ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 353

ตอนที่ 353 กลับไปเยือนเมียนมาร์อีกครั้ง

เย่เชียนก็ไม่ได้กังวลอะไรเกี่ยวกับกงฉิงเลยเพราะภายใต้การจัดการของคนจากองค์กรสามมุมเมืองนั้นก็ทำให้ตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานกรมที่ดินถูกเพิกถอนได้และถึงแม้ว่ากงฉิงจะไม่ติดคุกก็ตามแต่ถึงยังไงชีวิตนี้เขาก็ไม่สามารถหางานทำหรือธุรกิจอะไรด้อีกต่อไปแล้ว ซึ่งคนประเภทนี้แน่นอนว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจใดๆ เลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่เย่เชียนนั่งอยู่ที่นี่สักพักหนึ่งเขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

เมื่อเย่เชียนนั่งอยู่บนแท็กซี่ที่กำลังจะไปยังโรงแรมจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นและเมื่อเขาหยิบขึ้นมาปรากฏว่ามันเป็นเบอร์ของเฟิงหลานและเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อยและรีบรับสายทันที “มีอะไรหรอ?” เย่เชียนถาม

“บอส! ..มีการก่อจลาจลที่นี่..ชาวเมียนมาร์มันกำลังจะขับไล่คนจีนออกนอกประเทศและตอนนี้ฐานของเราก็ถูกชาวเมียนมาร์ล้อมอยู่..ฉันลองติดต่อไปหารัฐบาลเมียนมาร์แล้วแต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้” เฟิงหลานพูด

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วแน่นเพราะเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในประเทศเยเมนมาก่อนแต่เขาก็ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ในประเทศเมียนมาร์และเขาก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดหลังจากนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ในเมื่อรัฐบาลของพวกเขาไม่สนใจเราแบบนี้ถ้างั้นเราก็จัดการกันเองก็แล้วกัน..เรียกพี่น้องของเราที่อยู่ใกล้ๆ มาสมทบให้หมดและถ้าหากมีใครกล้าก่อปัญหาก็ให้ยิงทิ้งซะ..ผมไม่เชื่อหรอกว่าพวกนั้นมันจะไม่กลัวน่ะ..เดี๋ยวผมจะรีบจองตั๋วเครื่องบินแล้วบินไปหา”

“รับทราบบอส!” เฟิงหลานตอบและวางสายโทรศัพท์ไป

เมื่อคนขับรถแท๊กซี่ได้ยินคำพูดของเย่เชียนเมื่อครู่นี้แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเพราะเขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มอย่างเย่เชียนจะน่ากลัวถึงขนาดนี้และดูเหมือนว่าเย่เชียนจะเป็นเหมือนปีศาจแห่งการฆ่าฟัน

เย่เชียนก็หันหน้าไปมองคนขับและเห็นว่ามือของเขานั้นกำลังสั่นอยู่ดังนั้นเย่เชียนจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณเป็นอะไร? ..ขับรถดีๆ สิเดี๋ยวก็ไปชนรถคนอื่นเขาหรอก”

“เอ่อ..เอ่อ..ครับ..ครับ!” คนขับแท็กซี่ตอบอย่างตะกุกตะกักและหวาดกลัว

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดว่า “ไปส่งผมที่สนามบิน!” หลังจากพูดจบเขาก็ไม่สนใจคนขับรถแท็กซี่อีก ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็โทรไปหาหูวเค่อ,เหลียงหยาน,เฉินโม่,ชิงเฟิงตามลำดับโดยบอกว่าตัวเองจะไปที่ประเทศเมียนมาร์สักพักและให้พวกเขาช่วยดูแลที่นี่ไปก่อนและก็โทรหาตัวเองทันทีถ้าหากมีปัญหาอะไร

หลังจากทที่รถแท๊กซี่มาถึงสนามบินและเย่เชียนกำลังลงจากรถเขาก็ยื่นค่าโดยสารแก่คนขับแท๊กซี่แต่ทว่าเขาคนนั้นก็ดูตกใจมากจนเขาไม่กล้าเก็บค่าบริการและในท้ายที่สุดเย่เชียนก็วางเงินเอาไว้ให้เขาและเดินออกไปจากรถโดยที่คนขับแท๊กซี่ก็ยังคงจอดรถแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพึมพำกับตัวเองว่า “ต่อให้ฉันจะเลวแต่ไหนก็ตามแต่ฉันจะไปโกงเงินค่าแท๊กซี่แบบนั้นน่ะเหรอ?”

การจลาจลในประเทศเมียนมาร์นั้นก็ไม่น่าจะร้ายแรงอะไรมากเพราะไม่อย่างนั้นเที่ยวบินไปประเทศเมียนมาร์ก็อาจจะถูกยกเลิกและระงับไปอย่างแน่นอนดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ได้กังวลอะไรมากเพราะแค่เฟิงหลานคนเดียวก็สามารถจัดการกับเรื่องต่างๆ ที่นั่นได้อยู่แล้วแต่สิ่งที่ทำให้เย่เชียนต้องประหลาดใจก็คือทำไมรัฐบาลเมียนมาร์ถึงไม่เข้ามาช่วยหรืออาจจะเป็นเพราะเกิดเรื่องบางอย่างที่ร้ายแรงอย่างกะทันหันที่ประเทศเมียนมาร์ไม่เคยเผชิญมาก่อน

เย่เชียนก็นั่งรอไฟต์เที่ยวบินอยู่ที่ล็อบบี้ในเทอร์มินอลของสนามบินอย่างเบื่อหน่ายและจู่ๆ ก็มีข่าวที่กำลังออกอากาศทางโทรทัศน์ที่กำลังถ่ายทอดสดตรงมาจากประเมศเมียนร์เรื่องการเลือกตั้งสมาชิกวุฒิสภาพคนใหม่และผู้สมัครรับเลือกตั้งคนหนึ่งก็แสดงความภาคภูมิใจในตัวเองและนโยบายของเขาเพื่อขับไล่ชาวจีนออกจากประเทศซึ่งหัวข้อนี้ได้กระตุ้นความบ้าคลั่งของชายเมียนมาร์อย่างมาก

ซึ่งคิ้วของเย่เชียนก็ขมวดเล็กน้อยเพราะประเทศเมียนมาร์ก็อยู่ในทวีปเอเชียและใกล้เคียงกับประเทศอื่นๆ มากมายและโดยพื้นฐานแล้วชาวจีนต่างก็เป็นคนร่ำรวยและมั่งคั่งในทุกๆ ประเทศเพราะฉะนั้นสิ่งนี้จึงไปกระตุ้นให้เกิดความไม่พอใจและความอิจฉาอย่างมากในหมู่ชาวท้องถิ่น ซึ่งการจลาจลดังกล่าวนั้นเคยเกิดขึ้นในประเทศเยเมนมาก่อนแต่ทว่าตอนนี้ก็ไม่มีใครคาดคิดได้เลยว่าผู้สมัครนักการเมืองแบบนี้จะมาปรากฏตัวอยู่ที่ประเทศเมียนมาร์ ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างดูถูกเพราะเขารู้ดีว่าถ้าหากชาวจีนทั้งหมดถูกขับไล่ออกจากประเทศเมียนมาร์ล่ะก็มันจะส่งผลกระทบต่อระบบเศรษฐกิจของประเทศเมียนมาร์อย่างมากและอย่างน้อยๆ ประเทศเมียนมาร์ก็อาจจะล้าถอยไปถึงห้าปีเลยก็เป็นได้ ซึ่งนักการเมืองที่หยิ่งผยองและโง่เขลาเหล่านั้นช่างไม่รู้อะไรเสียเลย

การเลือกตั้งดังกล่าวนั้นแน่นอนว่ามันจะต้องมีฝ่ายคัดค้านที่ไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน ซึ่งรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เชียนเพราะดูเหมือนว่าโอกาสของเขาจะมาถึงแล้วเพราะหลังจากที่รอมานานในที่สุดเขาก็จะได้แทรกซึมเข้าไปในรัฐบาลเมียนมาร์สักที ซึ่งการคว้าโอกาสในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ก็มักจะเป็นสิ่งที่เย่เชียนทำได้ดีที่สุดเช่นกัน

เช้าวันรุ่งขึ้นเครื่องบินไฟต์ของเย่เชียนก็มาถึงที่เมืองเนปิดอว์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศเมียนมาร์ ซึ่งหลังจากออกจากสนามบินแล้วเย่เชียนก็เรียกแท็กซี่แล้วนั่งตรงไปยังคฤหาสน์หรือฐานของเขี้ยวหมาป่าในประเทศเมียนมาร์นั่นเอง ซึ่งระหว่างทางเองก็ยังสามารถเห็นผู้คนที่ก่อความวุ่นวายและประท้วงกันตลอดทางโดยมีบางคนที่ถือป้ายขนาดใหญ่และตะโกนอย่างบ้าคลั่งกันเต็มไปทั่วทุกพื้นที่

“คุณเป็นคนจีนหรือ? ..คุณไม่ควรมาที่ประเทศเมียนมาร์ในเวลานี้เลย..ชาวเมียนมาร์หลายคนกำลังเรียกร้องนโยบายของนายิบผู้สมัครจากพรรคเสรีนิยมให้ขับไล่ชาวจีนทั้งหมดออกจากประเทศเมียนมาร์น่ะ!” คนขับแท๊กซี่พูดขณะขับรถ

“แล้วคุณล่ะคิดว่าไง?” เย่เชียนถาม

“มันก็แค่เรื่องไร้สาระน่ะ..ไอ้พวกที่มาก่อการจลาจลและประท้วงน่ะส่วนใหญ่พวกนั้นก็มาจากการว่าจ้างหรือรับเงินมาจากพรรคการเมืองน่ะแหละ..และพวกนั้นก็ไปปั่นป่วนและสร้างความวุ่นวายให้กับผู้คนเพื่อเพิ่มคะแนนเสียงจากพรรคที่คอยสนับสนุนพวกเขาอยู่อย่างไม่ต้องสงสัยเลย” คนขับแท็กซี่พูด

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และเขาก็รู้สึกว่าคนขับแท็กซี่คนนี้เป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ชัดเจนดีและเขาก็เข้าใจโลกภายนอกเป็นอย่างดีเพราะคนธรรมดาอย่างพวกเขาต่อให้ไปประท้วงหรือสร้างความวุ่ยวายแค่ไหนถึงยังไงมันก็ต้องจบลงด้วยความเห็นชอบจากเสียงข้างมากอยู่ดี “นายิบคนนั้นเขาไม่ชนะการเลือกตั้งหรอก” เย่เชียนพูดเบาๆ

“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ..เขาเป็นที่นิยมมากในปัจจุบันและคนส่วนใหญ่ก็สนับสนุนเขา..เพราะขนาดตาเฒ่าหัวหน้าพรรคประชาธิปไตยก็ยังสู้เขาไมได้เลย” คนขับแท๊กซี่พูด

เย่เชียนก็ยิ้มและไม่ได้พูดอะไรใดๆ ต่อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน