ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 47

47 /1358

“ใครเป็นภรรยาของคุณกันล่ะ ฉันยังไม่ได้สัญญาว่าจะแต่งงานกับคุณสักหน่อย!” หลินโรโร่วพูดอย่างเขินอาย

“หัวใจของเธอนั้นเปลี่ยนไปแล้วเหรอที่รัก…?” เย่เชียนพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และเขาก็พูดต่ออีกว่า “รู้ไหมว่ามันทำร้ายหัวใจที่เปราะบางของผมมาก…”

“คุณอย่ามาทำเป็นพูดเองเออเองแบบนี้เลย คุณพูดจาเข้าข้างตัวเองอย่างนี้… ฉันไม่แต่งงานด้วยหรอกนะ”

คำตอบของหลินโรโร่วทำให้เย่เชียนตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังยิ้มและพูดว่า “คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ หัวใจของผมน่ะเป็นของคุณไปหมดแล้วทั้งสี่ห้อง ให้ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เป็นพยานได้เลยว่าเย่เชียนจะไม่แต่งงานกับใครอีกแล้ว…”

ระหว่างที่พวกเขาทั้งสองคนกำลังเย้าแหย่กัน ก็มีชายหนุ่มสี่คนเดินตรงมาหาพวกเขา ชายกลุ่มนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน พวกนั้นคือพวกของหลี่ตงนั่นเอง และก็เป็นคนเหล่านี้เองที่ถูกเย่เชียนสั่งสอนวิถีแห่งลูกผู้ชายให้ถึงสองครั้ง!

เมื่อเย่เชียนเห็นพวกเขาเดินตรงเข้ามา เย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนว่าพวกนั้นกำลังมาส่งเงินให้เขา

“พี่เย่!” เมื่อพวกเขามาถึงด้านหน้าของเย่เชียน หลี่ตงก็พูดอย่างนอบน้อม

เย่เชียนพยักหน้าและหันไปหาหยางเจียนกัวก่อนจะพูดว่า “พ่อกับเสี่ยวเซ่ลรอผมอยู่ที่รถก่อนนะ เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยกับเพื่อนของผมสักครู่…”

หยางเจียนกัวมองไปที่หลี่ตงและอีกสามคนที่มาด้วยกัน เขาเห็นว่าคนเหล่านี้ถึงจะไม่ได้แต่งตัวดีอะไรมากนัก แต่ก็ดูเคารพและสุภาพกับเย่เชียนมาก เมื่อเห็นแบบนี้เขาก็พยักหน้าตอบเย่เยียนแล้วเขากับฮันเซ่ลก็เข้าไปนั่งในรถ

เย่เชียนมองไปที่หลี่ตง เขาส่งสายตาเป็นการบอกใบ้ให้พวกเขาเดินตามไปข้าง ๆ โรงพยาบาล เมื่อเห็นดังนั้นแล้วหลี่ตงและคนอื่น ๆ จึงรีบเดินตามเย่เชียนไป

“พี่เย่… เราเตรียมเงินที่พี่ต้องการมาแล้ว ทั้งหมดนี่มีประมาณสองหมื่นหยวนก็ไม่รู้ว่ามันเพียงพอไหม…” หลี่ตงก้มหัวยื่นซองเงินที่ห่อด้วยกระดาษน้ำตาลอย่างสุภาพ

เย่เชียนหยิบมันขึ้นมาโดยไม่ได้มองและดึงเงินออกมาเพียงไม่กี่ใบ จากนั้นเขาก็ส่งมันกลับไปให้หลี่ตงพร้อมพูดว่า “เอาเงินนี้ไปดื่มกินกับพี่น้องของนายซะ คิดเสียว่าเป็นค่ารักษาพยาบาลจากฉันก็แล้วกัน อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านพ้นไปและมาเป็นเพื่อนกันดีกว่า!”

หลี่ตงได้ยินดังนั้นก็ค่อนข้างประหลาดใจ แต่ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกดีมากเช่นกัน เขาอดคิดไม่ได้ว่าเงินนี่มันน้อยเกินไปหรือเปล่า ? มีใครที่ไหนบ้างที่จะเอาเงินไปมอบให้กับผู้ที่อ่อนแอกว่า ด้วยความสงสัยอย่างมาก เขาจึงตัดสินใจเอ่ยปากถามเย่เชียนออกไปตรง ๆ

“พี่เย่… มันไม่น้อยเกินไปใช่ไหม ? อย่าเพิ่งกังวลไปนะพี่ เดี๋ยวพวกฉันจะรีบไปหามาให้เพิ่ม!”

เย่เชียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “ฉันบอกว่าจะให้นาย นายก็รับมันไว้เถอะ ที่จริงแล้ว… ฉันต้องการความช่วยเหลือจากพวกนายนิดหน่อย แต่ไม่รู้ว่าพวกนายจะเต็มใจหรือเปล่า!”

ตอนนี้หลี่ตงเห็นว่าเย่เชียนเป็นคนที่ใจกว้างและจริงใจอย่างแท้จริง เขาจึงรับเงินและรีบพูดว่า “พี่เย่ต้องการอะไรก็ขอให้พูดมาได้เลย… ตราบใดที่หลี่ตงคนนี้สามารถทำให้ได้ ไม่ว่าจะบุกน้ำหรือลุยไฟฉันก็จะทำมัน!”

“เอ่อ… มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นหรอก ฉันแค่อยากจะขอยืมรถนายอีกสักวันน่ะ เพราะวันนี้พ่อของฉันเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลและมีกระเป๋าเยอะมาก เลยไม่สะดวกที่จะกลับโดยรถประจำทาง…”

หลี่ตงคิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้เสียอีก แต่มันกลับกลายเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเช่นการยืมรถเท่านั้น แน่นอนว่าเขาไม่ลังเลที่จะตอบตกลง เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก “ได้เลยพี่… ถ้าพี่เย่ต้องการก็เอามันไว้ใช้ก่อนเลย!”