ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 559

559 /1358

ตอนที่ 559 ลูกหลานจอมหยิ่งผยอง

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้จักกับเย่เชียนได้ไม่นานมากนักแต่คูลอฟส์อังเดรก็ไม่ได้รังเกียจวิธีการพูดแบบติดตลกของเย่เชียนเลยและก็ไม่ได้คิดว่าเย่เชียนนั้นจงใจล้อเลียนตัวเอง ซึ่งในทางตรงกันข้ามคูลอฟส์อังเดรชอบวิธีการพูดของและอารมณ์ขันของเย่เชียนมากโดยคิดว่ามันเป็นอารมณ์ที่เย่เชียนจะแสดงออกก็ต่อเมื่อเขาพูดคุยกับคนที่คุ้นเคยกับเขา

คูลอฟส์อังเดรก็พูดด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงผมมองการณ์ไกลมากแต่ว่าผมอาจจะไม่เก่งเท่าหุ้นส่วนของคุณ..ผมน่ะสามารถเห็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในตัวมิสเตอร์เย่ได้ตั้งแต่แวบแรก..ผมถึงกับตกตะลึงเลยเมื่อเห็นความสามารถของคุณ”

เย่เชียนก็ถึงกับผงะไปจากนั้นเขาก็หัวเราะเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองมอสโกที่เย่เชียนบังเอิญเข้าร่วมการแข่งการต่อสู้ใต้ดิน ซึ่งตอนแรกคูลอฟส์อังเดรมองว่าเขาเป็นแค่นักสู้เท่านั้นแต่เมื่อโปดันโนว่าแนะนำให้เขารู้จักกับเย่เชียนอย่างแท้จริงแล้วเขาจึงเลือกที่จะร่วมมือกับเย่เชียน

ใช้เวลาไม่นานรถก็มาถึงไซต์ก่อสร้างของโครงการดินแดนแอนิเมชั่น ซึ่งบริเวณโดยรอบถูกล้อมรอบไปด้วยแผ่นเหล็กและสำหรับการประมาณคร่าวๆ ก็ไม่น่าจะน้อยกว่า 1,250 ไร่ ซึ่งจากระยะไกลผู้คนสามารถได้ยินเสียงสบถและตะโกนดังมาจากข้างใน

ในเวลานี้เครื่องจักรทั้งหมดในไซต์ก่อสร้างต่างก็หยุดนิ่งและไม่มีการดำเนินงายใดๆ ส่วนคนงานก่อสร้างก็นั่งกันเป็นกลุ่มเงียบๆ และเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าพวกเขาโดยที่หลี่จื้อเทียนยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและมีเหอปิงผู้ช่วยของเขายืนอยู่ข้างๆ เขาและมีบอดี้การ์ดอีกสี่คนคอยดูแลความปลอดภัยของหลี่จื้อเทียนอยู่ที่ด้านหน้าอย่างใกล้ชิด

ฝั่งตรงข้ามหลี่จื้อเทียนมีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ประมาณยี่สิบคนและคนที่ดูเป็นหัวหน้าก็อยู่ในวัยยี่สิบต้นๆ เท่านั้น คนที่ดูเป็นหัวหน้าสวมชุดลำลองแบรนด์เนมและสวมแว่นตากันแดดสีน้ำตาลคู่หนึ่งและมีบุหรี่อยู่ในปากของเขา ซึ่งเขายืนเอียงคอจนดูเหมือนคนโง่

นอกไซต์ก่อสร้างมีรถสองสามคันจอดอยู่อย่างไม่เป็นทางการและที่เห็นได้ชัดที่สุดคือ BMW i8 ซึ่งโดดเด่นและหรูหราเป็นพิเศษ ซึ่งเย่เชียนก็แทบไม่ต้องถามอะไรเพราะสามารถเดาได้ว่ารถพวกนั้นน่าจะเป็นของคนพวกนั้น เนื่องจากรถคันอื่นจอดอย่างเป็นระเบียบแต่รถกลุ่มนี้จอดอย่างเร่งรีบนั่นเอง

เย่เชียนก็เปิดประตูและเดินลงไปแล้วเดินเข้าไปในไซต์ก่อสร้างโดยมีคูลอฟส์อังเดรเดินไปพร้อมๆ กันส่วนชิงเฟิงก็เดินตามมาทางด้านซ้ายของเย่เชียนส่วนลูกน้องสองคนของคูลอฟส์อังเดรก็คอยคุ้มกันคูลอฟส์อังเดรจากทางด้านขวา ถึงแม้ว่าเย่เชียนคาดหวังว่าคนเหล่านั้นจะไม่ใช่คนที่มีอิทธิพลมากนักแต่อย่างน้อยๆ พวกเขาก็ไม่น่าจะใช่พวกนักเลงธรรมดาๆ ใช่ไหม? เพราะในมณฑลเหอหนานเหล่ยเจียงและฮัวซงเจี๋ยนั้นไม่ใช่บุคคลที่ทรงอำนาจอยู่แค่สองคนแต่ยังมีบุคคลทรงอำนาจอีกมากมาย อย่างไรก็ตามคนเหล่านี้ต่อหน้าเย่เชียนแล้วดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นเพียงเด็กน้อยที่น่ารังเกียจและคนที่ดูเหมือนหัวหน้าจะเป็นแค่ข้าราชการที่สืบทอดและใช้อำนาจของครอบครัวเสียมากกว่า

เมื่อเห็นเย่เชียนมาหลี่จื้อเทียนก็ยิ้มและทักทายเขาอย่างรวดเร็วและยื่นมือออกมาและพูดว่า “น้องเย่มาแล้วหรอ! ”

เย่เชียนก็พยักหน้าและยื่นมือออกไปเพื่อจับมือกับหลี่จื้อเทียนจากนั้นก็พูดว่า “พี่หลี่..ผมขอแนะนำนี่คือมิสเตอร์คูลอฟส์อังเดรจากตระกูลคูลอฟส์แห่งรัสเซีย..ในประเทศรัสเซียน่ะธุรกิจของตระกูลคูลอฟส์กว้างขวางมาก”

หลี่จื้อเทียนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและรีบยื่นมือออกไปเพื่อจับมือ ซึ่งก่อนหน้านี้หลี่จื้อเทียนได้ทำการลงทุนจำนวนมากในต่างประเทศดังนั้นโดยปกติแล้วเขาจึงเคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูลคูลอฟส์ซึ่งเป็นตระกูลมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศรัสเซียดังนั้นเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตำแหน่งของคูลอฟส์อังเดรในตระกูลคูลอฟส์ก็ตามแต่จากมุมมองที่คนอย่างเย่เชียนมากับคูลอฟส์อังเดรนั้นหลี่จื้อเทียนก็สามารถเดาได้ว่าตำแหน่งและจุดยืนในตระกูลคูลอฟส์ของคูลอฟส์อังเดรคนนี้นั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“สวัสดีครับมิสเตอร์คูลอฟส์อังเดร..ยินดีที่ได้รู้จักครับ..วันนี้ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่ง” หลี่จื้อเทียนพูดอย่างสุภาพ

คูลอฟส์อังเดรก็ยื่นมือออกไปและจับมือกับหลี่จื้อเทียนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มันเป็นเกียรติของผมต่างหาก..ผมมักจะได้ยินมิสเตอร์เย่พูดถึงมิสเตอร์หลี่..การกระทำของมิสเตอร์หลี่น่าชื่นชมมาก..มันเป็นการเดินทางที่คุ้มค่าที่เราได้พบกันในวันนี้ ”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นว่าคูลอฟส์อังเดรมีอัธยาศัยที่ดีจริงๆ เพราะคูลอฟส์อังเดรเพิ่งจะโกหกซึ่งเชานั้นได้ยินเกี่ยวกับหลี่จื้อเทียนก่อนที่จะมายังที่นี่เองแต่เขากลับบอกว่าตัวเองเคยได้ยินเรื่องนี้มานานแล้วและเขาก็ยังพูดถ่อมตัวอีกด้วย

“ผมต้องขอโทษจริงๆ ตอนนี้มีปัญหาบางอย่างที่ผมต้องแก้ไข..เพราะงั้นมิสเตอร์คูลอฟส์อังเดรเชิญไปรอที่สำนักงานและนั่งดื่มชาสักแก้วก่อนดีไหมครับ” หลี่จื้อเทียนพูด

คูลอฟส์อังเดรก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ยินดีว่า “ไม่เป็นไรครับ..ผมเป็นลูกผู้ชายที่ชื่นชอบความตื่นเต้น..อีกอย่างผมอยากเห็นมิสเตอร์เย่จัดการปัญหาด้วยวิธีของเขาด้วย”

เย่เชียนก็แสยะยิ้มและพูดว่า “ผมเกรงว่ามันจะไม่ต้องใช้วิธีการอะไรอีกต่อไปเพราะคนพวกนี้เป็นแค่นักเลงตัวเล็กๆ ..เพราะงั้นก็ไม่ต้องมากความอะไร..เรามาออกกำลังกายกันเถอะ”

เมื่อเหล่าอันธพาลมองมาที่พวกเย่เชียนที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นคนที่เป็นหัวหน้าก็เหลือบมองเย่เชียนและคูลอฟส์อังเดรขึ้นและลงจากหัวจรดเท้าและเขาก็เขี่ยก้นบุหรี่ทิ้งแล้วหันไปมองหลี่จื้อเทียนและพูดว่า “หืม..มีคนมาช่วยเหรอมีชาวต่างชาติด้วย..ทำไมพวกคุณคิดจะปลอมเป็นมาเฟียเพื่อข่มขู่ผมโดยการเรียกชาวต่างชาติสองคนมา..โถ่ผมกลัวมากเลย”

“เขารู้จักตัวตนของผมได้ยังไง” คูลอฟส์อังเดรมองไปที่เย่เชียนด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็นและถาม เห็นได้ชัดว่าความสามารถของชาวต่างชาติในการเข้าใจภาษาจีนนั้นไม่ได้ชำนาญมากนักและพวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่อันธพาลคนนั้นพูดเป็นคำพูดเยาะเย้ย

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และเขาก็ไม่ได้สามารถอธิบายให้คูลอฟส์อังเดรเข้าใจ ซึ่งเขาก็พูดง่ายๆ ว่า “เขาแค่เดาเอาเพราะทุกวันนี้เด็กๆ ชอบดูหนังจำนวนมากและโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาก็คิดว่าชาวต่างชาติทั้งหมดต้องเป็นมาเฟีย”