ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 292

ตอนที่ 292 ลูกผู้ชายหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา
หลินฟานก็ตัวสั่นเล็กน้อยจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างแน่วแน่และพูดว่า “ใช่! ..ผมเป็นฆ่าเขาเอง..ใครบอกให้เขาไปรังแก ชิงเอ๋อกันล่ะ!”

“ไอ้เด็กนอกคอกไม่มีพ่อไม่มีแม่อย่างเอ็งอ่ะนะ..อยากตายนักใช่มั้ย!” ผู้ใหญ่บ้านตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวและรีบเดินเข้าไปหาหลินฟาน

การแสดงออกของหลินฟานนั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดและความตั้งใจกับเจตนาฆ่าที่รุนแรงนั้นก็ฉายอยู่ภายในดวงตาของหลินฟาน ซึ่งพ่อกับแม่ของเขานั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเด็กและสิ่งนี้ก็เป็นปมด้อยของเขาอย่างมากเช่นกัน และแล้วผู้ใหญ่บ้านก็เพิ่งจะกระตุ้นจุดเดือดดาลของหลินฟานโดยไม่รู้ตัว

เย่เชียนก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจอย่างมากเพราะลูกผู้ชายนั้นควรที่จะกล้ายอมรับความจริงและถึงแม้ว่าหลินฟานจะยังเด็กอยู่ก็ตามแต่เขาก็ถือได้ว่าเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวแล้ว เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ยื่นมือออกไปเพื่อหยุดผู้ใหญ่บ้านและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณจะทำอะไร?”

ผู้ใหญ่บ้านก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเย่เชียนจากหัวจรดเท้าและพบว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนของหมู่บ้านของเขาและเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะคอกกลับว่า “แล้วเอ็งเป็นใคร..อย่าเข้ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง”

“แล้วไง..ผมเป็นพี่ชายของหลินฟาน..ซึ่งความหมายก็คือผมเป็นผู้ปกครองของเขา..และแน่นอนว่าผมสามารถเข้ามายุ่งเรื่องของเขาได้!” เย่เชียนพูด

“ถ้างั้นเอ็งก็เห็นแล้วใช่มั้ยว่าไอ้เด็กนอกคอกนี่มันฆ่าลูกชายของฉัน..งั้นก็ฆ่ามันเลยซะดีมั้ย!” ผู้ใหญ่บ้านจ้องเขม็งไปที่เย่เชียนและพูด

“คุณควรระวังปากของคุณเอาไว้นะ” เย่เชียนชำเลืองมองไปที่ผู้ใหญ่บ้านจากนั้นก็พูดว่า “การฆาตกรรมนั้นควรทำให้มันเป็นไปตามกฎหมาย..เพราะงั้นคุณไม่มีสิทธิ์ประชาทัณฑ์เองได้”

“หือ! ..ฉันไม่สนใจหรอก..ฉันขอบอกเอ็งเอาไว้เลยนะว่าในหมู่บ้านนี้น่ะฉันใหญ่ที่สุด..และใครก็ตามที่ฉันอยากจะให้มันตายมันก็ต้องตาย..และใครที่ฉันอยากจะให้มีชีวิตอยู่มันก็จะมีชีวิตอยู่ต่อ..และไอ้เด็กนอกคอกนี่มันกล้าที่จะฆ่าลูกชายของฉันแบบนี้..ฉันจะไม่แค่ฆ่ามันเพียงอย่างเดียวแต่ฉันจะขุดศพจากสุสานบรรพบุรุษของมันขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ” ผู้ใหญ่บ้านตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

ในความเป็นจริงนั้นผู้ใหญ่บ้านคนนี้ก็เหมือนดั่งราชาในหมู่บ้านแห่งนี้และเขานั้นก็อาศัยอยู่ในบ้านที่เป็นอาคารสองชั้นแต่ทว่าชาวบ้านคนอื่นๆ กลับอาศัยกันอยู่แค่ในที่เป็นบ้านอิฐและบ้านปูนที่ทรุดโทรมเท่านั้น และยิ่งไปกว่านั้นลูกชายคนโตของผู้ใหญ่บ้านก็เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจในสถานีตำรวจของเมืองนี้ แต่ในสายตาของชาวบ้านแล้วพวกเขาเหล่านั้นก็มองว่าลูกชายคนโตของผู้ใหญ่บ้านนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงแล้วใครจะกล้าทำให้พวกเขาขุ่นเคืองกันล่ะ? ดังนั้นครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านนั้นจึงมีอำนาจเหนือกว่าใครๆ ในหมู่บ้านและมีลูกสะใภ้สวยๆ ได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ผู้ใหญ่บ้านไปพูดเพียงคำไม่กี่คำก็ได้อย่างที่ใจเขาต้องการและมีอาหารและเครื่องดื่มต้อนรับเขาเป็นอย่างดี ซึ่งทุกคนในหมู่บ้านนั้นต้องเชื่อฟังเขาและยิ่งไปกว่านั้นกองทุนบรรเทาความยากไร้ของรัฐบาลที่สนับสนุนให้นั้นก็ถูกผู้ใหญ่บ้านยักยอกไปทีละน้อยๆ และมันก็ไม่ได้ถึงมือชาวบ้านอีกต่อไป ซึ่งทุกวันนี้เขาก็ยังคงกลืนกินมันและชาวบ้านเหล่านั้นก็ไม่ได้รับสวัสดิการใดๆ จากรัฐบาลเลยแม้แต่น้อย

“เพลี้ยะ! ..” ทันทีที่ผู้ใหญ่บ้านพูดจบเย่เชียนก็ตบหน้าผู้ใหญ่บ้านจนเขารู้สึกวิงเวียนและชาไปทั้งหน้า จากนั้นเย่เชียนก็พูดอย่างไม่แยแสว่า “ผมเตือนคุณแล้วไงว่าให้คุณระวังปากเอาไว้!”

“แก..แกกล้าตบฉันเหรอ” ผู้ใหญ่บ้านตะโกนอย่างเดือดดาลพลางประคบหน้าของตัวเองเอาไว้

“มันไม่มีเหตุผลเลย..ลูกผู้ชงลูกผู้ชายบ้าบออะไรกัน..ใครฆ่าคนมันก็คือฆาตกร!” หญิงวัยกลางคนก็ตะโกนเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เชียนจ้องเขม็งไปที่หญิงวัยกลางคนคนนั้นและหยิบมีดโลหิตหมาป่าออกมาแล้วพูดว่า “คุณก็ด้วย..ถ้ายังไม่หยุดพล่ามอีกล่ะก็..ผมจะเฉือนคุณทิ้งซะ” หากต้องจัดการกับคนที่ปากร้ายแล้วล่ะก็วิธีที่ดีที่สุดก็คือความน่ากลัวและความโหดร้ายนั่นเอง ซึ่งเย่เชียนทำให้หญิงวัยกลางคนกลัวมากจนเธอรีบปิดปากของเธอไปด้วยความหวาดกลัว

เป็นเวลานานหลายปีแล้วที่ผู้ใหญ่บ้านทำตัวเป็นผู้มีอำนาจในหมู่บ้านนี้และเขาก็เป็นดั่งกฎหมายของหมู่บ้านนี้เพราะเขาสามารถพูดอะไรก็ได้และทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ แต่ทว่าวันนี้เย่เชียนได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาและทำให้เขาตกตะลึงและประหลาดใจอย่างมาก “แก..แกรอคนจากสถานีตำรวจมาที่นี่ก่อนก็แล้วกัน..เดี๋ยวฉันจะให้ไอ้เด็กนี่มันชดใช้ด้วยชีวิตของมันเอง” ผู้ใหญ่บ้านจ้องเขม็งไปที่เย่เชียนและพูด

“ก็มาสิ!” เย่เชียนพูดเบาๆ จากนั้นเขาก็หันหน้าไปหาหลินฟานและตบไหล่เบาๆ พร้อมพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ”

หลินฟานก็พยักหน้าและหันไปรอบๆ จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาจ้าวฉิงและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ฉิงเอ๋อเป็นอะไรมั้ย” ในขณะที่หลินฟานถามเธอหลินฟานก็จับไหล่จ้าวฉิงแต่ทว่าจ้าวฉิงก็ปัดมือของหลินฟานออกจากนั้นเธอก็เดินไปหลบอยู่ข้างหลังแม่ของเธอและจ้องมองไปที่หลินฟานโดยปราศจากความอ่อนโยนและเยื่อใยที่เคยมีให้กันมาก่อน และยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนจะมีร่องรอยของความรังเกียจอยู่ภายในดวงตาและสีหน้าของจ้าวฉิงอีกด้วย

เย่เชียนก็ตกตะลึงเล็กน้อยและแอบคิดในใจอย่างลับๆ ว่า ‘เกรงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ในอนาคตนั้นคงจะร้ายไม่เบาเลย..และหลินฟานเองก็อาจจะต้องเจ็บปวดเพราะเธอในอนาคตอย่างมากแน่นอน’ เมื่อเย่เชียนคิดเช่นนี้เขาก็โล่งใจเล็กน้อยเพราะวิธีที่ดีที่สุดในการรับมือก็คือการฝึกฝนและสอนเรื่องต่างๆ ให้กับหลินฟานเพื่อที่จะช่วยเขาในการดำเนินชีวิตในอนาคตต่อๆ ไป

เมื่อหลินฟานเดินออกไปหูจื้อเองก็เดินตามมาด้วยเช่นกัน “หลินฟานเอ็งเคยไปสถานีตำรวจมั้ย” เย่เชียนถาม

“ไม่เคย!” หลินฟานส่ายหัวและตอ [

“แล้วเอ็งกลัวมั้ย?” เย่เชียนถาม

“ไม่กลัว!” หลินฟานกัดฟันพูด

“เจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านั้นอาจจะมาถึงที่นี่ในช่วงบ่าย..และถ้าเอ็งไปที่สถานีตำรวจอย่าพูดอะไรเลยนะรู้มั้ย..แล้วถ้าพวกเขาทุบตีเอ็งเพื่อให้เอ็งพูดล่ะก็..เอ็งจะอดได้มั้ย” เย่เชียนยังคงถามต่อ

“ได้!” หลินฟานพูดอย่างหนักแน่น

“พี่ชายครับ..พี่หลินฟานจะถูกตำรวจจับไปจริงๆ หรอ..ลูกชายคนโตของตาเฒ่านั่นเป็นตำรวจน่ะ..พี่ชายอย่าให้พวกเขาพาพี่หลินฟานไปนะ..พวกมันจะต้องฆ่าเขาแน่ๆ” หูจื้อพูดด้วยความเป็นห่วง

เย่เชียนยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “ฉันเชื่อว่าหลินฟานรู้ว่าเขาจะต้องทำยังไง” อันที่จริงแล้วเย่เชียนนั้นก็สามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องให้หลินฟานทำอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าเย่เชียนนั้นต้องการให้หลินฟานผ่านความยากลำบากและประสบการณ์ต่างๆ เสียบ้าง เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่หลินฟานจะเปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นผู้ชายอย่างแท้จริงหากปราศจากประสบการณ์ที่คับขันต่างๆ

เห็นได้ชัดเลยว่าหูจื้อนั้นไม่เข้าใจเขาจึงมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หันไปมองที่หลินฟานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรใดๆ

เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้านร่างกายของหลินฟานก็สั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้และเขาก็ไม่กล้าที่จะสบตากับหลินจินไท่เลย เขาเพียงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “คุณปู่! ..”

หลินจินไท่เหลือบมองไปที่หลินฟานและพูดว่า “เอ็งกลัวมัย?”