้เลย..งั้นผมถามตรงๆ เลยนะ..ถ้าผมสู้กับปู่แล้วผมจะโจมตีปู่ได้กี่ครั้ง” เย่เชียน

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนตกตะลึงเล็กน้อยและก็ตอบว่า “หนึ่งครั้ง!”

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะผงะไปเพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดมานั้นไม่ใช่เรื่องโกหกแต่อย่างใดและเขาก็ไม่จำเป็นที่จะพูดเรื่องโกหกเช่นนี้ด้วย ซึ่งเย่เชียนเองก็มั่นใจในฝีมือของตัวเองมาโดยตลอดในบรรดาศัตรูที่เขาพบเจอมา ซึ่งก็ไม่เคยมีใครที่สามารถพูดได้อย่างมั่นใจเท่ากับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเลย

“แล้วทำไมปู่ถึงไม่สอนเส้าเจี๋ยด้วยตัวเองเลยล่ะ..ให้เขามากับผมทำไม” เย่เชียนกำลังสงสัยเกี่ยวกับแผนบางอย่างของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนโดยสงสัยว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจงใจให้หวงฟู่เส้าเจี๋ยมาอยู่กับตัวเองหรือไม่ เพื่อตรวจสอบการกระทำและการเคลื่อนไหวต่างๆ ของพวกเขา ทว่าอย่างไรก็ตามเมื่อมองเข้าไปภายในดวงตาของหวงฟู่เส้าเจี๋ยแล้วเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจเช่นกันซึ่งเห็นได้ชัดว่าหวงฟู่เส้าเจี๋ยไม่รู้จริงๆ ว่าลุงของเขาจะเก่งและมีฝีมือถึงเพียงนี้

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนยิ้มและพูดว่า “ไอ้หนู..อย่าไปคิดอะไรเยอะเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย..ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเลยในการให้เส้าเจี๋ยมาอยู่กับพวกเอ็ง..ฉันเองก็อยากที่จะสอนเขาด้วยตัวเองอยู่เหมือนกันเพราะเขาคือครอบครัวตระกูลหวงฟู่ของเราและทายาทเพียงคนเดียวของเรา..แต่ฉันรับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ได้และฉันก็พูดไม่ได้ด้วย..เพราะงั้นไม่ต้องอะไรคิดมากเกินไป..ถ้ามีโอกาสในอนาคตวันข้างหน้าเดี๋ยวพวกเอ็งก็จะรู้เองว่ามันเป็นมายังไง”

คิ้วของเย่เชียนขมวดแน่นขึ้นเพราะคำตอบของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนไม่เพียงแต่ไม่ช่วยในการไขข้อสงสัยของเขาแต่ยังทำให้ความสงสัยของเขามากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก มีอะไรที่ทำให้คนอย่างหวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงกับต้องปิดปากเงียบ? อิทธิพลหรือพลังชนิดใดกันที่สามารถทำให้คนอย่างหวงฟู่ชิงเตี๋ยนไม่สามารถดูแลหวงฟู่เส้าเจี๋ยได้เป็นการส่วนตัว ซึ่งมีข้อสงสัยมากเกินไปในเรื่องนี้และทำให้เย่เชียนรู้สึกได้ทันทีว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เปลี่ยนไปอย่างมาก

สิ่งนี้ทำให้เย่เชียนรู้สึกว่าเขาควรระมัดระวังในสิ่งต่างๆ มากขึ้นเกี่ยวกับพัฒนาเขี้ยวหมาป่าของเขาเพราะดูเหมือนว่ามันมีพลังและอำนาจอันลึกลับที่กำลังควบคุมทุกสรรพสิ่งอยู่ในความมืด ทุกอย่างในตอนนี้เหมือนจะทำให้เย่เชียนงงงวยอย่างมาก

เมื่อเห็นเย่เชียนขมวดคิ้วอย่างหนักหน่วงแล้วหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยิ้มและพูดว่า “อย่าคิดมากไปเลย..ฉันเชื่อในความสามารถของพวกเอ็ง..แต่คนจีนน่ะก็เหมือนกับคลื่นลมและฝนที่โหมกระหน่ำ..ถ้าพวกเอ็งจะทำอะไรก็ต้องชั่งน้ำหนักสิ่งต่างๆ ให้ดี”

แม้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะพูดง่ายๆ อย่างนั้นแต่สำหรับเย่เชียนแล้วสิ่งเหล่านี้ล้วนมีอำนาจและพลังอันลึกลับบางอย่างอยู่เบื้องหลังที่เขาไม่รู้ซึ่งมันทำให้เย่เชียนรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนหนามและเข็ม หลังจากหยุดไปชั่วครู่เย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรใดๆ

หลังจากออกจากโรงน้ำชาแล้วแต่คิ้วของเย่เชียนก็ยังขมวดกันแน่นอยู่ ซึ่งชิงเฟิงและหวงฟู่เส้าเจี๋ยที่เดินตามหลังเขามานั้นเมื่อพวกเขาเห็นรูปลักษณ์และการแสดงออกของเย่เชียนเป็นเช่นนี้พวกเขาทั้งสองคนก็มองหน้ากันและกันด้วยความประหลาดใจ