ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 609

ตอนที่ 609 เตรียมความพร้อม ตอนที่ 2

แน่นอนว่าแจ็คเข้าใจดีว่าสิ่งที่พูดนั้นคืออะไรเพราะการกำจัดองค์กรทหารรับจ้างเรดซันนั้นไม่ง่ายเพราะเบื้องหลังทหารรับจ้างเรดซันนั้นคือสมาคมมังกรดำ ยิ่งไปกว่านั้นเบื้องหลังองค์กรใต้ดินและรัฐบาลของประเทศญี่ปุ่นก็คือสมาคมมังกรดำ เนื่องจากเย่เชียนตัดสินใจที่จะไปยังประเทศญี่ปุ่น ดังนั้นเขาจึงต้องส่งกำลังพลแทรกซึมเข้าไปในประเทศญี่ปุ่น

แจ็คก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “บอส..ผมคิดว่าบอสจะหันหลังให้กับโลกภายนอกไปแล้วซะอีก..ผมน่ะกังวลจริงๆว่าถ้าบอสออกจากวงการนี้ไปผมจะทำยังไงกับเขี้ยวหมาป่าดี..เพราะถึงยังไงผมก็ไม่สามารถดูแลได้..ผมใช้สมองไปอย่างหนักหน่วงในปีที่ผ่านมา..เพราะงั้นถ้าบอสกลับมาช้ากว่านี้ผมคงจะบ้าไปแล้ว”

“ขอบคุณที่เหนื่อยนะแจ็ค!” เย่เชียนพูดว่า “ช่วงนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย?”

“มีครับแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..แต่ผมถูกพวกสาวๆของบอสทรมานเพราะพวกเธอเอาแต่มาถามข่าวของบอสทุกๆวัน..แต่ผมก็บอกพวกเธอไปแล้วว่าผมไม่รู้ข่าวของบอสเลยแต่พวกเธอจะเชื่อที่ไหน..บอสรู้ไหมว่าพวกเธอถึงกับจ้างนักสืบเอกชนมาสืบข่าวผมจนชีวิตส่วนตัวของผมถูกเปิดเผยจนหมดเปลือก..มันทำให้ผมกลัวจนไม่กล้าทำอะไร” แจ็คพูดด้วยความหดหู่ใจเมื่อนึกถึงหนึ่งปีที่ผ่านมา “บอส..ผมว่าบอสควรจะโทรไปหาสาวๆของบอสนะ..ไม่งั้นผมคงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”

เย่เชียนก็เหงื่อตกอย่างรุนแรงเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะมีความคิดแบบนี้ อย่างไรก็ตามเหล่าหญิงสาวก็ยังไม่เข้าใจสมาชิกเขี้ยวหมาป่าอยู่ดี เพราะถึงแม้ว่านักสืบเหล่านั้นจะเก่งมากเพียงใดแต่เมื่อเผชิญกับสมาชิกเขี้ยวหมาป่าที่ได้รับการฝึกอบรมมาอย่างเข้มงวดนั้นนักสืบเอกชนเหล่านั้นจะสามารถสืบข่าวจากแจ็คได้อย่างไร?ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงเหล่านั้นเป็นผู้ว่าจ้างล่ะก็นักสืบเอกชนคงจะไปพบเจ้าแห่งยมโลกเสียแล้ว

“ได้ๆ..เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาพวกเธอทีหลัง” เย่เชียนหัวเราะอย่างว่างเปล่าและพูดว่า “เรามาคุยเรื่องงานกันก่อน..ฉันได้ติดต่อองค์กรเซเว่นคิลแล้วและพวกเขาก็พร้อมเหมือนกันและจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่..เพราะงั้นครั้งนี้มันจะเป็นการดำเนินการร่วมกันขนาดใหญ่ครั้งที่สองระหว่างเขี้ยวหมาป่าของเรากับองค์กรเซเว่นคิล..เพราะงั้นเราจะผิดพลาดไม่ได้..ตอนนี้นายไปติดต่อชิงเฟิงและบอกให้เขาส่งบุคลากรของบริษัทไอร่อนบลัดไปที่ประเทศญี่ปุ่นทันที..ส่วนม่อหลงปล่อยให้เขาจัดการอะไรไปก่อน”

“เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่ธุรกิจของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปได้พัฒนาเข้าไปสู่ประเทศญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการ..เพราะงั้นบุคลากรของบริษัทไอร่อนบลัดสามารถใช้ประโยชน์จากเครือน่านฟ้ากรุ๊ปเพื่อแทรกแซงกำลังพลเข้าไปในประเทศญี่ปุ่น..ซึ่งคราวนี้เรากำลังจะไปกวาดล้างประเทศญี่ปุ่นเราจึงไม่สามารถประมาทได้..ผมจะระดมกำลังพลให้มากขึ้นกว่าเดิม” แจ็คพูด

“ใช่!..แต่เราต้องทำทุกอย่างให้ดีและอย่าให้รัฐบาลญี่ปุ่นหรือแก๊งยามากุจิรู้..เพราะถ้าพวกมันรู้ก่อนจนเตรียมตัวได้พวกเราจะเริ่มสิ่งต่างๆได้ยากกว่าเดิม” เย่เชียนพูด

“ไม่ต้องกังวลไปครับบอส..บุคลากรทั้งหมดจะอยู่ในนามของเครือน่านฟ้ากรุ๊ป” แจ็คพูด “แล้วบอสล่ะ..บอสจะกลับมาที่จีนก่อนหรือจะรออยู่ที่นั่น?”

เมื่อนึกถึงซ่งหลันและผู้หญิงคนอื่นๆแล้วเย่เชียนก็สั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้เขาจึงพูดว่า “ฉันจะรออยู่ที่ญี่ปุ่น..เพราะถ้าฉันกลับไปในตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เลยว่าฉันจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง”

แจ็คพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ครับ..แต่บอสต้องโทรไปหาพวกเธอนะไม่อย่างนั้นผมคงสมองระเบิดตาย”

“อืม..ถ้างั้นก็จัดการสิ่งต่างๆได้เลย..แล้วฉันจะโทรไปหานายทีหลังแล้วค่อยคุยกัน” เย่เชียนพูด หลังจากพูดจบเย่เชียนก็วางสายไปและเมื่อมองไปที่โทรศัพท์เย่เชียนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกประหม่าอย่างมาก เพราะเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเมื่อเผชิญหน้ากับสาวๆ

อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้จะต้องเผชิญในสักวันหนึ่งและไม่สามารถซ่อนได้ตลอดไป เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเลือกที่จะโทรไปหาหลินโรวโร่ว ซึ่งเหตุผลที่เขาไม่เลือกโทรหาซ่งหลัน,จ้าวหยาและหูวเค่อหรือฉินหยูแต่โทรหาหลินโรวโร่วนั่นก็เพราะว่าเย่เชียนรู้ดีว่าหลินโหร่วโหรวเป็นคนที่คุยด้วยง่ายที่สุดในหมู่พวกเธอและมันก็อาจเป็นได้ที่เธอบอกว่าเธอรักเขามากที่สุดและมีตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในใจของเย่เชียน ซึ่งนี่คือเหตุผลที่เขาทำอย่างนี้

หลังจากที่เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นสองสามครั้งเสียงของหลินโรวโร่วที่ฟังดูกังวลและแหบแห้งก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่ง “เย่เชียน!..ในที่สุดคุณก็โทรมา..ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาคุณไปอยู่ที่ไหน?..คุณรู้ไหมว่าพวกเราเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน..ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนแล้วทำไมคุณถึงยังไม่กลับมา..มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

คำถามที่รัวเป็นชุดนี้ทำให้เย่เชียนรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็รู้สึกอบอุ่นลึกๆเนื่องจากคำถามเหล่านี้สะท้อนให้เห็นอย่างลึกซึ้งว่าเย่เชียนยังมีความสำคัญเพียงใดในหัวใจของหลินโรวโร่วและหลินโรวโร่วห่วงใยเขาอย่างไร เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็รู้สึกสบายและอบอุ่น “โรวโร่ว..ผม” เย่เชียนพูด

แต่ก่อนที่เย่เชียนจะได้พูดจู่ๆก็มีเสียงแทรกเข้ามาว่า “เย่เชียน!..นี่นายอยู่ที่ไหน..นายยังมีหน้ากล้าโทรมาอีกเหรอ..ถ้านายจะหายไปแบบนี้ก็หายตัวไปตลอดเลยซะสิและไม่ต้องโทรกลับมาอีก..นายเคยคิดถึงพวกเราบ้างมั้ย?..ฉันจะบอกให้นะว่าตอนนี้เรากำลังคุยกันอย่างเป็นเอกฉันท์และจะไม่สนใจนายอีกนับจากนี้ไป!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้เย่เชียนก็รู้ว่าเป็นใครเพราะยกเว้นจ้าวหยาแล้วคาดว่าคงไม่มีใครอีกแล้วที่จะพูดเช่นนี้ได้ ซึ่งในเสียงนั้นก็มีความโกรธของหลินโรวโร่วและเสียงกระซิบห้ามปรามของฉินหยูปะปนอยู่เช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเธอตำหนิจ้าวหยาสำหรับวีรกรรมที่เกรี้ยวกราดของเธอที่มีต่อเย่เชียนแต่เย่เชียนก็ไม่ได้โกรธเพราะเขารู้นิสัยของจ้าวหยาเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามเมื่อเย่เชียนกำลังจะพูดแต่จู่ๆก็มีเสียงตัดสาย “ปี๊ป” และสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปจนเย่เชียนตกอยู่ในอาการมึนงงและอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน