ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 508

ตอนที่ 508 ชำระบัญชี

เย่เชียนก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนอย่างคูลอฟส์อังเดรและโปดันโนว่าจะส่งของขวัญเหล่านี้ให้กับตัวเอง ซึ่งเย่เชียนไม่รู้จริงๆ ว่าจะสรรหาคำพูดอะไรมาพูดกับพวกเขาดี อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็สงสัยอย่างมากว่าคนที่มีฐานะและสถานะอย่างพวกเขาจะให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้จริงๆ หรือ?

“ว้าว..มันสวยมาก!” หลินโรวโร่วประหลาดใจจนเย่เชียนคาดไม่ถึงอย่างยิ่งและปรากฏว่าหลินโรวโร่วนั้นถือสร้อยเพชรเส้นใหญ่เอาไว้ในมือและเขาก็รู้ได้ทันทีว่ามันไม่ใช่สิ่งของธรรมดาๆ เป็นแน่

“นี่คือเครื่องประดับชิ้นหนึ่งที่ซาร์นิโคลัสจักรพรรดิแห่งประเทศรัสเซียสวมใส่ในศตวรรษที่ 16 ซึ่งมันมีชื่อว่าไนท์สกายหรือท้องฟ้ายามราตรี!” ซ่งหลันมองดูมันแล้วพูดด้วยความตื่นเต้น

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและเขาก็ไม่รู้ว่าของขวัญชิ้นนี้มาจากคูลอฟส์อังเดรหรือโปดันโนว่ากันแน่เพราะมันแพงเกินไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเขาให้เย่เชียนแล้วดังนั้นเย่เชียนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องคืนพวกเขาไป และท้ายที่สุดพวกเขาทั้งสองต่างก็ร่ำรวยดังนั้นเย่เชียนจึงเชื่อว่าพวกเขาคงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป

“บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าซื้อมันมาจากใคร? ” ซ่งหลันถามเย่เชียนอย่างรวดเร็วด

เย่เชียนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หลันของขวัญพวกนี้เป็นของคนอื่นพวกเขาเห็นว่าผมกำลังจะกลับมาที่ประเทศจีนเพราะงั้นพวกเขาจึงให้ของขวัญบางอย่างกับผม..แต่ผมไม่ได้คาดหวังเลยว่าพวกเขาจะให้สิ่งที่มีค่าแบบนี้กับผม”

“เนื่องจากสิ่งนี้มีค่ามากเกินไปเพราะงั้นเย่เชียนคุณควรจะส่งคืนให้เขานะ” หลินโรวโร่วพูด

“ยัยโง่..ใครเขาจะคืนของล้ำค่าพวกนี้กันล่ะ..มันอาจเป็นของตอบแทนที่เขาไปทำอะไรที่ประเทศรัสเซียมาแบบนั้นน่ะ” ซ่งหลันพูด

“ใช่ๆ ..คุณก็เก็บมันเอาไว้ถอะถ้าคุณชอบ” เย่เชียนพูด

หลังจากค้นของขวัญทั้งหมดออกจากกระเป๋าแล้วเย่เชียนก็พบกล่องผ้าสวยๆ อยู่ในนั้นเขาจึงหยิบมันขึ้นมาและเปิดมันด้วยความอยากรู้อยากเห็นและทันใดนั้นทั้งเย่เชียน,ม่อหลงและอู๋หวนเฟิงก็ถึงกับตกตะลึงเพราะพวกเขาเห็นมีดเล่มงามวางอยู่ในกล่องผ้าซึ่งด้ามของมันนั้นเป็นรูปร่างที่แปลกมากและรูปร่างของใบมีดก็แปลกมากเช่นกัน

ที่สำคัญกว่านั้นคือช่วงเวลาที่เปิดกล่องผ้าออกทุกคนดูเหมือนจะรู้สึกถึงออร่าที่ชั่วร้ายอย่างมาก ซึ่งออร่าแห่งความชั่วร้ายนี้ดูเหมือนจะมาจากโทสะและความโกรธเกรี้ยวและความเกลียดชังที่รุนแรงราวกับว่ามันกำลังกลืนกินความโกรธเกรี้ยวในใจของผู้คน

“กริชเล่มนี้แปลกมาก..นายรู้ที่มาที่ไปของมันหรือเปล่า” ซ่งหลันถามด้วยความสงสัย

“ถ้าผมจำไม่ผิดชื่อของมีดเล่มนี้คือกริชโทสะแห่งการแก้แค้นในตำนาน..มันถูกใช้โดยผู้ต่อต้านคริสเตียนเพื่อฆ่าเหล่านักบวชคริสเตียนจำนวนสิบเก้าคนและมีดเล่มนี้ก็หายไปในเวลาต่อมา..และอีกหลายปีต่อมามีดเล่มนี้ก็ตกไปอยู่ในมือของนักบวชและพวกเขาก็เข่นฆ่าแย่งยิงมันกันและเพียงไม่กี่เดือนต่อมามีดเล่มนี้ก็ปรากฏอยู่ในคดีฆาตกรรมหลายต่อหลายครั้งและมันก็มักจะสูญหายไปโดยไม่รู้สาเหตุ..ดังนั้นผู้คนจึงเรียกมันว่ากริชโทสะเพราะมันมักจะตกไปอยู่ในกำมือของผู้คนที่ชอบแก้แค้น..ด้วยการที่มันปลิดชีพผู้คนมามากมายด้วยความเกลียดชังจึงทำให้มันมีมนต์ขลังอย่างมากอีกด้วย!” เย่เชียนพูดอย่างช้าๆ

จากนั้นเย่เชียนก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “หวนเฟิง! ..ฉันจะให้มีดเล่มนี้เป็นของขวัญ!”

“ขอบคุณครับบอส!” อู๋หวนเฟิงแทบไม่ได้ตั้งใจที่จะปฏิเสธในครั้งนี้และเขาก็ไม่มีคำพูดที่เกรงใจอะไรใดๆ และอันที่จริงเมื่อเขาเห็นมีดเล่มนี้เป็นครั้งแรกอู๋หวนเฟิงก็ชอบมันมากตั้งแต่เห็น

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันกันแล้วอย่างอบอุ่นเย่เชียนและม่อหลงก็ขับรถไปที่สโมสรเจิดจรัสทันทีและเมื่อรับประทานอาหารเย่เชียนก็สังเกตเห็นแล้วว่าม่อหลงนั้นเหม่อลอยเล็กน้อยและตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีธุรอะไรเขาจึงตัดสินใจพาม่อหลงไปพบหวงฟู่ชิงเตี๋ยนทันที

ซึ่งตอนนี้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยังมาไม่ถึงและหลังจากที่เย่เชียนสั่งเปิดห้องส่วนตัวระดับVIPแล้วเขาก็สั่งให้บริกรพาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเข้าไปในห้องส่วนตัวVIPโดยตรงหากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมาถึง

เมื่อเขานั่งลงในห้องส่วนตัวเย่เชียนก็สั่งอาหารรบางอย่างคละๆ กันไปจากนั้นเขาก็ชงชาเอง ในขณะที่เย่เชียนชงชาอยู่เขาก็เหลือบมองไปที่ม่อหลงเป็นระยะๆ หลังจากนั้นเย่เชียนก็ค่อยๆ ถูมือของเขาอย่างช้าๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าม่อหลงนั้นรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและหลังจากชงชาเสร็จเย่เชียนก็ตบไหล่ม่อหลงแล้วพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย..มาดื่มชากันก่อน!”

จากสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของเฉินยี่ในมูร์มันสค์ครั้งที่แล้วนั้นเห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติในสำนักม่อจื๊อและถึงแม้ว่าเฉินยี่จะบอกให้ม่อหลงไปหาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ตามแต่ก็ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะยึดมั่นในสัญญากับเฉินยี่เหมือนเดิม ซึ่งสำหรับคนอื่นแล้วหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็เป็นผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติแต่สำหรับเย่เชียนนั้นเขาก็เชื่อมั่นในนิสัยของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมาก อย่างไรก็ตามลัทธิม่อจื๊อนั้นซึ่งมีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายพันปีจึงทำให้เย่เชียนไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเลย

ถ้าหากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแปรพักตร์หรือเปลี่ยนจากเดิมนั้นรู้ว่าม่อหลงคือผู้สืบทอดลัทธิม่อจื๊อล่ะก็ม่อหลงคงจะต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายอย่างแน่นอน ซึ่งม่อหลงนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเลยดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของม่อหลงแล้วเย่เชียนจึงจำเป็นต้องทดสอบหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก่อน

“หืม!” ม่อหลงก็พยักหน้าและรับถ้วยน้ำชาแล้วดื่มมัน

เย่เชียนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีกและยังคงชงชาต่อไป ซึ่งเย่เชียนก็ไม่ได้รู้เรื่องพิธีชงชามากนักแต่การชงชานั้นก็เป็นเรื่องที่ปกติและยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนกำลังคิดเกี่ยวกับคำถามที่จะทดสอบหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเมื่อเขาพบหวงฟู่ชิงเตี๋ยน

ไม่นานหลังจากที่ประตูห้องส่วนตัวVIPดังขึ้นสองสามครั้งบริกรก็เปิดประตูและพูดว่า “คุณเย่ครับ..ลุงหวงฟู่มาแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน