ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 28

ตอนที่ 28 เจ้าชายจอมซุบซิบนินทา

เย่เชียนจ้องมองลี่ซิ่วฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจ

“คุณรู้ไหม ? ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ไม่มีเหตุผลเหมือนคุณมาก่อนเลย… คุณมีความเป็นกุลสตรีบ้างหรือเปล่า ? กุลสตรีที่ไหนเขาจะมาเอะอะโวยวายเหมือนผู้หญิงที่ว่าคนอื่นมั่วไปทั่วแบบนี้”

อันที่จริงเย่เชียนจัดเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งและเขาก็ให้เกียรติกุลสตรีที่ดีอยู่เสมอ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ยากที่จะใช้เหตุผลใด ๆ มาคุยกับเธอ เธอมีนิสัยที่โฉ่งฉ่างและก้าวร้าว ชอบทำตัวราวกับคนอื่นเป็นหนี้เธอนับล้าน เย่เชียนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เขาไม่ได้ต้องการทะเลาะกับเธอเพราะไม่แน่ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมหยุดและปล่อยอะไรให้ผ่านไปง่าย ๆ ดังนั้นเขาจึงพูดเพียงไม่กี่คำเพื่อสั่งสอนเธอ

ลี่ซิ่วฉินเป็นคนสำคัญคนหนึ่งของกลุ่มผู้บริหารระดับกลางของบริษัทเทียนหยากรุ๊ป เธอมีตำแหน่งเป็นถึงเลขานุการผู้จัดการฝ่ายการตลาดและฝ่ายบุคคล เมื่อใดที่ผู้คนในบริษัทมองเห็นเธอ พวกเขาก็มักทักทายเธอย่างนอบน้อมพร้อมกับก้มหัวให้เธอเสมอ

แต่ทว่า… ตรงหน้าเธอตอนนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ช่างกล้าทำให้เธอขายหน้านัก และดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญใด ๆ กับเธอเลยแม้แต่น้อย แล้วจะให้เธอทำให้ความโกรธเคืองนี้หายออกไปจากใจได้อย่างไรกัน ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีเสียด้วยเพราะเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา เธอเพิ่งจับได้ว่าสามีของเธอไปมีชู้และไม่แยแสเธอเลย เธอจึงระบายความรู้สึกโกรธเคืองนั้นออกมาใส่คนอื่นอย่างช่วยไม่ได้ และเย่เชียนก็เป็นผู้โชคร้ายคนนั้นพอดี

ผู้โชคร้ายที่ต้องรับผลกรรมที่เขาไม่ได้ก่อไว้…

“คุณกล้าพูดแบบนี้กับฉันงั้นเหรอ ?!” ลี่ซิ่วฉินพูดอย่างโกรธเคือง

“แล้วทำไมผมจะไม่กล้าล่ะ ? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ? คุณคิดว่าแค่คุณใส่เชิ้ตสวมสูทแล้วมันจะทำให้คุณยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าอยู่เหนือหัวคนอื่นจนทุกคนต้องก้มหัวหรือยังไง ? โถ ๆ ๆ ทำไมคุณไม่ลองไปเข้าห้องน้ำและตรวจดูล่ะว่าประจำเดือนคุณมาหรือเปล่าเพราะคุณน่ะทำตัวเหมือนยายแก่ขี้บ่นไม่มีผิด!” เย่เชียนพูดอย่างเฉียบคมจนหวันชุนหัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จ้องมองเย่เฉียนด้วยความตกตะลึงและแอบยกนิ้วให้รวมถึงขยับปากโดยไร้สุ้มเสียงใด ๆ ว่า ‘นายมันเจ๋งมาก!’

“คุณชื่ออะไรน่ะ ?!” ลี่ซิ่วฉินถามอย่างโกรธจัดและชี้หน้าเย่เชียน

“คุณไม่มีปัญญาหาเองเหรอ ? หากคุณอยากรู้ชื่อผม คุณก็ไปค้นหาด้วยตัวเองเถอะ” เย่เชียนตอบกลับอย่างดุดันและเดินจากไป ส่วนหวังชุนหัวนั้น เมื่อเขาเห็นเย่เชียนเดินไปก็รีบตามเขาไปทันที

“ฮึ่ม! คอยดูเถอะ!!! ถ้านายไม่ถูกไล่ออกก็อย่ามาเรียกฉันว่าลี่ซิ่วฉิน!” ลี่ซิ่วฉินที่ถูกเย่เชียนตอกกลับอย่างไม่แยแสอยู่ข้างหลังพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

……

ระหว่างทางกลับไปที่สำนักงานรักษาความปลอดภัย หวันชุนหัวก็ถามขึ้นด้วยความตงิดใจ

“เย่เชียน… นายมีปัญหาแน่ ทำไมนายต้องไปทำให้ผู้หญิงคนนั้นโกรธด้วยล่ะ ?”

“อะไรครับพี่หวัน ? แค่เพราะเธอมีตำแหน่งและมีอำนาจ เราเลยต้องยอมเธอทุกอย่างงั้นเหรอครับ แล้วพี่ก็เห็น เธอชนผมเองนะ เธอสิที่ต้องขอโทษ แต่นี่อะไร ? นอกจากเธอจะไม่ขอโทษผมแล้วยังทำเหมือนกับว่าผมต้องเป็นคนก้มหัวขอโทษขอโพยเธออีกแน่ะ” เย่เชียนตอบอย่างหงุดหงิดทว่าใบหน้าแฝงไปด้วยความสงสัย แต่จากน้ำเสียงของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจสถานการณ์อย่างถ่องแท้ ผู้หญิงคนนั้นคงเคยชินกับการที่ใคร ๆ เดินผ่านก็ต้องก้มหัวให้เธอสินะ

หวันชุนหัวตอบว่า “นายไม่รู้อะไรเสียแล้วว่าภายในแผนกต่าง ๆ ของเทียนหยากรุ๊ป ลี่ซิ่วฉินนั้นเข้มงวดและน่ากลัวที่สุด การกระทำผิดต่อเธอคนนี้มันเทียบเท่าได้กับการถูกไล่ออกจากบริษัทนี้เชียวนะ เท่านั้นยังไม่พอ หัวหน้าเจิ้งซินของเราก็หลงเสน่ห์เหลือร้ายของผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมากอีก หากเขารู้ว่านายปฏิบัติกับเธอแบบนี้ ฉันเกรงว่าในอนาคตเจิ้งซินจะทำให้นายเดือดร้อน!”

เย่เชียนยิ้มบางและตอบไปว่า “ผมเกรงว่าการที่ผู้หญิงคนนั้นได้รับการเยินยอจากผู้คนมากเกินไป เธอก็จะคิดว่าเธอเป็นคนที่พิเศษเหนือใคร ๆ ราวกับว่าผู้ชายทุกคนในโลกต้องแกว่งหางและคุกเข่าต่อหน้าเธออย่างงั้นแหละ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน