ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 589

ตอนที่ 589 ตกตะลึงแล้วตกตะลึงอีก

คนที่มานั้นเป็นใคร? เขาคือเด็กกำพร้าคนแรกที่ชายชรารับมาเลี้ยงและนั่นก็คือพี่ใหญ่จ้าวกังนั่นเอง ซึ่งเขาได้เข้าร่วมกองทัพเมื่ออายุได้สิบหกปีและไม่ได้พบหน้าเย่เชียนมาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว เขานั้นได้รับโทรศัพท์จากหลี่ฮ่าวเมื่อไม่กี่วันก่อนโดยหลี่ฮ่าวบอกว่าพ่อของเขาป่วยหนัก อย่างไรก็ตามงานที่เขารับผิดชอบนั้นก็มีมากมายจนเขาไม่สามารถหนีพ้นได้ ซึ่งเขานั้นได้พยายามไปหาหัวหน้าเพื่อขอลาแต่หัวหน้ากลับไม่อนุมัติเพราะงั้นเขาจึงทำอะไรไม่ได้และต้องตกอยู่ในความเจ็บปวด

เมื่อสองวันก่อนเขาก็ได้รับสายโทรศัพท์ของหลี่ฮ่าวอีกครั้งว่าพ่อของเขาเสียชีวิตแล้วจนหัวใจของจ้าวกังเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงและน้ำตาก็ไหลออกมา ในฐานะชายชาติทหารเหลือเหล็กคนนี้นั้นก็ไม่สามารถควบคุมน้ำตาของเขาได้อีกต่อไปและเขาก็ได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแน่วแน่ ซึ่งในขณะนั้นเขากำลังอยู่ในภารกิจฝึกแต่จิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้วเพราะเขาต้องการกลับไปหาพ่อของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงไม่ขอการอนุมัติจากหัวหน้าอีกต่อไปและแอบหลบหนีออกมาจากค่ายทหารอย่างลับๆ และไม่มีแม้แต่เวลาที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่อย่างใดเพราะเขาต้องรีบขึ้นเครื่องบินเพื่อบินมายังเมืองเซี่ยงไฮ้ในทันที

เขานั้นรู้ดีว่าคราวนี้เขาจะถูกลงโทษทางวินัยอย่างหนักหนาสาหัสแต่เขาก็ยอมเพราะชายชราคือคนที่เลี้ยงดูเขาเหมือนกับบิดาผู้ให้กำเนิดเขาเองหากเขาไม่สามารถมาหาพ่อเป็นครั้งสุดท้ายได้ล่ะก็เขาคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจว่าอนาคตจะเป็นเช่นไรเพราะถ้าหากเขาพลาดแม้แต่การพบพ่อครั้งสุดท้ายล่ะก็เขาคงจะทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป

จ้าวกังนั้นร้องไห้และคุกเข่าลงใกล้ๆ ร่างของชายชราและหลายคนที่อยู่ด้วยก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาเพราะการกระทำของจ้าวกังโดยเฉพาะเหล่าผู้หญิงและคุณนายต่างก็สะอึกสะอื้นร่ำไห้อย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นจ้าวกังแล้วคิ้วของเย่เชียนก็ขมวดคิ้วและความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ซึ่งเมื่อหลี่ห่าวเห็นสิ่งนี้เขาก็รู้ได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นดังนั้นเขาจึงรีบคว้าเย่เชียนเอาไว้และพูดว่า “พี่สองอย่าเลย”

หลินโรวโร่วก็รู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเย่เชียนเธอจึงจับแขนอีกข้างหนึ่งของเขาเอาไว้แล้วพูดว่า “เย่เชียนอย่าทำแบบนี้เลย..อย่างน้อยๆ ก็รอจนกว่าจะเสร็จพิธีก่อนได้มั้ย? ”

แต่เย่เชียนนั้นไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปเขาก็สะบัดมือของทั้งสองออกและยืนขึ้นจากนั้นก็เดินไปข้างหน้าจ้าวกัง ซึ่งจ้าวกังนั้นไม่ได้พบเย่เชียนมาสิบปีแล้วดังนั้นเขาจึงจำไม่ได้ว่าคนตรงหน้าของเขาคือเย่เชียน “ปัก!” เย่เชียนต่อยจ้าวกังอย่างดุเดือดและคว้าคอเสื้อของจ้าวกังจากนั้นก็จับเขากระแทกลงกับพื้นแล้วตะโกนว่า “ไอ้พี่บ้า! ..พี่รู้ไหมว่าพ่อคิดถึงพี่มากตอนที่พ่อกำลังจะตาย! ..พ่อถามหาแต่พี่แต่พี่กลับไม่โผล่หน้ามาให้พ่อเห็นเป็นครั้งสุดท้ายแล้วปล่อยให้พ่อจากไปด้วยความเสียใจแบบนี้ได้ยังไง!”

หลี่ฮ่าวก็รีบเข้าไปคว้าเอวของเย่เชียนเอาไว้แล้วพูดว่า “พี่สองอย่าทำแบบนี้เลย..พี่ใหญ่คงไม่ได้ต้องการแบบนี้เหมือนกัน..พี่สองยกโทษให้พี่ใหญ่เถอะเพราะถึงยังไงเขาก็มาแล้ว”

“ใช่! ..ฉันมันลูกอกตัญญู..ฉันมันไอ้สารเลว..ฉันขอโทษ! ..ฉันขอโทษ! ..ฉันขอโทษ!” จ้าวกังพูดขณะที่เขากระแทกศีรษะลงกับพื้นอย่างรุนแรงเสียงดังจนแขกที่มาร่วมงานถึงกับตกตะลึงเพราะนี่มันเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ

หลังจากนั้นไม่นานหน้าผากของจ้าวกังก็แดงบวมและเลือดก็เริ่มไหลออกมา เมื่อเห็นเช่นนั้นหลี่ฮ่าวก็รีบห้ามจ้าวกังเอาไว้และเกลี้ยกล่อมเขาว่า “พอแล้ว..พี่ใหญ่อย่าทำแบบนี้”

เย่เชียนนั้นโกรธมากและถึงแม้ว่าเขาและจ้าวกังจะไม่ได้พบกันมานานกว่าสิบปีแต่พวกเขาต่างก็เป็นเด็กกำพร้าที่ชายชรารับมาเลี้ยงเหมือนกันและพวกเขาก็เป็นพี่น้องกัน ดังนั้นเมื่อเห็นจ้าวกังทำเช่นนี้เย่เชียนก็เป็นห่วงและสูญเสียอาการเล็กน้อยแต่เขายังคงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ผมคิดว่าพี่คงจะไม่กลับมาแล้ว..เพราะถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็พี่จะไม่ใช่พี่ชายของผมอีกต่อไป..พ่ออยู่ที่นี่แล้วเพราะงั้นเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อซะ”

จ้าวกังสะบัดมือของหลี่ฮ่าวออกแต่เขาก็ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นและค่อยๆ คลานเข่าไปข้างหน้าสองสามก้าวและทุกๆ ครั้งที่เขาคลานเข่าเข้าไปเขาก็กระแทกหัวลงกับพื้นจนทำให้เกิดเสียงดังอย่างมาก

“แขกผู้มีเกียรติมาแล้ว! ” ในเวลานี้เสียงของโฆษกก็ดังขึ้นอีกครั้งและเมื่อสิ้นเสียง ซึ่งครั้งนี้เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาจากข้างนอกพร้อมกับทารกอยู่ในอ้อมแขนซึ่งทุกคนก็หันมามองและเมื่อเย่เชียนเห็นเธอเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นเพราะแม้แต่จ้าวหยา,หูวเค่อและหลินโรวโร่วต่างก็ประหลาดใจด้วยความตื่นเต้นและมีอาการงุนงงบนใบหน้าของพวกเธอ

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นจ้าวกังคลานเข่าเข้าไปสีหน้าของเธอก็ตกตะลึงเล็กน้อยและจากนั้นเธอก็มองไปที่เย่เชียนและพยักหน้าเบาๆ จากนั้นเธอก็เดินไปที่รูปถ่ายของชายชราและโค้งคำนับ

เย่เชียนนั้นมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะถามเธอแต่ในขณะนี้เขาไม่รู้ว่าจะถามอะไรหรือจะถามยังไงดี จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เดินไปหาจ้าวหยาและพูดเบาๆ ว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ! ”

จ้าวหยาก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งและพูดว่า “อาเจ๊..เด็กคนนี้คือ..ลูก..”

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นฉินหยูที่ไปสอนหนังสือในพื้นที่ภูเขาห่างไกลและเธอก็กลับมาพร้อมกับเด็กทารก ซึ่งเมื่อเห็นพฤติกรรมของฉินหยูแล้วเย่เชียนก็คิดอย่างลับๆ และหัวใจของเขาก็สั่นหวั่นไหวทันทีเพราะเด็กคนนี้อาจจะเป็นลูกของเขาเองใช่ไหม?

“ค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง..ขอกระดาษเงินกระดาษทองให้ฉันสองแผ่น! ” ฉินหยูพูด

จ้าวหยาก็พยักหน้าและหันกลับมาหยิบกระดาษเงินกระดาษทองสองแผ่นให้ฉินหยูจากนั้นฉินหยูก็หยิบหนึ่งแผ่นเอาไว้กับตัวเองและอีกหนึ่งแผ่นวางเอาไว้กับเด็กในอ้อมแขนของเธอ เด็กตัวเล็กๆ ที่ลืมตาโตๆ คู่หนึ่งและกำลังมองไปรอบๆ อย่างไม่รู้เรื่องสิ่งต่างๆ “คุณเดินทางเหนื่อยไหม..ทำไมคุณถึงไม่ไปพักผ่อนก่อนล่ะ” เย่เชียนเดินไปที่ด้านข้างของฉินหยูและพูดเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง

ฉินหยูก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร” จากนั้นเธอก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูดว่า “ฉันขอโทษนะ! ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน