ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 547

547 /1358

ตอนที่ 547 ศิลปะการต่อสู้โบราณ

คำสารภาพที่ชัดเจนของหูวเค่อนั้นเกินความคาดหมายของเย่เชียนอย่างมากและมันก็สะเทือนใจมากเพราะมันยากมากที่ผู้หญิงอย่างหูวเค่อจะพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาและเมื่อเห็นความหนักแน่นและอ่อนโยนของหูวเค่อเมื่อเธอพูดคำเหล่านี้แล้วเย่เชียนก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการคนปกป้องและต้องการคนดูแลและไม่ว่าเธอจะเก่งสักแค่ไหนแต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่ต้องการรับการเอาใจใส่จากผู้ชาย

เดิมทีเย่เชียนต้องการที่จะแกล้งหูวเค่ออีกสักหน่อยแต่หลังจากที่หูวเค่อพูดจบบางทีเธออาจจะเขินเกินไปเธอจึงบอกลาเย่เชียนอย่างห้วนๆ และปิดการสนทนาออนไลน์ทางวิดีโอไปและหลังจากนั้นหูวเค่อก็นึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งจะพูดออกไป ซึ่งแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังประหลาดใจและเธอก็ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นและอะไรถึงทำให้เธอพูดแบบนั้นออกมา

ส่วนเย่เชียนก็ปิดคอมพิวเตอร์แล้วเดินออกจากห้อง

เมื่อเห็นเย่เชียนเดินออกมาชิงเฟิงก็หัวเราะอย่างสมเพชและพูดว่า “บอสทำไมหัวเราะดังจัง..ทั้งสองคนไม่ได้คุยกันเรื่องนั้นจริงๆ ใช่มั้ย? ”

“ฮ่าๆ! ” เย่เชียนหัวเราะเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรใดๆ ซึ่งเมื่อชิงเฟิงเห็นท่าทางของเย่เชียนเขาก็รู้ว่าเขาเดาถูกและสีหน้าของเขาก็ประหลาดใจเล็กน้อยเพราะชิงเฟิงได้พบกับหูวเค่อมาก่อนหน้านี้และเขารู้เล็กน้อยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนแบบไหนและเขาก็ไม่คาดคิดว่าเธอจะคุยเรื่องแบบนั้นได้

เย่เชียนก็นั่งลงข้างชิงเฟิงแล้วพูดว่า “เอาล่ะมาคุยกันเถอะ..ชิงเฟิงนายคิดยังไงกับทักษะการต่อสู้ในปัจจุบันของนาย”

“ทำไมจู่ๆ บอสถึงถามแบบนี้ล่ะ?” ชิงเฟิงถึงกับผงะไปชั่วขณะและพูดว่า “แน่นอนว่าทักษะของผมต้องแย่กว่าของบอสมาก..แต่มันก็เกินพอที่จะจัดการกับคนธรรมดาได้”

“ถ้าอย่างนั้นนายคิดว่าถ้านายสู้กับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและหูวเค่อนายจะโจมตีพวกเขาได้ไหม?” เย่เชียนถาม

“ต่อสู้กับพวกเขาหรอ..ผมไม่รู้ว่าทักษะการต่อสู้ของพวกเขาเป็นแขนงไหน..แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเก่งแค่ไหนแต่อย่างน้อยๆ ผมก็สามารถโจมตีพวกเขาได้เป็นร้อยๆ ครั้งใช่ไหม?” ชิงเฟิงพูด

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเองยังไม่สามารถโจมตีหวงฟู่ชิงเตี๋ยนได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวแล้วนับประสาอะไรกับหูวเค่อผู้หญิงคนนั้น”

“ฟู่ว…” ชิงเฟิงพ่นน้ำชาในปากของเขาออกมาอย่างรุนแรงและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “บอสล้อผมเล่นฉันหรือเปล่าเนี่ย..ถ้าบอสว่าบอสสู้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนไม่ได้มันก็น่าเชื่ออยู่หรอกเพราะเขาเป็นถึงผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติดังนั้นเขาต้องไม่อ่อนแออย่างแน่นอน..แต่บอสบอกว่าหูวเค่อเก่งกว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนอีกหรอ..บอสพูดเกินจริงไปหน่อยหรือเปล่าและนอกจากนี้ถึงแม้ว่าเธอจะเก่งแต่ก็ไม่ได้มีพลังอะไรแบบนั้นหรอกใช่ไหม?”

“ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อแต่ฉันได้เห็นพลังของหูวเค่อด้วยตาของฉันเองแล้ว” เย่เชียนพูดต่อ “ในประเทศจีนมีศิลปะการต่อสู้โบราณมาโดยตลอด..ซึ่งหูวเค่อและหวงฟู่ชิงเตี๋ยนต่างก็เป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณ..แต่สิ่งที่พวกเราฝึกและได้เรียนรู้นั้นเป็นเพียงศิลปะการต่อสู้ธรรมดาๆ ..ซึ่งการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณนั้นมีการบ่มเพาะพลังชี่และพลังลมปราณเป็นพิเศษและพวกเขาจะใช้พลังปราณเพื่อเพิ่มศักกายภาพให้กับทุกการเคลื่อนไหว..เพราะงั้นฉันจึงต้องการให้พี่น้องเขี้ยวหมาป่าทุกคนฝึกฝนมันเพราะคู่ต่อสู้ของเราในอนาคตจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเราจึงต้องพัฒนาตัวให้แข็งแกร่งมากขึ้น”

“มันมีแบบนั้นด้วยเหรอ..เอาเลยบอสแสดงให้ผมดูหน่อย” ชิงเฟิงพูดด้วยความตื่นเต้นและถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วชิงเฟิงจะขี้เกียจอยู่ตลอดเวลาแต่เขาก็ไม่เคยละทิ้งการฝึกฝนทักษะการต่อสู้เลย ดังนั้นเมื่อเผชิญกับการยั่วยวนของศิลปะการต่อสู้โบราณที่เย่เชียนพูดออกมาเช่นนี้ชิงเฟิงจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

“จะมาเร่งได้ไงมันไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ในชั่วข้ามคืนนะ..เดี๋ยวฉันขอโทรหาแจ็คก่อนแล้วบอกให้เขาติดต่อพี่น้องเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดและเริ่มประชุมสนทนาทางวิดีโอทันทีแล้วฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟังพร้อมๆ กัน” เย่เชียนพูด ซึ่งหลังจากพูดจบเย่เชียนก็โทรไปหาแจ็คและบอกให้เขาติดต่อหัวหน้าทีมและหัวหน้าหน่วยของเขี้ยวหมาป่าและเริ่มประชุมทางวิดีโอในอีกสิบนาทีต่อมา

“ว้าว..ถ้าพี่น้องเขี้ยวหมาป่าของเราได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณทั้งหมดล่ะในโลกนี้พวกเราคงไร้เทียมทานและจะไม่มีองค์กรทหารรับจ้างไหนสามารถเทียบเคียงกับพวกเราในอนาคตได้เลย” ชิงเฟิงพูดอย่างตื่นเต้น

เย่เชียนก็เหลือบมองไปที่ชิงเฟิงแล้วพูดว่า “ไอบ้านี่ทหารรับจ้างแบบพวกเราไม่ได้พึ่งพาทักษะการต่อสู้เพียงอย่างเดียวเพื่อเอาชนะหรอกนะ..เพราะสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือความเข้าใจและการใช้กลยุทธ์..ซึ่งไม่ว่าทักษะการต่อสู้ของนายจะดีแค่ไหนแต่ถึงยังไงนายก็ไม่สามารถใช้ร่างกายของนายเพื่อเผชิญหน้ากับกระสุนและลูกตะกั่วพวกนั้นได้ใช่ไหมล่ะ?”

“หือ..ทำไม่ได้หรอกเหรอ..มันน่าจะปัดเป่ากระสุนพวกนั้นได้ด้วยกระบวนท่ามังกรสิบแปดฝ่ามือสิ!” ชิงเฟิงพูดต่อ “ผมเคยจินตนาการว่าถ้าผมมีพลังแบบนั้นมันจะดีมาก..ผมไม่เองก็ไม่คิดว่ามันจะมีแบบนั้นจริงๆ ”

เย่เชียนก็ตกตะลึงไปกับคำพูดของชิงเฟิงแล้วเขาก็พูดว่า “น้ำท่วมสมองของนายรึไง..มันก็เป็นแค่นวนิยายศิลปะการต่อสู้เท่านั้นชีวิตจริงใครจะไปทำกระบวนท่ามังกรสิบแปดฝ่ามือได้ล่ะ..ฉันจะบอกว่าศิลปะการต่อสู้โบราณนะใช้เน้นใช้พลังปราณมากกว่าทักษะการต่อสู้ธรรมดาเท่านั้นแต่มันก็ไม่ได้เกินจริงอย่างที่นายพูดมาหรอก..ศิลปะการต่อสู้โบราณใช้พลังลมปราณเพื่อเพิ่มพลังโจมตีและป้องกันของตัวเองเท่านั้นส่วนพลังชี่และความแข็งแกร่งมันก็เสริมซึ่งกันและกัน..แต่แน่นอนว่าเพียงแค่การฝึกพลังลมปราณมันก็ยังไม่เพียงพอเพราะนายต้องฝึกฝนความแข็งแกร่งเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของทักษะการต่อสู้ควบคู่ไปด้วยและนี่คือแบบฝึกฝนเทคนิคการต่อสู้แขนงทั่วไปของพวกเรา”

“โถ่แค่นี้เองหรอ..ผมคิดว่าผมจะสามารถบินขึ้นไปบนฟ้าและหายตัวได้เสียอีก” ชิงเฟิงเบะปากและพูด

“อะไรนายรู้สึกผิดหวังงั้นเหรอ?” เย่เชียนฉีกยิ้มและพูด “ฉันเองก็เพิ่งจะฝึกมาได้สักพักและถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังไม่ถูกนับว่าเป็นมือใหม่ก็เถอะแต่เรามาลองฝึกกันเลยดีกว่า”