ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 65

หลี่ฮ่าวยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้ดีกว่าใครว่าเย่เชียนเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่สมัยที่พวกเขายังเด็กแล้ว เย่เชียนนั้นเป็นเสมือนกับภูเขาลูกใหญ่ที่ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใด ๆ

ในมุมมองของหลี่ฮ่าว เย่เชียนเป็นคนที่เข้มแข็งมากคนหนึ่งและเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง เขาจำได้ว่าหลังจากที่ลาออกจากโรงเรียน ก็มีเย่เชียนนี่แหละที่ช่วยสอนการบ้านยาก ๆ ให้เขาและทำให้มันง่ายดายขึ้น หลี่ฮ่าวรู้ดีว่าถ้าหากเย่เชียนมีโอกาสได้เรียนจนจบ ตอนนี้เย่เชียนก็คงจะประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่กว่าตนอย่างแน่นอน

“พี่สอง… พี่เอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับปัญหาใหญ่ ๆ ขนาดนี้ได้ยังไงครับ ?” หลี่ฮ่าวถามอย่างเป็นห่วง

เย่เชียนยิ้มจาง ๆ และตอบว่า “น้องสามไม่ต้องเป็นกังวลไป พี่สบายดีและก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมา… ดังนั้นนายไม่มีอะไรต้องกลัว”

“ถึงนายจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ แต่แค่คำพูดของนายมันไม่เพียงพอหรอกนะ นายรู้มั้ยว่าสถานการณ์ของนายในตอนนี้มันยุ่งยากมากขนาดไหนน่ะ ? นายไม่รู้หรือไงว่ามีคนเขาเป็นห่วงนายมากแค่ไหน ?!” หวังยู่พูดขึ้นในที่สุด

เมื่อหวังยู่นึกถึงคนขี้โกงคนนี้ขึ้นมา มันก็ทำให้เธอรู้สึกโกรธมาก เธอเป็นถึงลูกสาวสุดที่รักของเลขานุการคณะกรรมการเทศบาลเซี่ยงไฮ้ เธอมีอนาคตอันสดใสในกรมตำรวจที่รอเธออยู่ในภายภาคหน้า แล้วเธอจะมาหงุดหงิดและอารมณ์เสียไปกับคนขี้โกงคนนี้ไปทำไม ?

หลี่ฮ่าวจ้องมองหวังยู่ด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดที่ดูฉุนเฉียวและไม่สบอารมณ์ของหวังยู่ จากนั้นเขาก็หันไปมองเย่เชียนต่อ ทันใดนั้นรอยยิ้มที่ดูคลุมเครือก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาพอเดาได้คร่าว ๆ ว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลระหว่างพวกเขาทั้งสองคนแน่ ๆ

ในส่วนของเย่เชียนนั้น เขาค่อนข้างประหลาดใจกับปฏิกิริยาของหวังยู่เช่นกัน เขากำลังสับสนว่าเธอนั้นรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ ? เมื่อคืนนี้เธอทำตัวแปลก ๆ กับเขา จนมาถึงตอนนี้เธอก็ยังคงทำตัวแปลก ๆ อยู่อีก มันจะเป็นไปได้ไหมว่าตัวเขามีเสน่ห์มากเกินไปจนแม้แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหลงเสน่ห์ของเขาไปด้วยอีกคน

ตอนนี้หวังยู่เริ่มรู้สึกเขินอายขึ้นมาอย่างมากและรู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ ‘ฉันนี่มันโง่เง่าจริง ๆ เลย ดันไปพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง ?’

เย่เชียนไม่รู้จะพูดอะไรถึงความใจดีและความห่วงใยของเธอ เขาแค่ยิ้มและพูดว่า “ฉันรู้ซึ้งถึงเรื่องนั้นดีหน่า… แต่ที่ไม่รู้คือฉันไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไง อืม… ถ้างั้น… เรามาเจอกันเป็นการส่วนตัวดีมั้ย ?”

หวังยู่จ้องมองเย่เชียนอย่างฉุนเฉียวแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หลี่ฮ่าวหันกลับมาพูดกับหูวเยว่ว่า “ฉันจะพาเขาไปกับฉัน เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปจัดการขั้นตอนการส่งมอบตัวมาทีหลัง มีคำถามอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ย ?” ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะฟังดูเหมือนเขากำลังขอคำอนุมัติกับหูวเยว่ แต่น้ำเสียงของเขานั้นดูไม่น่าฟังอย่างยิ่ง

หูวเยว่ไม่กล้าตอบอะไรกลับไป เขาเลยส่ายหน้าเบา ๆ เป็นการบอกหลี่ฮ่าวว่าเขาไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น เขาแค่ต้องการให้เย่เชียนออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นอีกไม่นานเขาคงจะได้รับความเดือดร้อนอีกแน่นอน

เมื่อเห็นดังนั้น หลี่ฮ่าวก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเรียกเย่เชียนให้ออกไปจากสถานีตำรวจด้วยกัน ก่อนไป เขาไม่ลืมที่จะหันไปมองหยางเหว่ยและซุนจีเซียงพร้อมกับยิ้มให้พวกเขาโดยไม่ได้พูดอะไร แต่รอยยิ้มนั้นมันแฝงไปด้วยความอำมหิตโกรธเคืองจึงทำให้หยางเหว่ยและซุนจีเซียงถึงกับตัวสั่นหวั่นเกรง

เจ้าหน้าที่ทั้งหลายต่างก็พากันยืนทำความเคารพเพื่อส่งหลี่ฮ่าวและเย่เชียนออกจากสถานีตำรวจ และเมื่อพวกเขาเห็นทั้งสองเข้าไปในรถและออกรถไปแล้ว พวกเขาก็กลับเข้าไปในสถานีตำรวจ มีเพียงหวังยู่ที่ยังคงยืนอยู่ที่ทางเข้า เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวในขณะที่เธอเฝ้าดูเย่เชียนที่กำลังจากไปราวกับว่าเธอเป็นภรรยาในสมัยโบราณที่มายืนส่งสามี เมื่อสามีต้องออกไปทำสงครามในดินแดนอันไกลโพ้น

“พี่สอง… พี่ไปรู้จักกับหวังยู่ได้ยังไงน่ะ ? ผมว่าเธอชอบพี่นะ” หลี่ฮ่าวอดไม่ได้ที่จะถามเขาในขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไปที่สำนักงานของหลี่ฮ่าว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน