ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 497

ตอนที่ 497 โกรธ! ฆ่า!

เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าศัตรูเข้ามาในห้องเมื่อไหร่ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสยดสยองในใจเขาคิดว่าเขาคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนคนนั้นเป็นแน่ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่ใช่คนที่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้ได้ง่ายๆ เขาเชื่อมั่นว่าถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะได้แต่เขาก็ต้องสู้

เมื่อต้องต่อสู้สิ่งที่ต้องห้ามที่สุดคือการสูญเสียสมาธิก่อนการต่อสู้เพราะถ้าเราไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้แล้วเราจะเอาชนะคนอื่นได้อย่างไร? อย่างไรก็ตามนี่ไม่เหมือนกับการตีก้อนหินด้วยก้อนกรวดดังนั้นเราต้องชั่งน้ำหนักและตระหนักถึงสถานการณ์ตรงหน้าและตัดสินใจอย่างเหมาะสม

เมื่อเห็นการแสดงออกของเฉินยี่แล้วเย่เชียนก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่ง่ายอย่างแน่นอนและต้องเป็นคนที่เฉินยี่รู้จักเพราะไม่เช่นนั้นเฉินยี่จะไม่มีการแสดงออกเช่นนี้อย่างแน่นอน “มีใครบางคนเข้ามาระวัง! ” เย่เชียนตบบ่าของม่อหลงและตะโกนเตือนสติ

เห็นได้ชัดว่าเฉินยี่รู้สึกประหลาดใจแต่เมื่อพิจารณาว่ามีคนจำนวนมากเฝ้าดูอยู่ข้างนอกบ้านของเขาและเย่เชียนก็ได้รับโทรศัพท์ดังนั้นเขาจึงเข้าใจได้โดยธรรมชาติ หลังจากหยุดไปชั่วขณะเฉินยี่ก็พูดว่า “พวกเอ็งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา..รีบหนีไปเร็วๆ!”

“อีกฝ่ายเป็นใครคุณเฉินรู้จักไหม” เย่เชียนถาม

“อย่าถามอะไรอีก..รีบหนีไป! ” เฉินยี่พูด “ม่อหลง! ..จำคำพูดของข้าเอาไว้ไม่อย่างนั้นเอ็งจะเสียใจไปจนวันตายและเอ็งจะไม่ใช่แต่ขอโทษข้าเท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงครอบครัวของเอ็งด้วย” เหตุผลที่เขาไม่ถูกเรียกว่าผู้สืบทอดเหมือนตอนแรกนั้นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการกังวลเกี่ยวกับการปล่อยให้คนนอกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น ม่อหลงก็ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้แต่เขาก็แอบเดาความคิดของเฉินยี่อยู่ในใจสำหรับเหตุผลที่เฉินยี่ไม่เรียกตัวเองว่าผู้สืบทอดเพราะมีหลายเหตุผลมากเกินไปจนม่อหลงคิดไม่ออกเลย

“แต่…”

ม่อหลงกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เฉินยี่ขัดจังหวะเขาแล้วพูดว่า “รีบหนีไปซะไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว..โชคดีไอ้หนู!”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ตึงเครียดของเฉินยี่เช่นนั้นเย่เชียนก็ไม่กล้าที่จะลังเลอีกต่อไปเขาจึงรีบดึงแขนม่อหลงขึ้นมาและพูดว่า “ไปเร็ว! ” นี่ไม่ใช่การเพิกเฉยหรือความหวั่นเกรงของเย่เชียนแต่อย่างใดเพราะจากการสังเกตผ่านการแสดงออกของเฉินยี่นั้นเย่เชียนก็ชัดเจนมากว่าคนที่กำลังจะมานั้นไม่ใช่ตัวตนที่ธรรมดาดังนั้นต่อให้เขาอยู่ที่นี่ไปถึงยังไงเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีและอาจกลายเป็นตัวถ่วงเฉินยี่ด้วยซ้ำ

ม่อหลงก็กัดฟันมองเฉินยี่และเดินตามเย่เชียนไปที่ประตูอย่างรวดเร็วและในทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและประตูไม้ทั้งบานก็ลอยขึ้นซึ่งเย่เชียนก็รีบเตะสวนประตูไม้ที่ลอยเข้ามาไปข้างๆ แต่เขาก็หายใจไม่ออกและหัวใจของเขารู้สึกอึดอัดอย่างมากในตอนนี้

ภายในชั่วพริบตาก็มีชายหนุ่มสามคนเข้ามาจากทางประตูและยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ซึ่งออร่าที่ทรงพลังบนร่างกายของพวกเขาทำให้เย่เชียนสูญเสียอาการเล็กน้อยซึ่งดูเหมือนว่าเลือดในร่างกายของเย่เชียนจะเดือดพล่านด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“หือ? ” ชายทั้งสามเห็นได้ชัดว่ามีความสงสัยเล็กน้อยและพวกเขาก็มองไปที่เย่เชียนด้วยประหลาดใจ

“เด็กๆ พวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วยปล่อยพวกเขาไปซะ” เฉินยี่ลุกขึ้นยืนและพูด หลังจากพูดจบเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนและม่อหลงอย่างรวดเร็วและส่งสัญญาณให้พวกเขาออกไปทันที

เย่เชียนก็ระงับเจตนาฆ่าในใจของเขาเอาไว้และดึงม่อหลงแล้วเดินออกไปด้านนอกประตู “จะไปไหน!” ชายร่างผอมคนหนึ่งตบเย่เชียนด้วยฝ่ามือ ซึ่งถึงแม้ว่าเย่เชียนจะรู้ดีว่าทักษะของเขานั้นไม่ดีเท่าคู่ต่อสู้แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้อีกฝ่ายำเช่นนี้ได้เพราะในขณะที่ชายคนนั้นเหวี่ยงฝ่ามือเข้ามาเย่เชียนก็สวนกลับไปด้วยหมัด

“ออกไปให้พ้น!” ขณะที่เย่เชียนและชายคนนั้นกำลังจะปะทะกันจู่ๆ เฉินยี่ก็ตะโกนและพุ่งเข้ามาและในทันใดนั้นชายร่างผอมก็ถอยออกไปสองสามก้าว “อย่าลืมกฎเหล็กของสำนักสิ..พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาถ้าพวกคุณทำแบบนี้คุณจะมีค่าพอที่จะถูกเรียกว่าสาวกเหรอ!” เฉินยี่พูดอย่างเดือดดาล

“หือ..คนธรรมดาเหรอ..ไม่เห็นจะมี” ชายหน้าซีดคนหนึ่งเหลือบมองไปที่เย่เชียนแล้วพูด ใบหน้าของเขาซีดและน่ากลัวราวกับว่าเขาเป็นคนป่วยที่กำลังจะตายและอายุสั้น

เย่เชียนและม่อหลงก็อดไม่ได้ที่จะผงะไปเพราะจากการสนทนาระหว่างเฉินยี่และอีกฝ่ายนั้นมันก็ไม่ยากเลยที่จะบอกได้ว่าอีกฝ่ายก็คือสาวกม่อจื๊อเช่นกัน อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นเฉินยี่กำลังจะถูกฆ่าซึ่งแสดงให้เห็นว่ามันต้องมีบางอย่างในสำนักม่อจื๊อในปัจจุบันไม่เช่นนั้นพวกเขาจะมาฆ่าฟันกันเองได้อย่างไร?

มันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นหรือไม่? เป็นไปได้ไหมว่ามีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้นในสำนักและมีคนยึดอำนาจ? ม่อหลงคิดอย่างลับๆ และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแน่ใจนักแต่เขาก็คิดถึงความเป็นไปได้นี้เท่านั้นและบางทีสิ่งต่างๆ ก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากสำนักม่อจื๊อในปัจจุบันได้ใช่มั้ย?

“สำนักม่อจื๊อมีกฎเหล็กเจ็ดข้อประการ..ซึ่งนี่คือประการที่หนึ่งคือไม่ทำร้ายผู้อื่นและประการที่หกคือความชอบธรรมอันสูงส่ง..ดูเหมือนพวกคุณจะไม่เป็นเช่นนั้นสิสนะ” เย่เชียนหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด

“รนหาที่ตาย! ” ชายหน้าซีดตะคอกและปล่อยหมัดใส่เย่เชียนทันที

“หยุด! ” เฉินยี่ตะโกนและต้องการหยุดเขาแต่อีกสองคนกลับเข้ามาขวางเอาไว้เขาอย่างรวดเร็วทำให้เขาไม่สามารถไปไหนได้และเมื่อเห็นเช่นนั้นเฉินยี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเพราะเขารู้ดีว่าเย่เชียนกับม่อหลงนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาเหล่านี้เลยและถ้าม่อหลงตายไปต่อหน้าเขามันจะเป็นอย่างไร

ด้วยเสียง “ปัง” หมัดของเย่เชียนและฝ่ายตรงข้ามก็เข้าปะทะกันและเย่เชียนก็รู้สึกได้ถึงแรงผลักดันอันทรงพลังที่พุ่งเข้ามาหาเขา นี่เป็นเหมือนความรู้สึกทุกครั้งที่เย่เชียนฝึกฝนกับหลินจินไท่อาจารย์ของเขา อย่างไรก็ตามหลินจินไท่ก็มักจะผ่อนแรงเอาไว้เสมอเมื่อฝึกซ้อมแต่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจที่จะผ่อนแรงเลย ซึ่งเย่เชียนก็ได้ยินเพียงเสียงกระดูกและแขนทั้งสองข้างของเขาก็ไร้เรี่ยวแรงและเย่เชียนก็กระเด็นออกไปและล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนเลือดที่เดือดพล่าอยู่ในร่างกายเริ่มปั่นป่วน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน