ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 46

“ไอ้บ้า…!” จ้าวหยาตะโกนแล้วรีบวิ่งไปหาเย่เชียน ท่าทางของเธอนั้นน่ากลัวราวกับว่าเธอต้องการจะฆ่าเย่เชียนทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่เย่เชียนนั้นฉลาดพอ เขาไม่ต้องการให้มีรอยฟันบนแขนของเขาอีกจึงรีบวิ่งหนีก่อนที่จ้าวหยาจะบ้าคลั่งมากัดเขา

……

แน่นอนว่าเหตุผลที่เย่เชียนกลับมาที่ประเทศจีนก็ไม่ใช่เพื่อที่จะมาหาอะไรทำฆ่าเวลาหรือเบื่อหน่ายกับชีวิตการเป็นทหารรับจ้าง เพราะมันก็นานมากแล้วที่หน่วยเขี้ยวหมาป่าไม่ได้มาทำภารกิจที่ประเทศจีนเลย

เย่เชียนเป็นคนจีนโดยกำเนิด และเขานั้นก็เป็นคนหนึ่งที่รักชาติยิ่งชีพ ซึ่งประเทศจีนแตกต่างจากประเทศอื่น ๆ ตรงที่ไม่ยอมรับการมีอยู่ของทหารรับจ้าง ถึงแม้ว่าทหารรับจ้างจะไม่ได้อยู่ในองค์กรใต้ดินใด ๆ ก็ตามที พวกเขาเพียงทำงานเพื่อหาเงินเลี้ยงชีวิตและครอบครัวของตัวเอง แต่ในสายตาของรัฐบาลจีนนั้น พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตและอยู่นอกเหนือกฎหมายอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่ารัฐบาลจีนจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับลักษณะทางกฎหมายของทหารรับจ้างในประเทศ แต่ทางรัฐบาลก็ให้ความร่วมมือกับหน่วยเขี้ยวหมาป่าอยู่หลายครั้งเช่นกัน

เย่เชียนนั้นเป็นคนที่ไม่เต็มใจยอมรับกับข้อผิดพลาดและการถูกเอาเปรียบเท่าใดนัก ในความคิดของเขา ลูกผู้ชายควรมีความเป็นเจ้าของและปรารถนาที่จะพิชิตสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมายังประเทศจีนได้ไม่กี่วัน แต่มันก็ชัดเจนแล้วว่าไม่มีอะไรที่แน่นอนเลยในแผ่นดินจีนนี้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับวิธีการและสถานการณ์ที่ใช้ทำสิ่งต่าง ๆ ล้วน ๆ

เย่เชียนหายใจเข้าลึก ๆ และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขากดโทรออก จากนั้นก็พูดว่า “พิกัด… ประเทศจีน!”

หลังจากนั้นเย่เชียนก็วางสายโทรศัพท์ไป

……

หลังจากวิ่งหนีจ้าวหยามาสักพัก เย่เชียนก็คิดได้ว่าวันนี้เขายังไม่ได้กินข้าวเลย และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเขารีบร้อนในตอนเช้าและลืมเอาเงินมาด้วย เขาคิดถึงจ้าวหยาขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงความรู้สึกของเธอในตอนนี้ เย่เชียนก็คิดว่าคงจะลำบากที่จะยืมเงินเธอ เขาควรหลีกเลี่ยงเธอไปก่อน

ในขณะที่เย่เชียนกำลังลังเลที่จะเดินกลับไปหาจ้าวหยาเพื่อขอยืมเงินเธอมาซื้อข้าวกิน จู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันเป็นเบอร์ของแฟนอย่างเป็นทางการเพียงคนเดียวของเขา… หลินโรโร่ว

“ที่รัก… คุณคิดถึงผมไหม ?” พอรับสาย เย่เชียนก็ปากหวานขึ้นมาทันที

เห็นได้ชัดว่าหลินโรโร่วยังไม่คุ้นเคยกับการเรียกแบบนี้ของเย่เชียน เธอจึงถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า “เย่เชียน… พ่อของคุณจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้วนะ คุณจะมารับท่านมั้ย ?”

“ไปสิ… กี่โมงเหรอ ?”

เย่เชียนหยุดการหยอกล้อกับหลินโร่โร่วไว้ชั่วคราวและถามอย่างเป็นทางการเพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อของเขา ไม่มีใครมาแทนพ่อของเขาได้ ถึงแม้ว่าทุกวันนี้ฮันเซ่ลจะดูแลพ่อเป็นอย่างดีก็ตาม แต่เย่เชียนเองก็ยังคงไปหาพ่อเป็นเวลาสองสามชั่วโมงทุกวัน เพียงแค่เมื่อวานนี้ที่เขามีปัญหานิดหน่อยก็เลยไม่ได้ไป แต่วันนี้ท่านก็กำลังจะได้กลับบ้านแล้ว

“ฉันทำทุกอย่างตามขั้นตอนการขอออกจากโรงพยาบาลให้เรียบร้อยหมดแล้วนะ เหลือเพียงแค่รอให้คุณมา…” หลินโรโร่วพูดเบา ๆ

“ขอบคุณมากนะที่รัก… เดี๋ยวผมจะรีบไปที่นั่นทันทีเลย!”

เย่เชียนวางสายหลังจากพูดจบ จากนั้นเขาก็ไปขออนุญาตอาจารย์ฉินหยูเพื่อลากิจครึ่งวัน และเมื่อได้รับอนุญาตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบกลับบ้านอย่างเร่งรีบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน