ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 530

ตอนที่ 530 เย้ยหยัน

เพื่อจัดการกับหลัวป้อที่อาศัยอำนาจของครอบครัวในการวางตัวอย่างหยิ่งผยองและข่มเหงผู้อื่นนั้นเย่เชียนจึงต้องทรมานเขาทีละเล็กทีละน้อยและขจัดความหยิ่งผยองของหลัวป้อออกไปทีละเล็กทีละน้อยเช่นกัน ซึ่งเริ่มจากการเย้ยหยันก่อนเป็นอันดับแรก

ที่จริงแล้วเย่เชียนนั้นไม่สนใจว่าหลัวป้อจะทำอะไรเพราะท้ายที่สุดแล้วมันก็มีคนจำนวนมากในประเทศจีนที่เหมือนกับหลัวป้อ ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สามารถไล่ทำความสะอาดทุกคนได้โดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตามกำไรของวัสดุก่อสร้างนั้นก็สูงมากและถ้าหากหลัวป้อนั้นทำกำไรเพียงเล็กน้อยจากการซื้อขายเกี่ยวกับธุรกิจวัสดุก่อสร้างล่ะก็เย่เชียนก็จะไม่สนใจและปล่อยผ่านไปแต่ทว่าหลัวป้อกลับขายสินค้าที่ด้อยคุณภาพเป็นวัสดุก่อสร้างซึ่งมันอาจจะทำให้เกิดการสูญเสียและผลกระทบที่เลวร้ายอาจจะตามมาซึ่งมันมากเกินกว่าที่จะปล่อยผ่านไปได้

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานหลัวคุณต้องการท้าทายผมเหรอ? ”

“หือ? ..ท้าทายเหรอ..ในเมืองเจิ้งโจวแห่งนี้ไม่มีใครที่กล้าท้าทายหรือทำให้ผมคนนี้ต้องขุ่นเคือง..แต่คุณเป็นคนแรกที่กล้ายั่วยุผม..ผมก็ไม่อยากเอาเรื่องคุณหรอกเพราะฉะนั้นก็คุกเข่าลงและขอโทษและยอมรับความผิดซะ! ..แล้วผมจะลืมมันไปไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษว่าผมหยาบคายกับคุณก็แล้วกัน” หลัวป้อพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

ก่อนหน้านี้หลัวป้อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยคิดว่าเขาจะจับปลาตัวใหญ่ได้แต่ทว่าเขากลับต้องหัวเราะท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวอยู่ในใจ

“นายเห็นไหมว่าเขาขู่ฉันน่ะ..ฉันกลัวมาก!” เย่เชียนกุมหน้าอกของเขาและหันหน้าไปพูดกับชิงเฟิง เห็นได้ชัดว่าการกระทำของเย่เชียนนั้นเต็มไปด้วยการเย้ยหยันและล้อเลียนและเย่เชียนก็ไม่ได้สนใจคำพูดของหลัวป้อเลย

“ผมเห็นแล้ว..ผมชอบสั่งสอนคนแบบนี้ให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร..ผมจะให้บทเรียนเขาจนกว่าเขาจะเข้าใจ” ชิงเฟิงพูด

เย่เชียนหันหน้าไปมองที่หลัวป้ออีกครั้งและพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมรู้ว่าคุณมีอิทธิพลเมืองเจิ้งโจวไม่น้อยเลยและผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางของเมืองก็เป็นพี่เขยของคุณ..แต่ก็นะนับประสาอะไรกับผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางเพราะแม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ผมก็ไม่กลัว! ”

“ถ้างั้นก็ว่ากันตามนั้น! ” หลัวป้อตะคอกว่า “วันนี้พวกคุณสองคนจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่!”

เมื่อเสียงของหลัวป้อจบลงลูกน้องทั้งสามคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็กำลังจะลงมือกับชิงเฟิงแต่ทว่าชิงเฟิงนั้นเร็วกว่าเขาจึงหยิบเก้าอี้ขึ้นมาฟาดเข้าไปที่หน้าอกของหลัวป้ออย่างรุนแรง ซึ่งชิงเฟิงนั้นรอคอยช่วงเวลาแบบนี้มานานแล้วดังนั้นเขาจึงใช้แรงที่สะสมมานานจนทำให้หลัวป้อกระเด็นตีลังกาและอาเจียนทุกอย่างในท้องของเขาออกมา

เนื่องจากลูกน้องของหลัวป้อนั้นมีเพียงแค่สี่คนดังนั้นเย่เชียนจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานชิงเฟิงก็จัดการนังเลงเหล่านั้นได้อย่างง่ายดายและเมื่อมองไปที่นักเลงทั้งสี่ที่นอนอยู่บนพื้นแล้วก็ดูเหมือนชิงเฟิงจะยังไม่สาสมใจเขาจึงตะโกนว่า “บอส! ..เราเผาร้านนี้ทิ้งกันเถอะ! ”

เย่เชียนกลอกตาไปมาและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“พวกแกรู้ไหมว่าชะตากรรมของคนที่ทำให้ฉันต้องขุ่นเคืองน่ะมันเป็นยังไง! ..ถ้าพวกแกไม่ฆ่าฉันในวันนี้ล่ะก็พวกแกจะไม่สามารถอยู่ในเมืองเจิ้งโจวได้อีกต่อไป” หลัวป้ออดทนกับความเจ็บปวดและพูดอย่างเดือดดาล

“นี่แกขู่พวกเราอีกแล้วเหรอ..คิดว่าพวกเราไม่กล้าหรือไง? ” ชิงเฟิงเตะหลัวป้ออย่างรุนแรงจากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบมีดสั้นจากเอวของเขากำลังจะแทงลงไปจนหลัวป้อตะโกนด้วยความตกใจและรีบหลับตา อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปสักพักหลัวป้อก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยเขาจึงตกตะลึงและลืมตาขึ้นมาและเห็นชิงเฟิงมองมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้า

“ทำไมล่ะ? ..แกไม่กล้าฆ่าฉันรึไง? ..แกจะทำอะไรฉันได้” หลัวป้อนั้นพูดอย่างปากแข็งแต่ใจของเขานั้นกำลังกลัวถึงขีดสุด แต่เขาก็ยังปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

เย่เชียนก็ค่อยๆ ลุกขึ้นและหยิบบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อของเขาและจุดไฟและเดินไปที่ด้านข้างของหลัวป้อและนั่งยองๆ พลางตบหน้าของหลัวป้อและพูดว่า “ไม่เชื่อหรอว่าผมสามารถฆ่าคุณได้? ..รู้ไวซะด้วยนะว่าคุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะหยิ่งผยองต่อหน้าผม..ชิงเฟิง! ..ถอนฟันทั้งหมดในปากของเขาออกมา!”

หลัวป้อก็สั่นสะท้านไปทั่วร่างกายเขาเพราะเห็นได้ว่าคำพูดของเย่เชียนนั้นดูไม่เหมือนเรื่องโกหกและความรู้สึกหนาวสั่นในใจของเขาก็ผุดขึ้นมา อย่างไรก็ตามถ้าเขาขอความเมตตาตอนนี้มันจะไม่น่าอายไปหน่อยเหรอ?

เมื่อเห็นหลัวป้อกำลังสูญเสียอาการอยู่ชิงเฟิงก็ตบปากของหลัวป้ออย่างไร้ปรานีจนทำให้ฟันหลายซี่หลุดออกมาและมีเลือดไหลออกจากปากของหลัวป้อ “ไอ้พวกหยิ่งผยองแบบนี้ฉันล่ะชอบจริงๆ ” ชิงเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“อย่า..อย่าทำฉัน! ” หลัวป้อวิงวอนพร้อมกับน้ำตา แต่เนื่องจากปากของเขาชาและมีเลือดไหลอยู่เต็มปากเช่นนั้นชิงเฟิงจึงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลย ซึ่งชิงเฟิงก็ตบไปเรื่อยๆ และเมื่อผ่านไปสักพักใบหน้าของหลัวป้อก็บวมจนเหมือนหัวหมูและฟันหลายซี่ก็หลุดออกมาและปากของหลัวป้อก็เต็มไปด้วยเลือด

“หยุดทำไม? ..ถ้านายถอนฟันของเขาไม่หมดล่ะก็ฉันจะถอนฟันของนายแทน” เย่เชียนพูดหลังจากมองไปที่ชิงเฟิง

“โถ่บอส! ..มือของผมเจ็บไปหมดแล้ว..เดี๋ยวผมไปหาประแจมาดีกว่า..มันน่าจะใช้ได้fu!” ชิงเฟิง

นักเลงสามคนที่นอนโอดครวญอยู่บนพื้นเมื่อเห็นเจ้านายของพวกเขาถูกกระทำเช่นนี้แล้วพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความตกใจกลัว ซึ่งเดิมทีพวกเขาเคยอาศัยอำนาจและอิทธิพลของหลัวป้อมาโดยตลอดและโดยปกติพวกเขาก็มักจะรังแกและเอาเปรียบผู้คนและไม่มีใครกล้าที่จะตอบโต้เลยและยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ไม่เก่งในการต่อสู้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะไปช่วยหลัวป้อและพวกเขาก็อดใจไม่ไหวที่จะหนีไปจากที่นี่แต่เย่เชียนกับชิงเฟิงก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วพวกเขาจะกล้าทำอะไรที่ไหนซึ่งสิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือการปิดปากเงียบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน