ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 32

ตอนที่ 32 จ้าวเทียนห่าว

“เหตุฆาตกรรม…” ฟูจุนเฉิงตัดสินใจบอกความจริงให้เย่เชียนฟัง

“คือฉันบังเอิญยิงพลาดไปถูกตัวประกันในภารกิจนึงของฉัน แต่กองบัญชาการกลับไม่เคยทำการสอบสวนและทำการไต่สวนฉันเลย ฉันในฐานะพลแม่นปืน… ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวก็เท่ากับความผิดพลาดชั่วชีวิต ฉันเลยทำได้แค่ขอให้พวกเขาปลดประจำการฉันเท่านั้น…”

การแสดงออกของฟูจุนเฉิงเปลี่ยนไปเป็นเศร้าสร้อยและมืดมนในขณะที่เขาเล่าถึงความหลังที่ฝังใจ

เย่เชียนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า เขาไม่คาดคิดว่าตำแหน่งของฟูจุนเฉิงในกองกำลังพิเศษเขี้ยวหมาป่าจะเป็นถึงพลแม่นปืน เพราะในกองกำลังพิเศษของกองทัพ พลแม่นปืนนั้นเป็นตำแหน่งที่สำคัญอย่างยิ่งและยังถือเป็นตำแหน่งที่มีผลกระทบต่อภารกิจอย่างมาก รวมถึงความได้เปรียบในการทำสงครามจนนำมาซึ่งชัยชนะ ไม่ว่าจะเป็นสงครามความขัดแย้งหรือการทำภารกิจลับต่าง ๆ พลแม่นปืนจะต้องไม่ผิดพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เย่เชียนพยักหน้าตอบรับอย่างเงียบ ๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ

“แล้วนายล่ะ ? นายสังกัดหน่วยไหน ?” ฟูจุนเฉิงถาม

เย่เชียนดูว้าวุ่นใจเล็กน้อยและไม่แน่ใจว่าควรตอบไปว่าอะไรดี เมื่อเทียบกับกองทัพแล้ว ตำแหน่งของเย่เชียนคือผู้บังคับบัญชาสูงสุดแต่เขาก็มิอาจเปิดเผยตัวตนได้ เขาจึงยิ้มและตอบไปเพียงสั้น ๆ

“เอ่อ… คือ… หน่วยที่ผมสังกัดอยู่ไม่ได้ผูกขาดกับประเทศใด ๆ เลย”

ฟูจุนเฉิงจ้องมองเขาพลางครุ่นคิด เขามองว่าเย่เชียนนั้นช่างเป็นคนที่คาดเดาได้ยาก แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “หลังจากที่ฉันถูกปลด ฉันก็มาทำงานนี้นี่แหละ ฉันตั้งใจออกตามหาครอบครัวของคนที่ฉันพลั้งฆ่าไป ฉันไม่เคยคาดหวังให้พวกเขายกโทษให้ฉันเลย แต่พวกเขากลับยกโทษให้ฉัน… ถ้ามันไม่ใช่เพราะฉัน ชีวิตของพวกเขาก็จะไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้หรอก”

“แล้วครอบครัวเขามีใครบ้างล่ะ ?” เย่เชียนถาม

“ภรรยาและลูกชายตัวน้อยของเขาที่เพิ่งจะอายุได้เพียงหกขวบ เขายังเรียนอนุบาลอยู่เลย… มันเป็นเพราะฉันเองแหละเธอถึงได้กลายเป็นแม่หม้าย และเด็กคนนั้นก็ต้องเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ…” ฟูจุนเฉิงพูดอย่างละอายใจ

เย่เชียนตบไหล่ของเขาเบา ๆ แล้วพยายามพูดปลอบโยนพร้อมทั้งเตือนสติเขา

“นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก… คนเรามันคงจะไม่สมบูรณ์แบบไปเสียทุกครั้ง ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคนบัญญัติคำว่า ‘ความผิดพลาด’ ขึ้นมาใช้หรอก แต่ผมก็ชื่นชมเธอจากใจจริง ๆ ที่เธอยกโทษให้คุณ ผมคิดว่าเธออยากให้คุณอภัยให้ตัวเองด้วย เธอคงไม่ต้องการให้คุณโทษตัวเองไปตลอดชีวิต”

เมื่อพูดถึงภรรยาและลูกชายของตัวประกัน ฟูจุนเฉิงก็เศร้าใจจนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เขาได้แต่ยิ้มเศร้า ๆ และพึมพำว่า “เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐมากจริง ๆ”

เย่เชียนตกตะลึงเล็กน้อยและหันไปมองหน้าเขาราวกับว่าเย่เชียนเพิ่งรู้อะไรบางอย่าง แต่ก็ได้แค่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก การที่ฟูจุนเฉิงได้ดูแลแม่หม้ายและลูกชายของเธอเป็นเรื่องที่ดี และตอนนี้พวกเขาทั้งสามก็คงจะรักกันมากจนทำให้ความรู้สึกที่เลวร้ายค่อย ๆ เปลี่ยนกลายเป็นความรักที่แท้จริง เขาได้ทำหน้าที่ของพ่อแทนชายผู้ล่วงลับไปแล้ว และชายผู้นั้นก็คงจะอภัยให้ฟูจุนเฉิงในสิ่งที่เขาทำเพื่อชดใช้และดูแลครอบครัวของตนอย่างลูกผู้ชาย

“ถึงแล้ว ที่นี่แหละอะพาร์ตเมนต์ของฉัน เข้ามาก่อนสิ ?” ฟูจุนเฉิงพูดขึ้นเมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูห้องของเขา

เย่เชียนมองลอดประตูที่ฟูจุนเฉิงเปิดออกเพื่อเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปในห้อง เขาเห็นผู้หญิงอายุประมาณสามสิบกำลังมองออกไปข้างนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าและท่าทางเป็นกังวล แต่เมื่อเธอเห็นฟูจุนเฉิงเปิดประตูเข้ามา ดวงตาและรอยยิ้มที่ดูโล่งใจก็เผยออกมาทั่วใบหน้าของเธอ

‘เธอคงเป็นภรรยาของตัวประกันคนนั้นสินะ’ เย่เชียนคาดเดาอยู่ในใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน