ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 31

ตอนที่ 31 เขี้ยวหมาป่า

จ้าวไถ่จู้หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาตอบคำถามของหวันชุนหัว

“คืออย่างนี้… ที่หมู่บ้านของผม วิชากังฟูนี้ได้สืบทอดต่อกันมาในตระกูลของผมมาหลายชั่วอายุคนแล้ว เมื่อตอนที่พ่อของผมยังหนุ่ม ๆ อยู่ ท่านเป็นเจ้าสำนักฝึกศิลปะการต่อสู้ในจังหวัดของเรา ผมก็เลยโชคดีได้เรียนรู้วิชามาจากท่านตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กไม่ค่อยรู้ประสีประสา แต่ทว่าท่านได้รับบาดเจ็บก็เลยเกษียณไปเสียก่อน…”

“ไถ่จู้…? นายพูดเป็นเล่นไป นี่นายฝึกวิชากังฟูมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลยเหรอ ? มันเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมาเลย ไม่รู้ล่ะ! ถ้านายมีเวลานายจะต้องสอนฉันด้วย!” หวันชุนหัวพูดอย่างหนักแน่น

“แต่พ่อของผมกำชับไว้ว่าห้ามสอนวิชากังฟูนี้ให้คนอื่นน่ะสิ ฮ่า ๆ ๆ แต่ถ้าคุณต้องการเรียนจริง ๆ แล้วล่ะก็ ทำไมไม่ลองถามฟูจุนเฉิงหรือเย่เชียนดูล่ะ ? พวกเขาน่าจะเก่งกว่าผมนะ” จ้าวไถ่จู้ตอบอย่างอารมณ์ดี

หวันชุนหัวจ้องมองไปที่ฟูจุนเฉิงและเย่เชียนด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าสองคนนั้นจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้และเก็บเป็นความลับเอาไว้

“เฮ้ ๆ น้องฟู… น้องเย่… ได้โปรดพิจารณาด้วยเถอะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้มีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะการต่อสู้อยู่เลย แต่ฉันรับประกันได้เลยว่าฉันคนนี้นี่แหละจะช่วยส่งเสริมและเป็นกำลังที่สำคัญให้กับพวกนายในวันข้างหน้า!” หวันชุนหัวจ้องมองเย่เชียนและฟูจุนเฉิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ทักษะการต่อสู้แขนงของผมนั้นมันไม่เหมาะกับพี่หวันหรอก…” เย่เชียนยิ้มเบา ๆ

อันที่จริงแล้วทักษะของเย่เชียนนั้นเป็นทักษะแขนงพิเศษที่นำเอาศิลปะการต่อสู้จากทั่วทุกมุมโลกมาผสมผสานกันให้เกิดประสิทธิภาพอันสูงสุด และมันยังมีอันตรายถึงแก่ชีวิตเพราะมันทั้งรวดเร็ว แม่นยำ และดุร้าย ซึ่งทักษะการต่อสู้แขนงนี้ เขาจะใช้มันแค่บางครั้งในการซ้อมกับกองทหารรับจ้างหน่วยเขี้ยวหมาป่า ส่วนใหญ่แล้วเขามักจะใช้กับศัตรูในการต่อสู้มากกว่าเพราะมันอาจถึงตายได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“คุณแข็งแกร่งอยู่แล้ว คุณไม่ต้องเรียนรู้อะไรมากมายเลย…” ฟูจุนเฉิงพูดขึ้นบ้าง “แต่ถ้าคุณต้องการที่จะเรียนจริง ๆ ล่ะก็… ผมสามารถสอนให้คุณได้นะ แต่คุณต้องสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะไม่นำทักษะการต่อสู้ที่ผมสอนให้ไปใช้ในทางที่ผิด!”

ในตอนแรกที่หวันชุนหัวได้ยินว่าเย่เชียนจะไม่สอนวิชาให้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเป็นผิดหวัง แต่เมื่อฟูจุนเฉิงตกลงที่จะช่วยสอนให้เขา ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพูดซ้ำ ๆ ว่า

“แน่นอน! ฉันจะไม่เอาวิชาที่นายสอนไปใช้ในทางที่ไม่ดี! ว่าแต่… ฉันดูเหมือนคนแบบนั้นในสายตานายหรือ ? ฉันสัญญาว่าตราบใดที่ไม่มีใครมายั่วยุและบีบให้ฉันต้องทำล่ะก็ ฉันจะไม่ใช้มันอย่างผิด ๆ แน่!”

ฟูจุนเฉิงพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มอีก ตัวเขานั้นได้ทำงานกับหวันชุนหัวมาสักระยะหนึ่งแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันบ่อยครั้งนัก แต่เขาก็รู้จักและเข้าใจถึงตัวตนของหวันชุนหัวดีพอ หวันชุนหัวไม่ใช่คนที่ป่าเถื่อนหรือหุนหันพลันแล่นแต่อย่างใด เขามีความภักดีในแบบของลูกผู้ชายต่อเหล่าพี่น้องและเพื่อนฝูง มันจึงทำให้เขาเป็นคนที่ดูน่าเชื่อถือ

“น้องฟูเยี่ยมที่สุด! งั้นเดี๋ยวคืนนี้ฉันเลี้ยงเอง! ทุกคนกินเลย ๆ ไม่ต้องกังวลกับราคา หมดก็สั่งได้เลย ฉันยินดีจ่าย…!” หวันชุนหัวพูดออกมาอย่างมีความสุข

“จริงเหรอ ?” จ้าวไถ่จู้ถามด้วยความตกใจระคนยินดี

“แน่นอน! คนอย่างฉันไม่กลับคำหรอก” หวันชุนหัวตอบอย่างเคร่งขรึม

“นี่เถ้าแก่…! ผมขอซี่โครงแกะเพิ่มอีกยี่สิบ น่องไก่สิบ กระเทียมสิบ ปลาหมึกและหอยนางรมด้วยรวม ๆ กันมาเลย!” จ้าวไถ่จู้หัวเราะอย่างสนุกสนานในขณะที่เขาสั่งเมนูชนิดที่ว่าแทบเหมาร้าน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน