ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 584

ตอนที่ 584 ชายชราป่วยหนัก ตอนที่ 2

นี่เป็นครั้งแรกที่ชิงเฟิงเห็นเย่เชียนเดือดดาลขนาดนี้และดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องตลกอีกต่อไปจนเขาอดไม่ได้ที่จะนิ่งไปชั่วขณะและไม่กล้าที่จะหัวเราะแต่อย่างใด สักพักชิงเฟิงก็ตอบและวางสายไปซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจนทำให้เย่เชียนรู้สึกกระวนกระวายใจที่จะรีบกลับไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้ก็ตามแต่นั่นก็หมายความว่ามันต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในเมืองเซี่ยงไฮ้ไม่เช่นนั้นเย่เชียนคงจะไม่เป็นแบบนี้

นั่นเป็นเพราะว่าชิงเฟิงกำลังงุนงงเพราะในปัจจุบันสามารถพูดได้เลยว่าเมืองเซี่ยงไฮ้นั้นเป็นดั่งปราการเหล็กของเขี้ยวหมาป่าแล้วดังนั้นมันจะมีปัญหาเกิดขึ้นได้อย่างไร? นอกจากนี้ก็ยังมีแจ็คที่คอยดูแลจัดการสิ่งต่างๆ อยู่ที่นั่นด้วยเพราะฉะนั้นก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาดอีกอย่างชิงเฟิงยังเชื่อในตัวแจ็คอย่างมากเพราะ ณ จุดนี้ ความสามารถของแจ็คในการทำสิ่งต่างๆ นั้นชัดเจนมากในฐานะสมาชิกเขี้ยวหมาป่าแล้วแจ็คมีสติปัญญาที่หาที่เปรียบมิได้และแจ็คก็เป็นคนคอยวางแผนเกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่างของเขี้ยวหมาป่าอีกด้วย

เมืองเซี่ยงไฮ้นั้นไม่ได้มีเพียงแค่แจ็คเท่านั้นแต่ยังมีกองกำลังป้องกันตนเองที่มีบริษัทรักษาความปลอยภัยไอร่อนบลัดเป็นฉากหน้าอีกด้วยและที่สำคัญยังมีหวังหูที่เป็นผู้มีอิทธิพลรุ่นใหม่ที่ได้รับการอุปถัมภ์โดยเย่เชียนซึ่งครอบครองกองกำลังฮงเหมินกรุ๊ปและเครือชิงกรุ๊ปแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้ ดังนั้นจะมีใครกล้ารุกรานเขี้ยวหมาป่าอีก?

มีข้อสงสัยมากมายในใจแต่เย่เชียนก็ไม่ได้บอกดังนั้นชิงเฟิงจึงไม่คิดที่จะถามและนอกจากนี้ถ้าเขาไปถามคำถามในเวลานี้เขาก็จะถูกเย่เชียนตะคอกใส่ อย่างไรก็ตามชิงเฟิงก็ไม่ได้รีบเพราะเขาจะสามารถเข้าใจทุกอย่างหลังจากที่เขาไปถึงเมืองเซี่ยงไฮ้ เมื่อคิดเช่นนั้นชิงเฟิงก็ไม่กล้าที่จะลังเลใดๆ และรีบโทรไปจองตั๋วเครื่องบินทันที

หลังจากนั้นไม่นานชิงเฟิงก็โทรไปหาเย่เชียนทันทีและเมื่อเย่เชียนรับสายชิงเฟิงก็พูดว่า “บอสผมจองตั๋วบินเรียบร้อยแล้ว..ไฟลต์ที่จะบินตรงไปยังสนามบินนานาชาติผู่ตงของเมืองเซี่ยงไฮ้ตอนเที่ยงคืนของวันนี้”

“ดี..นายไปรอที่สนามบินก่อนเดี๋ยวฉันจะรีบตามไปจะได้ไม่เสียเวลา” หลังจากนั้นเย่เชียนก็ไม่รอให้ฉิงเฟิงตอบกลับเขาก็วางสายโทรศัพท์ไปทันที

เย่เชียนก็ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือซึ่งในตอนนี้เวลาราวๆ สี่ทุ่มกว่าๆ แล้วและหากเดินทางจากที่นี่จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆ หนึ่งประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่กล้าลังเลเลยและรีบออกไปในทันที

เมื่อครู่นี้ที่เย่เชียนพูดจาโผงผางนั้นเย่เชียนก็ได้ยินชัดเจนในหูของเธอและตอนนี้เมื่อเห็นเย่เชียนกำลังกระวนกระวายเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า “เสี่ยวเชียนเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?”

เย่เชียนนั้นก็ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับเธอเขาเพียงแค่เหลือบมองเธอแล้วพูดว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้นและผมจะต้องบินกลับไปในคืนนี้..ผมจะกลับมาเมื่อเรื่องต่างๆ เรียบร้อยแล้ว..เสี่ยวเหวินดูแลตัวเองดีๆ นะดูแลแม่ด้วย” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เปิดประตูและเดินออกไปโดยไม่รอให้อันซือตอบ

อันซือและเย่เหวินก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในจุดนั้นและเห็นได้ชัดว่าพวกเธอกำลังสับสนกับทัศนคติของเย่เชียนแต่พวกเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพียงแค่เดินออกไปข้างนอกบ้านและมองดูร่างของเย่เชียนค่อยๆ จากไป

ความคิดของเย่เชียนในตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวายควบคู่ไปกับอาการป่วยขอพ่อที่ทำให้เย่เชียนปั่นป่วนอย่างมาก เย่เชียนนั้นไม่ใช่คนเหล็กเพราะงั้นเขาเองก็มีจุดอ่อนของตัวเองและการเจ็บป่วยกะทันหันของพ่อก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับได้ เขาบอกว่าเขาต้องการจะกตัญญูและตอบแทนบุญคุณต่อชายชราแต่เขาต้องทำอย่างไร? ซึ่งเขาไม่สามารถอยู่เคียงข้างพ่อได้ตลอดเวลามาโดยตลอด

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้น้ำตาของเย่เชียนก็ไหลออกมา ซึ่งในชีวิตนี้เย่เชียนเสียน้ำตาเป็นครั้งที่ 3 แล้ว ใครว่าผู้ชายไม่หลั่งน้ำตา? เย่ เชียนนั้นเป็นมนุษย์แล้วเขาจะไม่รู้สึกเศร้าได้อย่างไรเมื่อเห็นคนที่เขารักกำลังป่วยหนัก? ครั้งแรกที่เย่เชียนน้ำตาไหลนั้นก็เมื่อครั้งที่อู๋หวนเฟิงเสียสละแขนที่ของเขาเพื่อขโมยมีดคลื่นโลหิตมาจากพิพิธภัณฑ์อังกฤษมาให้เย่เชียน ส่วนครั้งที่สองคือตอนที่เขากลับมาที่ประเทศจีนหลังจากที่เขาเป็นทหารรับจ้างมาแปดปีในโลกภายนอกและพบพ่อของเขาที่โรงพยาบาลและครั้งที่สามคือตอนนี้ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดทำให้เย่เชียนรู้สึกเศร้ามากขึ้นและน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง

เย่เชียนก็โบกแท็กซี่และนั่งไปที่สนามบินซึ่งระหว่างทางเย่เชียนยังคงกระตุ้นให้คนขับขับรถเร็วขึ้น ส่วนคนขับที่เห็นความกังวลจากใบหน้าของเย่เชียนกับน้ำตายังไหลอยู่ที่ขอบตาของเย่เชียนนั้นเขาจึงเดาได้ว่ามันต้องมีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอะไรและรีบขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามบิน

เมื่อเย่เชียนไปถึงสนามบินก็เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้วส่งชิงเฟิงก็มาถึงสนามบินแล้วและกำลังรออยู่ที่เทอร์มินอลทางเข้าและเมื่อชิงเฟิงเห็นเย่เชียนชิงเฟิงก็รีบทักทายเขาและเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเย่เชียนเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้แสงไฟจนชิงเฟิงตกตะลึงและแอบคิดว่า ‘บอสร้องไห้งั้นเหรอมันเกิดอะไรขึ้น?’

อย่างไรก็ตามชิงเฟิงก็ไม่กล้าถามเขาเพียงหยิบตั๋วเครื่องบินมาและยื่นให้เย่เชียนพร้อมกับพูดว่า “บอสตั๋วเครื่องบินพร้อมแล้ว”

“อืม!” เย่เชียนพยักหน้าและรับตั๋วเครื่องบินแล้วพูดว่า “ชิงเฟิงก่อนหน้านี้ฉันขอโทษนะที่ขึ้นเสียงกับนาย”

“ไม่เป็นไรครับบอส” ชิงเฟิงพูด “บอสมันเกิดอะไรขึ้นหรอ” ชิงเฟิงหยุดไปชั่วขณะและถาม

เย่เชียนยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “นายจะถามว่าฉันร้องไห้เพราะอะไรใช่มั้ย? ..ฉันเองก็เป็นมนุษย์นะฉันจะร้องไห้ไม่ได้เลยเหรอ?”

ชิงเฟิงก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ไม่ใช่แบบนั้นบอส”

“พ่อฉันป่วยหนักฉันเลยรู้สึกไม่ดี” เย่เชียนพูดและยกมือขึ้นดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า “ดึกแล้วไปกันเถอะ”

ชิงเฟิงก็ถึงกับตกตะลึงและพยักหน้าจากนั้นก็รีบเดินตามไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน