ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 372

ตอนที่ 372 ตัดไฟแต่ต้นลม

ถ้าเราต้องการช่วยซูเหวยล่ะก็อันดับแรกเราต้องทำให้เฉาฮงหลีหยุดการซื้อหุ้นสำหรับแผนครั้งต่อไปของเขา และเย่เชียนนั้นก็กลัวว่าซูเหวยจะไม่สามารถต้านทานการโจมตีและแผนการของเฉาฮงหลีได้จนเธอต้องสูญเสียบริษัทไป

ดังนั้นแผนของเย่เชียนก็คือการทำให้เฉาฮงหลีไม่สามารถทำอะไรในวันนี้ได้เพราะตราบใดที่สามารถข้ามผ่านคืนนี้ไปได้เย่เชียนก็เชื่อว่าสถานการณ์โดยรวมจะคงที่และเมื่อถึงตอนนั้นถึงแม้ว่าเฉาฮงหลีจะลงมือทำตามแผนแต่ถึงยังไงเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

เฉายู่เหลียงนั้นกำลังอยู่ในโรงน้ำชาในเวลานี้และโรงน้ำชาของไต้หวันส่วนใหญ่นั้นก็จะคล้ายๆ กับโรงน้ำชาในประเทศญี่ปุ่นเพราะมันไม่ได้เป็นเพียงสถานที่สำหรับดื่มชาและพูดคุยเพียงเท่านั้นแต่ยังรวมถึงอุตสาหกรรมการบริการอื่นๆ อีกด้วยและนี่คือเหตุผลที่คนรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ชอบไปโรงน้ำชาเพราะพวกเขานั้นไม่ได้ไปดื่มชาแต่ไปใช้บริการบันเทิงเสียมากกว่า

ในเวลานี้เฉายู่เหลียงนั้นก็กำลังอยู่กับผู้หญิงที่สวมชุดกิโมโนและหัวเราะกันอยู่อย่างบ้าคลั่ง เพราะเขาไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าซูเหวยอีกต่อไปดังนั้นเขาจึงไม่กลัวที่ซูเหวยจะเห็นและกลับกันเขาต้องการให้ซูเหวยเห็นเพื่อที่จะมอบความอัปยศอดสูให้เธอเมื่อนึกถึงซูเหวยที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้าเขาพร้อมกับกระดิกหางไปมาและอ้อนวอนขอความเมตตาแล้วเฉายู่เหลียงนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก

เย่เชียนและชิงเฟิงก็ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงด้านนอกโรงน้ำชาที่เฉายู่เหลียงนั้นอยู่และหลังจากทั้งสองลงจากรถแล้วพวกเขาก็สอบถามเกี่ยวกับห้องส่วนตัวที่เฉายู่เหลียงนั้นใช้บริการอยู่และเดินตรงไป

แน่นอนว่าทั้งสองจะไม่เคาะประตูอย่างสุภาพแน่นอนเพราะพวกเขาผลักประตูเข้าไปและเมื่อเฉายู่เหลียงได้ยินเสียงเปิดประตูเขาก็หันหน้าไปมองด้วยความประหลาดใจและเมื่อเขาพบว่าเป็นเย่เชียนเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปและพูดว่า “แกมาทำอะไรที่นี่?”

เย่เชียนก็ไม่แยแสและเดินไปฝั่งตรงข้ามของเฉายู่เหลียงและนั่งลงจากนั้นก็โบกมือให้หญิงสาวคนนั้นที่อยู่ในอ้อมแขนของเฉายู่เหลียงเพื่อส่งสัญญาณให้เธอออกไป ซึ่งเมื่อเห็นท่าทางที่ดุร้ายของเย่เชียนแล้วหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกหนาวสั่นและรีบเดินหนีออกไป

เฉายู่เหลียงก็ถึงกับผงะและพูดด้วยความโกรธว่า “แกจะทำอะไร?”

“มันก็ไม่มีอะไร..ผมแค่อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณเฉาหน่อย..คุณคงไม่รังเกียจหรอกใช่มั้ย?” เย่เชียนพูดอย่างเป็นมิตร

“จะให้ฉันช่วยอะไร?” เฉายู่เหลียงถามด้วยความสับสน

“มันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักหรอก..ผมก็แค่อยากจะให้คุณเฉาพูดอะไรสักหน่อยก็แค่นั้น” เย่เชียนพูด

“พูดกับใคร?” เฉายู่เหลียงขมวดคิ้วและถาม

“กับพ่อของคุณเฉาฮงหลี..ให้เขาหยุดการซื้อหุ้นของบริษัททะเลสี่ทิศ!” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมคิดว่าคุณคงไม่รังเกียจใช่มั้ย?”

“ฮ่าๆ” เฉายู่เหลียงหัวเราะเสียงดังและพูดว่า “นี่แกล้อฉันเล่นงั้นเหรอ? ..ถึงยังไงบริษัททะเลสี่ทิศก็จะกลายเป็นของฉันในไม่ช้า..ซูเหวยบอกให้แกมาพูดแบบนี้เหรอ? ..แกกลับไปบอกเธอเลยนะว่าถ้าเธอต้องการให้พ่อของฉันเลิกซื้อหุ้นล่ะก็เธอจะต้องขอร้องฉันด้วยตัวเอง..และถ้าเธอทำให้ฉันมีความสุขฉันก็อาจจะยอม”

มุมปากของเย่เชียนฉีกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและเขาก็ค่อยๆ พูดว่า “คุณคงเข้าใจอะไรผิดไปนะ..ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอร้องคุณ..ในเมื่อคุณเฉาไม่ให้ความร่วมมือล่ะก็..ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้นะ” ในขณะที่เย่เชียนพูดเขาก็ขยิบตาให้ชิงเฟิงซึ่งชิงเฟิงก็พยักหน้าและเดินไปที่ด้านข้างของเฉายู่เหลียงและล็อคแขนเอาไว้พร้อมกับใช้มีดจ่อที่คอ

ทันใดนั้นใบหน้าของเฉายู่เหลียงก็ซีดลงและเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ ว่า “แก..แกจะทำอะไร?”

“อ้อผมลืมบอกไป..คุณรู้มั้ยว่าเขาเป็นคนนิสัยเสียเพราะเขาชอบใช้มีดสั้นกรีดผิวหนังออกมาทีละน้อยและมันก็เหมือนกับการประหารชีวิตหลิงฉีของจีนโบราณ” เย่เชียนพูดเบาๆ

ชิงเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปชั่วขณะและเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนอย่างหมดหนทาง อย่างไรก็ตามเพื่อให้บรรลุผลเขาก็ยังคงร่วมมือแสร้งทำเป็นโหดร้ายและจ้องมองไปที่เฉายู่เหลียงอย่างดุเดือด

เห็นได้ชัดว่าเฉายู่เหลียงนั้นหวาดกลัวอย่างมากจนใบหน้าของเขาซีดเหมือนกระดาษ ซึ่งเขาเองก็เคยเล่นทรมานผู้หญิงและเขาก็ชอบทรมานผู้หญิงแบบซาดิสม์และตอนนี้มันเป็นเขาแล้วและจะไม่เขากลัวได้อย่างไร มันเคยเป็นเพียงแค่เทียนและแส้หนังแต่ทว่าตอนนี้ชิงเฟิงกลับใช้มีดเช่นนี้แล้วจะไม่ให้เขากลัวได้อย่างไร

“นี่..ที่นี่เป็นที่สาธารณะ..ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะกล้าทำแบบนี้” เฉายู่เหลียงก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ

“งั้นจะลองดูมั้ยล่ะ?” เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ชิงเฟิงจัดการซะ..ฉันไม่อยากเห็นฉากนองเลือดแบบนั้น” เย่เชียนยืนขึ้นและแสร้งทำเป็นว่าเขากำลังจะจากไปจริงๆ

ตอนนี้เฉายู่เหลียงรู้สึกหวาดกลัวและเขาก็ไม่กล้าสงสัยอีกต่อไปว่าชิงเฟิงจะกล้าทำเช่นนั้นและเขาก็ตะโกนว่า “เดี๋ยวก่อน..เดี๋ยวก่อน!”

“หือ..แล้วคุณเฉาจะเอายังไง” เย่เชียนหยุดและพูดด้วยท่าทางที่ดูประหลาดใจ

“ได้ๆ!” เฉายู่เหลียงพูดอย่างเร่งรีบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน