ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 590

ตอนที่ 590 สงครามระหว่างพ่อตากับลูกเขย

พฤติกรรมของหมาป่าผีไป๋ฮวยดูผิดปกติไปดังนั้นเย่เชียนจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ในวันนี้ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ดีใจมากที่หมาป่าผีไป๋ฮวยมาในวันนี้ ซึ่งเย่เชียนก็รู้จักนิสัยของหมาป่าผีไป๋ฮวยเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงไม่ให้แจ็คทักทายเขาและปล่อยหมาป่าผีไป๋ฮวยจัดการดูแลตัวเอง

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไป๋ฮวย! ” เมื่อเห็นหมาป่าผีไป๋ฮวยหลินเฟิงก็ทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

“นายไม่ได้จับตามองฉันอยู่หรอกเหรอ” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ

หลินเฟิงก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็หัวเราะเพราะแท้จริงแล้วหลินเฟิงให้ความสนใจเกี่ยวกับการกระทำและการเคลื่อนไหวของหมาป่าผีไป๋ฮวยมาโดยตลอด ดังนั้นเมื่อมีเหตุการณ์ลอบสังหารจำนวนมากในทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลินเฟิงจึงสามารถรู้ได้ว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยอยู่เบื้องหลังเรื่องเหล่านี้และเมื่อเย่เชียนถามเขาหลินเฟิงเลยตอบแบบนั้น “เหอะๆ ..ไม่มีอะไรหลบซ่อนไปจากสายตาของนายได้จริงๆ สินะ” หลินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันหน้าและเหลือบไปที่หวังยู่ซึ่งอยู่ข้างๆ หมาป่าผีไป๋ฮวยจากนั้นหลินเฟิงก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนนายจะมีความสุขมากเลยสินะในตอนนี้..นายมีคู่ครองอยู่เตงข้างแบบนี้ฉันล่ะอิจฉาคนจริงๆ ”

“นายอิจฉางั้นเหรอ? ..เดี๋ยวฉันจะแนะนำสาวๆ คนอื่นให้ในวันหลัง” หมาป่าผีไป๋ฮวยก็ยังคงมีน้ำเสียงที่แผ่วเบา ซึ่งคนธรรมดาอาจคิดว่านี่คือความหยิ่งยโสของหมาป่าผีไป๋ฮวยหรือเยาะเย้ยแต่หลินเฟิงนั้นรู้ถึงนิสัยหมาป่าผีไป๋ฮวย ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจึงไม่คิดอย่างนั้น ถึงแม้ว่าหลินเฟิงกับหมาป่าผีไป๋ฮวยจะเคยพบกันเพียงแค่ครั้งเดียวหรือสองครั้งแต่บางครั้งความสัมพันธ์ระหว่างชายสองคนก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรมากขนาดนั้นตราบใดที่พวกเขาเข้าใจและเคารพซึ่งกันและกันก็พอ

“ถ้างั้นฉันก็ขอบคุณล่วงหน้าเลยก็แล้วกันฮ่าๆ ” หลินเฟิงพูด

“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง” หมาป่าผีไป๋ฮวยก็พยักหน้าให้หลินเฟิงจากนั้นก็เดินไปทางหวังปิง

เมื่อเห็นไป๋ฮวยเดินเข้ามาหาเขาเช่นนี้หวังปิงจึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเพราะคิดว่าชายหนุ่มคนนี้ยังมีสัมมาคารวะและมารยาทอยู่บ้างและรู้ว่าเขาคงจะมาทักทาย “พ่อ!” หวังยู่พูดเบาๆ เมื่อเดินไปข้างๆ หวังปิง

“อืม!” หวังผิงตอบอย่างเฉยเมยและจ้องไปที่ร่างของไป๋ฮวยแล้วพูดว่า “ทำไมลูกถึงไม่แนะนำให้พ่อรู้จักหน่อยล่ะ!” เห็นได้ชัดว่าเขากำลังคุยกับหวังยู่แต่น้ำเสียงของเขากำลังตำหนิไป๋ฮวยอยู่

“แซ่สกุลของผมคือไป๋..ไป๋ฮวย..ผมอยากจะบอกคุณว่าผมกำลังคบกับหวังยู่ครับ” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูด

เย่เชียนกับหลินเฟิงนั้นรู้ดีว่าน้ำเสียงของหมาป่าผีไป๋ฮวยมักจะแข็งกระด้างและเย็นชาอยู่ตลอดเวลาแต่เขาก็ไม่มีความอาฆาตพยาบาทหรือความเย้ยหยันอยู่ในนั้นแต่นี่เป็นครั้งแรกที่หวังปิงได้พบกับหมาป่าผีไป๋ฮวย ดังนั้นหวังปิงจึงโกรธและไม่สบอารมณ์อย่างมากเมื่อได้ยินน้ำเสียงของหมาป่าผีไป๋ฮวย ดังนั้นหวังปิงจึงสาปแช่งในใจว่า ‘แค่สุภาพนิดหน่อยและทักทายกันก่อนมันลำบากมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“หืม!” หวังปิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “จริงเหรอ? ..แต่ฉันยังไม่ได้อนุญาตเลย”

“ผมไม่ได้มาเพื่อขออนุญาตคุณ..ผมแค่จะมาบอกคุณและมันก็ไม่สำคัญว่าคุณจะเห็นด้วยหรือเปล่า” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูด

“นี่แก…” หวังปิงตัวสั่นด้วยความโกรธและเขาก็อยากจะโกรธแต่เขาตระหนักได้ว่านี่คืองานพิธีไว้ทุกข์พ่อของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงไม่ควรสร้างปัญหาในเวลานี้เพราะงั้นเขาจึงต้องระงับความโกรธของเขาและดึงหวังยู่ไปด้านข้างและกระซิบเบาๆ ว่า “นี่ลูกคิดอะไรกันอยู่..วันนี้ลูกต้องกลับไปกับพ่อ..ลูกจะไปไหนไม่ได้ถ้าพ่อไม่อนุญาต”

“พ่อ…” หวังยู่พูด

“ทำไม..จะไม่ฟังพ่อเหรอ” หวังปิงเหลือบมองหวังยู่แล้วพูด ซึ่งเขานั้นรักลูกคนนี้มาโดยตลอดและตั้งแต่เด็กเขาก็ไม่เคยดุเธอเสียงดังเลยสักครั้งแล้วนับประสาอะไรกับการทุบตีเธอ อย่างไรก็ตามในวันนี้เขากลับโกรธมากเพราะถ้าหวังยู่อยากจะมีคนรักแต่อย่างน้อยๆ เธอก็ควรหาคนที่รู้สัมมาคารวะสักหน่อยใช่ไหม? ซึ่งต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะมีฐานะดีแค่ไหนแต่ถ้าเขาคนนั้นไม่มีมารยาทแล้วอย่างอื่นมันจะสำคัญอะไร?

หวังยู่ก็เหลือบไป๋ฮวยอย่างขุ่นเคืองและเห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่จะเลือกระหว่างพ่อของเธอหรือไป๋ฮวยเพราะเมื่อมองดูสถานการณ์ดังกล่าวแล้วพ่อของเธอไม่พอใจไป๋ฮวยอย่างมาก ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าสิ่งต่างๆ จะกลายเป็นแบบนี้และนั่นก็เป็นเพราะไป๋ฮวยเพราะเดิมทีพ่อของเธอก็ดูปกติแต่เมื่อไป๋ฮวยใช้น้ำเสียงที่แข็งกร้าวจึงทำให้พ่อของเธอไม่สบอารมณ์ ในความเป็นจริงเป็นเวลานานแล้วที่เธอได้รู้จักกับไป๋ฮวยดังนั้นเธอจึงเข้าใจนิสัยอารมณ์ของไป๋ฮวยได้และรู้ดีว่าเขาไม่ได้ดูหมิ่นหรือเย้ยหยันพ่อของเธอแต่เป็นเพียงวิธีการที่เขาพูดเท่านั้น

ไป๋ฮวยก็ยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “แล้วคุณสามารถดูแลเธอไปตลอดชีวิตได้ไหมล่ะ? ..ผมพูดไปแล้วและผมก็จะพาหวางยู่ไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หวังปิงรู้สึกโกรธมากเพราะชายหนุ่มคนนี้หยิ่งผยองเกินไป ซึ่งสถานะของเขาเป็นถึงผู้ว่าการเทศบาลเมืองเซี่ยงไฮ้และเขาก็เป็นพ่อของหวังยู่ด้วยเพราะงั้นไม่ว่าจะยังไงเวลามีใครมาพูดกับเขามันก็ไม่ควรจะมีทัศนคติแบบนี้ใช่ไหม? ถ้านี่ไม่ใช่พิธีไว้ทุกข์พ่อของเย่เชียนล่ะก็หวังปิงคงจะสั่งสอนบทเรียนให้แก่ชายหนุ่มคนนี้อย่างรุนแรงแน่นอน

เย่เชียนก็เห็นสถานการณ์ที่นี่เช่นกันและเมื่อเห็นหวังปิงไม่สบอารมณ์เช่นนี้เขาก็รู้แล้วว่าทุกอย่างจะต้องยุ่งเหยิง ซึ่งเย่เชียนนั้นรู้จักหมาป่าผีไป๋ฮวยมากกว่าใครและเข้าใจว่าหวังปิงจะต้องโกรธเกรี้ยวและเขาก็กลัวจริงๆ ว่าหวังปิงจะอดทนต่อไปไม่ไหว ซึ่งเย่เชียนก็ไม่รู้เลยว่าหากหวังปิงทำเช่นนั้นหมาป่าผีไป๋ฮวยนี้จะสู้เขากลับหรือไม่และมันคงเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจอย่างมากจนเย่เชียนถึงกับส่ายหัวและลุกขึ้นจากนั้นก็เดินไปหาหวังปิง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน