ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 62

ระดับความวิตกกังวลของหลี่ฮ่าวลดลงเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินคำพูดของหวังปิง แต่จากนั้นเขาก็พูดอย่างโกรธเคือง “พวกเขาไม่เห็นหัวกันเลยใช่มั้ยถึงกล้ามอบคำสั่งโดยพลการไปยังหัวหน้ากรมตำรวจเช่นนี้ นี่มันล้ำเส้นกันเกินไปแล้ว ท่านคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้เหรอครับ ?”

“ฉันเองก็ยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่…” หวังปิงตอบ “คุณบอกว่าเย่เชียนเพิ่งจะกลับมาที่ประเทศนี้งั้นใช่ไหม ? ถ้างั้นเขาคงไม่สามารถที่จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของพรรคการเมืองใด ๆ ได้หรอก และฉันคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้โจมตีทั้งฉันหรือคุณ มันอาจจะเป็นความอาฆาตแค้นหรือบาดหมางส่วนตัว… เราต้องสืบให้ได้ว่าตั้งแต่ที่เย่เชียนกลับมา เขาได้ไปพบกับใครมาบ้าง จากนั้นทุกอย่างก็คงจะชัดเจนขึ้น”

หลี่ฮ่าวยืนขึ้นและพูดว่า “ผมจะไปตรวจสอบทันทีครับ”

หวังปิงโบกมือบอกให้เขานั่งลงก่อนและพูดว่า “คุณอย่าเพิ่งเป็นกังวลจนเกินไป… เหตุผลที่ฉันโทรหาคุณวันนี้นั้นมีอยู่สองเรื่องด้วยกัน เรื่องแรกคือฉันต้องการเข้าใจสถานการณ์ความเป็นมาของเย่เชียน และอีกเรื่องคือเมื่อเช้านี้ฉันตื่นมาเห็นว่ามีของสำคัญบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของฉันน่ะ”

“ของสำคัญที่ว่านั้นมันคืออะไรเหรอครับ ?” หลี่ฮ่าวเลิกคิ้วขึ้นและถามด้วยความประหลาดใจ

หวังปิงชี้ไปที่แฟ้มเอกสารบนโต๊ะกาแฟ “มันคือสิ่งเหล่านี้แหละ…”

พอหลี่ฮ่าวหยิบขึ้นมาดูก็ตกใจ เพราะมันคือเอกสารที่มีข้อมูลการรับสินบนของอู่หยางเฉิง!

จากนั้นหวังปิงก็พูดต่ออีกว่า “คุณเห็นแล้วใช่ไหมว่ามันคือไฟล์และเอกสารเกี่ยวกับอู่หยางเฉิงที่รับสินบนระหว่างดำรงตำแหน่งเลขานุการคณะกรรมการเทศบาลเซี่ยงไฮ้”

“ครับ ว่าแต่ไฟล์และเอกสารสำคัญพวกนี้… ใครเป็นคนเอามาให้ท่านเหรอครับ ?” หลี่ฮ่าวถาม

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เช้ามามันก็วางอยู่นี่แล้ว ฉันว่าใครก็ตามที่ส่งมาจะต้องรู้อย่างแน่ชัดว่าฉันเป็นคู่แข่งทางการเมืองของอู่หยางเฉิง ก็เลยส่งของพวกนี้มาให้ฉัน” หวังปิงขมวดคิ้วขณะที่เขาพูด

“ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว… คนคนนั้นอาจจะต้องการยืมมือท่านเพื่อใช้กำจัดอู่หยางเฉิงก็เป็นได้ ผมว่าเขาต้องมีปัญหาใหญ่กับอู่หยางเฉิงอยู่แน่ ๆ”

หวังปิงส่ายหัวและพูดว่า “ฉันเกรงว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ… เพราะการเลือกตั้งผู้ว่าเทศบาลนั้นกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้แล้ว ยิ่งมีไฟล์และเอกสารพวกนี้อยู่ในกำมือ มันก็เป็นเรื่องง่ายมากที่จะใช้พวกมันกำจัดอู่หยางเฉิง แต่ถ้าหากนั่นเป็นแรงจูงใจของเขา ทำไมเขาถึงไม่ส่งหลักฐานพวกนี้ตรงไปยังคณะกรรมการตรวจสอบวินัยเสียเลยล่ะ ? ทำไมเขาถึงต้องส่งมันมาให้ฉันด้วย ?”

“ท่านเลขาหวัง… สำหรับเรื่องนี้คุณสบายใจได้เลย เดี๋ยวผมจะสืบหาว่าใครที่เป็นคนเอาของพวกนี้มาให้โดยเร็วที่สุด!” หลี่ฮ่าวตอบอย่างกระตือรือร้น

หวังปิงยิ้มจาง ๆ “ไม่จำเป็นหรอก… เพราะการที่คนคนนั้นทำเช่นนี้ เขาคงไม่ต้องการให้เรารู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วคุณอาจจะหาเขาไม่เจอเลยด้วยซ้ำ ฉันแค่อยากรู้เฉย ๆ ก็เท่านั้นเอง เพราะฉันได้รับของพวกนี้ในคืนที่เย่เชียนถูกจับกุมพอดี ดังนั้นฉันจึงสงสัยว่าทั้งสองเหตุการณ์นี้มันอาจจะเกี่ยวข้องกัน”

“ท่านกำลังจะบอกผมว่า พี่สองกับอู่หยางเฉิงเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้แล้วงั้นเหรอครับ ?” หลี่ฮ่าวถามอย่างสงสัย

“อืม… ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ ฉันแค่รู้สึกว่าทุกอย่างมันบังเอิญและประจวบเหมาะกันพอดิบพอดีเกินไป” หวังปิงตอบพร้อมครุ่นคิดไปด้วย “แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นมาแบบนี้แล้ว ถ้าคนคนนั้นเลือกที่จะนำของพวกนี้มาให้ฉันและไม่ได้โจมตีฉัน ฉันคิดว่าตอนนี้เราคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”

ดวงตาของหวังปิงเปล่งประกายในขณะที่เขาพูด ก่อนหน้านี้เขาได้จัดการเรื่องต่าง ๆ มาอย่างรอบคอบ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนขี้ขลาดตาขาวแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเขาต้องการปกปิดความแข็งแกร่งของตัวเองและซ่อนมันเอาไว้ใช้ในภายหลัง และตอนนี้โอกาสนั้นมันมาถึงแล้ว หากเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง มันก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน