ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 533

ตอนที่ 533 การมาของฮัวซงเจี๋ย

เฉินจงข่ายนั้นไม่เคยเห็นใครที่หยิ่งผยองเท่าเย่เชียนมาก่อนที่กล้าข่มขู่น้องชายภรรยาของเขาต่อหน้าต่อตาตัวเขาเองเช่นนี้และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขากลับไม่สามารถทำอะไรเย่เชียนได้เลย ซึ่งเฉินจงข่ายนั้นก็ไม่สามารถรับประกันได้จริงๆ ว่าเขาจะสามารถทำอะไรได้บ้างเพราะฮัวซงเจี๋ยได้พูดออกมาอย่างกระจ่างแจ้งแล้วว่าเย่เชียนนั้นเป็นเพื่อนของเขา ดังนั้นเฉินจงข่ายจะกล้าทำอะไรได้อย่างไร?

แต่ถ้าเขาไม่หยุดมันล่ะก็เขาจะเอาหน้าในฐานะผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางประจำมณฑลเหอหนานไปไว้ที่ไหนและยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นพี่เขยที่เฝ้าดูคนอื่นทำร้ายน้องชายของภรรยาตัวเอง ดังนั้นเขาจะก้มหน้าลงและอธิบายกับภรรยาของเขาอย่างไรเมื่อเขากลับไปที่บ้าน

“คุณเย่อย่าได้ใจเกินไปล่ะ..คุณข่มขู่และใช้ความรุนแรงอย่างโจ่งแจ้งต่อหน้าต่อตาผมแบบนี้ผมก็ไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะเป็นลูกน้องของหรือเพื่อนของคุณฮัว..เพราะงั้นถ้าคุณยังก่อเรื่องแบบนี้อีกก็อย่ามาโทษผมที่ไม่ยอมไว้หน้าก็แล้วกัน!” เฉินจงข่ายพูดพร้อมกับแสยะยิ้มเบาๆ

“คุณหมายความว่าไง? ..แล้วใครจะรับผิดชอบกับการสูญเสียรายได้จากโรงแรมของผม..ถ้าผู้อำนวยการเฉินคิดว่ามันไม่ถูกต้องผมก็คงจะต้องใช้วิธีอื่นแล้วล่ะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“บอส! ..เราไม่ต้องเจรจากันแล้ว..ฆ่ามันทั้งตระกูลเลยนี่แหละดีที่สุดแล้ว!” ชิงเฟิงลุกขึ้นยืนและตะโกนอย่างเสียงดัง

เมื่อมองไปที่ท่าทางก้าวร้าวของชิงเฟิงราวกับว่าเขากำลังจะเริ่มทำอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงแล้วทันใดนั้นเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจและเฉินจงข่ายก็ถึงผงะและรีบชักปืนออกจากซองปืนที่เอวของพวกเขาและเล็งไปที่ชิงเฟิงทันที

“คุณเย่อย่าดีกว่า..อย่าทำอะไรที่มันบุ่มบ่ามเกินไป..เพราะถ้าคุณยั่วยุผมอีกผมจะทำอะไรก็ได้..หลัวป้อน่ะเป็นน้องชายภรรยาของผมเพราะงั้นผมก็รู้ดีว่าเขาทำอะไรผิดแต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องปกป้องเขา” เฉินจงข่ายพูดต่อ “ประธานฮัวบอกว่าเขากำลังจะมาที่นี่..เพราะงั้นอย่าทำให้สถานการณ์มันแย่ลงเลย..ผมหวังว่าคุณเย่จะไม่ตัดสินใจผิดพลาดนะ”

“แม่งเอ๊ย..พวกคุณคิดว่าพวกคุณเก่งเรื่องการใช้ปืนงั้นเหรอ! ..ถ้าคิดว่าแม่นพอก็ยิงมาเลย!” ชิงเฟิงพูดพร้อมกับจ่อปืนไปที่หัวของหลัวป้ออย่างเกรี้ยวกราดจนเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างก็ตกตะลึงและสูญเสียอาการไปกับสิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องทำตามหน้าที่

แม้ว่าพวกเขาจะมีปืนแต่พวกเขาก็ไม่กล้าเปิดฉากยิงง่ายๆ เพราะมันจะทำให้ประชาชนโดยรอบหวาดกลัวและตื่นตระหนก ซึ่งปืนและกระสุนทั้งหมดที่เจ้าหน้าที่ทุกคนในสถานีตำรวจพกพานั้นจะต้องได้รับการตรวจสอบเป็นประจำและถึงแม้ว่าจะต้องใช้กระสุนปืนเพราะเหตุใดๆ ก็ตามถึงยังไงก็ต้องมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับทางการไม่เช่นนั้นมันจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากอย่างมากและยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนก็เป็นคนรู้จักของฮัวซงเจี๋ยเสียด้วยพวกเขาจึงไม่กล้าเปิดฉากยิง ซึ่งพวกเขาเองก็มั่นใจว่าการวิสามัญชิงเฟิงนั้นง่ายมากแต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาเลย

“ทำไม? ..พวกคุณไม่กล้ายิงผมเหรอ? ..โถ่เฉินจงข่ายอย่าคิดว่าตำแหน่งผู้อำนวยการกรมตำรวจส่วนกลางของคุณจะปกป้องน้องของคุณได้นะ..เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่สามารถตัดสินได้ด้วยเงินเพียงอย่างเดียว!” ชิงเฟิงพูดอย่างดุเดือด

“คะ..คุณ” เฉินจงข่ายก็ถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัวและเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ซึ่งหลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาก็พูดว่า “คุณเย่..เขาเป็นลูกน้องของคุณเหรอ?”

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและโบกมือให้ชิงเฟิงอย่างช้าๆ เพื่อให้เขานั่งลง จากนั้นเย่เชียนก็มองไปที่เฉินจงข่ายและพูดเบาๆ ว่า “ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดนะ..เขาไม่ใช่ลูกน้องของผมแต่เป็นน้องชายของผมต่างหาก..เขาไม่ใช่คนไร้การศึกษาคุณไม่คิดแบบนั้นเหรอ”

มุมปากของเฉินจงข่ายก็กระตุกสองสามครั้งและเห็นได้ชัดว่าเขาพยายามระงับความโกรธของเขาเอาไว้ ส่วนเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆ และไม่สนใจเขาอีกต่อไป ซึ่งเย่เชียนนั้นก็ไม่ได้จริงจังกับสิ่งที่เขาพูดเพราะสำหรับการศึกษานั้นมันเป็นเพียงหน้ากากที่ผู้คนมักจะที่เห็นแก่ตัวเองใช้เพื่ออำพรางตัวเอง

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันจู่ๆ รถเบนซ์ S600 คันหนึ่งก็ขับมาจอดอยู่ที่หน้าร้านขายวัสดุก่อสร้างและมีชายสองคนที่แต่งกายเหมือนบอดี้การ์ดลงมาจากรถและเปิดประตูหลังอย่างรวดเร็วจากนั้นก็มีชายวัยกลางคนเดินออกมาจากรถและเขาก็คือฮัวซงเจี๋ยเจ้าพ่อคาสิโนแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นั่นเอง

“ช่างวุ่นวายเสียจริง! ” ฮัวซงเจี๋ยเหลือบมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยืนอยู่ที่ประตูและพูดเบาๆ

“ทุกคนเก็บปืนและไปรอผมที่รถ! ” เฉินจงข่ายโบกมือให้เหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจและพูด ตั้งแต่ที่ฮัวเจี๋ยมาถึงที่นี่มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปิดฉากยิงกันและมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะอยู่ต่อและยิ่งไปกว่านั้นประโยคแรกที่ฮัวซงเจี๋ยพูดนั้นก็ทำให้เฉินจงข่ายกังวลมากดังนั้นเขาจึงต้องสั่งให้เหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจถอยกลับไปในทันที

“ผู้อำนวยการเฉินผมไม่ได้บอกคุณทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้หรอว่าคุณเย่เป็นเพื่อนของผม..คุณจะปฏิบัติต่อเพื่อนของผมแบบนี้น่ะเหรอ? ” ฮัวซงเจี๋ยพูดขณะที่เขาก้าวเข้ามาในร้าน

เฉินจงข่ายก็ลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อนและยิ้มอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “คุณฮัว!” ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ก้มหัวคำนับแต่ก็เห็นได้ชัดทั้งในการแสดงออกและน้ำเสียงของเฉินจงข่ายนั้นดูหวาดกลัวและเคารพฮัวซงเจี๋ยอย่างมาก ซึ่งเฉินจงข่ายที่เป็นถึงผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางยังต้องเคารพฮัวซงเจี๋ยเช่นนี้ ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่าไม่มีใครในมณฑลเหอหนานที่ไม่รู้จักฮัวเจี๋ยดีไปกว่าเขาเพราะเขารู้ถึงอำนาจและอิทธิพลของฮัวซงเจี๋ยและที่สำคัญกว่านั้นในทุกๆ ปีฮัวซงเจี๋ยก็มอบซองอั่งเปาให้กับเฉินจงข่ายอยู่เสมอเพราะฉะนั้นเฉินจงข่ายจึงต้องเคารพฮัวซงเจี๋ยโดยธรรมชาติ

ส่วนเย่เชียนกับชิงเฟิงนั้นก็ไม่ได้ลุกขึ้นหรือทำความเคารพแต่อย่างใด ซึ่งพวกเขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสบายๆ และเมื่อเห็นฮัวซงเจี๋ยเดินเข้ามาเย่เชียนก็เพียงยิ้มจางๆ เท่านั้น

“คุณเย่..ยินดีที่ได้พบกันครับ! ” หลังจากที่ฮัวซงเจี๋ยเห็นเย่เชียนเช่นนั้นเขาก็รู้สึกอึดอัดกับท่าทีของเย่เชียนแต่หลังจากงุนงงอยู่เล็กน้อยเขาก็ยิ้มและเดินเข้ามา “ผมชื่นชมคุณเย่มานานแล้ว..วันนี้ช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้พบคุณ” ฮัวซงเจี๋ยพูดขณะที่เขายื่นมือออกไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน