ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 606

ตอนที่ 606 ความคิดสกปรก

มีอยู่ไม่กี่คนในแก๊งยามากุจิที่ไม่รู้จักเย่เชียนและถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยได้พบกับเย่เชียนก็ตามแต่พวกเขาก็เคยได้ยินชื่อของราชาหมาป่าเย่เชียนเป็นอย่างดี เพราะท้ายที่สุดแล้วเย่เชียนเป็นคนที่ลอบสังหารผู้นำและหัวหน้าแก๊งของพวกเขาถึงสองครั้งติดต่อกันและครั้งล่าสุดเย่เชียนก็ฆ่าผู้นำระดับสูงทั้งสามของแก๊งยามากุจิพร้อมๆกันในคราวเดียว ซึ่งถ้าหากไม่ใช่เพราะสมาคมมังกรดำที่ออกมาจัดการสิ่งต่างๆล่ะก็เกรงว่าแก๊งยามากุจิคงจะพังทลายและถูกปราบปรามอย่างรุนแรงจากองค์กรภายนอกรวมไปถึงรัฐบาล

ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินชื่อของเย่เชียนแล้วสมาชิกของแก๊งยามากุจิจึงก็ตกใจและในหัวใจของพวกเขาเย่เชียนเป็นเหมือนปีศาจเพราะคนส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสรอดกลับไปเมื่อได้พบกับผู้ชายคนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พวกเขาได้เห็นถึงพลังและความสามารถของเย่เชียนด้วยตาของพวกเขาแล้ว ซึ่งเย่เชียนนั้นสามารถเปลี่ยนความพ่ายแพ้ให้เป็นชัยชนะได้อย่างรวดเร็วจากการปิดล้อมของพวกเขาและไม่ว่าจะเป็นทักษะการแม่นปืนหรือความสามารถในการตอบสนองต่อสถานการณ์ที่บีบบังคับนั้นเย่เชียนก็ทำให้พวกเขาต่างก็หวาดกลัว

ยามาอุระก็ตัวสั่นไปทั้งตัวและพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “แก..แกคือราชาหมาป่าเย่เชียนงั้นเหรอ?..แกต้องการอะไร?”

“ยามาอุระ..แกเนี่ยช่างเป็นคนที่ตลกจริงๆ..แกเข้ามาในห้องโดยไม่ได้เคาะประตูเลยแล้วยังเอาปืนมาจ่อที่หัวฉันแล้วถามว่าฉันต้องการอะไร..แกคิดว่าฉันต้องการอะไรล่ะ?” เย่เชียนพูดเบาๆ ซึ่งชายหนุ่มคนที่จ่อปืนไปที่หัวของเย่เชียนก่อนหน้านี้นั้นก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมากจนขาของเขาสั่นไม่หยุดและเท้าของเขาก็เปียกเพราะปัสวะราดกางเกงและเขาก็ตกใจอย่างควบคุมไม่ได้เพราะเขาได้ยินสิ่งที่เย่เชียนพูดในตอนนี้และนั่นคือเย่เชียนต้องการฆ่าพวกเขาทั้งหมด

ปากของเย่เชียนฉีกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและเขาก็ยื่นมือออกมาเรียกคนที่เพิ่งจะเอาปืนจ่อหัวเขาแล้วพูดว่า “มานี่สิ!”

ชายหนุ่มคนนั้นก็ส่ายหัวอย่างแรงและไม่สามารถก้าวออกไปได้เลย ซึ่งเขาไม่ใช่คนโง่และเขาก็รู้ว่าเขาจะต้องทุกข์ทรมานอย่างแน่นอนและตอนนี้เขาก็เสียใจที่เขาตัดสินใจผิดพลาดอย่างยิ่งที่เอาปืนไปจ่อที่หัวของเย่เชียนและยังทุบหัวของเย่เชียนด้วยด้ามปืนอีก ซึ่งเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าชายที่อยู่ข้างหน้าเขาคือราชาหมาป่าเย่เชียนเพราะถ้าเขารู้เขาจะไม่ทำอย่างนั้นแต่เลือกที่จะฆ่าเย่เชียนเท่าที่มีโอกาส

“ลูกน้องของแกมาไม่ได้เพราะงั้นโทษทีนะฉันคงต้องฆ่าแก” เย่เชียนพูดกับยามาอุระด้วยรอยยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นดูเหมือนไม่มีอันตรายแต่มันกลับทำให้ขนหัวลุกอย่างมาก

“แกไปหาเขาซะ..ถ้าฉันเป็นอะไรไปฉันจะฆ่าแกทั้งเป็น” ยามาอุระตะโกนใส่ลูกน้องด้วยความโกรธและแม้ว่าเขาจะรู้ว่าถึงเขาจะเรียกลูกน้องมาแต่เย่เชียนก็ไม่ปล่อยเขาไปอยู่ดีแต่เขาก็เต็มใจที่จะเดิมพันและเสี่ยงไปกับมันเพราะเขาทำได้แค่เสี่ยงโชคและต่อให้รอดหรือไม่รอดเขากำได้เพียงเท่านี้

ไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะปฏิเสธเพราะจิตวิญญาณแห่งบูชิโดของเขาและเขาก็ไม่มีวันปฏิเสธผู้เป็นหัวหน้าและยิ่งกว่านั้นถ้าเขาไม่เชื่อฟังคำสั่งและละเลยความปลอดภัยของหัวหน้าเขตของแก๊งยามากุจิล่ะก็ในอนาคตเขาก็จะไม่รอดอยู่ดี ดังนั้นเขาจึงเดินไปหาเย่เชียนด้วยขาที่สั่นอย่างต่อเนื่องทีละก้าวด้วยความยากลำบาก

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและมองไปที่ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหาเขาและพูดว่า “จำที่ฉันพูดเมื่อกี้ได้ไหม..ฉันบอกว่าฉันมีบางอย่างจะให้แกน่ะ..ฉันเป็นคนที่รักษาสัญญาและไม่คืนคำ” คำพูดของเย่เชียนทำให้ชายหนุ่มตัวสั่นด้วยความกลัวและเกือบจะล้มลง

เมื่อเห็นชายหนุ่มเป็นเช่นนี้เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ จากนั้นก็มองไปที่ยามาอุระอีกครั้งและพูดว่า “ยามาอุระ..แกชอบความหวาดเสียวนักใช่มั้ย?..แต่ฉันไม่รู้นะว่าแบบนี้แกจะชอบหรือเปล่า” ยามาอุระก็ถึงกับตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและเขาก็ไม่เข้าใจว่าเย่เชียนหมายถึงอะไร

ทุกคนรวมทั้งเสี่ยวเซียวก็ตกตะลึงและไม่มีใครที่คาดคิดว่าเย่เชียนจะมีความคิดที่สกปรกเช่นนี้ จากนั้นยามาอุระก็ตกตะลึงและตะโกนว่า “เย่เชียน!..แก..แกจะทำแบบนี้ไม่ได้..แกอยากได้อะไรฉันจะให้แกทุกอย่าง!”

“อาจารย์แบบนี้แหละ..ดีๆ” เสี่ยวเซียวอุทานด้วยความตื่นเต้น ซึ่งก่อนหน้านี้เธอเกือบจะโดนผู้ชายสองคนขืนใจและตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เธอต้องตอบโต้และเธอก็ชื่นชมเย่เชียนจริงๆที่คิดการแก้แค้นแบบนี้ขึ้นมาได้

ชายหนุ่มคนที่เคยถือปืนจ่อที่หัวของเย่เชียนก็ถึงกับสั่นสะท้านและทรุดตัวลงกับพื้น

เย่เชียนก็จ้องมองเสี่ยวเซียวและคิดว่าเธอมีนิสัยเหมือนกับชิงเฟิงจริงๆเพราะเธอมักจะทำให้สิ่งต่างๆวุ่นวายและตอนนี้เธอก็ลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว “เสี่ยวเซียวเธอไม่มีกล้องวิดีโอบ้างเหรอ..เรามาบันทึกมันกันเถอะเพราะบางทีมันอาจจะขายดีก็ได้..เดิมทีพวกญี่ปุ่นก็ชอบอะไรที่มันวิปริตแบบนี้อยู่แล้ว” เย่เชียนพูด

“ไม่มี” เสี่ยวเซียวพูดอย่างน่าเสียดาย

“แต่ฉันมี!” ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่างและทุกคนก็สะดุ้งเพราะปรากฏว่ามีคนข้างนอกด้วย ส่วนเย่เชียนก็รู้สึกประหลาดใจมากขึ้นแต่หลังจากได้ยินเสียงของคนที่เข้ามาเย่เชียนก็ยิ้มอย่างโล่งใจเพราะคนบนโลกใบนี้ถ้าหากใครสามารถซ่อนตัวภายใต้สัมผัสทั้งห้าของเย่เชียนโดยเย่เชียนไม่สามารถสังเกตเห็นได้เช่นนี้นั้นก็มีอยู่เพียงคนเดียวและไม่มีใครอื่นนอกเสียจากผู้นำขององค์กรเซ่เว่นคิลหลินเฟิงนั่นเอง ซึ่งทักษะการลอบสังหารและทักษะลับไร้เงาที่มองไม่เห็นขององค์กรเซเว่นคิลนั้นก็มีชื่อเสียงอย่างมากและสิ่งสำคัญที่สุดคือการรู้วิธีกลั่นกรองลมหายใจที่ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ใกล้กับอีกฝ่ายหนึ่งสักแค่ไหนแต่เขาก็สามารถปกปิดลมหายใจของเขาได้ ดังนั้นอีกฝ่ายจึงไม่รู้สึกถึงอันตรายและหลินเฟิงก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้และทักษะทั้งหมดของเขาก็เหนือยิ่งกว่าข่าวลืออย่างมาก

“อ้าวพี่หลิน..มาสนุกด้วยกันสิ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้นหลินเฟิงก็กระโดดเข้ามาจากหน้าต่าง ซึ่งใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจางๆและเขาก็ยังเหมือนเดิมแต่มีอ่อร่าบางอย่างที่ดูน่าเกรงขามอย่างมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน