ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 49

ในที่สุดพวกเขาก็มาจบกันที่โต๊ะในแผงร้านขายอาหารริมถนน…

ฉินหยูรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ดี เพราะเธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่าเย่เชียนจะพาเธอมากินหม้อไฟตามข้างทางเช่นนี้ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เพราะเธอติดหรูที่ต้องเข้าแต่ร้านแพง ๆ หรือเธอชอบอาหารจำพวกนานาชาติมากกว่า แต่ตอนนี้มันเป็นฤดูร้อน ใครเขาเลือกมากินหม้อไฟในช่วงที่อากาศมันร้อนอบอ้าวเช่นนี้กันล่ะ

การมาถึงของเย่เชียนและฉินหยูทำให้เถ้าแก่ของร้านอาหารมีความสุขมาก คนที่มีฐานะร่ำรวยถึงขนาดขับแลมโบกินี่อย่างพวกเขาจะมาเยือนสถานที่เช่นนี้ได้ไม่ใช่เรื่องที่พบเห็นได้บ่อย ๆ ผู้คนส่วนใหญ่ที่มายังแผงร้านขายอาหารเหล่านี้ทุก ๆ วันคือพวกพนักงานของโรงงานบางแห่ง หรือไม่ก็พวกนักเลงกลุ่มเล็ก ๆ ที่จะมานั่งกินกัน

ทว่าวันนี้กลับมีคนที่ดูดีมีระดับมาเยือน เถ้าแก่จะไม่ประหม่าได้อย่างไร ? เถ้าแก่คิดว่าบุคคลประเภทร่ำรวยสามารถที่จะสั่งปิดร้านของตนได้ไม่ยากเลยถ้าหากทางร้านบริการพวกเขาไม่ดีพอ

ในตอนแรก ที่ร้านมีนักเลงกลุ่มเล็ก ๆ นั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่เมื่อเย่เชียนและฉินหยูเดินเข้ามาในร้าน พวกนักเลงเหล่านั้นก็ทำเหมือนกับเห็นผีและรีบลุกออกไปจากร้านทันที เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อยและมองไปที่ฉินหยูอย่างว่างเปล่า เดิมทีเขากับนักเลงพวกนั้นยังไม่เคยเจอกัน เขาจึงรู้ดีว่าสาเหตุที่พวกนักเลงหนีออกไปคงไม่ใช่เพราะตัวเขาแน่นอน

เช่นนั้นมันคงเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือพวกนั้นเกรงกลัวฉินหยูที่ดูน่าเกรงขาม ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่คนธรรมดา ๆ เสียแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน อาหารก็ถูกเสิร์ฟเต็มโต๊ะ มันมีทั้งลูกชิ้นปลา เนื้อวัว เห็ด และผักอีกหลากหลายชนิดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยและก้มศีรษะกินกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยราวกับผู้หิวโหยชาวแอฟริกันที่ไม่ได้กินอะไรเลยมานานหลายวัน

ฉินหยูจ้องมองเย่เชียนที่กำลังกินอย่างตะกละตะกลาม เธอถึงกับตกตะลึงปากอ้าค้าง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“อ้าวคุณ! กินสิ… ทำไมไม่กินล่ะ ?” เย่เชียนถามอย่างสงสัย

ฉินหยูที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจก็พูดออกมาว่า

“โอ้โห…! แค่ฉันดูนายกิน ฉันก็อิ่มแล้ว ดูนายอย่างกับคนไม่ได้กินอะไรมานานหลายวัน นายกินหม้อไฟในหน้าร้อนแบบนี้ นายไม่กลัวมันจะร้อนเกินไปจนทำให้เครียดหรือยังไง ?”

“คุณไม่รู้อะไรซะแล้ว การกินหม้อไฟในหน้าร้อนมันคือที่สุดของที่สุด” พูดจบ เย่เชียนก็ยัดลูกชิ้นปลาเข้าปากแล้วพูดอย่างมูมมามว่า “เร็วสิ ถ้าคุณไม่กินเดี๋ยวผมกินหมดนะ”

ฉินหยูยิ้มอ่อน ๆ และค่อย ๆ เริ่มกิน การเคลื่อนไหวของเธอนั้นดูอ่อนโยนและสง่างามมาก เย่เชียนจำไม่ได้ว่าเทวดาหรือนางฟ้าตนไหนเคยพูดเอาไว้ว่า ‘การมองดูหญิงสาวที่สวยงามรับประทานอาหารคือความสุขที่แท้จริง’ ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่เหลวไหลอีกแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่เย่เชียนกลับมาประเทศจีน เขารู้สึกเสมอว่าเขาต้องการกินอาหารจากร้านแผงลอยแบบนี้ เพราะสิ่งที่เขาต้องการนอกเหนือไปจากรสชาติจัดจ้านของอาหารจีนคือบรรยากาศแบบเป็นกันเองและสบาย ๆ เขาคิดว่าพวกร้านอาหารตะวันตกหรือพวกร้านหรู ๆ ไม่สามารถลิ้มรสความรู้สึกและบรรยากาศของการกินอาหารอย่างร้านแผงลอยได้

“ซื้ดดดด… มันเผ็ดมาก! เถ้าแก่… เอาเบียร์มาสองขวด” เย่เชียนปาดเหงื่อและตะโกนสั่ง

“อะไรของนาย ? นายเลือกที่จะกินแบบนี้เองนะ” ฉินหยูพูด

เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุข เขาไม่อยากจะทะเลาะกับเธอตอนนี้จึงรินเบียร์ให้เธอแล้วพูดอย่างสบายใจว่า

“นี่คุณ… ตอนที่พวกเราเดินเข้ามาตอนแรกน่ะ พวกเด็ก ๆ นักเลงพวกนั้นดูเหมือนจะกลัวคุณมาก… คุณว่ามันเป็นเพราะอะไรเหรอ ?” เย่เชียนพูดไปด้วยกินไปด้วยอย่างหน้าตาเฉย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน