ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 315

ตอนที่ 315 ความรุ่งโรจน์ของดาร์คลิลลี่ที่บานสะพรั่ง
เมื่อเข้าไปข้างในแล้วชิงเฟิงก็รีบเอนตัวไปที่ด้านข้างของนากาจิมะชินนะและถามอย่างเป็นห่วงว่า “ชินนะเธอโอเคมั้ย?”

เห็นได้ชัดว่านากาจิมะชินนะยังคงมีร่องรอยของการต่อต้านในความบุ่มบ่ามของชิงเฟิงอยู่บ้างและเธอก็ขยับออกไปเล็กน้อยแต่คำพูดของเธอนั้นไม่ได้เฉยเมยเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป “ฉันไม่…ฉันไม่เป็นไร!” นากาจิมะชินนะรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วผิดปกติและความรู้สึกที่ไม่เคยประหม่าเช่นนี้มาก่อนแต่ตอนนี้เธอรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

ในขณะนี้ม่อหลงกับเซี่ยจือยี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกันซึ่งการแสดงออกของม่อหลงก็ดูอึดอัดเล็กน้อยและเมื่อเขาเห็นเย่เชียนและชิงเฟิงแล้วเขาก็ยิ้มแห้งๆ

“คุณเย่คะ..พวกคุณเชิญคุยกันก่อนได้เลยค่ะ..ถ้าคุณต้องการอะไรก็เรียกฉันได้เลย” เซี่ยจือยี่พูด เธอนั้นมีไหวพริบอย่างมากเพราะเธอเข้าใจโดยธรรมชาติได้ว่าเธอนั้นเป็นคนนอกและในเวลานี้ก็จำเป็นที่จะต้องหลีกเลี่ยงสถานการณ์ดังกล่าวเพื่อให้เย่เชียนและคนอื่นๆ ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

“ขอบคุณครับ..คุณผู้หญิงเซี่ย” เย่เชียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ

“โถ่บอส..ไม่จำเป็นต้องสุภาพไปหรอก..เดี๋ยวคุณเซี่ยก็จะมาเป็นครอบครัวเราแล้ว..และไม่ช้าก็เร็วบางทีผมอาจจะเรียกว่าพี่สะใภ้เลยด้วยซ้ำ” ชิงเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม

ม่อหลงถึงผงะและจ้องเขม็งไปที่ชิงเฟิงอย่างดุดัน ส่วนเซี่ยจือยี่ก็ยังคงยิ้มและเธอก็พูดว่า “งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะคะ..ไว้เจอกันค่ะ”

“พี่ม่อหลง..ไปส่งเธอสิ!” ชิงเฟิงหยอกล้ออย่างซุกซน

เซี่ยจือยี่ก็หันหน้าไปมองม่อหลงและยิ้มเล็กยิ้มน้อยแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ..ฉันคิดว่าพวกคุณมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกเยอะ..ฉันขอตัวก่อนนะ” หลังจากนั้นเซี่ยจือยี่ก็ออกไปอย่างสบายใจ

เมื่อม่อหลงสังเกตเห็นร่างของมารุยาม่ามิซูกิแล้วเขาก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า “บอส! ..เธอคือ..”

“ผู้นำขององค์กรดาร์คลิลลี่!” ชิงเฟิงพูดแทน

ม่อหลงก็จ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความงุนงงและถามด้วยความประหลาดใจอีกว่า “บอสพาร่างของเธอกลับมาทำไม?”

เย่เชียนก็พูดด้วย้เสียงต่ำๆ ว่า “พี่ม่อหลง..พี่ก็รู้จักเธอ..เธอคือพี่มิซูกิ”

“ห๊ะ..อะไรนะ!” ม่อหลงถึงกับสั่นไปทั้งตัวและภายในดวงตาที่ตกตะลึงของเขาที่กำลังมองร่างอันไร้วิญญาณของมารุยาม่ามิซูกิที่มีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้านั้นเขาก็ไม่พบมารุยาม่ามิซูกิคนเดิมในความทรงจำของเขาเลย “ทำไม..ทำถึงเป็นครูฝึกล่ะ..ครูฝึกไปเป็นผู้นำของดาร์คลิลลี่ได้ยังไง?” ม่อหลงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นและสิ่งที่ได้ยินเลยเขาจึงพูดด้วยความประหลาดใจ

“เดี๋ยวก่อนๆ ..พวกพี่ๆ กำลังพูดถึงอะไรกัน..พี่มารุยาม่ามิซูกิคือใคร..พวกพี่ๆ รู้จักเธอเหรอ” ชิงเฟิงถามด้วยความประหลาดใจ ส่วนนากาจิมะชินนะเองก็รู้สึกสับสนและงุนงงเช่นกัน เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาทั้งสองไม่ได้คาดหวังเลยว่าเย่เชียนกับม่อหลงจะรู้จักผู้นำองค์กรดาร์คลิลลี่ผู้ลึกลับคนนี้และยิ่งไปกว่านั้นการแสดงออกของพวกเขาก็ดูคุ้นเคยอย่างมากอีกด้วย

“มารุยาม่า..มิซูกิ..เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งเขี้ยวหมาป่าในยุคแรกเริ่ม..ร่วมกับกัปตันและจู้จื้อ..พวกเขาทั้งสามถูกเรียกว่าสามทหารเสือแห่งโลกทหารรับจ้าง..พวกเขาได้สร้างความรุ่งโรจน์ให้เขี้ยวหมาป่าและนำพาเขี้ยวหมาป่ามาจนถึงทุกวันนี้..ในตอนนั้นนายยังไม่ได้เข้ามาในเขี้ยวหมาป่านายก็เลยไม่รู้จักเธอ” เย่เชียนพูดอย่างขมขื่น

ชิงเฟิงก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “ห๊ะ! ..บอส! ..เดี๋ยวนะ..นี่บอสบอกว่าเธอเป็นถึงผู้ก่อตั้งเขี้ยวหมาป่าเลยเหรอ..มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!”

“บอส..แล้วบอสไม่รู้หรอว่าครูฝึกเธอคือ…” ม่อหลงกำลังจะพูดคำต่อไปแต่ก็ต้องกลืนน้ำลายลงไปอีกครั้ง

เย่เชียนนั้นรู้ดีว่าม่อหลงกำลังจะถามว่าตัวเองนั้นเป็นคนฆ่ามารุยาม่ามิซูกิด้วยมือของเขาหรือเปล่า เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็ส่ายหัว “ไม่! ..พี่มิซูกิฆ่าตัวตาย..” จากนั้นเย่เชียนก็อธิบายถึงฉากนั้นอย่างละเอียดและม่อหลงก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น

หลังจากเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งม่อหลงก็ถามอย่างช้าๆ ว่า “แล้วบอสจะทำอะไรต่อ?”

“ผมจะนำขี้เถ้าของเธอกลับไปยังประเทศจีนและฝังไว้กับกัปตัน..นี่อาจถือได้ว่าเราได้ทำให้กัปตันและพี่มิซูกิสมหวังและเราก็ทำตามความปรารถนาสุดท้ายของเธอแล้ว..จากนั้นผมก็จะบอกให้พี่เล้งยี่สลักชื่อของพี่มิซูกิเอาไว้บนสุสานนักรบแห่งเขี้ยวหมาป่าของเรา..ถึงยังไงเธอก็คือผู้สร้างเขี้ยวหมาป่าและถ้าหากไม่มีเธอก็จะไม่มีเขี้ยวหมาป่าในทุกวันนี้..เธอคือพี่น้องของเขี้ยวหมาป่ามาเสมอและจะเป็นตลอดไป” เย่เชียนพูด

ม่อหลงก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่งเพราะแท้ที่จริงแล้วไม่ว่ามารุยาม่ามิซูกิจะทำผิดพลาดอะไรไปถึงยังไงเธอก็ยังคงเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งเขี้ยวหมาป่าอยู่ดีและถ้าหากไม่มีเธอก็จะไม่มีเขี้ยวหมาป่าอย่างแน่นอน และยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็ไม่สามารถโทษมารุยาม่ามิซูกิได้เลยหรือถ้าหากใครต้องการจะตำหนิหรือโทษใครล่ะก็จงกล่าวโทษโชคชะตาเสียเถอะ

เย่เชียนหยิบตราโทเค่นที่มารุยาม่ามิซูกิมอบให้ตัวเองก่อนที่เธอจะตายไปขึ้นมาและพูดว่า “คุณนากาจิมะครับ..พี่มิซูกิเธอมอบสิ่งนี้ให้ผมก่อนที่เธอจะตาย..ผมหวังว่าคุณจะสามารถดูแลองค์กรดาร์คลิลลี่นี้ได้..และนอกจากนี้ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นความพยายามและความมุ่งมั่นของพี่สาวของผม..และผมก็ไม่สามารถปล่อยให้มันสูญสลายและหายไปได้อีกแล้ว..และผมก็หวังว่าคุณนากาจิมะจะสามารถเปลี่ยนดาร์คลิลลี่ให้กลายเป็นดินแดนที่สดใสและรุ่งโรจน์กว่าเดิมได้..และไม่จำเป็นที่จะต้องยึดมั่นในกฎระเบียบและกฎเหล็กก่อนหน้าอีกต่อไป..คุณทำได้ใช่มั้ย?”

นากาจิมะชินนะจ้องมองไปที่ตราโทเค่นที่เย่เชียนยื่นมาให้และเธอก็ตกตะลึงอย่างมากและเธอก็รีบกล่าวขอโทษว่า “คุณเย่คะ! ..ฉันต้องขอโทษจริงๆ ..ฉันไม่อยากใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นอีกแล้ว..คือฉัน…”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดขัดจังหวะเธอว่า “เชื่อผมสิ..ผมคิดว่าไม่ใช่แค่คุณหรอกที่ไม่ต้องการ..เพราะคนอื่นๆ ของดาร์คลิลลี่ก็อาจจะมีความคิดนี้แบบเหมือนกัน..เอาเถอะ..คุณถือครองตราโทเค่นนี้เอาไว้เถอะ..ส่วนวิธีการดูแลและการจัดการสิ่งต่างๆ ของดาร์คลิลลี่คุณเป็นคนตัดสินใจเถอะ..จริงๆ แล้วในฐานะนักฆ่าน่ะคุณก็ยังสามารถใช้ชีวิตตามที่คุณต้องการได้ไม่ใช่หรอ..อีกอย่างนอกจากนี้คุณก็ยังสามารถรวบรวมสมาชิกทั้งหมดของดาร์คลิลลี่มาและถามพวกเธอว่าพวกเธอคิดยังไงกันบ้าง..และถ้าหากพวกเธอต้องการใช้ชีวิตแบบปกติล่ะก็..บอกพวกเธอได้เลยว่า..พวกเธอสามารถมาทำงานในเครือน่านฟ้ากรุ๊ปของผมได้เหมือนกัน..ผมยินดีต้อนรับทุกคน”

“รับไปเถอะ!” ชิงเฟิงหยิบโทเค่นจากมือของเย่เชียนและยัดใส่มือนากาจิมะชินนะและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป..ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอ..เธอจะไม่อยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป”