ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 604

ตอนที่ 604 ความรู้สึกของหญิงสาว

เย่เชียนก็หันไปเหลือบมองที่เสี่ยวเซียวจากนั้นเขาก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ถ้าเธอไม่ไปเปิดห้องแล้วเธอจะนอนที่ไหน..เธอจะนอนห้องเดียวกับฉันงั้นเหรอ..นี่เธอไม่กลัวเลยหรอว่าฉันจะทำสิ่งที่ต่ำช้ากว่าสัตว์ร้ายน่ะ..ช่างเถอะฉันน่ะบอกได้เลยว่าฉันเป็นคนที่หัวโบราณมากฉันไม่คิดที่จะทำแบบนั้นหรอก”

“อะไรกันอาจารย์..การที่ลูกศิษย์กับอาจารย์จะนอนห้องเดียวกันมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ..อีกอย่างถ้าเราไม่นอนด้วยกันแล้วฉันจะเรียนกังฟูกับอาจารย์ยังไงล่ะ?” เสี่ยวเซียวพูด

“เราจะเรียนศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่จะเรียนศิลปะบนเตียงกัน..เพราะงั้นทำไมเธอถึงได้อยากนอนห้องเดียวกับฉันล่ะ?” เย่เชียนพูด

“ไม่..ฉันจะนอนกับอาจารย์..ไม่รู้แหละเพราะถ้ามีคนบุกเข้ามากลางดึกมันจะสยองแค่ไหนถ้าฉันอยู่คนเดียว..อาจารย์อยากเห็นลูกศิษย์ที่น่ารักโดนทำร้ายแบบนั้นหรอ?” เสี่ยวเซียวพูดอย่างหดหู่และกะพริบตาพร้อมกับบีบน้ำตาเล็กน้อยราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้

“ก็ได้ๆ..แต่ฉันน่ะกลัวเธอ..เอาล่ะไปกันเถอะ!” เย่เชียนส่ายหัวอย่างหมดหนทางและดันเสี่ยวเซียวเข้าไปในลิฟต์แล้วพูดว่า “เรามาตกลงกันก่อนนะ..เธอห้ามทำอะไรที่มันวุ่นวายในตอนกลางคืนล่ะ..ถ้าฉันทนไม่ไหวจนมีบางอย่างเกิดขึ้นก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน”

เสี่ยวเซียวก็หัวเราะและคว้าแขนของเย่เชียนเอาไว้อย่างรวดเร็วและพูดอย่างประจบสอพลอว่า “ฉันรู้ๆ..อาจารย์น่ะใจดีที่สุด”

“หึ!” เย่เชียนเบะปากเพื่อไม่ให้เขาสับสนกับคำเยินยอของเด็กสาวคนนี้ หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “เธอไม่ได้บอกว่าเธอกำลังเรียนอยู่หรอกเหรอ?..ทำไมเธอถึงได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ล่ะ?..ดูเหมือนว่ายังไม่ถึงช่วงปิดเทอมวันหยุดนะ”

“ฉันขอลาป่วยน่ะ..อีกไม่กี่วันก็จะกลับไปเรียนแล้ว” เสี่ยวเซียวพูด “อาจารย์ต้องสอนกังฟูให้ฉันนะ..ฉันจะได้ไม่โดนพวกไอ้ยุ่นแกล้งตอนที่กลับไปเรียนน่ะ”

เย่เชียนคิดอย่างลับๆว่า ‘คนอย่างเธอจะโดนคนอื่นแกล้งได้ยังไงกัน..เธอเหมือนคนที่ชอบแกล้งคนอื่นเสียมากกว่า’ แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกมาโดยตรง เพราะในความเป็นจริงเย่เชียนก็ไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยคนนี้ แต่ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่แกร่งเหมือนซ่งหลันก็ตามแต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ธรรมดาๆและมีเสน่ห์เซ็กซี่ในตัวอีกแบบหนึ่ง ซึ่งมันยากจริงๆที่ผู้ชายจะต้านทานได้แต่โชคดีที่สติและความแน่วแน่ของเย่เชียนมั่นคงพอและเขาก็รู้สึกผิดต่อซ่งหลันและผู้หญิงคนอื่นๆอยู่เสมอ ดังนั้นเขาจึงยับยั้งชั่งใจกับเด็กสาวคนนี้ได้

หลังจากที่เย่เชียนได้พูดสิ่งต่างๆที่อยู่ในใจของเขาแล้วและถึงแม้ว่าสาวๆจะมาเข้าร่วมพิธีส่งชายชราขึ้นไปบนสรวงสวรรค์ในเช้าวันรุ่งขึ้นก็ตามแต่พวกเธอทุกคนก็ยังคงเย็นชากับเย่เชียน ซึ่งทำให้เย่เชียนรู้สึกละอายใจมากขึ้นไปอีกเพราะผู้หญิงเหล่านี้ให้สิ่งต่างๆมากมายกับเย่เชียนและฉินหยูก็ให้กำเนิดลูกชายของเขาดังนั้นเย่เชียนจะมองหน้าพวกเธอได้อย่างไร?ในตอนแรกเย่เชียนแค่อยากให้เวลาสาวๆและให้เวลากับตัวเองในการคิดอย่างรอบคอบดังนั้นเขาจึงจากมาโดยไม่บอกลาสักคำและมันก็เกิดขึ้นมาแล้วนานกว่าหนึ่งปีแต่เย่เชียนก็ยังคงคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่เขายังไม่เผชิญและยังไม่รู้จักอีกมากมายและจัดระเบียบแผนการพัฒนาและอารมณ์ของเขาใหม่

หลังจากเข้ามาในห้องแล้วเย่เชียนก็วางแผนที่จะฝึกบ่มเพาะศิลปะการต่อสู้โบราณแต่เมื่อเสี่ยวเซียวอยู่ข้างๆเขาแบบนี้เขาก็ล้มเลิกความคิดไปเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจอะไรเลยและมันก็เป็นสิ่งที่ไม่ดีถ้าเธอเข้ามารบกวนตอนที่เย่เชียนกำลังบ่มเพาะ ซึ่งนั่นจะเป็นเรื่องที่น่าโมโหมากและไม่ต้องพูดถึงว่าวิญญาณชั่วร้ายที่เย่เชียนผนึกเอาไว้นั้นน่ากลัวแค่ไหนเพราะการผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจนำไปสู่การเสียทุกสิ่งทุกอย่างและแม้กระทั่งความตายดังนั้นเย่เชียนจึงไม่กล้าเสี่ยง

“มีเตียงเดียวเองหรอ..แล้วตอนกลางคืนอาจารย์จะไปนอนที่ไหน” เสี่ยวเซียววิ่งเข้าไปในห้องและกระโดดลงบนเตียงจากนั้นก็กะพริบตาและมองที่เย่เชียนแล้วถาม

“ใช่” เย่เชียนพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

“แล้วฉันล่ะ..ฉันจะนอนที่ไหน..บนเตียงของอาจารย์งั้นหรอ” เสียวเซียวพูด

“ยังต้องถามอีกเหรอ..แน่นอนว่าเธอต้องไปนอนบนโซฟา” เย่เชียนพูด

“อาจารย์..ทำไมอาจารย์พูดแบบนี้ล่ะ..อาจารย์เป็นผู้ชายนะแล้วทำไมถึงให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนอนบนโซฟาเพียงลำพังในคืนที่อากาศหนาวเหน็บแบบนี้ล่ะ?..ถ้าฉันป่วยจากความหนาวมันจะเป็นยังไง?” เสี่ยวเซียวพูดด้วยความหดหู่

“มีเครื่องปรับอากาศในห้องแล้วมันจะหนาวได้ยังไง?..อย่ามาแกล้งทำตัวน่าสงสารอีกอย่างให้เกียรติอาจารย์ด้วยเข้าใจมั้ย?..เพราะงั้นเตียงต้องเป็นของอาจารย์..ฉันต้องสอนเรื่องนี้กับเธอมั้ย?” เย่เชียนพูด

“ไม่รู้แหละฉันต้องได้นอนบนเตียง!” เสี่ยวเซียวพูด “ฉันไม่เคยนอนบนโซฟามาก่อน..เพราะงั้นฉันคงจะนอนไม่หลับ”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอต้องการอะไร..แต่ถ้าเธอต้องการที่จะนอนกับฉันล่ะก็ฉันเองก็ไม่มีข้อโต้แย้ง..แต่เธอต้องระวังเอาไว้นะเพราะว่าตอนกลางคืนฉันห้ามตัวเองไม่ค่อยได้น่ะ” เย่เชียนพูดขณะที่เขาถอดเสื้อผ้าออกและในไม่ช้าก็เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวที่เหลืออยู่

“อ๊าย!…” เสี่ยวเซียวหันไปมองเย่เชียนและอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องแล้วพูดว่า “อาจารย์..อาจารย์จะทำอะไร..ทำไมอาจารย์ถึงทำแบบนี้?”

เย่เชียนกลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “เธอนี่แปลกคนนะ..ทำไมเธอถึงมองฉันเป็นคนแบบนั้นล่ะ..เธอจะให้ฉันใส่เสื้อผ้าอาบน้ำรึไง?..อีกอย่างตอนนี้เธอเห็นอะไรไหมล่ะ?..มันไม่เห็นอะไรเลย!..โถ่..ตอนที่เธออยู่ที่ไนต์คลับเธอเอาแต่มองตาแทบหลุดแต่ตอนนี้เธอกลับแกล้งทำเป็นโวยวายแบบนี้น่ะเหรอ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน