ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 406

ตอนที่ 406 สามสาว

เมื่อเย่เชียนนั่งลงที่โต๊ะอาหารเย่เชียนก็รินไวน์ใส่แก้วต่อหน้าซ่งหลันและหลินโรวโร่วจากนั้นก็รินให้ตัวเอง ซึ่งเย่หลินก็ถือแก้วไวน์อย่างคาดหวังและหวังให้เย่เชียนรินไวน์ให้เธอแต่ทว่าเย่เชียนก็วางขวดไวน์ลงจนเย่หลินอดไม่ได้ที่จะทำหน้ามุ่ยและพูดว่า “พ่อคะแล้วไวน์ของหนูล่ะ”

“คุณปู่เขาสั่งห้ามไม่ให้หนูดื่มน่ะ!” เย่เชียนพูดอย่างเคร่งขรึม

เย่หลินก็เม้มปากและดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อยจนซ่งหลันถึงกับผงะไปครู่หนึ่งแล้วเธอก็ยิ้มแล้วถามว่า “ให้เธอดื่มนิดๆ หน่อยๆ เองไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”

“พี่หลันเดี๋ยวเธอก็กลายเป็นสาวน้อยขี้เมาหรอก” เย่เชียนพูดติดตลกจนซ่งหลันและหลินโรวโร่วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ไม่เป็นไรหรอกๆ ..ให้เธอดื่มเถอะ..เธอจะได้รู้ซึ้งถึงฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เพื่อที่เธอจะได้ไม่ทรมานในอนาคตน่ะ” ซ่งหลันยิ้มและพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน..เพราะงั้นพี่สาวคนนี้จะอนุญาตให้หนูดื่มได้..แต่แค่แก้วเดียวเท่านั้นนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่สาวหลัน!” เย่หลินพูดอย่างมีความสุข เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วเทไวน์ใส่แก้วให้เย่หลินแล้วพูดว่า “พอใจหรือยัง..ถ้าหนูกลับไปหนูจะอธิบายกับคุณปู่ของหนูยังไง?”

เย่หลินก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ถ้าหนูเมาคืนนี้หนูก็จะนอนที่นี่แล้วพรุ่งนี้พ่อก็ไปส่งหนูที่โรงเรียน..เพราะพวกเด็กผู้ชายในโรงเรียนบอกว่าหนูไม่มีพ่อน่ะ!”

เย่เชียนตกตะลึงไปชั่วขณะเพราะเย่เชียนไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยซึ่งในฐานะคนเป็นพ่อแล้วสิ่งนี้มันเป็นความรับผิดชอบของเขาและมันก็เป็นเรื่องที่หนักหนาเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นนี้ที่ต้องมีความร้าวฉานในโรงเรียน เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพราะเย่เชียนนั้นรู้สึกว่าเขาต้องไปส่งเย่หลินที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้เพื่อที่เด็กคนอื่นๆ จะได้รู้ว่าเย่หลินนั้นมีพ่อและเลิกหัวเราะเยาะเธอสักที จากนั้นเย่เชียนก็นึกถึงฉากที่เขาเจอที่โรงเรียนในวันนี้และก็อดไม่ได้ที่จะแอบคิดว่าคงจะไม่มีเด็กในโรงเรียนคนไหนที่กล้าหัวเราะเยาะเธอหรอกใช่ไหม? และเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งนี้ดีหรือไม่ดีกันแน่

“พ่อสัญญากับหนูเลยว่าตราบใดที่พ่อยังอยู่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ล่ะก็พ่อจะไปส่งหนูที่โรงเรียนทุกวันและไปรับหนูที่โรงเรียนทุกวันนะ” เย่เชียนพูด

“นี่แหละพ่อที่ดี!” เย่หลินตบบ่าของเย่เชียนอย่างหนักแน่นและพูดเหมือนผู้นำขององค์กรใหญ่ๆ จนซ่งหลันและหลินโรวโร่วหัวเราะอีกครั้ง

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแต่ทว่ารอยยิ้มนั้นยังเผยให้เห็นถึงความสุขมากมายเพราะเย่เชียนชอบเด็กที่ฉลาดเช่นนี้ ซึ่งพ่อกับลูกเหมือนจะเป็นเพื่อนกันและเข้ากันได้ดีอย่างมาก หลังจากนั้นเย่เชียนก็หยิบของขวัญที่ซื้อมาและยื่นให้และพูดว่า “พี่หลันผมให้พี่..หวังว่าพี่จะชอบมันนะ!”

“มันคืออะไร” ซ่งหลันถามในขณะที่เธอกำลังจะเปิดมันออกแต่ทว่าเย่เชียนก็รีบขัดจังหวะว่า “พี่ค่อยดูมันทีหลังก็ได้” สิ่งนี้ทำให้ซ่งหลันสงสัยอย่างมากและมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ของขวัญมันก็ต้องลุ้นสิ..เพราะงั้นพี่ค่อยไปเปิดดูที่ห้องของพี่คนเดียวก็แล้วกัน”

“แต่หนูรู้! ” เย่หลินยกมือขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าของเธอ

“หนูจะรู้ได้ยังไง?” เย่เชียนจ้องมองเธอและพูดว่า “อย่าพูดไปเรื่อยสิ”

“หนูรู้จริงๆ ..เพราะว่าตอนที่หนูอยู่ในรถหนูก็แอบเปิดมันดูและมันก็คือ…” เมื่อเย่หลินกำลังจะพูดแต่จู่ๆ เย่เชียนรีบปิดปากของเธอเอาไว้และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีอะไร..ไม่มีอะไร..เดี๋ยวพี่ก็จะรู้เองเมื่อพี่เปิดมันตอนกลับไปที่ห้อง” เย่เชียนนั้นไม่ได้คาดคิดเลยว่าเขาจะถูกเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ โจมตีเช่นนี้เพราะเธอนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างในมันมีอะไรอยู่ซึ่งเธอเพียงแค่หลอกและแกล้งเย่เชียนเพียงเท่านั้น

ซ่งหลันก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและวางของขวัญลงบนพื้น อย่างไรก็ตามสิ่งที่ซ่งหลันไม่ได้คาดคิดก็คือเมื่อเธอเปิดมันหลังจากกลับมาที่ห้องปรากฏว่ามันเป็นชุดชั้นในลายลูกไม้ที่เซ็กซี่อย่างมาก ซึ่งเธอยังคงจำสไตล์ของชุดชั้นในนี้ได้เป็นอย่างดีเพราะตอนที่เธอพาเย่เชียนไปช้อปปิ้งกับเธอครั้งแรกเธอก็ได้สวมชุดชั้นในแบบนี้ แต่เพราะเย่เชียนรู้สึกละอายใจในตอนนั้นเขาจึงดึงเธอและวิ่งหนีไปโดยที่เธอไม่ได้ซื้อมัน ซึ่งหลังจากนั้นมาซ่งหลันก็ได้ไปเดินหาตามห้างสรรพสินค้าต่างๆ และเว็บไซต์แต่เธอก็ไม่พบชุดชั้นในลายแบบนี้เลยและเธอก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เรื่อยมาและเธอก็ไม่คิดคาดคิดเลยว่าเย่เชียนจะพบมันและซื้อมันมาเป็นของขวัญให้เธอเช่นนี้

หลังจากเงียบไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “แล้วหนูล่ะ..เตรียมของขวัญอะไรเอาไว้ให้พี่สาว”

“หนูเตรียมเอาไว้แล้ว” เย่หลินพูดอย่างเคร่งขรึมซึ่งทำให้เย่เชียนประหลาดใจเพราะตั้งแต่ที่เขาไปรับเธอจากโรงเรียนเขาก็ไม่เห็นว่าเธอจะไม่มีของขวัญอะไรเลยแล้วเธอไปเตรียมเอาไว้เมื่อไหร่กันแน่?

“นี่ไง! ..กระต่ายน้อย!” เย่หลินวางมือบนศีรษะของเธอและทำรูปหูของกระต่ายซึ่งตลกมาก “ห๊ะ! ….” เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะสำลักไวน์ที่ดื่มเข้าไปในปากของเขาและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “นี่น่ะหรอของขวัญ? ”

“ใช่สิ..เพราะของขวัญน่ะไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นของขวัญแบบเป็นของใช้สักหน่อย..บางครั้งของขวัญก็เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้เหมือนกันนะ..พี่สาวหลันไม่คิดแบบนั้นหรอคะ?” เย่หลินพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน