ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 505

505 /1358

ตอนที่ 505 เกินความคาดหมาย

คนที่ดูประหลาดใจที่สุดในที่แห่งนี้ก็คือหลินเฟิงเพราะเขาเคยได้ต่อสู้กับเย่เชียนเป็นการส่วนตัวอย่างจริงจังแล้วดังนั้นเขาจึงรู้ดีเกี่ยวกับทักษะการต่อสู้ของเย่เชียน ซึ่งเขาก็ไม่ได้คาดหวังเลยว่าวันนี้ทักษะของเย่เชียนจะเพิ่มขึ้นถึงขนาดนี้ราวกับสิงโตขย้ำกระต่าย

ซึ่งสมาชิกทีมเขี้ยวหมาป่าเองก็แปลกใจแต่เนื่องจากเย่เชียนนั้นทำได้ดีมากเพราะเย่เชียนรับมือกับการโจมตีบอสเบอร์นาร์ดสกี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบพวกเขาจึงไม่ได้กังวลอะไร

มีคนเคยเปรียบเทียบเย่เชียนกับหมาป่าผีไป๋ฮวยโดยกล่าวว่าเย่เชียนนั้นเป็นดั่งแม่ทัพที่เก่งในการควบคุมผู้คนส่วนหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นเป็นดั่งขุนศึกผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งมันสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างเย่เชียนกับหมาป่าผีไป๋ฮวยอย่างมากและเมื่อใดก็ตามที่เย่เชียนได้ยินคำพูดเหล่านี้เย่เชียนก็ไม่เห็นด้วยอย่างมากเพราะเขาไม่ใช่แม่ทัพและไป๋ฮวยก็ไม่ใช่ขุนศึกและทั้งสองต่างก็มีจุดแข็งเป็นของตัวเอง

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้นั้นทักษะการต่อสู้ทั้งหมดก็กลายเป็นแค่ความว่างเปล่า ซึ่งตอนนี้ทักษะการต่อสู้ที่นาร์ดสกี้มีนั้นมันไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เชียนได้เลยและความหวังในการเอาชนะเย่เชียนก็เป็นเรื่องที่ริบหรี่,ริบรี่อย่างยิ่งและตอนนี้เบอร์นาร์ดสกี้ก็มีเพียงความคิดเดียวและนั่นก็คือต้องต่อสู้กับเย่เชียนด้วยชีวิตและความตายและถึงแม้ว่าเขาจะต้องตายด้วยน้ำมือของเย่เชียนก็ตามแต่บางทีถ้าหากเขาทำให้เย่เชียนได้รับบาดเจ็บสาหัสภายใต้สถานการณ์เช่นนี้แล้วเหล่าเขี้ยวหมาป่าอาจจะล้มเลิกการไล่ล่าสมาชิกคนอื่นๆ ของจิ้งจอกหิมะเพื่อหันไปช่วยเย่เชียนเป็นแน่

ความตั้งใจที่จะตายและการต่อสู้แบบไม่คิดชีวิตนั้นมักจะกระตุ้นศักยภาพของร่างกายมนุษย์และใช้พลังของมนุษย์ในระดับที่เป็นไปไม่ได้ให้มันเป็นไปได้และยิ่งมีความตั้งใจที่จะตายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีแรงผลักดันมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งในการต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้นั้นมันไม่ใช่ปัจจัยชี้ขาดสำหรับทุกสิ่งเพราะบางครั้งยิ่งออร่าของใครคนหนึ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่เขาก็มีโอกาสที่จะเปลี่ยนความพ่ายแพ้ให้กลายเป็นชัยชนะได้มากขึ้นเท่านั้น

คนที่ตั้งใจที่จะต่อสู้เท่านั้นที่จะสามารถเผชิญหน้ากับความตายได้และนั่นก็เพื่อชื่อเสียงและผลประโยชน์และครอบครัวและพวกพ้องซึ่งทั้งหมดนี่คือจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้และมันจะทำให้คนคนนั้นยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ซึ่งเย่เชียนเคยสัญญากับหลินโรวโร่วเอาไว้ว่าเขาจะรอดชีวิตและกลับไปพบเธอและไม่ว่าเขาจะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหนหรือในการต่อสู้แบบใดก็ตามเย่เชียนก็สาบานว่าเขาจะต้องนำเขี้ยวหมาป่าออกจากเส้นทางที่เลวร้ายและมุ่งสู่จุดสูงสุดเพื่อก้าวข้ามผ่านทุกสรรพสิ่ง และทุกความเชื่อนั้นได้ยกระดับจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเย่เชียนให้ทะยานขึ้นสู่ระดับสูงสุดดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับความตายแล้วเบอร์นาร์ดสกี้จึงไม่หวั่นเกรงแต่กลับแข็งแกร่งขึ้น

เมื่อเห็นเย่เชียนปล่อยหมัดเข้ามาเบอร์นาร์ดสกี้ก็ไม่เพียงแค่ไม่หลบหลีกแต่ยังรับหมัดของเย่เชียนอีกด้วยและในเวลาเดียวกันเขาก็ต่อยหน้าเย่เชียนด้วยหมัด ซึ่งการทำแบบนี้มันมีแต่แพ้กับแพ้อย่างสิ้นเชิงและยังเป็นการกระทำที่โง่เขลาอีกด้วย เขารู้ดีว่าจากการโจมตีที่รุนแรงของเย่เชียนในตอนนี้นั้นถ้าหากเขาถูกเย่เชียนชกเข้าที่ใบหน้าหรือจุดตายล่ะก็เขาก็จะไม่ลุกขึ้นยืนอีกแน่นอน อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาไม่มีทางอื่นถ้าเขาไม่ใช้รูปแบบการต่อสู้แบบเผชิญหน้าแบบนี้แล้วเขาก็คิดว่าเขาจะถูกเย่เชียนโค่นล้มหากเขายังยื้อเวลาต่อไปอีกไม่ถึงสองสามนาที

เย่เชียนเองก็คาดเดาเจตนาของเบอร์นาร์ดสกี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติแต่เขาจะแพ้เบอร์นาร์ดสกี้ได้ยังไง? อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็รู้ดีว่าหากเขาหลีกเลี่ยงหมัดของเบอร์นาร์ดสกี้เขาจะต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างแน่นอนและด้วยวิธีนี้เบอร์นาร์ดสกี้ก็จะใช้ประโยชน์และเปลี่ยนการตั้งรับเป็นการไล่ล่าอย่างแน่นอนและมีแนวโน้มที่สถานการณ์จะพลิกกลับ

ทั้งหมดนี้หลินเฟิงที่อยู่ด้านข้างสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนและเขายังมองดูเย่เชียนในสนามอย่างสนุกสนานซึ่งเขาอยากรู้ว่าเย่เชียนจะเลือกตัดสินใจยังไงภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

ในช่วงเวลาวิกฤตนี้จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเย่เชียนก็ดังขึ้นโดยเสียงเรียกเข้าซึ่งดูเหมือนจะกระตุ้นการตัดสินใจของเย่เชียนได้และในทันใดนั้นเย่เชียนก็โยกหลบหมัดของเบอร์นาร์ดสกี้และหมุนตัวใช้ศอกฟาดเข้าไปที่คอของเบอร์นาร์ดสกี้และด้วยการปะทะครั้งนี้เย่เชียนก็ไม่ผ่อนแรงของเขาเลยแม้แต่น้อยและยังใช้พลังแฝงของเขาอีกด้วยและจากนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียง “กรึก! ” กระดูกคอของเบอร์นาร์ดสกี้แตกและร่างใหญ่ๆ ดั่งภูเขาทั้งร่างก็ล้มลงกับพื้นไปอย่างช้า

เหล่าสมาชิกจิ้งจอกหิมะที่เห็นสถานการณ์นี้ก็ถึงกับตกใจและแทบอยากจะชักปืนออกมาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง อย่างไรก็ตามนักฆ่าขององค์กรเซเว่นคิลที่อยู่ในความมืดก็มองเห็นฉากนี้ได้อย่างชัดเจนในสายตาของพวกเขาและในขณะที่ชื่นชมทักษะการต่อสู้ของเย่เชียนอยู่นั้นพวกเขาไม่ได้ละเลยการเฝ้าระวังจากสมาชิกจิ้งจอกหิมะเลย ซึ่งเมื่อเหล่านักฆ่าเห็นการกระทำของพวกเขาทันใดนั้นร่างเงาหลายร่างก็แวบออกมาจากป่าอย่างรวดเร็วและมีเพียงแสงสีขาวกะพริบผ่านไปและสมาชิกของจิ้งจอกหิมะมากกว่าครึ่งก็เสียชีวิตลงในทันที

ส่วนคนที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่คนก็ถูกสมาชิกของเขี้ยวหมาป่าเอาปืนจ่อเอาไว้และไม่สามารถขยับได้เลย ซึ่งเย่เชียนก็เหลือบมองพวกเขาและพูดว่า “ในฐานะทหารรับจ้างนั้นผมก็ไม่ควรปล่อยพวกคุณไป..แต่ผมเห็นว่าหัวหน้าของพวกคุณเต็มใจที่จะตายเพื่อแลกกับชีวิตของพวกคุณเพราะงั้นผมจะปล่อยให้พวกคุณไปมีชีวิตตามที่ต้องการ..ส่วนการแก้แค้นให้หัวหน้าของพวกคุณนั้นพวกคุณก็มาได้เสมอ..ผมจะรอวันนั้น!” จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่จางจิวเหว่ยแล้วพูดว่า “ปล่อยพวกเขาไป!”

หลังจากยึดอาวุธของสมาชิกจิ้งจอกหิมะแล้วเหล่าสมาชิกเขี้ยวหมาป่าก็ปล่อยพวกเขาไป ซึ่งถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีความไม่พอใจและโกรธในใจก็ตามแต่ตอนก็นี้ไม่มีทางอื่นเพราะพวกเขาจะสามารถเดินออกไปจากสมรภูมินรกนี้ได้อย่างไร้ความกังวล

เย่เชียนก็เหลือบมองไปที่จางจิวเหว่ยและส่งสัญญาณให้ทีมของเขาเคลียร์พื้นที่จากนั้นก็ยิ้มให้หลินเฟิงแล้วพูดว่า “ในที่สุดผมก็ได้เห็นทักษะลับไร้เงาของนักฆ่าองค์กรเซเว่นคิลสักที..ช่างสมคำร่ำลือจริงๆ”

“ก็นะชื่อมันคือลับไร้เงา..แต่มันเป็นการลอบสังหาร” หลินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้านายไม่รีบโทรกลับไประวังผู้หญิงของนายจะคิดว่านายกำลังทำอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ล่ะ..แล้วนายจะเสียใจในภายหลัง”

เย่เชียนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะจากนั้นก็มองไปที่หลินเฟิงอย่างเปล่าแล้วพูดว่า “ไร้สาระหน่า!” หลังจากพูดแล้วเย่เชียนก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาดูและพบว่าเป็นหลี่จื้อเทียนที่โทรเข้ามา ซึ่งเย่เชียนก็ถึงกับผงะเพราะหลี่จื้อเทียนนั้นแทบจะไม่ได้ติดต่อเขาเลยและครั้งสุดท้ายที่เขาติดต่อคือไม่กี่วันที่ผ่านมาเพื่อขอให้เย่เชียนไปที่นั่นก่อนเวลาเพื่อเข้าร่วมพิธีเปิดคาสิโนอย่างเป็นทางการ ซึ่งถ้าหากจะให้เย่เชียนช่วยอะไรในตอนนี้มันก็สายไปแล้วใช่หรือไม่

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เย่เชียนก็ไม่กล้าที่จะรอช้าอีกต่อไปเขาก็พยักหน้าให้หลินเฟิงและเดินออกไปและโทรกลับไปที่เบอร์ของหลี่จื้อเทียนทันที ครู่หนึ่งเสียงของหลี่จื้อเทียนก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ว่า “น้องเย่! ..มีบางอย่างเกิดขึ้น!”