ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 316

ตอนที่ 316 บุกเยือนสามผู้นำในยามราตรี
เย่เชียนก็พยักหน้าแต่สายตาของเขานั้นยังคงจ้องมองไปที่หิมะที่กำลังตกหนักอยู่นอกหน้าต่างโดยไม่หันกลับมามอง

เป็นฤดูหนาวที่หนาวเหน็บซึ่งในเวลานี้สิ่งที่ผู้คนต้องการมากที่สุดก็คือการกลับบ้านและการรวมครอบครัวหรือเครือญาตินั่นเอง

“เกิดอะไรขึ้นกับดาร์คลิลลี่งั้นหรอ?” เย่เชียนถาม

“เราจัดการเรียบร้อยแล้วครับบอส…พวกเธอไม่ต้องการวางมือ..พวกเธอเต็มใจที่จะอยู่ต่อครับ” ชิงเฟิงพูดต่อ “บอส..เราจะเปลี่ยนชื่อของดาร์คลิลลี่มั้ย..เพราะตอนนี้พวกเธอเป็นสมาชิกของเขี้ยวหมาป่าแล้ว”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเย่เชียนก็พยักหน้าและพูดว่า “ถ้างั้นก็เรียกพวกเธอว่ากรงเล็บหมาป่าก็แล้วกัน..ฉันเห็นว่าพวกเธอสามารถแทงทะลุหัวใจของศัตรูได้เหมือนกรงเล็บที่แหลมคม”

“กรงเล็บหมาป่างั้นหรอ..ชื่อนี้ยอดเยี่ยมไปเลย..เดี๋ยวผมจะไปคุยกับชินนะภายหลังเอง” ชิงเฟิงพูด

“ที่วางอยู่บนโต๊ะน่ะเป็นข้อมูลผู้นำทั้งสามของแก๊งยามากูจิ..ซึ่งเป็นเป้าหมายของเราในครั้งนี้..จากข่าวกรองของแก๊งฝูชิงแล้วยักษ์ใหญ่ทั้งสามของแก๊งยามากุจิจะมาปรากฏตัวกันที่สโมสรน้ำพุร้อนในคืนนี้และเราก็จะเริ่มลงมือกันในคืนนี้เลย” เย่เชียนพูด

“อ้อคืนนี้เลยหรอ..เอ่อ..แล้วเราจะกลับจีนหลังจากภารกิจนี้เลยหรอ” ชิงเฟิงพูด

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเบาๆ เพราะแน่นอนว่าน้องชายคนนี้จิตใจของเขาจดจ่ออยู่กับนากาจิมะชินนะซึ่งเย่เชียนเองก็รู้ดีว่าชิงเฟิงคิดอะไรอยู่ “หลังจากที่เรื่องนี้จบนายก็อยู่ที่ญี่ปุ่นต่อและคอยช่วยนากาจิมะชินนะดูแลและจัดการกับกรงเล็กหมาป่าและคอยเตรียมการให้เขี้ยวหมาป่าของเราเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่นก็แล้วกัน..ญี่ปุ่นน่ะเป็นประเทศกองเงินกองทองและในไม่ช้าก็เร็วเครือน่านฟ้ากรุ๊ปก็จะมาเปิดสาขาใหม่ที่นี่..เพราะงั้นนายก็อยู่ต่อเถอะ”

รอยยิ้มที่ตื่นเต้นและมีความสุขก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของชิงเฟิงและเขาก็พูดว่า “รับทราบครับบอส! ..ผมสัญญาเลยว่าจะทำทุกอย่างให้ดี!”

“เอาล่ะๆ ..จดจำข้อมูลต่างๆ ซะ..เราจะลุยกันตอนสองทุ่มตรง!” เย่เชียนพูดพร้อมกับบีบก้นบุหรี่ออก

ในตอนกลางคืนนั้นหิมะตกหนักกว่ามากซึ่งทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้มเพราะหิมะที่ตกหนักผสมกับลมทางตอนเหนือที่โหมกระหน่ำจนทำให้ถนนและตรอกซอกซอยต่างๆ กลายเป็นสีขาวโพลนในทันที ลมเหนือที่โหยหวนอย่างโหมกระหน่ำดูเหมือนจะคล้ายเสียงคำรามของวิญญาณที่แหบแห้งและหนาวเหน็บไปถึงกระดูกที่ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

สถานที่นัดพบของผู้นำทั้งสามของแก๊งยากุซ่ายามากุจินั้นก็คือสโมสรน้ำพุร้อนซากุระ ซึ่งสโมสรแห่งนี้ทั้งหมดแทบจะไม่สามารถเข้าถึงได้นอกจากคนของแก๊งยามากุจิและแทบจะไม่มีแมลงวันตัวใดเข้าไปได้เลย ซึ่งในเวลานี้เย่เชียน,ม่อหลงและชิงเฟิงก็ได้มาถึงรอบนอกของสโมสรน้ำพุร้อนแล้ว

ถึงแม้ว่าการกำจัดผู้นำทั้งสามของแก๊งยามากุจินั้นจะไม่ใช่การกวาดล้างการมีอยู่ของแก๊งก็ตามแต่ถึงยังไงมันก็ไม่ต่างจากการกวาดล้างแบบถอนรากถอนโคนเพราะประเทศญี่ปุ่นนี้มีการแบ่งแยกชนชั้นอย่างลึกซึ้ง ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนจีนจะอยู่รอดได้ในประเทศญี่ปุ่นแห่งนี้ เพราะแม้แต่แก๊งฝูชิงก็ยังถูกปราบปรามโดยแก๊งยามากุจิและรวมไปถึงรัฐบาลของประเทศญี่ปุ่นด้วย อย่างไรก็ตามด้วยความแข็งแกร่งของแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงนั้นจึงทำให้แก๊งยามากุจิและรัฐบาลญี่ปุ่นไม่สามารถดำเนินการใหญ่กับพวกเขาได้เลย

เขี้ยวหมาป่านั้นไม่มีรากฐานในประเทศญี่ปุ่นเลยและการที่จะกวาดล้างแก๊งยามากุจิออกไปให้หมดอย่าสิ้นซากนั้นมันก็ค่อนข้างยากลำบากอยู่พอสมควร อย่างไรก็ตามหลังจากล่าหัวของผู้นำทั้งสามของแก๊งยามากุจิแล้วอย่างน้อยๆ แก๊งยามากุจิก็ต้องตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างแน่นอน ดังนั้นเขี้ยวหมาป่าจะสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อใช้ประโยชน์จากความได้เปรียบของสถานการณ์ควบคู่ไปกับหน่วยกรงเล็บหมาป่าหรือองค์กรดาร์คลิลลี่ในอดีตนั่นเอง เพราะพวกเธอทั้งหมดก็จะค่อยๆ กลายเป็นสมาชิกและเหล่าพี่น้องของเขี้ยวหมาป่าไปโดยปริยาย

จากนั้นก็จะมีการมาเยือนของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปสาขาญี่ปุ่น โดยการมีตัวตนของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปเป็นเบื้องหน้าแล้วเขี้ยวหมาป่าก็จะสามารถเข้ามาได้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่ทว่าเป้าหมายสูงสุดของเย่เชียนก็คือการพิชิตประเทศญี่ปุ่นในเชิงเศรษฐกิจเพื่อให้เขาสามารถบรรลุเป้าหมายสูงสุดได้อย่างเต็มที่ และแน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืนเพราะมันไม่เพียงแค่ต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกฝ่ายเพียงเท่านั้นแต่ยังต้องมีการวางแผนที่ยาวนานและละเอียดถี่ถ้วนอย่างมากอีกด้วย

“บอส! ..พวกคนเฝ้ายามค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว..ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลยนะที่จะเข้าไป” ชิงเฟิงเหลือบมองไปที่สโมสรจากระยะไกลและพูด

“บอส! ..ไม่งั้นเราก็สแตนด์บายอยู่ที่นี่สิ..แล้วรอให้พวกมันออกมา..เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบในการซุ่มยิงเอง..บอสและชิงเฟิงก็ซ่อนตัวอยู่แถวๆ นี้ก็ได้นะ” ม่อหลงพูด

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ถ้าพวกเขาไม่ออกมาล่ะ..เราคงไม่อยากเสียเวลารอกันหรอกใช่มั้ย” หลังจากพูดจบแล้วเย่เชียนก็กวาดสายตามองไปรอบๆ และชี้ไปที่อาคารที่อยู่ถัดไปจากสโมสรและพูดว่า “นั่น..ตรงนั้นน่าจะเหมาะ..ยังไงก็เถอะเพื่อความปลอดภัย..เราจะแบ่งกันออกเป็นสามกลุ่มนะ..ชิงเฟิงนายมีหน้าที่ไปปั่นหัวพวกมันและดึงดูดความสนใจของพวกมันเอาไว้..พี่ม่อหลง..พี่ไปซุ่มยิงตรงจุดที่ผมเพิ่งจะบอกไป..เดี๋ยวผมจะแอบเข้าไปตรงๆ เลย..สี่ทุ่มตรงเริ่มโจมตี..มีคำถามอะไรเพิ่มมั้ย?”

“ไม่!” ชิงเฟิงและม่อหลงตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เอาล่ะ..เตรียมพร้อม!” เมื่อเย่เชียนพูดจบทั้งสามคนก็ตั้งเวลานาฬิกากันและแยกย้ายกันไป

ทั้งสามคนก็เข้าสแตนด์บายตามจุดของตัวเองและเตรียมพร้อม ณ เวลาสี่ทุ่มตรงชิงเฟิงก็เดินไปที่ประตูทางเข้าของสโมสรและสมาชิกของแก๊งยามากุจิสองคนก็หยุดเขาที่หน้าประตูและบ่นว่า “นี่เป็นสโมสรส่วนตัว..คุณเข้าไม่ได้..โปรดออกไป”

“แล้วไงวะ!” ชิงเฟิงตะโกนและต่อยหน้าคนที่จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า “แกรู้มั้ยว่าพวกเราเป็นใคร..เดี๋ยวฉันไปจะรายงานหัวหน้า!”

หลังจากนั้นไม่นานการ์ดทั้งสองคนหน้าประตูก็พ่ายแพ้ไปอย่างสิ้นเชิงและถึงกับตกตะลึงเมื่อฝีมือของชิงเฟิงและพวกเขาต่างก็งุนงงกันอย่างมาก “ท่านผู้นำสั่งเอาไว้ว่าห้ามให้ใครหน้าไหนเข้าไป!” หนึ่งในนั้นพูด

“พล่ามอะไรวะ!” ชิงเฟิงก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้งและชักปืนพกออกมาอย่างรวดเร็วและยิงการ์ดหน้าประตูทั้งสองทิ้งในทันที และในทันใดนั้นสมาชิกของแก๊งยามากุจิที่อยู่ด้านในสโมสรก็ได้ยินเสียงปืนและก็ถึงกับผงะไปและตื่นตระหนกกันอย่างมาก ซึ่งชิงเฟิงเองก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ เขาโยนระเบิดมือสวนเข้าไปข้างในนั้นทันทีและในทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้นอย่างรุนแรงภายในห้องโถงของสโมสร

เมื่อมีการระเบิดเกิดขึ้นมันก็ได้ดึงดูดความสนใจของสมาชิกทุกคนในแก๊งยามากุจิทันทีและในขณะนี้เย่เชียนกับม่อหลงนั้นก็เข้าไปสโมสรน้ำพุร้อนจากสองทิศทางที่ตรงกันข้ามไปตามแนวเชือก