ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 311

ตอนที่ 311 การเตรียมตัวก่อนศึกใหญ่
ในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันไม่นานรถก็มาถึงที่สวนศาลเจ้า ซึ่งสวนศาลเจ้าในฤดูหนาวนั้นดูเป็นเอกลักษณ์อย่างมากแต่ทว่าเย่เชียนและคนอื่นๆ นั้นไม่ได้ต้องการชื่นชมหรือมาเที่ยวเพราะดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดินสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบเสียมากกว่า

ตามโค้ดและรหัสลับที่นากาจิมะชินนะทิ้งเอาไว้ในตอนเช้านั้นข้อความดังกล่าวระบุว่าสถานที่ที่เหล่าองค์กรดาร์คลิลลี่จะมารวมตัวกันในอีกสองวันต่อมาก็คือที่นี่นั่นเอง ซึ่งเย่เชียนนั้นจงใจเดินนำหน้าไปกับชิงเฟิงก่อนและหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็รีบวิ่งตามมา ส่วนม่อหลงและเซี่ยจือยี่นั้นก็ถูกทิ้งท้ายเอาไว้ข้างหลังด้วยกัน เพราะบางทีอาจจะเป็นอย่างที่ชิงเฟิงพูดเอาไว้ว่าเซี่ยจือยี่นั้นชอบม่อหลงแต่ทว่าถึงยังไงมันดูเกินจริงไปหน่อยแต่อย่างน้อยๆ เหมือนเธอจะมีความรู้สึกดีๆ

ในเวลานี้เซี่ยจือยี่ก็มักจะหาหัวข้อต่างๆ มาเพื่อพูดคุยกับม่อหลงแต่ทว่าม่อหลงก็เฉยเมยกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัดและสงบเสงี่ยมมาโดยตลอดราวกับว่าผู้หญิงนั้นเป็นเหมือนสิ่งต้องห้ามสำหรับเขาอย่างไงอย่างงั้น

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะจงใจสร้างโอกาสดีๆ ให้กับโม่หลงในตอนนี้แต่ถึงยังไงม่อหลงก็ยังดูเย็นชาต่อทุกสิ่งทุกอย่างและต่อต้านเล็กน้อยเลยด้วยซ้ำเพราะเมื่อใดก็ตามที่เซี่ยจือยี่เดินเข้ามาใกล้ๆ ม่อหลงมากขึ้นม่อหลงก็จะขยับห่างออกไปเล็กน้อยอย่างผิดธรรมชาติ

เซี่ยจือยี่เองก็ดูเหมือนจะผิดหวังกับการกระทำของม่อหลงเล็กน้อยแต่เธอก็ยังคงแสดงท่าทางที่สงบเสงี่ยมและมั่นคงมากและสามารถแสดงความหมายของเธอเพื่อสื่อให้รู้โดยไม่ต้องกระตือรือร้นมากเกินไปได้ บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ม่อหลงนั้นรู้ตัวแล้วว่าเย่เชียน,ชิงเฟิงและหวงฟู่เส้าเจี๋ยจงใจเดินหนีตัวเองไปและเมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็เดินตามไปในทันที บางทีจิตใต้สำนึกของเขาอาจจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อเซี่ยจือยี่ก็ได้เพียงแต่ว่าเขาในฐานะมือสไนเปอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในเขี้ยวหมาป่าแล้วเขาจึงถูกกำหนดให้เป็นเช่นนี้

“บอสคิดว่าพี่ม่อหลงมีโอกาสมั้ย?” ชิงเฟิงถามขณะเดินเข้ามาทางด้านของเย่เชียน

เย่เชียนก็กวาดสายตามองไปรอบๆ และพูดว่า “ฉันก็หวังว่าพี่เขาจะเข้าใจได้..เพราะผู้ชายอย่างเราๆ น่ะควรมีบ้านเป็นของตัวเองและมีผู้หญิงที่เรารัก”

“บอสถ้าผมเข้าไปช่วยเขาล่ะ..คราวนี้ผมจะไปสร้างสถานการณ์แบบบังเอิญให้พวกเขาเอง..เขาจะได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันสักที” ชิงเฟิงพูดอย่างกังวลขณะที่หันกลับไปมองที่ม่อหลง

“อย่าเข้าไปยุ่งเลย..เรื่องแบบนี้ไม่มีใครช่วยได้หรอก” เย่เชียนเหลือบมองไปที่ชิงเฟิงและพูดว่า “นายสนใจแต่เรื่องของตัวเองเถอะ”

“โถ่..ชีวิตของผมมันช่างน่าขมขื่นมาก..ถ้าหากนากาจิมะชินนะที่น่ารักของผมเป็นเหมือนเซี่ยจือยี่ได้สักหนึ่งเปอร์เซ็นต์แบบที่เธอมีให้กับพี่ม่อหลงล่ะก็..ฉันจะรีบจัดการกับเธอทันทีเลย” ชิงเฟิงถอนหายใจและพูด

“หือ..ชิงเฟิง! ..นายมีแฟนแล้วเหรอ..ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องเลยล่ะ..เมื่อกี้เธอชื่อว่าอะไรนะ..ชื่อเหมือนสาวบ้านนอกเลย..ไหนๆ บอกฉันหน่อยสิว่าเธอเป็นยังไงเมื่อเทียบกับสาวๆ เมื่อคืนก่อน?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถามอย่างสงสัย

“แม่งเอ๊ย! ..นายกล้าเปรียบเทียบนางฟ้านากาจิมะชินนะของฉันกับสาวๆ พวกนั้นน่ะเหรอ..นายรู้มั้ยว่าเธอคือเทพธิดาในอุดมคติของผู้ชายอย่างเราๆ เลยล่ะ..เธอคือแม่ของลูกฉันในอนาคต” ชิงเฟิงพูดอย่างเกรี้ยวกราด

หวงฟู่เส้าเจี๋ยเหลือบมองชิงเฟิงอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “ไอ้หมอนี่เพ้อเจ้อ..นายมันเป็นลูกหมูพันธุ์ประหลาดแล้วผู้หญิงคนไหนจะกล้ามีลูกกับนายวะ”

“จะเชื่อหรือเปล่ามันก็แล้วแต่นาย..แต่ฉันจะบอกนายเอาไว้ก่อนเลยว่าจากนี้ไปฉันจะไม่ไปเที่ยวทำสิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านั้นกับนายอีก..ตอนนี้ฉันมีภรรยาแล้ว..เพราะงั้นฉันต้องการแสดงความรักและความจริงใจให้กับเธอดั่งหยกบริสุทธิ์” ชิงเฟิงพูดอย่างเคร่งขรึมด้วยท่าทางที่จริงจัง

“หึ..จะทำอะไรก็ทำฉันไม่สนใจหรอก..เพราะหลังจากที่ฉันได้ฟังอุดมคติของหลี่เหว่ยแล้วฉันก็ตัดสินใจได้แล้วว่าอุดมคติของฉันมันควรจะเหมือนกับเขาเพราะนั่นคือวิถีแห่งลูกผู้ชาย!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดอย่างดุดัน

เย่เชียนและชิงเฟิงก็ถึงกับหันหน้ามามองหวงฟู่เส้าเจี๋ยด้วยความประหลาดใจและถามว่า “อุดมคติของหลี่เหว่ยเป็นแบบไหน?”

“เอ่อ..คือ..นั่นคือสิ่งที่หลี่เหว่ยพูด” หวงฟู่เส้าเจี๋ยทำเสียงไออยู่ในลำคอและเลียนแบบเสียงของหลี่เหว่ยจากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ในอุดมคติของฉันคือ..สายเลือดจากทั่วทุกมุมโลก..เพราะฉะนั้นเมื่อใดที่ฉันได้เสียชีวิตลงก็จะมีผู้หญิงคนหนึ่งพาเด็กคนหนึ่งไปที่ห้องโถงเพื่อไว้ทุกข์..จากนั้นเธอคนนั้นก็จะชี้ไปที่วิญญาณและรูปของฉันและพูดกับเด็กคนนั้นว่า..ลูก..นี่คือพ่อผู้ให้กำเนิดลูกจริงๆ ..ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับผู้หญิงทั่วโลก!”

เย่เชียนและชิงเฟิงก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและในทันใดนั้นเองพวกเขาก็รู้สึกว่ามันกำลังมีพายุฝนฟ้าคะนองอยู่เหนือศีรษะของพวกเขาเพราะมันช่างเป็นอุดมคติที่ยิ่งใหญ่เสียจริง ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานในที่สุดพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาราวกับว่าพวกเขาจินตนาการถึงฉากในคำพูดอยู่ หลังจากนั้นเย่เชียนก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “หลังจากนั้นพวกเธอจากทั่วทุกมุมโลกก็จะก่อสงครามเพื่อแย่งชิงสมบัติของนายใช่มั้ย? ..ฮ่าฮ่า”

ณ ที่ตรงนี้เป็นฉากแห่งความสนุกสนานร่าเริงแต่ด้านหลังนั้นเป็นอีกฉากที่เงียบงั้นและสง่างามเพราะเซี่ยจือยี่ก็ยังคงพูดคุยกับม่อหลงอยู่ด้วยเสียงเบาๆ ซึ่งหลังจากเงียบไปนานในที่สุดม่อหลงก็พูดออกมาแต่ทว่ามีเพียงแค่เสียง “อ๋อ..อ่าห๊ะ..อืม” แต่ทว่าเซี่ยจือยี่นั้นดูเหมือนจะไม่รู้สึกเบื่อหรือเขินอายใดๆ เลยเพราะเธอก็ยังคงถามคำถามบางอย่างเกี่ยวกับฝีมือการต่อสู้ของม่อหลงเอง

ไม่ใช่ว่าม่อหลงรังเกียจเซี่ยจือยี่แต่อย่างใดแต่เป็นเพียงเพราะตัวตนและบุคลิกของเขาเท่านั้นเพราะเขาไม่ใช่คนที่จะสนิทสนมและใกล้ชิดกับผู้หญิงได้ดี ดังนั้นเขาจึงเป็นคนเงอะงะและทำตัวไม่ถูกเช่นนี้

หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็ชี้ไปที่ศาลาแห่งหนึ่งและพูดว่า “นั่น! ..คือสถานที่จัดประชุมขององค์กรดาร์คลิลลี่ในวันพรุ่งนี้ตามข้อมูลของนากาจิมะชินนะ..ซึ่งมันจะปิดทำการในวันพรุ่งนี้และไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวเข้าชม!”

“อืม..คนอื่นๆ ไม่รู้เลยสินะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นข้างในนี้บ้าง” ชิงเฟิงพูดอย่างแปลกประหลาดชวนให้คนที่ไม่รู้เรื่องงุนงงอย่างมาก

“ถ้าปลอมตัวเข้าไปคนอื่นก็จะไม่สังเกตพวกเราหรอก” เย่เชียนพูดต่อ “แต่ที่นี่มีนักท่องเที่ยวเยอะมากในทุกๆ วัน..เพราะงั้นมันคงจะยากมากที่จะโจมตีโดยไม่ให้พวกตำรวจจากสถานีตำรวจรู้”

“อาจารย์กำลังพูดถึงอะไรเนี่ย..ทำไมผมถึงไม่เข้าใจเลยสักคำ” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถามด้วยความประหลาดใจ

“นายห้ามมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้! ..และก็อย่าถามมาก! ..ครั้งนี้ที่ฉันพานายมาที่ญี่ปุ่นก็เพื่อให้นายมาเที่ยวมาผ่อนคลายและพามารู้จักกับพี่น้องก็แค่นั้น”

“อาจารย์ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับถ้าไม่ได้ทำงาน..ไม่ต้องกังวลไปผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้อาจารย์เดือดร้อน” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดอย่างจริงจัง

“มันไม่ใช่ประเด็นและมันก็ไม่ใช่ปัญหาว่านายจะทำให้ฉันเดือดร้อนหรือเปล่า..เพราะสถานะตัวตนของนายมันพิเศษ..และถ้าหากมีปัญหาขึ้นมาล่ะก็..บอกได้เลยว่ามันจะเกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศแน่นอน..นายเข้าใจใช่มั้ย?” เย่เชียนพูดอย่างจริงจัง “นายควรใช้เวลานี้เพื่อฝึกฝนทักษะจะดีกว่านะ..ฉันพูดได้เลยว่าหัวหน้าโย่วซวนน่ะเป็นปรมาจารย์ที่จะช่วยนายได้อย่างมากในอนาคต”