ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 608

ตอนที่ 608 เตรียมความพร้อม ตอนที่ 1

เมื่อคำพูดของเย่เชียนจบลงทันใดนั้นหลินเฟิงก็ลุกขึ้นจากโซฟาและมีดในมือของเขาก็แทงเข้าไปที่คอของยามาอุระจนเลือดไหลออกมาราวกับน้ำพุ

ซึ่งยามาอุระก็ตายในทันทีโดยไม่รู้ตัวเพราะทักษะการลอบสังหารที่รวดเร็วและแม่นยำของหลินเฟิงมันจึงไม่เจ็บปวดมากนักจนทำให้ทุกคนต่างก็ตกใจและต้องการจะหนีแต่พวกเขาก็ถูกเย่เชียนเอาปืนจ่อเอาไว้ เมื่อเป็นเช่นนี้พวกเขาจะหนีไปได้อย่างไร หลังจากนั้นไม่นานร่างของหลินเฟิงก็กะพริบสองครั้งอย่างรวดเร็วและชายหนุ่มสองคนก็ล้มลงไปกับพื้นทันที

ส่วนคนที่เป็นลมหมดสติไปเขาก็ตายไปอย่างไม่รู้อะไรเลยเพราะหลินเฟิงไม่สนใจเขาและใช้มีดแทงหัวใจของเขาโดยตรง การกระทำทั้งหมดนี้ถึงแม้ว่าเสี่ยวเซียวจะเคยเห็นเย่เชียนฆ่าคนตอนที่พวกเขาอยู่ที่ไนต์คลับก็ตามแต่เย่เชียนก็แค่เทยาไอซ์ใส่ปากเด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่นเท่านั้นแต่ตอนนี้เธอกลับเห็นเลือดที่พุ่งออกมาจนเธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว

หลังจากนั้นหลินเฟิงก็เช็ดมีดจนสะอาดและเหลือบมองไปที่เสี่ยวเซียว ซึ่งเสี่ยวเซียวก็รีบหันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็วเพราะเธอกลัวที่จะสบตากับหลินเฟิง ส่วนเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “ทำไม..ฉันรู้ว่าเธอกลัว..แต่เธอไม่ต้องกังวลไปเพราะเธอเป็นศิษย์ของฉันเพราะงั้นเขาจะไม่ทำร้ายเธอ”

เสี่ยวเซียวก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ใครบอกว่าฉันกลัว..ฉันก็แค่ประหม่านิดหน่อยเท่านั้นเอง” จากนั้นเธอก็กะพริบตาและมองไปที่หลินเฟิงแล้วพูดว่า “พี่ชาย..ฝีมือของพี่ชายเก่งมาก..ช่วยสอนมันให้ฉันหน่อยสิ”

หลินเฟิงก็ชำเลืองมองเธอและสูดหายใจอย่างเย็นชาจนเสี่ยวเซียวก็รีบปิดปากของเธอไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนเย่เชียนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเซียวถึงได้เรียกเขาว่าลุงเมื่อเห็นเขาเป็นครั้งแรกแต่เธอกลับเรียกหลินเฟิงว่าพี่ เป็นไปได้ไหมว่าเขานั้นดูแก่กว่าหลินเฟิงมาก?

“ฉันจะบอกเธอให้นะว่าอีกกฎหนึ่งในประเทศจีนคือเธอต้องไม่บูชาหรือเยินยอคนอื่นในฐานะอาจารย์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์” เย่เชียนพูด “อีกอย่างนะสาวน้อย..ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าลุงแต่กลับเรียกเขาว่าพี่ชาย..เขาแก่กว่าฉันอีก..นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เสี่ยวเซียวก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ๆ..อาจารย์ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย”

การประจบสอพลอของเสี่ยวเซียวนั้นค่อนข้างดี ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ค่อยใส่ใจนักก็ตามแต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้กับผู้หญิงคนนี้ด้วยซ้ำเพราะตอนนี้ผู้นำแก๊งยามากุจิของเขตนี้เสียชีวิตแล้วแต่ศพยังอยู่ในโรงแรมดังนั้นเย่เชียนควรกำจัดออกไปโดยเร็วที่สุดไม่เช่นนั้นมันจะเป็นเรื่องที่ลำบากมาก หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “เอาล่ะๆ..หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้..ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้..เธอจะกลับไปเรียนต่อใช่มั้ย?..ถ้างั้นเธอควรจะกลับไปโดยเร็วที่สุดเลย..คิดซะว่าเธอมาเที่ยวเล่นก็แล้วกัน” จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่หลินเฟิงจากนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่หลินเราไปหาที่ดื่มดีๆกันดีมั้ย..ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่หลายเรื่องเลย”

หลินก็เฟิงพยักหน้าเบาๆและพูดว่า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

แน่นอนว่าเสี่ยวเซียวเองก็รู้ดีถึงความจริงของเรื่องนี้เพราะถึงแม้ว่าเธอดูเหมือนจะยังไม่เข้ามาในโลกที่เย่เชียนอยู่แต่เธอก็อยากรู้อยากเห็นแต่เธอก็ไม่สามารถรู้ในทุกๆสิ่งได้แต่เธอก็รู้ด้วยว่าการฆ่าคนในโรงแรมนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยและตำรวจอาจจะมาในไม่ช้าและมันจะลำบากมากในการหาทางออกและต่อให้ตำรวจไม่มาคนในแก๊งยามากุจิก็จะไม่ยอมปล่อยไป ดังนั้นเสี่ยวเซียวจึงไม่สามารถอยู่กับเย่เชียนได้อีกต่อไป จากนั้นเธอก็พูดว่า “อาจารย์..แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม?..คุณเป็นอาจารย์ของฉันแต่คุณยังไม่ได้สอนอะไรฉันเลย”

“ถ้ามีโอกาสเราจะได้เจอกันอีก” เย่เชียนพูด “จำเอาไว้นะว่าถ้าตำรวจถามเธอ..เธอต้องบอกว่าเธอไม่รู้จักฉันและไม่รู้จักชื่อของฉัน..เธอแค่บอกลักษณะและรูปลักษณ์ของฉันให้พวกเขาแค่นั้น..และอย่าบอกว่าเธอเข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย”

เสี่ยวเซียวก็พยักหน้าเบาๆและพูดว่า “อาจารย์สัญญาสิว่าคุณต้องมาหาฉัน”

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “อืมๆ..รีบไปเถอะ!”

“อืม!” เสี่ยวเซียวก็ตอบและรีบลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก ซึ่งเมื่อเห็นเสี่ยวเซียวจากไปหลินเฟิงก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “น้องเย่..นายเนี่ยเจ้าชู้มาก..นายมีสาวๆในบ้านมากมายและยังมีโลลิตัวน้อยอีก..ฉันล่ะชื่นชมนายจริงๆ”

“โลลิงั้นเหรอ?..นี่พี่ไม่ได้ดูรูปร่างของเธอเลยรึไง?..เธอดูดีกว่าหญิงสาวที่โตเต็มวัยบางคนอีก” เย่เชียนกลอกตาไปใสแล้วพูดต่อ “เราอย่าคุยกันเรื่องนี้เลย..ไปกันเถอะ”

หลินเฟิงก็พยักหน้าเบาๆและเปิดหน้าต่างแล้วปีนออกไป ส่วนเย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างหมดหนทางจากนั้นเขาก็ปิดหน้าต่างแล้วเปิดประตูและเดินออกไป เพราะท้ายที่สุดเรื่องนี้ต้องการคนมาจัดการเพราะถ้าหากตำรวจมาพบเจอล่ะก็มันจะเป็นเรื่องใหญ่ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพราะเมื่อสิ่งต่างๆเริ่มต้นขึ้นมันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะหยุดอีกต่อไปเพราะการรุกรานของแก๊งยามากุจิครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้เย่เชียนรำคาญจนเย่เชียนตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะกวาดล้างแก๊งยามากุจิให้สิ้นซาก

เย่เชียนนั้นลงทะเบียนที่โรงแรมด้วยชื่อจริงของเขาและเขาก็ไม่ต้องการทำร้ายและทำให้เสี่ยวเซียวต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงจงใจเดินออกจากประตูโดยจงใจปล่อยให้กล้องวงจรปิดของโรงแรมจับภาพของเขาได้

เย่เชียนที่เพิ่งออกจากประตูโรงแรมก็เดินไปหาพนักงานต้อนรับและเมื่อพนักงานต้อนรับเห็นเย่เชียนเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและรีบทักทายเย่เชียนและถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณเย่ครับดึกๆดื่นๆแบบนี้คุณจะไปไหนหรอ?”

เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมมีธุระด่วนที่ต้องทำน่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน