ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 308

ตอนที่ 308 นากาจิมะ ชินนะ
เย่เชียนนั้นไม่ได้หยิ่งผยองหรือโออ่าในศักดิ์ศรีแต่อย่างใด นั่นก็เพราะว่าดาร์คลิลลี่เป็นองค์กรนักฆ่าที่ลึกลับมากและถ้าหากเราจะโจมตีละก็เราก็ต้องทำการโจมตีเทหน้าตักแบบครั้งเดียวเพื่อกวาดล้างให้สิ้น และถ้าหากแก๊งเจ้าพ่อมาเฟียฝูชิงเข้ามาแทรกแซงล่ะก็จะก่อให้เกิดผลกระทบที่ตามมาและการเคลื่อนไหวมากมายอีกหลายอย่างโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้นประเทศนี้ก็เป็นดินแดนและเขตขององค์กรดาร์คลิลลี่จึงทำให้การเคลื่อนไหวใดๆ นั้นพวกเธออาจจะรับรู้ได้อย่างง่ายดาย

เซี่ยตงไป่ก็ยิ้มและพูดว่า “ถ้าน้องเย่พูดแบบนั้นเราก็ว่ากันตามนั้น..แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็อย่าลังเลที่จะพูดล่ะ”

“แน่นอนครับพี่ใหญ่” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม “เพราะหลังจากที่กำจัดพวกองค์กรดาร์คลิลลี่ไปแล้วก็ยังมีพวกยากูซ่ายามากุจิอยู่อีก..และพวกนี้น่ะผมต้องรบกวนพี่ใหญ่เซี่ยกับแก๊งฝูงชิงของพี่ใหญ่ให้ช่วย”

“ฮ่าๆ ..ได้เลยน้องชาย..ฉันน่ะต้องการกวาดล้างพวกยากูซ่ายามากุจิมาตั้งนานแล้ว..ไม่ต้องกังวลไปน้องเยา..ฉันจะช่วยอย่างเต็มที่” เซี่ยตงไป่พูดด้วยรอยยิ้มที่ยินดี

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเซี่ยตงไป่ก็พูดต่อ “น้องเย่! ..ฉันน่ะได้ยินเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อันทรงเกียรติของน้องในประเทศจีนแล้ว..ที่น้องเย่สามารถรวมหงเหมินกรุ๊ปกับแก๊งชิงเป็นหนึ่งเดียวกันได้..มันประวัติการณ์ในรอบหลายร้อยปีเชียวนะ!”

“ขอบคุณครับพี่ใหญ่..แต่มันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญและโชคช่วยเท่านั้น” เย่เชียนพูดต่อ “แต่ผมไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องนั้นๆ มากเกินไป..เพราะผมยังชอบอิสระอยู่และแค่เขี้ยวหมาป่าอย่างเดียวก็ทำให้ผมปวดหัวแล้ว..พวกบริษัทและแก๊งต่างๆ นั้นผมฝากคนอื่นดูแลน่ะ..ฮ่าๆ”

“นั่นวิเศษมาก! ..ฉันเองก็อยากจะเกษียณและวางมือก่อนเวลาอยู่เหมือนกัน..แต่พวกลูกๆ ของฉันนี่สิไม่เป็นไปตามที่ฉันคาดหวังเลยสักคน..ฉันกังวลมาก” เซี่ยตงไป่พูด

“ขอบคุณครับพี่ใหญ่..ก็ลองให้พวกเขาสืบทอดแก๊งดูสิ..คนเราจะไม่เติบโตถ้าหากเราไม่มีประสบการณ์ตรง” เย่เชียนพูด

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน..แต่พวกเด็กๆ ไม่เต็มใจนี่สิ” เซี่ยตงไป่พูด “ลูกชายคนโตก็ไปอยู่อังกฤษเพื่อไปลงทุนทางการเงิน..ส่วนลูกชายคนรองก็เปิดบริษัทของตัวเอง..ส่วนลูกชายคนที่สามก็เอาแต่ใจและไปเป็นดาราอยู่ในวงการบันเทิง..มีเพียงลูกสาวของฉันคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้างฉันมาโดยตลอดและคอยช่วยเหลือฉันมาตั้งแต่เธอเด็กๆ ..แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงน่ะสิ”

“มันก็ไม่ใช่แบบนั้นเสมอไปนะพี่ใหญ่..คุณอายุตั้งเท่านี้แล้วแต่ทำไมคุณถึงยังคิดว่าผู้ชายจะเป็นใหญ่อยู่เสมอล่ะ..อย่าดูถูกผู้หญิงสิ..บางครั้งผู้หญิงก็แข็งแกร่งกว่าผู้ชายมากเลยนะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มเพราะท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นเรื่องของครอบครัวของเซี่ยตงไป่เอง ดังนั้นเย่เชียนจึงพูดได้เพียงไม่กี่คำในฐานะคนนอกและมันก็ไม่ใช่เรื่องดีที่จะพูดมากเกินไป

“เรื่องนี้ฉันก็รู้ดี..เพราะถ้าหากว่าสักวันหนึ่งฉันตายไปล่ะก็แก๊งฝูชิงก็จะอยู่ในการดูแลของเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ ..แต่ฉันก็เชื่อว่าเธอจะเป็นเด็กผู้หญิงที่สามารถรักษามันเอาไว้ได้เป็นอย่างดี..ฉันน่ะไม่คาดหวังอะไรกับเจ้าพวกลูกชายเหล่านั้นแล้ว” เซี่ยตงไป่พูด “โอ้! ..ฉันพูดมากแบบนี้ได้ยังไงกัน..น้องเย่คงจะเหนื่อยมากหลังจากนั่งเครื่องบินมาเป็นเวลานาน..มาๆ ..ฉันจะพาไปนวดคลายเส้นสักหน่อยก็แล้วกัน..พนักงานสาวๆ ของเราน่ะชำนาญมากเลยนะ..ฮ่าๆ ..แต่ไม่ต้องกลัวพวกเธอหรอก..เพราะพวกเธอน่ะเป็นหมอนวดมืออาชีพ”

“ได้เลย! ..พูดตามตรงนะผมนั่งมาตลอดทั้งวันแล้วและผมก็ปวดเมื่อยและเหนื่อยมากเลย” เย่เชียนพูด

ในค่ำคืนนั้นเซี่ยตงไป่ได้ให้ความผ่อนคลายแก่เย่เชียนและให้ความบังเทิงแก่ชิงเฟิงและหวงฟู่เส้าเจี๋ยอย่างมาก ส่วนม่อหลงในเวลานี้ก็กลับมาแล้วและทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมเอาไว้แล้วเช่นกัน เย่เชียนก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจเพราะเย่เชียนนั้นเชื่อมั่นในความสามารถของม่อหลงในการทำสิ่งต่างๆ มาโดยตลอด เพราะชายหนุ่มผู้นี้นั้นมีความมั่นคงและความมุ่งมั่นมากกว่าเด็กหนุ่มอย่างชิงเฟิงและหวงฟู่เส้าเจี๋ยมาก ซึ่งนี่เป็นสาเหตุที่เย่เชียนนั้นไม่ได้ส่งชิงเฟิงไปทำสิ่งต่างๆ

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ยิ้มแย้มแจ่มใส ซึ่งเมื่อมองไปที่รูปลักษณ์และการแสดงออกของเขาแล้วก็เห็นได้ชัดเลยว่าเขาทำให้หญิงสาวชาวญี่ปุ่นพึงพอใจไปกับเขาอย่างแน่นอน ซึ่งเมื่อเทียบผู้ชายชาวจีนกับผู้ชายชาวญี่ปุ่นแล้วผู้ชายจีนนั้นมีสมรรถภาพและกำลังวังชามากกว่าผู้ชายญี่ปุ่นค่อนข้างมากเลยทีเดียว

มื้ออาหารค่ำนั้นจัดอยู่ในโรงแรมภายใต้แก๊งฝูชิงซึ่งเป็นภัตตาคารอาหารจีนต้นตำรับและมีเซี่ยตงไป่กับโย่วซวนไปกับพวกเขาเป็นการส่วนตัว แต่ก็ไมได้อลังการหรือใหญ่โตอะไรมากมายเพราะนี่คือสิ่งที่เย่เชียนขอเอาไว้เพราะครั้งนี้ที่เขามาเยือนที่ประเทศญี่ปุ่นก็ยังคงต้องเป็นความลับและเย่เชียนก็ไม่ต้องการเปิดเผยต่อสาธารณะมากเกินไป ไม่เช่นนั้นองค์กรดาร์คลิลลี่และพวกยากูซ่ายามากุจิก็ไหวตัวทันและสิ่งต่างๆ ก็จะยิ่งลำบากขึ้นมาก

หลังอาหารค่ำเซี่ยตงไป่จัดให้พวกเขาไปพักที่โรงแรมที่เดียวกับภัตตาคารนั้นและเนื่องจากพวกเขาอยู่บนเครื่องบินมาเป็นเวลานานและไม่ได้พักผ่อนเลยเซี่ยตงไป่จึงไม่ไปรบกวนพวกเขาในตอนกลางคืน มาสี่คนและห้องพักก็สี่ห้องซึ่งหลังจากอาบน้ำล้างตัวกันเสร็จแล้วเย่เชียนก็เรียกม่อหลงและชิงเฟิงมาที่ห้องของเขา

ไม่ใช่ว่าเย่เชียนนั้นไม่เชื่อในตัวของหวงฟู่เส้าเจี๋ยแต่เพราะว่าผู้ชายคนนี้มีตัวตนที่พิเศษและท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังคงมีสถานะเป็นทหารของกองทัพจีนและถ้าหากว่าเขามาก่อเหตุหรือสร้างปัญหาต่างๆ ในประเทศญี่ปุ่นล่ะก็มันอาจจะเป็นข้อพิพาทระหว่างประเทศได้เลย และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็กำลังมีความสุขและผ่อนคลายไปกับหญิงสาวชาวญี่ปุ่นที่กำลังต่อสู้กันอยู่บนเตียงและทั้งคู่นั้นต่างก็ไม่ยอมแพ้ซึ่งกันและกันจึงทำให้เกิดความเร่าร้อนที่มิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้

ทั้งสามคนก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ห้องของเย่เชียนซึ่งเย่เชียนั้นก็คีบบุหรี่ใส่ปากแล้วจุดไฟจากนั้นก็ค่อยๆ พูดว่า “พี่ม่อหลง..ไปติดต่อกับเธอหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้ว..ฉันฝากโค้ดและรหัสลับเอาไว้ตามที่พี่สาวหลันบอกแล้ว..เดี๋ยวเธอก็จะมาหาเราเองเมื่อเธอเห็นมัน” ม่อหลงพูด

ชิงเฟิงถามอย่างเชื่องช้าและงุนงง “บอสกำลังพูดถึงอะไรหรอ..ผมไม่เข้าใจเลยสักคำ”

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “มาๆ นั่งดื่มชารอกันไปก่อนเถอะ”

เมื่อสิ้นเสียงพูดการแสดงออกและปฏิกิริยาของพวกเขาทั้งสามก็รุนแรงขึ้นและพวกเขาก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและพวกเขาทั้งสามก็สัมผัสได้เป็นอย่างดีว่ากำลังมีกลิ่นอายแห่งการนองเลือดและจิตสังหารที่พลั่งพลูที่แข็งแกร่งอย่างมากอยู่รอบๆ และกำลังค่อยๆ จะใกล้เข้ามา ซึ่งชิงเฟิงนั้นก็เตรียมตัวอย่างกระตือรือร้นอย่างมาก

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และชูมือขึ้นพร้อมกับพูดว่า “นั่งลงเถอะ!”

ชิงเฟิงจ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจและงุนงงอย่างมากจากนั้นเขาก็นั่งลงอย่างช้าๆ จู่ๆ ในทันใดนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งกระโดดเข้ามาจากทางด้านนอกหน้าต่างและเมื่อเธอเห็นเย่เชียนเธอก็แสดงความเคารพและตะโกนว่า “สวัสดีค่ะคุณเย่!”