ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 616

ตอนที่ 616 กล้าข่มขู่ฉันงั้นเหรอ?

ก่อนออกเดินทางเย่เชียนนั้นได้เตรียมการทั้งหมดเอาไว้แล้วดังนั้นเขาจะกลัวแก๊งยามากุจิเช่นนี้ได้อย่างไร? ส่วนกรมตำรวจโตเกี่ยวนั้นคืออะไรเพราะในสายตาของเย่เชียนนี่เป็นเพียงการแสดงเท่านั้นเพราะแก๊งยามากุจิไม่กลัวตำรวจ ดังนั้นเรื่องแบบนี้เย่เชียนจะเชื่อได้อย่างไร?

ยกเว้นเย่เชียนและม่อหลงนั้นก็ไม่มีใครรู้เลยว่าภายในความมืดมีสมาชิกเขี้ยวหมาป่าคอยปกป้องเย่เชียนอยู่ ซึ่งเป็นหน่วยกรงเล็บหมาป่าที่ในอดีตเคยเป็นสมาชิกขององค์กรดาร์คลิลลี่ที่เป็นถึงองค์กรนักฆ่าชั้นหนึ่งของประเทศญี่ปุ่น ซึ่งคนเหล่านี้เป็นชาวญี่ปุ่นโดยกำเนิดดังนั้นพวกเธอจึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นและยิ่งกว่านั้นพวกเธอทั้งหมดล้วนเป็นสุดยอดนักฆ่าดังนั้นภายใต้การคุ้มครองของพวกเธอเย่เชียนจึงไม่ต้องกังวลไปกับอันตรายที่เขากำลังจะเผชิญเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเย่เชียนก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อการคุกคามและการข่มขู่ของผู้อื่นได้และไม่ต้องพูดถึงผู้นำเขตของแก๊งยามากุจิตำแหน่งเล็กๆเลยเพราะต่อให้หัวหน้าแก๊งยามากุจิจะมาที่นี่ด้วยตัวเองก็ตามถึงยังไงเย่เชียนก็จะไม่ปล่อยให้เขาข่มขู่ตนแบบนี้อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากเย่เชียนเพิกเฉยไปแก๊งยามากุจิจะไม่คิดว่าเย่เชียนกลัวพวกเขาเหรอ?ที่สำคัญกว่านั้นเย่เชียนรู้ว่าเขี้ยวหมาป่าเป็นยังไงในสายตาของแก๊งยามากุจิและนั่นคือฝันร้ายและเป็นฝันร้ายที่สมาชิกทุกคนของแก๊งยามากุจิไม่อยากพูดถึง ดังนั้นหากเย่เชียนปล่อยให้ฮาราดะกลับไปแบบนี้มันก็จะเพิ่มความมั่นใจให้กับสมาชิกของแก๊งยามากุจิอย่างไม่ต้องสงสัยและทำให้พวกเขาไม่กลัวเขี้ยวหมาป่าอีกต่อไป ซึ่งนี่ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆเพราะถ้าหากสมาชิกแก๊งยามากุจิยังคงกลัวเขี้ยวหมาป่าเช่นนี้ต่อไปมันก็จะทำให้สมาชิกแก๊งยามากุจิขวัญเสียเมื่อเย่เชียนเปิดสงครามอย่างเป็นทางการและมันจะทำให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของแก๊งยามากุจิลดลงอย่างมาก

ฮิโรโนะเองก็ตระหนักได้ว่ามันจะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอนดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “เอ่อคุณครับ..ผมคิดว่าเราควรจบและคุณควรจะหยุดสร้างปัญหาจะดีกว่า..ไม่งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้าเพราะผมต้องทำตามหน้าที่” จากนั้นเขาก็หันไปมองเซี่ยตงไป่แล้วพูดว่า “คุณเซี่ยเขาคือเพื่อนของคุณใช่ไหมครับ..โปรดบอกเขาทีว่าอย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายไม่งั้นผมก็จำเป็นที่จะต้องปฏิบัติตามกฎหมายและหน้าที่”

ระดับภาษาญี่ปุ่นของเย่เชียนนั้นก็ยังคงแย่มากยกเว้นคำบางคำ แต่ทว่าม่อหลงที่อยู่ข้างๆก็คอยแปลและตีความหมายให้เย่เชียนฟัง แต่บางทีอาจเป็นเพราะเย่เชียนที่เกลียดชังประเทศญี่ปุ่นมานานเขาจึงไม่มีความรู้สึกที่ดีเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นเลยและเขาไม่สนใจดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะศึกษาภาษาญี่ปุ่น อย่างไรก็ตามถ้าเรารู้จักตัวเองและศัตรูมันก็ดีกว่าดังนั้นเย่เชียนก็ยังจำเป็นที่จะต้องรู้ภาษาญี่ปุ่นไม่เช่นนั้นมันคงจะยากที่จะจัดการกับคนญี่ปุ่น

เมื่อคำพูดของฮิโรโนะจบลงเย่เชียนก็ขมวดคิ้วและจ้องมองฮิโรโนะจากหัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “นี่คุณก็ขู่ผมด้วยงั้นเหรอ..คุณมันก็เป็นคนญี่ปุ่นเพราะงั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าคุณจะต้องช่วยเขา!..ผมบอกได้เลยว่ามันจะไม่มีใครสามารถออกไปจากที่นี่ได้โดยที่ผมไม่อนุญาต!..รวมถึงคุณด้วยเชื่อมั้ย?”

คำพูดของเย่เชียนค่อนข้างดุดันและเด็ดขาด ส่วนฮิโรโนะนั้นก็ไม่รู้ว่าเย่เชียนเป็นใครแต่มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการปัญหานี้เพราะเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นในบ้านของผู้นำแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงและเขาก็เห็นได้ว่าเย่เชียนนั้นเป็นแขกคนสำคัญของเซี่ยตงไป่ดังนั้นตราบใดที่เย่เชียนพูดอะไรเซี่ยตงไป่ก็คงจะไม่ไว้หน้าของเขาอย่างแน่นอนและเมื่อถึงตอนนั้นเขาคงจะทำอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

ส่วนฮาราดะนั้นก็เป็นหมูตายที่ไม่กลัวน้ำเดือดๆเพราะก่อนที่เขาจะกลับเขาดันทำให้เย่เชียนไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แต่สำหรับเขานั้นเขาคิดเพียงแค่ว่าหากทำเช่นนี้หัวหน้าของเขาอาจจะชื่นชมเขา ซึ่งเขาคิดเพียงแค่การแสวงหาความมั่งคั่งและคำเยินยอดังนั้นฮาราดะจึงรู้สึกว่าเขาควรจะกล้าหาญ เมื่อคิดเช่นนั้นฮาราดะจึงมองเย่เชียนอย่างเย้ยหยันและพูดอย่างมั่นใจว่า “หืม..ผมก็ยืนอยู่ที่นี่ตอนนี้..ผมไม่คิดว่าคุณจะกล้าทำอะไรผมต่อหน้าตำรวจหรอก..คุณน่าจะรู้ตัวนะว่าตอนนี้ทุกๆการเคลื่อนไหวของคุณอยู่ภายใต้การจับตามองของแก๊งยามากุจิของเรา..เพราะงั้นถ้าคุณกล้าทำอะไรผมล่ะก็คุณคงจะออกไปจากเกาะนี้ไม่ได้..หืม..คุณคิดว่าคุณเก่งนักเหรอที่แอบมาที่นี่อย่างเงียบๆและคิดว่าไม่มีใครสนใจคุณ..ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วนะช่วยรู้ตัวสักที”

มุมปากของเย่เชียนฉีกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายและเขาก็พูดว่า “บอกตามตรงผมไม่รู้จริงๆ..แต่ผมอยากจะลองพิสูจน์ดูสักหน่อย” ทันทีที่เสียงของเย่เชียนจบลงเย่เชียนก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและกระโดดหมุนตัวเตะท้องของฮาราดะอย่างรุนแรงจนฮาราดะกระเด็นออกไปราวกับว่าวที่หักและทรุดตัวลงไปกับพื้นอย่างโอดครว ซึ่งสมาชิกแก๊งยามากุจิต่างก็ตกตะลึงและรีบวิ่งไปเข้าไปหาเย่เชียน อย่างไรก็ตามเนื่องจากเย่เชียนไม่ได้ใช้ปืนดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้คิดที่จะชักปืนออกมา

ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำสั่งใดๆจากเซี่ยตงไป่ก็ตามแต่สมาชิกแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงก็ตระหนักได้ว่าสถานการณ์ดังกล่าวมันไม่สามารถยุติได้ง่ายๆอีกต่อไปพวกเขาจึงรีบเข้าไปเผชิญหน้ากับสมาชิกแก๊งยามากุจิทีละคนและทั้งสองฝ่ายก็ผลักกันและตะโกนสาปแช่งใส่กัน แต่เหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจกลับรีบชักปืนพกออกมาและจ่อไปที่เย่เชียน ซึ่งฮิโรโนะเองก็ตระหนักได้ว่ามันผิดแต่มันก็สายเกินไปที่จะหยุดคนของเขาแล้ว

ในขณะนี้สิ่งที่ต้องห้ามมากที่สุดคือการเปิดฉากยิงก่อนเพราะเมื่อไหร่ที่ปืนถูกยิงออกมามันก็มีแนวโน้มที่จะไปกระตุ้นความเดือดดาลของทั้งสองฝ่ายซึ่งจะทำให้เกิดชนวนสงครามจนถึงจุดที่ไม่สามารถควบคุมได้

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ดังกล่าวจะยาวนานมากแต่ที่จริงแล้วมันใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นเพราะในเวลาเดียวกันกับที่เย่เชียนกระโดดหมุมตัวเตะออกไปทางม่อหลงเองก็เคลื่อนไหวเช่นกันซึ่งร่างของม่อหลงก็พุ่งเข้าไปข้างหลังฮิโรโนะอย่างรวดเร็วและใช้มือของเขาคว้าคอของฮิโรโนะเอาไว้เพราะม่อหลงนั้นรู้ดีว่าเมื่อเทียบกับแก๊งยามากุจิแล้วคนที่ข่มขู่เย่เชียนไม่น้อยไปกว่าแก๊งยามากุจิก็คือตำรวจเหล่านี้ ดังนั้นหากม่อหลงไม่หยุดฮิโรโนะเอาไว้เขาก็จะถูกตำรวจเหล่านี้ล้อมและมันจะควบคุมได้ยากสักหน่อย

ตามที่คาดเอาไว้เหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจชักปืนพกออกมาและเล็งไปที่เย่เชียนแต่น่าเสียดายที่ฮิโรโนะตกอยู่ในกำมือของม่อหลงเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่เห็นด้วยซ้ำว่าม่อหลงขยับแต่เมื่อเห็นอีกทีเขาก็พบว่าฮิโรโนะถูกม่อหลงประชิดตัวเสียแล้ว ซึ่งสิ่งนี้ทำให้พวกเขาประหลาดใจอย่างมากเพราะเดิมทีฮิโรโนะก็เป็นปรมาจารย์คาราเต้ที่มีชื่อเสียงของกรมตำรวจและเขาก็ทักษะคาราเต้ถึงห้าดั้งแล้วแต่เขากลับไม่สามารถตอบโต้ม่อหลงได้เลย ดังนั้นหากพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของพวกเขาเอง พวกเขาก็คงจะไม่เชื่อ

“สั่งให้พวกเขาหยุดซะ!” ม่อหลงบีบลำคอของฮิโรโนะอย่างแรงแล้วพูดอย่างเย็นชา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน