ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 33

ตอนที่ 33 เซเว่นคิล

เย่เชียนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเจอคนรู้จักเก่าในประเทศจีนแห่งนี้ เขาเป็นนักฆ่าจากองค์กรเซเว่นคิล ซึ่งความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างองค์กรเซเว่นคิลและหน่วยเขี้ยวหมาป่าก็คือ สำหรับองค์กรเซเว่นคิลนั้น ตราบใดที่คุณมีเงิน พวกเขาก็จะทำทุกอย่างเพื่อเงินโดยไม่มีข้อแม้

หลายปีก่อนเคยมีคนส่งนักฆ่าจากองค์กรเซเว่นคิลไปลอบสังหารเย่เชียน แต่ผลสุดท้ายนักฆ่าเหล่านั้นก็ต้องกลับบ้านไปอย่างคนพิการ ที่เย่เชียนไม่ได้ฆ่าคนพวกนั้นเป็นเพียงเพราะว่าเขาต้องการให้นักฆ่าเหล่านั้นส่งสารกลับไปยังผู้นำขององค์กรเซเว่นคิลซึ่งมีนามว่า หลินเฟิง เพื่อให้เขามาด้วยตนเอง ไม่ใช่ส่งทหารเก้ ๆ กัง ๆ มาตายฟรี

นั่นเป็นครั้งเดียวที่เย่เชียนเคยติดต่อกับองค์กรเซเว่นคิล และหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยพบเจอกับสมาชิกขององค์กรเซเว่นคิลอีกเลย เย่เชียนคิดว่าองค์กรเซเว่นคิลได้หายไปจากโลกนี้แล้ว แต่นั่นมันก่อนที่เขาจะได้เห็นสมาชิกขององค์กรเซเว่นคิลอีกครั้งในวันนี้ ถึงเย่เชียนจะเห็นเพียงชั่วพริบตาเดียว แต่เย่เฉียนก็จำสัญลักษณ์ขององค์กรนั้นได้อย่างแม่นยำ

เย่เชียนสังเกตเห็นคนทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ และสวมหน้ากากในตอนกลางคืน และเขาก็รู้สึกถึงเจตนาอยากจะฆ่าที่แผ่ออกมาอย่างมากจึงแอบตามมาสักระยะหนึ่งแล้วและรับรู้ได้เลยว่าความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาอย่างชัดเจนนั้นคือภัยคุกคามที่จ้องที่จะกลืนกินชีวิตคนอย่างแน่นอน

สมาชิกขององค์กรเซเว่นคิลไม่ได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ พวกเขามีกฎขององค์กรที่ทุกคนในองค์กรต้องยึดถือปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ตั้งแต่สมาชิกระดับบนลงไปจนถึงระดับล่าง

จากคำว่าเจ็ดนักฆ่านั้น หนึ่งคือฆ่าคนทรยศ สองคือฆ่าเจ้าหน้าที่ทุจริต สามคือฆ่าพวกขายชาติ สี่คือฆ่าพวกเดนมนุษย์ฆาตกร ห้าคือฆ่าพวกคนรวยที่มีอิทธิพลและเลวทราม หกคือฆ่าพวกปลิ้นปล้อนหลอกลวง และเจ็ดคือฆ่าพวกเดนมนุษย์คดีข่มขืน

การที่เย่เชียนปล่อยให้นักฆ่าจากองค์กรเซเว่นคิลหนีไปได้นั้นก็เพราะเขาเชื่อว่าสมาชิกขององค์กรจะต้องปฏิบัติตามคำปฏิญาณตน ถึงแม้ว่าเป้าหมายขององค์กรเซเว่นคิลจะไม่ได้อยู่ในคำปฏิญาณตนเสมอไปก็ตาม แต่พวกนั้นก็ไม่เคยฆ่าคนดี เย่เชียนรู้สึกเหมือนว่าพวกนั้นไม่ได้ผิดเพราะตัวของเย่เชียนเองก็ไม่ใช่คนดีเช่นเดียวกัน

มีหลายครั้งที่เย่เชียนต้องการพบผู้นำขององค์กรเซเว่นคิล ว่ากันว่าหลินเฟิงเป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญมาก ถึงแม้กระนั้นเย่เชียนก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้พบเขาเลยสักครั้ง

เมื่อเย่เชียนเห็นว่าสมาชิกขององค์กรเซเว่นคิลกำลังวิ่งไปข้างหน้า เย่เชียนจึงตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้ แม้นักฆ่าคนนั้นจะไม่ได้วิ่งเร็วนักแต่เขาก็ไม่ได้วิ่งช้า เย่เชียนจึงรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยจากเขาตลอดเส้นทางที่ตามมา

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มาถึงหัวมุมถนนและสมาชิกขององค์กรเซเว่นคิลก็หยุดลง ตรงหน้าของเขาเป็นชายวัยกลางคน เขาคือประธานของบริษัทเทียนหยากรุ๊ปนั่นเอง และไม่ใช่ว่าจ้าวเทียนห่าวไม่ต้องการวิ่งหนี แต่เมื่อเขาเห็นนักฆ่าแล้ว เขารู้ว่าเขาคงจะหนีไม่พ้นเป็นแน่ แทนที่จะหนีหัวซุกหัวซุนไปเรื่อย ๆ สู้ที่จะเผชิญหน้ากับนักฆ่าเลือดเย็นยังจะดีเสียกว่า อย่างน้อยก็อาจจะมีโอกาสรอดบ้างถึงแม้ว่ามันจะน้อยนิดและริบหรี่มากก็ตาม

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ฉันคงจะหนีไม่พ้น… แต่ฉันแค่อยากรู้ว่าใครส่งแกมา ?” จ้าวเทียนห่าวถามอย่างกล้าหาญโดยไม่มีน้ำเสียงที่สั่นด้วยความกลัวผสมอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

นักฆ่าจากองค์กรเซเว่นคิลไม่ได้พูดอะไรและก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ เขายังคงนิ่งเงียบ

“แกจะไม่ยอมให้คนที่กำลังจะตายได้สมปรารถนาในสิ่งสุดท้ายที่ขอเลยเหรอ ?” จ้าวเทียนห่าวถามอย่างเย็นชา

นักฆ่าจากองค์กรเซเว่นคิลยังคงเงียบต่อไปอีกครู่หนึ่ง จากนั้นในที่สุดเขาก็เปิดปากพูดว่า “อดีตหุ้นส่วนของแก… หลัวหยา ไม่ได้ตายเพราะแกใช่ไหม ?”

จ้าวเทียนห่าวจ้องมองไปยังชายผู้ที่สวมหน้ากากด้วยความประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เนื่องจากมีอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ เขาจึงต้องพูด

“แกรู้จักหลัวหยาด้วยงั้นรึ ?! พวกแกมีความสัมพันธ์กันยังไง ?” จ้าวเทียนห่าวถามด้วยความตกอกตกใจผสมกับความอยากรู้

“แกไม่จำเป็นต้องรู้… แกมีหน้าที่ตอบมาก็เท่านั้น! ว่าไง ? มันเป็นเพราะแกใช่ไหม ?!” ชายสวมหน้ากากถามย้ำ

“ใช่…” จ้าวเทียนห่าวถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดต่ออีกว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน หลัวหยาก็คงไม่ตาย… คนที่ควรตายคือฉันเอง… ถ้ามันเป็นเพราะเรื่องนี้ งั้นเชิญแกทำงานของแกเถอะ… ฉันจะไม่ขัดขืน…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน