ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 544

ตอนที่ 544 แผนการเป็นไปได้ด้วยดี

เมื่อเหล่ยเจียงพูดแบบนี้สถานการณ์ก็ค่อนข้างที่จะตึงเครียดและเจตนาฆ่าก็เริ่มอบอวลไปทั่วห้องโดยเฉพาะเซียวหวันที่จ้องมองอย่างตาโตเท่าตาของวัว เย่เชียนก็เห็นว่าสถานการณ์คนจะไม่มีถ้าหากผู้หญิงคนนี้มีอารมณ์ร้อนจนเกินไป

หลังจากไอสองสามครั้งเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณเหล่ย..โรวโร่วกับผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ..คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเราพวกเราเพราะเราทุกคนล้วนเป็นนักธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมายและเราทุกคนก็ปฏิบัติตามกฎหมายที่ดีและเป็นพลเมืองของประเทศจีนแล้วทำไมคุณถึงไม่กลับไปกับพวกเขาล่ะ..ถ้าผมเดาไม่ผิดมันจะต้องมีผู้สื่อข่าวรออยู่ข้างนอกมากมายเพราะงั้นถ้าคุณเหล่ยไม่ไปกับพวกเขาล่ะก็เหล่าผู้สื่อข่าวจะต้องเขียนข่าวทำข่าวตามอำเภอใจจนชื่อเสียงของคุณเสียหายใช่ไหมโรวโร่ว!”

“ใช่ค่ะคุณเหล่ย..คุณเป็นคนใจบุญฉันคิดว่าพวกเขาคงจะเข้าใจผิดนิดหน่อยเพราะงั้นคุณกลับไปกับพวกเขาเพื่อเคลียร์การเข้าใจผิดดีกว่านะคะ” หลินโรวโร่วพูด

เหล่ยเจียงก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “คุณเย่คุณหลินผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้พวกคุณเจอเรื่องตลกพวกนี้..ถ้างั้นผมจะเชิญพวกคุณมาทานอาหารค่ำกันในวันอื่นก็แล้วกัน” จากนั้นเขาก็หันไปมองหญิงวัยกลางคนและพูดว่า “เดี๋ยวผมจะไปกับพวกคุณแต่พวกคุณต้องคิดให้ดีล่ะเพราะถ้าพวกคุณไม่มีหลักฐานล่ะก็ผมจะร้องเรียนและฟ้องร้องหัวหน้าของคุณโดยตรง” จากนั้นเขาก็เหลือบไปที่แม่บ้านแล้วพูดว่า “โทรหาทนายให้ผมแล้วให้เขาตามไปกรมตำรวจส่วนกลางทันที”

“ได้ค่ะ! ” หญิงวัยกลางคนพูดอย่างสุภาพและถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าการกระทำนี้เป็นคำสั่งของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติก็ตาม แต่เธอก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นอยู่ดีดังนั้นเธอต้องประพฤติให้เหมาะสมเมื่อต้องติดต่อกับคนอย่างเหล่ย เจียงไม่เช่นนั้นเธอเองที่จะเป็นฝ่ายลำบาก

เย่เชียนไม่ได้คาดหวังว่าเหล่ยเจียงจะสามารถถูกจับเข้าคุกได้ด้วยวิธีนี้เพราะมันจะเป็นอันตรายต่อแผนการของเขา ซึ่งสิ่งที่ทำให้เย่เชียนแปลกใจก็คือเมื่อเซียวหวันมองมาที่เขาและถึงแม้ว่าเธอจะยังคงมีความโกรธแบบเดียวกันกับที่เคยมีมาก่อนหน้านี้แต่ภายในดวงตานั้นก็ดูมีความอิจฉาผสมอยู่แต่เย่เชียนก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะหลังจากที่ตำรวจและเหล่ยเจียงจากไปเย่เชียนก็จับมือหลินโรวโร่วแล้วเดินออกไป

หลังจากมองดูรถตำรวจขับออกไปเย่เชียนก็เกาจมูกของหลินโรวโร่วแล้วพูดว่า “ยัยโง่คุณอย่าวิ่งไปไหนมาไหนตัวคนเดียวสิ..คุณรู้ไหมว่าเหล่ยเจียงคือใคร? ”

หลินโรวโร่วถามด้วยความประหลาดใจว่า “เขาคือใครหรอ..เขาไม่ใช่นักธุรกิจหรอ..ฉันเห็นว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่ใจดีมาก”

หลินโรวโร่วมองหลินโรวโร่วด้วยหางตาและพูดว่า “ผมไม่รู้จะพูดกับคุณยังไงจริงๆ ..เหล่ยเจียงน่ะเป็นสมาชิกขององค์กรสัมพันธมิตรและเป็นเจ้าพ่อยาเสพติดที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเอเชีย..ตอนนี้คนจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติกำลังจับตามองเขาอยู่และให้ความสำคัญกับสถานการณ์ในมณฑลเหอหนานในตอนนี้เพราะไม่มั่นคงและจะมีการสู้รบครั้งใหญ่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาและวันนี้เหล่ยเจียงก็มาเตือนผมโดยใช้คุณโดยบอกว่าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมอย่างชัดเจนและถ้าผมไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขของเขาล่ะก็เขาจะใช้คุณเพื่อคุกคามผม”

“ห๊ะ? ..ถ้าอย่างนั้นก็เหมือนฉันจะทำร้ายคุณหรอ?” หลินโรวโร่วพูดอย่างประหม่า “ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาเป็นคนแบบนี้”

“เราไม่สามารถตัดสินผู้คนได้ด้วยรูปลักษณ์และการกระทำภายนอกเพราะงั้นเพียงแค่ผิวเผินก็อย่าไปตัดสินว่าคนคนนั้นดีหรือไม่ดี..แต่ยังโชคดีที่ผมมีแผนรับมือกับพวกเขาอยู่แล้วเพราะเหล่ยเจียงคนนี้เป็นคนที่กำจัดได้ยากและเป็นบุคคลอันตรายอย่างมาก..ไปกันเถอะผมจะพาคุณกลับไปที่โรงแรมและพรุ่งนี้ผมจะส่งคุณกลับเซี่ยงไฮ้” เย่เชียนพูด

“คุณต้องระวังตัวให้มากๆ นะ” หลินโรวโร่วพูดอย่างเป็นห่วง

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วงเพราะคราวนี้ผมจะมอบทุกอย่างให้สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจัดการ..ผมมีหน้าที่แค่รอดูการแสดงของพวกเขาเท่านั้น”

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างในบ้านของเหล่ยเจียงซึ่งเป็นเสียงของแม่บ้านจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะผงะและรีบพูดกับหลินโรวโร่วว่า “คุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ! ” ทันทีที่เสียงนั้นจบลงเย่เชียนก็รีบหันกลับไปและรีบวิ่งเข้าไปข้างในบ้านของเหล่ยเจียงแต่ประตูถูกล็อคดังนั้นเย่เชียนจึงมองผ่านหน้าต่างกระจกและเห็นแม่บ้านนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นและเสียชีวิตไปแล้วอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเย่เชียนกำลังงุนงงอยู่จู่ๆ ร่างคนร่างหนึ่งก็กระโดดออกมาจากหน้าต่างของบ้านและวิ่งไปอย่างรวดเร็วและหายไปในชั่วพริบตา ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการไล่ตามไปแต่ทว่าหลินโรวโร่วกำลังอยู่ข้างนอกดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สามารถทิ้งหลินโรวโร่วให้อยู่คนเดียวได้

อย่างไรก็ตามร่างนั้นก็คุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะนอกจากหมาป่าผีไป๋ฮวยแล้วเย่เชียนก็ไม่สามารถนึกถึงใครอื่นได้จริงๆ ซึ่งพฤติกรรมของหมาป่าผีไป๋ฮวยมักจะทำให้เย่เชียนประหลาดใจอยู่เรื่อยๆ และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหมาป่าผีไป๋ฮวยถึงต้องฆ่าแม่บ้านของเหล่ยเจียงด้วยหรือเขาจะมีความขัดแย้งระหว่างเหล่ยเจียงใช่หรือไม่? แต่ถ้าหากคนอย่างหมาป่าผีไป๋ฮวยมีความขัดแย้งกับเหล่ยเจียงเขาก็จะฆ่าเหล่ยเจียงโดยตรงอย่างแน่นอนแล้วเหตุใดทำไมเขาถึงต้องฆ่าแม่บ้านของเหล่ยเจียงด้วย?

การกระทำของหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นแปลกประหลาดอยู่เสมอและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะเข้าใจมากแต่เย่เชียนก็ไม่สามารถเข้าใจจุดประสงค์ของหมาป่าผีไป๋ฮวยได้อย่างเต็มที่สำหรับการกระทำหลายๆ อย่างของเขา อย่างไรก็ตามสิ่งที่หมาป่าผีไป๋ฮวย พูดในวันนั้นก็ชัดเจนมากว่าเขาจะจัดการเขี้ยวหมาป่าแต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเขี้ยวหมาป่านอกจากเขาเท่านั้น ซึ่งนี่ก็ดูเหมือนจะเป็นการช่วยเหลือเขี้ยวหมาป่าทางอ้อมหรือเป็นไปได้ไหมว่าครั้งนี้หมาป่าผีไป๋ฮวยกำลังช่วยเขี้ยวหมาป่าอยู่?

ซึ่งเย่เชียนก็จะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเขาพบหมาป่าผีไป๋ฮวยในครั้งต่อไป ในตอนนี้เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และหันหลังเดินออกจากบ้านไปและเมื่อเธอมาถึงข้างๆ หลินโรวโร่วแล้วเธอก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เกิดอะไรขึ้น? ..คุณเป็นอะไรไหม? ”

“ผมไม่เป็นไร..กลับโรงแรมกันเถอะ” เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขและพูดข้างๆ หูของหลินโรวโร่วจนหลินโรวโร่วรู้สึกสั่นไปทั่วร่างกายและเธอก็มองเย่เชียนด้วยหางตาและถอนหายใจแล้วพูดว่า “เราอยู่ในที่สาธารณะกันนะ! ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน