ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 58

หลังจากที่คุยกับหลี่เหว่ยยี่ไปสักพักหนึ่ง เย่เชียนก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาซูย่าหยิง เขาแสยะยิ้ม จากนั้นก็พูดว่า

“คุณซู… ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณจำผมได้มั้ย ?”

“จะ… จะ… จำได้สิ คุณ… เป็นแฟนของหลินโรโร่วไง” ซูย่าหยิงพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว

“โอ้… คุณซูความจำดีมาก” เย่เชียนฉีกยิ้มและพูดต่ออีกว่า “ว่าแต่… คุณรู้ใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงส่งคนไปพาคุณมาที่นี่ ?”

“ฉะ… ฉันไม่รู้” ซูย่าหยิงตอบอย่างหวาดกลัว “คุณรู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดา ๆ ฉันไม่มีเงินหรอก คุณปล่อยฉันไปเถอะ”

เย่เชียนขมวดคิ้ว “เหอะ ๆ คุณซู นี่คุณดูถูกสติปัญญาของผมเหรอ คุณคิดว่าผมโง่หรือไง ? ผมรู้ว่าคุณเพียงคนเดียวน่ะไม่มีความสามารถมากพอที่จะต้อนให้ผมจนมุมได้หรอก อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายอะไรคุณด้วย ขอเพียงแค่คุณบอกผมมาว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือใครก็พอละ”

ซูย่าหยิงรู้ดีว่าเธอไม่สามารถหลีกหนีไปจากปัญหาตรงนี้ได้ เธอสาปแช่งอู่หยางเทียนหมิงอยู่ในใจ เพราะเขาสัญญากับเธอว่าเย่เชียนจะไม่สามารถสาวไปถึงตัวเธอได้ว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เธอแค่ต้องเป็นพยายานในการขึ้นศาลเพื่อให้การเท่านั้น แต่ตอนนี้เย่เชียนอยู่ที่นี่โดยไม่คาดคิดและยังรู้ทุกอย่างหมดแล้ว มันเหมือนกับว่าอู่หยางเทียนหมิงได้ผลักเธอลงไปในกองไฟที่กำลังปะทุ

“บอส… ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าปากแข็งอยู่อีก เอางี้มั้ย… ให้ผมช่วยทำให้เธอได้ลิ้มรสชาติแบบวิถีของจักรวรรดิแมนจูเรียแห่งราชวงศ์ฉิงดีมั้ยบอส ? เธอจะได้คายความลับออกมาไง ฮ่า ๆ” หลี่เหว่ยยี่พูดขณะเดินไปที่ด้านข้างของเย่เชียนและจ้องมองซูย่าหยิงด้วยสายตาดุร้ายอำมหิต

“ไม่นะ! บอกแล้ว ฉันยอมบอกแล้ว” ซูย่าหยิงรีบพูดด้วยความกลัว “แต่คุณต้องสัญญากับฉันนะว่าคุณจะไม่บอกเขาว่ามันเป็นฉันเองที่เป็นคนบอกทุกอย่างให้แก่คุณ… มิฉะนั้นฉันจะต้องตายแน่ ๆ”

ซูย่าหยิงเข้าใจเป็นอย่างดีว่าอู่หยางเทียนหมิงโหดร้ายเลือดเย็นแค่ไหน สำหรับอู่หยางเทียนหมิงแล้ว การฆ่าคนเป็นเหมือนแค่การเล่นเกม หากเขารู้ว่าเป็นเธอที่แทงข้างหลังเขา เธอก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในเซี่ยงไฮ้ได้อีกต่อไป…

“นี่เธอยังกล้าต่อรองอีกเหรอ ?” หลี่เหว่ยยี่ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เชียนมองอย่างเฉยเมยและตอบว่า “เฮ้อ… เอาจริง ๆ ถึงคุณจะไม่บอกผม ผมก็สามารถรู้ได้ว่ามันเป็นใคร ผมแค่ให้โอกาสคุณเท่านั้น… แต่ถ้าคุณไม่รับมันไว้ล่ะก็… คุณก็อย่ามาตำหนิผมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นแล้วกัน”

หลังจากพูดเช่นนี้ เย่เชียนก็หันหลังและกำลังจะเดินจากไป ดูเหมือนว่าเขาจะปล่อยซูย่าหยิงไว้ให้หลี่เหว่ยยี่จัดการ

ซูย่าหยิงยังพอรู้จักกับเย่เชียนมาบ้าง แต่เธอไม่รู้จักหลี่เหว่ยยี่เลยแม้แต่นิด สิ่งนี้จึงทำให้เธอตกใจและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เมื่อเธอเห็นว่าเย่เชียนกำลังจะจากไป เธอก็รีบดิ้นรนคุกเข่าที่เท้าของเย่เชียนทันที หัวของเธอพิงขาของเขาและรีบพูดว่า

“ฉันจะบอกคุณ ฉันจะบอกคุณเอง มันคืออู่หยางเทียนหมิง มันเป็นแผนของอู่หยางเทียนหมิงทั้งหมด!”

“อู่หยางเทียนหมิง” เย่เชียนพึมพำกับตัวเอง

เย่เชียนไม่ค่อยคุ้นเคยกับอู่หยางเทียนหมิงมากนัก เขาเคยพบอู่หยางเทียนหมิงเพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกที่บาร์มนต์เสน่ห์ และครั้งที่สองที่มหาวิทยาลัย อันที่จริงเย่เชียนไม่ได้ให้ความสนใจกับคนที่อาศัยอำนาจของบรรพบุรุษของพวกเขาในการข่มเหงรังแกผู้อื่นสักเท่าไหร่ เมื่อเขาได้เห็นอู่หยางเทียนหมิงในคลาสเรียนภาษาฝรั่งเศสห้องสาม เย่เชียนก็ถึงกับชะงักเล็กน้อยและมีความรู้สึกว่าโลกนี้มันช่างแคบและกลมจริง ๆ เขาไม่ได้รู้สึกสงสัยหรืออะไรเกี่ยวกับอู่หยางเทียนหมิงเลยในเวลานั้น แล้วใครจะรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นคนที่ชั่วร้ายขนาดนี้

“แล้วจ้าวเซี่ยล่ะ ใครฆ่าจ้าวเซี่ย ?” เย่เชียนถามอย่างเคร่งขรึม

“ก็อู่หยางเทียนหมิงนั่นแหละ เขา… เขาฆ่าจ้าวเซี่ย…” ซูย่าหยิงตอบอย่างโศกเศร้าและโกรธเกรี้ยวในใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน