ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 605

ตอนที่ 605 แกไม่รู้จักฉันงั้นเหรอ?

ถ้าเป็นเย่เชียนเมื่อก่อนเขาจะไม่มีวันนอนบนเตียงเดียวกันกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักหรือคุ้นเคยเพราะเขาต้องนอนหลับอย่างเต็มที่และต้องแน่ใจว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่พร้อมต่อสู้เสมอ ดังนั้นหากไม่ระวังเขาอาจจะถูกลอบสังหารเมื่อใดก็ได้ แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะได้พบกับเสี่ยวเซียวได้ไม่นานแต่ถึงยังไงเขาก็ไม่มีความคิดในการป้องกันตัวเองเลยและไม่เพียงเพราะเย่เชียนนั้นผ่อนคลายอารมณ์มานานกว่าหนึ่งปีแล้วเพราะที่สำคัญกว่านั้นเย่เชียนไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆจากเสี่ยวเซียวเลย ดังนั้นเขาจึงผ่อนคลายมาก

โดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเสี่ยวเซียวก็ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงและรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ในปากของเธอและเธออดก็ไม่ได้ที่จะแน่นิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆแต่เธอนั้นมองไม่เห็นอะไรเลยและหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

เสี่ยวเซียวนั้นรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แข็งๆอยู่ในปากของเธอและเธออดไม่ได้ที่จะลองเลียมันด้วยลิ้นของเธอแต่มันมีกลิ่นแปลกๆและเมื่อเธอเปิดผ้าห่มออกเสี่ยวเซียวก็ถึงกับตกตะลึงอย่างสมบูรณ์และเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอนอนดิ้นจนไปอยู่ที่ตำแหน่งน้องชายของเย่เชียนและเอามันเข้าปากมาเมื่อไหร่ เมื่อเห็นภาพที่น่าสยดสยองของสิ่งนั้นเสี่ยวเซียวก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

เย่เชียนก็ถูกปลุกด้วยเสียงเล็กๆที่แสบหูและเมื่อเย่เชียนมองลงไปเขาก็รีบดึงผ้าห่มมาห่อตัวเองแล้วพูดว่า “นี่เธอ..เธอทำอะไรของเธอกันเนี่ย..ขนาดฉันหลับอยู่เธอยังกล้าฉวยโอกาส..โอ้พระเจ้านี่มันโลกแบบไหนกันเนี่ย”

เสี่ยวเซียวรู้สึกเขินอายอย่างมากเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำแบบนี้จริงๆเพราะเธออมของลับของผู้ชายเอาไว้นานมากและเธอก็ใช้ลิ้นของเธอเลียมันอีกต่างหาก อย่างไรก็ตาม ณ จุดนี้เพื่อขจัดความอับอายนี้เสี่ยวเซียวจึงพูดอย่างดื้อรั้นว่า “อะไร..ใครบอกให้คุณนอนโดยไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?”

เย่เชียนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าเสี่ยวเซียวจะกล้าพูดแบบนั้นจนเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี “ทำไม?..เห้อฉันไม่อยากที่จะเถียงกับเธอต่อแล้ว..ฉันจะไปนอน” หลังจากนั้นเย่เชียนก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มของเขาและเดินลงจากเตียงไปแล้วพูดว่า “เอาเถอะ..ถ้าอยากได้เตียงนั้นก็นอนไปซะ!”

“เฮ้อ..ยัยนี่บ้าไปแล้ว” เย่เชียนพึมพำและส่ายหัวแล้วพูด ขณะพูดเขาก็ห่มผ้าห่มเดินไปที่โซฟาแล้วนอนลง ส่วนเสี่ยวเซียวก็ภาคภูมิใจมากราวกับว่าเธอชนะการต่อสู้แต่หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเธอก็คิดว่าเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

ในเวลานี้จู่ๆประตูห้องก็ถูกกระแทกเปิดเข้ามา “ปัง” และมีชายฉกรรจ์ห้าหรือหกคนที่เดินเข้ามาจากข้างนอก ซึ่งเย่เชียนก็ตกตะลึงและรีบห่อผ้าห่มให้แน่นและสาปแช่งว่า “แม่งเอ๊ยไม่รู้จักเคาะประตูกันรึไงวะ?”

หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นก็ดูเหมือนเขาอายุราวๆสามสิบต้นๆเขานั้นเหลือบมองเย่เชียนจากนั้นก็หันไปมองลูกน้องแล้วถามว่า “บ่ายนี้พวกเขาไปที่ไนต์คลับกับน้องชายของฉันหรือเปล่า?”

“ใช่..พวกผมจำได้ชัดเจนมาก..พวกเขาสองคนนั้นแหละ” ลูกน้องพูดอย่างเร่งรีบ

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่เชียนก็เข้าใจแล้วว่าคนเหล่านี้เป็นพี่ชายของเด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่นเมื่อตอนบ่ายและสิ่งนี้ทำให้เย่เชียนประหลาดใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนเหล่านี้จะมาเร็วถึงขนาดนี้และค้นพบที่อยู่ของตัวเองเร็วมาก ซึ่งดูเหมือนว่าเด็กวัยรุ่นเหล่านั้นทั้งผู้หญิงและผู้ชายอาจจะตายไปแล้วใช่ไหม? เพราะการฆ่าน้องชายของสมาชิกแก๊งยามากุจินั้นพวกเขาคงจะไม่ปล่อยไปง่ายๆอย่างแน่นอน

จากนั้นชายคนนั้นก็เหลือบมองเย่เชียนและเสี่ยวเซียวแล้วหันกลับมาพูดกับเย่เชียนว่า “หืม..ทั้งๆที่พวกแกเพิ่งจะฆ่าน้องชายของฉันไปแท้ๆแต่พวกแกยังพลอดรักกันอย่างมีความสุขได้อยู่อีก”

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “โทษทีนะ..ผมยังไม่รู้เลยว่าพวกคุณเป็นใคร?..ช่วยแนะนำตัวเองก่อนจะได้ไหม?”

ขณะที่พูดเย่เชียนก็สวมเสื้อผ้าของตัวเองเพราะการต่อสู้ครั้งนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้และเย่เชียนก็ปล่อยให้ตัวเองต่อสู้อย่างเปลือยกายไม่ได้ใช่ไหม? “อย่าขยับ!” ชายคนนั้นตะโกนและหนึ่งในคนของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและใช้ปืนจ่อไปที่หัวของเย่เชียน ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆและหยุดสวมเสื้อผ้าและนั่งมองดูพวกเขาอย่างเงียบๆ

“ฉันตรวจสอบมาแล้ว..แกฆ่าน้องชายของฉันเมื่อตอนบ่ายใช่มั้ย?” ชายคนนั้นพูด “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร..แกกล้ามากเลยสินะที่ฆ่าน้องชายของฉัน..แกคิดว่าแกเป็นใคร..แกคงเบื่อหน่ายกับชีวิตแล้วสินะ”

เย่เชียนก็เหลือบมองไปรอบๆเพื่อสังเกตสภาพแวดล้อมของสถานที่จากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “โอ้..คุณเป็นพี่ใหญ่จากแก๊งยามากุจิใช่มั้ย?”

“ใช่!..ฉันเป็นตัวแทนของแก๊งยามากุจิในเขตนี้..ในเมื่อแกรู้อยู่แล้วว่าฉันอยู่ในแก๊งยามากุจิแต่แกก็ยังกล้าที่จะฆ่าเขาอีกเหรอ..นั่นหมายความว่าแกต้องการท้าทายแก๊งยามากุจิสินะ..และแกก็รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้..แกต้องการอะไรกันแน่?” ยามาอุระพูดอย่างเย้ยหยัน

“บอกตามตรงผมเองก็ไม่รู้จริงๆว่าผลที่ตามมามันคืออะไร” เย่เชียนพูดเบาๆ “ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะว่าผลที่ตามมามันคืออะไร”

“ผลที่ตามมางั้นเหรอ..มันก็คือการที่กระสุนจะทะลุหัวของแกไง..จากนั้นสมองของแกก็จะกระจัดกระจายไปทั่ว..แกได้ตายสมใจแน่” ชายหนุ่มคนที่ถือปืนจ่อหน้าผากของเย่เชียนพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“จริงเหรอ?..ผมล่ะเกลียดคนที่เอาปืนจ่อหัวผมจริงๆ..เอาล่ะผมมีอะไรจะให้คุณดู” เย่เชียนพูดอย่างใจเย็นและมองดูชายหนุ่มคนที่ถือปืนอย่างเย็นยะเยือกและทำให้ชายหนุ่มกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัวและรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจอย่างอธิบายไม่ได้

“ไม่ต้องรีบอยากตายหรอก..ดูท่าแล้วแกคงจะชอบเล่นมากเพราะงั้นฉันจะเล่นกับแกอย่างช้าๆ” ยามาอุระพูดจากนั้นเขาก็หันไปและเหลือบมองเด็กสาวที่อยู่บนเตียงแล้วพูดว่า “หืม..ได้ข่าวว่านายโดดเด่นมากเลยสินะเมื่อตอนบ่าย?..ถึงกับพานักศึกษาสาวมาน้อยด้วยเลยเหรอ?” ยามาอุระพูด ส่วนลูกน้องของเขาก็ทำท่าทางสงสัยและเดินไปหาเสี่ยวเซียวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของพวกเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน