ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 291

ตอนที่ 291 การฆ่าคือวิถีแห่งลูกผู้ชาย
เย่เชียนเองก็ไม่กล้าที่จะละเลยใดๆ เขาจึงรีบกินข้าวให้เสร็จแล้วลุกขึ้นยืนและเดินตามออกไป “อาจารย์! ..มีอะไรหรอครับ”

ก่อนที่เย่เชียนจะพูดจบหลินจินไท่ก็สวนเขากลับมาด้วยหมัดและเย่เชียนก็ตะลึงเล็กน้อยจากนั้นก็หลบหลีกหมัดของหลินจินไท่ ซึ่งเย่เชียนเองก็รู้ดีว่านี่คือสิ่งที่หลินจินไท่ที่ต้องการที่จะทดสอบทักษะและไหวพริบของเขาและเมื่อเป็นเช่นนี้เย่เชียนก็ไม่ลังเลใดๆ จึงรีบตั้งท่าและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับหลินจินไท่

ส่วนหลินฟานเองก็ยืนอยู่ที่ประตูและกำลังเฝ้าดูเย่เชียนกับปู่ของเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและดวงตาของเขาก็กลอกไปมา เพราะหลินฟานนั้นถูกฝึกสอนศิลปะการต่อสู้โดยหลินจินไท่ตั้งแต่เขาอายุได้เพียงแค่ห้าขวบ ซึ่งเขานั้นก็มีทักษะการต่อสู้และความสามารถรอบด้านที่สูงมากและปัจจุบันก็สามารถบรรลุมวยปาจี๋ได้แล้ว อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมเท่าวันนี้มาก่อนเลยและตอนนี้เขาก็กำลังดูอยู่และจับจ้องและจดจำทุกท่วงท่าทักษะและทุกลีลาของการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ

เย่เชียนนั้นก็รู้สึกได้ว่าการจู่โจมของหลินจินไท่นั้นกำลังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และหมัดของหลินจินไท่ก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน ซึ่งทำให้เย่เชียนแอบตกใจเลยเพราะดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของอาจารย์ของเขานั้นนับวันจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่เรียกว่ากำลังภายในนั้นเป็นแบบส่วนหนึ่งของการฝึกฝนพลังปราณซึ่งมันปลูกฝังพลังปราณเอาไว้ในร่างกายของมนุษย์ ซึ่งแม้แต่คนธรรมดาเองก็มีปราณชนิดนี้อยู่ในตัว เพราะฉะนั้นมันก็เหมือนกับว่าเวลาคนเราโกรธถึงขีดสุดก็มักจะมีพลังที่แข็งแกร่งกว่าปกตินั่นเองและนั่นก็คือพลังปราณ!

เย่เชียนก็ค่อยๆ ล่าถอยออกไปและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะใช้พลังปราณก็ตามแต่ถึงยังไงเขาก็ยังไม่แข็งแกร่งเหมือนกับหลินจินไท่ “ปัง! ..” หลินจินไท่ต่อยเย่เชียนด้วยหมัดและเย่เชียนก็ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวจากนั้นก็ทรงตัวเอาไว้ได้ หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ลูกศิษย์ไม่สามารถเทียบอาจารย์ได้จริงๆ”

หลินจินไท่ก็หายใจเข้าออกอย่างช้าๆ และพูดว่า “มันเป็นเพราะเอ็งไม่มีสมาธิในการฝึกซ้อมและการต่อสู้..เพราะงั้นเอ็งจึงมีเรื่องให้คิดให้กังวลมากมายจนไม่อาจควบคุมสติและเป็นหนึ่งเดียวได้”

เย่เชียนก็ยิ้มเจื่อนๆ เพราะนี่ก็เป็นเรื่องจริงเพราะวิถีแห่งศิลปะการต่อสู้นั้นมันก็เหมือนกับการแล่นเรือสวนกระแสน้ำที่เชี่ยวแรง และเย่เชียนเองก็มัวแต่กังวลและครุ่นคิดอยู่กับการพัฒนาของเขี้ยวหมาป่าอยู่เสมอ และมันก็เป็นเวลานานมากแล้วที่เขาไม่ได้ฝึกซ้อมเหมือนแต่ก่อน “อาจารย์ผมมีเรื่องที่อยากจะปรึกษาอาจารย์ครับ!” เย่เชียนพูดอย่างสุภาพ

หลินจินไท่ก็พยักหน้าหันหลังกลับจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้านและลากเก้าอี้ออกมาพร้อมกับกาน้ำชา หลังจากนั่งลงแล้วหลินจินไท่ก็จิบชาเบาๆ พลางจ้องมองไปที่หลินฟานและพูดว่า “เสี่ยวฟานไปนอนซะ!”

หลินฟานก็พูดขึ้นมาว่า “คุณปู่ผมยังไม่ง่วงเลย..ผมต้องไปเลาะหนังสัตว์พวกนั้นออกก่อนแล้วจะหมักเนื้อน่ะ” หลินฟานพูด

“เอาสิ..แต่เราคงกินกันไม่หมดหรอก..นำไปแบ่งลุงจ้าวด้วยก็แล้วกัน” หลินจินไท่พูดกับหลินฟาน

หลินฟานเองก็ดูเหมือนจะรู้หลินจินไท่กำลังหมายถึงอะไรเขาจึงยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “แบบก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับปู่..ผมขอไปก่อนนะ!” หลินฟานพูดขณะที่เขาลากร่างของสัตว์ลงไปจากภูเขา อย่างไรก็ตามเขาคนนั้นก็จะเป็นพ่อตาในอนาคตของหลินฟานเพราะฉะนั้นจึงต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อกัน

“เลื่อนเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงสิ!” เมื่อเห็นหลินฟานออกไปแล้วหลินจินไท่ก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูด

เย่เชียนก็พยักหน้าและเลื่อนเก้าอี้ออกมาและนั่งลงฝั่งตรงข้ามของหลินจินไท่ จากนั้นหลินจินไท่ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ที่มาหาฉันในครั้งนี้เนี่ยคงไม่ได้มาเยี่ยมฉันเฉยๆ หรอกใช่มั้ย..มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ!”

เย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “อาจารย์! ..พี่ไป๋ฮวยออกจากเขี้ยวหมาป่าไปแล้วและตั้งใจที่จะกวาดล้างเขี้ยวหมาป่าด้วย..อาจารย์คือผมจะทำยังไงดี?”

การแสดงออกของหลินจินไท่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและเขาก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ในเมื่อเอ็งยังตัดสินใจในสิ่งที่อยู่ในใจของเอ็งไม่ได้เลย..แล้วเอ็งจะมาถามฉันทำไม..ฉันให้คำแนะนำเอ็งไม่ได้หรอก..เอ็งต้องแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง..จริงๆ แล้วพวกเอ็งสองคนน่ะก็มีนิสัยใจคอที่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ..ฉันไม่สามารถไปเปลี่ยนความคิดของเอ็งได้หรอก..แต่ถ้าสิ่งใดที่เอ็งรู้สึกว่าเอ็งมีจิตสำนึกที่ชัดเจนและรู้สึกว่ามันถูกต้องแล้วล่ะก็..จงยึดมั่นกับมันซะ”

เย่เชียนก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ครับอาจารย์..ผมรู้ว่าผมต้องทำอะไร”

หลินจินไท่ก็พยักหน้าเบาๆ เช่นกันและค่อยๆ จิบชาในถ้วยพลางจ้องมองไปนอกบ้านไปยังที่อันแสนไกลโดยไม่ได้พูดอะไรใดๆ

“อาจารย์ครับ..เสี่ยวฟานที่เป็นดั่งหลานชายของอาจารย์แล้วอาจารย์เคยคิดที่จะปล่อยให้เขาออกไปจากหมู่บ้านและออกไปท่องโลกภายนอกบ้างหรือเปล่า..ผมน่ะเห็นว่าเสี่ยวฟานจะต้องเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาได้ในอนาคตอย่างแน่นอน” เย่เชียนพูด

“ฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” หลินจินไท่พูดต่อ “หมอดูคนนึงเคยบอกกับฉันว่าชะตากรรมของเสี่ยวฟานน่ะเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายและสิ้นหวังอย่างมาก..เพราะจนกว่าเขาจะอายุครบสิบหกปีเขาก็จะพบกับหายนะครั้งใหญ่..เพราะงั้นฉันจึงต้องให้เขาอยู่ข้างๆ ฉันจนกว่าเขาจะพ้นชะตากรรมเช่นนั้น..ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาออกไปไหนอย่างแน่นอนจนกว่าเขาจะอายุครบสิบหกปี”

“อาจารย์เชื่อในโชคชะตาฟ้าลิขิตด้วยหรือ?” เย่เชียนถามด้วยความประหลาดใจ

“ชีวิตของมนุษย์อย่างเราๆ น่ะมันถึงวาระมานานแล้ว..เราเพียงต้องต่อสู้กับโชคชะตาและต่อสู้กับฟ้าและดิน..เพื่อแสวงหาความสุขและมันก็ไม่มีวันสิ้นสุดและไม่รู้จบเช่นกัน” หลินจินไท่พูดช้าๆ

เย่เชียนก็ถึงกับตะลึงไปชั่วขณะและในทันใดนั้นภาพบางอย่างก็แวบขึ้นมาในความคิดของเขาและเย่เชียนก็เอ่ยปากถามขึ้นว่า “อาจารย์..ช่วยบอกผมทีว่าในโลกใบนี้ยังมีคนที่มีทักษะสูงกว่าอาจารย์หรือเปล่า?”

“ตามธรรมชาติแล้วมันก็ย่อมมีภูเขาที่อยู่เหนือภูเขา..และมีท้องฟ้าที่อยู่เหนือท้องฟ้าและเมฆที่อยู่บนท้องฟ้านั้นมันก็ย่อมมีเมฆที่อยู่เหนือกว่ามันอยู่ดี” หลินจินไท่พูด “ทำไมเอ็งถึงถามแบบนี้ล่ะ?”

“ก็นะ..ลูกศิษย์ของอาจารย์คนนี้น่ะ..บังเอิญไปพบกับใครบางคนเข้าให้และเขาคนนั้นก็บอกว่าผมน่ะไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาได้เลยแม้แต่น้อย..เขาทำให้ผมประหลาดใจมาก..ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนแบบนั้นอยู่ในโลกใบนี้ด้วย!” เย่เชียนพูด

หลินจินไท่ผู้นี้ก็ถึงกับตัวสั่นเล็กน้อยจากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันเชื่อในสิ่งที่เอ็งเพิ่งจะพูดมา..เพราะครั้งหนึ่งฉันเองก็เคยพบกับปรมาจารย์ท่านหนึ่งและฉันก็พ่ายแพ้ให้กับเขาในกระบวนท่าเดียว..และเขาคนนั้นก็เป็นคนที่ฝึกฝนพลังชี่ให้กับฉันเอง ..แต่เขามักจะไปๆ มาๆ รอบโลก..ฉันจึงไม่มีเวลาไปตามหาเขา..และฉันก็ไม่เคยพบเขาจนถึงตอนนี้..ถ้าหากว่าเอ็งได้พบกับคนที่เอ็งพูดถึงอีกครั้งในอนาคตล่ะก็..เอ็งก็ลองไปสู้กับเขาผู้นั้นดูสิ..เขาจะมอบบทเรียนและสิ่งต่างๆ ให้เอ็งมากมาย..มันจะช่วยเอ็งได้อย่างมากในอนาคต!”

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะเตรียมตัวเตรียมใจมานานแล้วก็ตาม แต่ทว่าเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อหลินจินไท่ผู้ที่เป็นอาจารย์ของเขานั้นถึงกับพูดเช่นนี้ ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะมีฟ้าที่อยู่เหนือฟ้าและมีผู้คนในโลกใบนี้ที่ยังไม่สามารถอธิบายได้เช่นกัน ไม่เช่นนั้นถ้าหากไม่คิดเช่นนี้ล่ะก็ถ้าในอนาคตต้องไปเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้นแล้วล่ะก็อาจจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบโต้ได้เลย เช่นเดียวกับซงเจิ้งหยวนพี่ชายของหูวเค่อนั่นเองซึ่งเย่เชียนก็รู้สึกได้ว่าตัวเองจะต้องได้เผชิญหน้ากับเขาในอนาคตอันใกล้นี้อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามตามจากคำบอกเล่าของหูวเค่อแล้วเย่เชียนไม่สามารถรับมือกับเขาได้เลยแม้แต่น้อยแล้วนับประสาอะไรกับการเอาชนะเขา