ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 50

“หวังยู่… เธออีกแล้ว นี่เกลียดกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? ทำไมต้องทำให้ฉันเดือดร้อนอยู่เรื่อย ฉันอยู่ของฉันดี ๆ แล้วไปตกเป็นผู้ต้องสงสัยฆ่าคนได้ยังไง ?”

เย่เชียนถามหวังยู่อย่างเย็นชา เมื่อโชคชะตาบางอย่างมันเล่นตลกให้เขาและเธอต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง

“ฉันแค่ทำตามหน้าที่ก็เท่านั้น มีคนแจ้งมาว่านายเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม… ฉันว่านายควรให้ความร่วมมือกับทางเจ้าหน้าจะดีกว่า” หวังยู่เองก็พูดอย่างเย็นชาไม่ต่างจากเย่เชียน

“ฉันไปฆ่าคนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? อย่ามาใส่ร้ายกันดื้อ ๆ แบบนี้เลยดีกว่า”

“ตีหนึ่งของเมื่อคืนนี้… ‘จ้าวเซี่ย’ ชายชาวจีนคนนึงถูกฆ่าตายและมีพยานบางคนบอกว่าฆาตกรคือนาย!” หวังยู่ตะคอก เธอไม่สนใจจะรักษามารยาทเท่าไหร่หากเป็นการพูดกับเย่เชียน ชายผู้ซึ่งชอบกวนประสาทคนนี้

เมื่อได้ยินสิ่งที่หวังยู่พูด เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ถ้าสิ่งหวังยู่พูดเป็นความจริงล่ะก็ มันต้องมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ ตอนนี้เขาแค่ยังคิดไม่ออกเท่านั้นว่าคนคนนั้นเป็นใคร อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายประเมินเขาต่ำเกินไป แม้แผนการนี้อาจจะดูแยบยลและเอามาเล่นงานเขาได้ แต่เขาก็คิดว่ามันโง่เง่า

เอาเถอะ ท้ายที่สุดแล้วคดีฆาตกรรม ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องพบความจริง

“จ้าวเซี่ยงั้นเหรอ ?” เย่เชียนพึมพำกับตัวเอง เขาจำได้ว่าชายคนนี้เป็นแฟนของซูย่าหยิง เพื่อนร่วมรุ่นของหลินโรโร่ว และถ้าจำไม่ผิดจ้าวเซี่ยโดนลูกหลงตอนอยู่ที่บาร์เมื่อวันนั้นด้วย

“แล้วทำไมฉันถึงต้องฆ่าเขาด้วยล่ะ ?” เย่เชียนถามอย่างช่วยไม่ได้

“ในใจนายรู้ดีว่านายทำอะไรอยู่… เมื่อคืนนี้นายอยู่ที่ไหนตอนตีหนึ่ง ?”

“ก็นอนอยู่ที่บ้านตัวเองไง” เย่เชียนตอบ

“แล้วมีใครพิสูจน์ได้ไหมล่ะว่านายนอนอยู่บ้านตัวเอง ?” หวังยู่ถามกดดัน

เย่เชียนใช้ความคิดและนึกได้ว่าในเวลานั้นเขาอยู่กับจ้าวเทียนห่าว เห็นได้ชัดว่ามีใครบางคนกำลังล้อมกรอบต้อนให้เขาจนมุม เพื่อทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังเผยตัวออกมา เย่เชียนจึงเงียบไปชั่วขณะและพูดว่า “ผมยังโสดอยู่นะ” ในขณะที่พูด เขาก็มองไปที่หวังยู่ราวกับว่าเขากำลังจะพูดว่า ‘ผมโสดอยู่… คุณสนใจจะลองพิสูจน์ด้วยตัวเองไหมล่ะ ?’

เมื่อหวังยู่มองไปที่นัยน์ตาของเย่เชียน เธอจำได้ไม่เคยลืมว่าผู้ชายคนนี้เคยทำอะไรกับเธอไว้บ้างในตอนที่เขาอยู่ที่สถานีตำรวจ อันที่จริงแล้วหวังยู่ไม่ต้องการที่จะเจอหน้าเขาอีก เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอรู้สึกเหมือนมีเงาของเย่เชียนวนเวียนอยู่ในความคิดจิตใจของเธออยู่ตลอดเวลา เธอไม่สามารถขจัดเขาออกไปจากหัวของเธอได้

วันนี้ที่กรมตำรวจ เลขาธิการสั่งให้เธอไปจับตัวเย่เชียนมาโดยเร็วที่สุด นอกจากนั้นเขาก็สั่งเป็นพิเศษว่าไม่มีข้อจำกัดใด ๆ ในการเข้าจับกุมตัวเย่เชียนในครั้งนี้ และหากเย่เชียนขัดขืนก็สามารถจับตายได้ในทันที

เมื่อหวังยู่ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจเป็นอันมาก เธออดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลขึ้นมา เนื่องจากเธออยู่ที่สถานีตำรวจมาระยะหนึ่งแล้วจึงรู้เรื่องเกี่ยวกับผู้กำกับมาบ้างเล็กน้อย แต่คราวนี้มันร้ายแรงมากผิดปกติ เธอแน่ใจว่าคำสั่งจับตายนั้นต้องมาจากเบื้องบนอย่างแน่นอน

ระหว่างที่หวังยู่เดินทางมาจับกุมตัวเย่เชียน เธอก็ได้พิจารณาคิดหาวิธีที่จะช่วยเย่เชียนอยู่เช่นกัน แต่เมื่อเธอเห็นหน้าเขา เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยและพูดไปว่า

“นายไม่ต้องกังวลไปนะ… ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินไปโดยไร้ความยุติธรรมแน่”

ในหัวใจลึก ๆ หวังยู่มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอไม่เต็มใจที่จะเข้าจับกุมตัวเย่เชียนในครั้งนี้ แต่ทางด้านของหยางเหว่ยนั้น เขาตั้งใจทำตามหน้าที่อย่างเต็มที่ เพราะถึงแม้ว่าเย่เชียนจะมีน้องชายเป็นถึงอธิการกระทรวงความมั่นคงสาธารณะ แต่คราวนี้เขาได้รับคำสั่งโดยตรงเป็นการส่วนตัวจากหัวหน้าคณะกรรมการเทศบาล ถึงแม้ว่าอธิการกระทรวงความมั่นคงสาธารณะจะสั่งห้ามได้ แต่มันก็เท่านั้น

หยางเหว่ยไม่ต้องการปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป และผู้กำกับการกรมตำรวจยังสั่งอนุมัติจับตายได้ หากเย่เชียนขัดขืน หยางเหว่ยก็สามารถวิสามัญได้ในทันที…

ถึงแม้ว่าเลขาธิการของคณะกรรมการเทศบาลจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจนก็ตาม แต่หยางเหว่ยก็เข้าใจว่านี่คือการปล่อยให้พวกเขาหาข้ออ้างเพื่อที่จะฆ่าเย่เชียนได้ และเมื่อถึงตอนนั้น น้องชายที่เป็นอธิการกระทรวงความมั่นคงสาธารณะของเย่เชียนก็ไม่อาจช่วยอะไรเขาได้

คนอื่นอาจไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วใครกันแน่ที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด แต่สำหรับหยางเหว่ยนั้น มันชัดเจนมากว่าฝั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจมีผู้ทรงอิทธิพลหนุนหลังที่ใหญ่ยิ่งกว่าฝั่งของเย่เชียนมาก ตราบใดที่เขาทำดีและทำตามคำสั่งเบื้องบนในครั้งนี้ เขาก็จะได้รับการสนับสนุนที่ดีและเติบโตในหน้าที่การงานอย่างง่ายดายได้ในอนาคต…

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน